97: «ΔΕΝ ΘΑ Τα ΞΑΝΑΚΑΝΩ»
98: «ΔΕΝ ΘΑ Τα ΞΑΝΑΚΑΝΩ»
99: "ΔΕΝ ΘΑ Τα ΞΑΝΑΚΑΝΩ (Πάνω μου)"...
............................................................................................................................................................
Και πάνω που, λέτε, τελείωνα την σκληρή αυτοτιμωρία που μου επέβαλε η ‘αγία έδρα’ τής μεγαλειώδους Σκακιστικής Ακαδημίας Χαλκίδος, νέος φόβος και τρόμος με ξαναοδηγεί σε …ακράτεια.
Γιατι, (πώς να το κάνουμε;) η Σκ. Ακ. Χαλ. είναι μεγάλο μέγεθος αλλά η Ε.Σ.Ο. είναι λίγο …μεγαλύτερο. (Η Σκ. Ακαδ. Χαλ., λέτε να φώναξε την μαμά / μπαμπά της να με μαλώση;) Από το Δ.Σ. λοιπόν της Ε. Σκακ. Ομοσπονδίας (κι όχι από καμμια κυρία Β.) έλαβα προχθές ηλ-ταχ (: e-mail), όπου καταγγέλλομαι, κατόπιν διαφόρων «πληροφοριών» που έχει, ότι μεταξύ άλλων απευθύνομαι σε φορείς με τον ισχυρισμό ότι καλλιεργώ το σκάκι. Κι αφού μου κάνει 4-5 υποδείξεις, καταλήγει μεγαλόψυχα στην σύστασι να περιοριστώ με τα σημερινά δεδομένα στην «ιδιότητα του σκακιστή και του προπονητή που έχει γίνει δεκτή η αίτησή του…».
Λοιπόν δεν μ’ αφήνουν σε ησυχία τον κακομοίρη επαρχιώτη μικροκαλλιεργητή.
Πάλι θα με βάλω τιμωρία. Τώρα όμως θα γράψω με ανεξίτηλο στυλό και σε χαρτί (σκρίπτα μάνεντ), κι όχι στον πίνακα, χίλιες φορές την γνωστή ομολογία μου: ΔΕΝ ΘΑ Τα ΞΑΝΑΚΑΝΩ
(πάνω μου)!
ΣΗΜ. 1.Κι επειδή πρόσφατα κάπου έγραφα, σε φίλους και μή, ότι οι επιτυχίες των παιδιών-μαθητών μου μού αναπτερώνουν το ηθικό, να ενημερώσω τους ενδιαφερομένους που επιχειρούν να μου κόψουν τα φτερά ότι αυτά δεν είναι φτέρωμα εκλεκτού κοτόπουλου, αλλά φτερά συνηθισμένου αετού.
2. Στους μεγαλόψυχους -καλοπροαίρετους κι ...ανεπηρέαστους- συντάκτες της επιστολής τής ΕΣΟ απαντώ:
--Στις όποιες ιδιότητες έχετε την καλοσύνη να μου συστήνετε «με τα σημερινά δεδομένα» να περιορισθώ, επιτρέψτε μου κατ’ αρχήν να τοποθετήσω επάνω την ιδιότητα του νομοταγούς πολίτη και του ελεύθερου ανθρώπου.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Έλα να παίξουμε .
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου .
( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω ;
( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )
Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
Αγαπητέ φίλε,
Παρ’ όλο το αμφίσημον του πράγματος και μόνο η επιλογή σου να ΄απαντήσης’ εμμέτρως με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το σχόλιό σου λειτουργεί υποστηρικτικά και ότι μάλλον συμπλέουμε. Αφού «κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε» (Καρυωτάκης).
Τώρα, το συγκεκριμένο ποίημα του αξιόλογου και σημαντικού κατά τα άλλα Μανώλη Αναγνωστάκη, δεν μου λέει και πολλά.
Θεωρώ μάλιστα ότι και αυτό όπως και το άλλο δημοφιλέστατο, του Ν. Βαγενά, είναι μετριότατες συνθέσεις.
Επιπλέον ισχυρίζομαι ότι αυτά τα ποιήματα δεν έχουν και πολλή συνάφεια με το παιχνίδι των Βασιλέων. Απλά το χρησιμοποιούν για εκφραστικό πρόσχημα.
Πολύ πιο δικό μας –σκακιστικά- θεωρούσα ανέκαθεν το λιγότερο προβεβλημένο από τα παραπάνω δύο «ανέκδοτο» ποίημα του μεγίστου μας Καβάφη με τον τίτλο «Το Πιόνι».
Αντικειμενικά μιλώντας το θεματικό στοιχείο που καλύπτει στην Ν.Ε. μας ποίησι το σκάκι είναι πενιχρότατο. Ως ποσοστό ποιημάτων δε, καλύτερα να μη μιλάμε! «Τα δάκτυλα στο φιλιατρό» που έλεγε και ο εθνικός μας ποιητής.
Αντίθετα, σε άλλες ευρωπαϊκές λογοτεχνίες όπως η Γαλλική, η Ιταλική και η Αγγλική, τα ποιήματα με την σκακιστική θεματική (πρέπει να) είναι πάρα πολλά. Όσο για την ισπανόφωνη ποίησι -ας μην έχω επάρκεια- τι να πρωτοπούμε; Μια ματιά μόνο στον Μπόρχες (Jorge Luis Borges . Πχ στο ιστολόγιο του Ηλία: http://skakistasholeia.blogspot.com/2007/12/blog-post_17.html - ή καλύτερα στον Γάτο https://www.blogger.com/comment.g?blogID=4874057224167803268&postID=3008793059696297305) νομίζω πως λέει αρκετά.
Δημοσίευση σχολίου