ΣΗΚΩ, ΕΥΑΓΟΡΑ, ΝΑ ΜΑΣ ΠΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ
Η 1η Απριλίου έχει συνδεθή στην μνήμη μου με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα τού κυπριακού Ελληνισμού κατα της Αγγλικής αποικιοκρατίας.
Η μνήμη όμως τού επίσημου κράτους μας φαίνεται και εδώ -όπως και η δική μου άλλωστε- επιλεκτική. [Απλώς οι επιλογές -καθώς και οι ευαισθησίες - διαφέρουν]. Όπως και η 19η ΜΑΪΟΥ και η 29η τού ιδίου Μηνός, έτσι, λοιπόν, και η 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ δέν λέει τίποτα (ή σχεδόν) για το επίσημο ημερολόγιο-εορτολόγιο.
Σήμερα στα Σχολεία μας δεν χάσαμε, όχι ολόκληρο δίωρο, όπως σε κάποιες άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν (για κάτι άνωθεν παραγγελίες τύπου 'AIDS', Ρατσισμός, Ξενοφοβία κττ), αλλά ούτε 2-3 λεπτά πρόχειρης ενημέρωσης στην "Προσευχή". Διαφορετικά θυμάμαι έγιναν τα πράγματα στο Σχολείο για την 27 Ιανουαρίου. Ο δικός μας Λαός δεν έχει δικαίωμα στην Μνήμη;
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.

Σήμερα για τον μέσο (Νεο-)Έλληνα, Κυπριακό ίσον Τούρκοι. Πόσο μάλλον τα παιδιά μας εξηγείται να κολυμπούν σε πελάγη ιστορικής αγνοίας... Η Εποποιία 1955-60 είναι άγνωστες λέξεις. Ποιός τους μίλησε για τον ρόλο των "Συμμάχων" μας (και κατα το 1955 και κατα το 1945 και κατα το 1922 και κατα το 1821...), ποιος μάς μίλησε για τον Φάκελλο του 1974, τα Ίμια ή τα πρόσφατα Ανανιστικά σχέδια;

ΉΡΘΑΝ
ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ;
ΟΙ δικοί μας ήρωες και μάρτυρες, λοιπόν, δεν έχουν ελπίδα;
Ανάμεσα στις ηρωικές μορφές τού Κυπριακού Αγώνα (στέκω με ευλάβεια προσανατολίζοντας τον νού μου σε κάθε άγνωστό μου συμπατριώτη κάθε ηλικίας και φύλου) δεν μπορώ να συγκρατήσω την συγκίνησί μου μπροστά στις επικλήσεις ονομάτων, όπως του Μιχαήλ Καραολή, του Ανδρέα Δημητρίου ή του Γρηγόρη Αυξεντίου. Όμως απ’ όλους πιο πολύ μ’ αγγίζει εκείνη η πιο νεανική, ίσως και πιο ηρωική -σχεδόν θεία- μορφή τού Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Σήμερα, κρίσιμες πάλι μέρες, (ώρες, στιγμές;) για τα εθνικά μας θέματα, έρχεται πρώτη στο προσκλητήριο της μνήμης.
Τι να πρωτοθυμηθώ (όχι, δεν είχα ακόμη γεννηθή όταν, εκείνη την Άνοιξη του 1957, πρόσφερε τα νιάτα του θυσία στον Αγώνα. Για την συλλογική μνήμη της Ιστορίας μιλάμε) γι αυτόν τον μαθητή και ποιητή;
Προς ώρας φτάνουν 2-3 στίχοι δικοί του:

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να ‘βρώ τα σκαλοπάτια
Που πάν’ στη Λευτεριά.

Θ’ αφήσω αδέρφια συγγενείς,
Τη ΜΑΝΑ, τον ΠΑΤΕΡΑ,
Μες στα λαγκάδια πέρα
Και τις βουνοπλαγιές…
…………………………….
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να ‘βρώ τα σκαλοπάτια
Που πάν’ στην Λευτεριά».

Κι από μένα; Ένα δάκρυ…