Όσο κι αν είναι περιορισμένης, για κάποιους, αξίας το εύρημά μας, εμείς οφείλουμε να το καταγράψουμε: Στους γνωστούς για τις πατριωτικές ανησυχίες, αλλά και ποιητικές αρετές Έλληνες ράπερς, Αρτέμη και Ευθύμη, (τους οποίους, σημειωτέον, και σε άλλη ανάρτησι είχαμε αναφέρη –χιουμοριστικά- ως συνθέτες ενός τραγουδιού με «σκακιστικό» ενδιαφέρον) υπάρχουν πολλές ευθείες παραπομπές ανάμεσα στις στιχουργικές συνθέσεις τους στο αρχαιο ελληνικό πολιτιστικό σύμπαν. Ο ελληνικός (με κάποια αναπόφευκτα για το μουσικό είδος ξενικά γλωσσικά στοιχεία συν κάποια hip-Hop κλισέ-) στίχος, ραπάροντας με την συνηθισμένη στους απανταχού ράπερς τάσι για πρωτοτυπία μέχρι εντυπωσιασμού, φιλοξενεί συχνά-πυκνά ανάμεσα στις ρίμες ονόματα και θέματα (λογοτεχνικούς τόπους, ρητά, εύπεπτες εγκυκλοπαιδικές παραπομπές κλπ) απο το αρχαιοελληνικό γίγνεσθαι.Και απο την προσωπική μας επαφή με τα ποικίλα ραψωδούμενά τους συμπεραίνουμε οτι η ενασχόλησί τους με το -όποιας ευρύτητας- αρχαιογνωστικό υλικό είναι συνειδητή. Πιστεύουν -κι αυτοί όπως κάποιοι απο εμάς- στην Ελληνική Διαχρονία “...κι αφού ή γραμμή πηγαίνει πίσω μέχρι τον Ορφέα,
τιμής ένεκεν, γυρίζω από τα νέα στα αρχαία"!
Σε ένα, λοιπόν, τραγούδι τους με τον τίτλο “Οι στίχοι μας ποτέ δε σταματάνε” βρήκαμε ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα την περιγραφή της παράστασης του παιχνιδιού των ΠΕΣΣΏΝ, που εφηύρε ο ήρωάς μας, ο Παλαμήδης!
Μιλάμε για το πολύ κοινό θέμα στις αγγειογραφίες των κλασσικών χρόνων, με δύο ομηρικούς ήρωες “πεττεύοντας”. Το εν λόγω τραγούδι των Αρτέμη/Ευθύμη ενσωματώνει σε δύο στίχους την παρουσίασι της πιο φημισμένης απο όλες τις σχετικές παραστάσεις: Του περίφημου αγγειογράφου Εξηκία, όπου αναπαρίστανται Αίας και Αχιλλεύς να παίζουν το επιτραπέζιο άθυρμα των πεσσών και μάλιστα καταγράφεται στην παράστασι και το αποτέλεσμα του ριξίματος των κύβων (4-3 υπερ του Αχιλλέως), όπως πιστεύει ο υποφαινόμενος. Αυτήν μάλιστα την παράστασι είχε διαλέξη ο ίδιος για βάσι του σήματος κατα την ίδρυσι του πρώτου συλλόγου του, ενώ και κατα την ίδρυσι του β΄ χρονολογικά συλλόγου του, πάλι μιαν ανάλογη παράστασι διάλεξε για το σήμα, αλλά άλλου αυτήν τη φορά αρχαίου αγγειογράφου)...
Ιδού το απόσπασμα:
"...Κι όπως ο Αίας παίζει πεσσούς με τον 'Αχιλλέα,
σ’ έναν αμφορέα φιλοτεχνημένο από τον Εξηκία
έτσι παίζω με κάθε ομοιοκαταληξία
ράπερς αντιδρούν και παθαίνουν
ηλεκτροπληξία!"
Όπως και να το κάνουμε αυτή η αναφορά στο παιχνίδι των Πεσσών είναι η πρώτη σε τραγούδι όχι μόνο του είδους της ράπ, (και κατα πάσα πιθανότητα όχι μόνο απολαμβάνει την μοναδικότητά της στον σχετικά καινοφανή μουσικό χώρο), αλλά επιπλέον και γενικότερα αποτελεί την πρώτη σχετική αναφορά στην νεοελληνική στιχουργία κάθε μουσικού είδους (ενώ και στην καταξιωμένη ποίησι συνεχίζουμε –έστω δύσπιστοι- την σχετική έρευνα).
Kι αν οι Α/Ε φλερτάρουν (όπως όλοι λίγο-πολύ οι καλλιτέχνες του χώρου) ενίοτε με την αμετροέπεια, την φανφάρα ή και την ευτέλεια, πάντως δεν τους λείπει συχνά η καλλιέπεια και ένα γνήσιο αγωνιστικό ήθος στο ύφος...
Το βίντεο
Τα λόγια
Οι στίχοι μας ποτέ δε σταματάνε
Στίχοι: Αρτέμης
Μουσική: Dj MCD
Επιμελώδημα α' :
(Αρτέμης)
Νά, νά, νά, νά, νά, νά, νά, Νά, ναί, 'μαι, ναί!
Νά, ναί, 'μαι ναί! Νά, ναί, 'μαι ναί,!
Νά, ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι!
Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι!
Νά, ναί, 'μαι, ναί! Νά, ναί, 'μαι ναί!
Νά, ναί, 'μαι ναί,!
Νά, ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι!
Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι!
Νά, ναί, 'μαι, ναί! Νά, ναί, 'μαι ναί!
Νά, ναί, 'μαι ναί,!
Νά, ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι!
Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι! Ναί, 'μαι!
Νά 'μαι! Κι οι στίχοι μου ποτέ δε σταματάνε!
(Αρτέμης)
Χρόνια τώρα,
στίχοι πληθώρα,
κολλάς αχώρα,
δεν μ' ανακόπτεις την φόρα,
ούτε με τα κόλπα της kamora,
όρα!
την φάση να θάλλει και πάλι σαν τον ιβύσκο,
με το που δίνω σε κυκλοφορία νέο δίσκο!
(Ευθύμης)
Με τον ζήλο στο στήθος
και με το ήθος στο ύφος.
και με τον ήχο σ' όλο των
χρωμοσωμάτων το μήκος,
έχω τον στίχο στο χείλος,
παίζω κιθάρες και keybords
φέρω τον μύθο στο ύβος
και δίχως άλλο το πλήθος.
(Αρτέμης)
Κι όπως ο Αίας παίζει πεσσούς με τον 'Αχιλλέα,
σ' έναν αμφορέα φιλοτεχνημένο από τον Εξηκία
έτσι κι εγώ παίζω με κάθε ομοιοκαταληξία
ράπερς αντιδρούν λές και παθαίνουν
ηλεκτροπληξία!
(Ευθύμης)
θέλει τέχνη και λέγειν αν θέλεις λόγια να λέγεις,
αν θέλεις λέξεις να πλέξεις
κι από την άλλη να έχεις χέρι στο μείκτη,
στις μείξεις, να βρεις beats για να ρίξεις,
να δείξεις skills για ν' αξίζει να συγκριθείς.
Δεν νομίζεις;
(Αρτέμης)
Πολλοί ρωτάνε πώς διάγω.
Λοιπόν, διάγω ευ,
κι ας μην με παίζουν στα fm και στα uhf,
το στυλ μου παραμένει ελεύθερο,
τέλος του πρώτου μέρους,
πάμε για το δεύτερο! Και...
(Επιμελώδημα α')
Επιμελώδημα β':
Δεν τελειώνουν οι ρίμες,
και δεν τελειώνουν οι ρίμες
κι ας μεταφέρουν ευθύνες,
κι ας τις βαραίνουν οι μνήμες
Δεν τελειώνουν οι στίχοι,
και δεν τελειώνουν οι στίχοι
Ψάχνουνε μέσα στα πλήθη,
κάποιον να βγαίνει από τη λήθη.
(Αρτέμης)
Είναι το ραπ φαινόμενο, μαινόμενο,
με το μικρόφωνο φλεγόμενο,
το στυλ το μή αναμενόμενο,
με κάθε μου λεγόμενο,
ανοίγω νέο μέτωπο και νέο πόλεμο,
το κάθε χτύπημά μου επώδυνο!
(Ευθύμης)
Με παλλόμενο λόγο και με δονούμενο νου
επανακινούμε το μένος από το μέλος ωθούμενο
Φέρνω στίχο τρεχούμενο,
στυλ χωρίς προηγούμενο.
Μένω νούμερο ένα, μένεις απλά ένα νούμερο.
(Αρτέμης)
ομοιοτέλευτο, στ' ομοιοτέλευτο,
ρηγνύω κέλευθο, μετά την κέλευθο,
MC' s χάνουνε τον έλεγχο,
κρύβονται όπως ό Ευρυσθεύς,
όταν είδε τον Κέρβερο!
Eν καιρώ μην αναμένεις κάτι εύκαιρο.
(Ευθύμης)
Και θέλω τόσο να δώσω σ' όλο τον κόσμο καμπόσο
από τον πόθο πού νοιώθω σαν νά 'χω κόμπο
στον κόρφο
κι από την νόσο πού τόσο καιρό νοσώ
ν' αναρρώσω.
Αυτό που ζω κι αναγιγνώσκω
ποθώ να το μεταδώσω.
(Αρτέμης)
Γι' αυτό μοιραία πρέπει να σηκώσεις την κεραία
είναι ή παρέα πού διατηρεί την φάση ακεραία,
κι αφού ή γραμμή πηγαίνει πίσω μέχρι τον Ορφέα,
τιμής ένεκεν, γυρίζω από τα νέα στα αρχαία!
Έπου θεώ, Όρκω μή χρώ,
Τέχνη χρώ, Επί ρώμη μή καυχώ
Βίας μή έχου, ευτυχίαν εύχου '.
Κακίας απέχου, παιδείας αντέχου! Καί...
(Επιμελώδημα α')
(Επιμελώδημα β')
Κι όταν λέω χέρια ψηλά, τα χέρια ψηλά! (x4)
Κι όταν λέω χέρια ψηλά... γιατί το κάνεις;
Το 'χα πει και δέκα χρόνια πριν το πει ο Χατζηγιάννης.
(Αρτέμης)
Δεν τραγουδώ άμπρα-κατάμπρα σαν την Μαριάννα
Κάνω πάταγο σαν Παλαιστίνιος στην ιντιφάντα
Το ποσοστό είναι γνωστό,
στο ξαναείπα!
Στο δίνω εκατό τοις εκατό,
όπως το θέλει κι η Χρύσπα!
ρίμα για δείγμα
και βγαίνει μείγμα-δυναμίτης
πιο πολύ κι απ' ό,τι θά 'θελε να ήταν ο Τσαλίκης!
(Ευθύμης)
Γι' αυτό να πάτε να μάθετε να μιλάτε
και νά 'ρθετε να πουλάτε πως τάχατε τ' αγαπάτε.
Όσο κι αν το κουνάτε δεν βαραίνει.
Τ' ανάλαφρο τσιφτετέλι μένει αδιάφορο,
μένει αδιάφορο, σαν την Έλλη.
(Αρτέμης)
Κι αφού οι χίπ χόπ καδένες,
είναι μπλεγμένες με γαρδένιες,
κι έχουν αλλάξει οι συνισταμένες,
αφιερωμένο αυτό το τραγούδι πείτε σε 'κείνη,
όχι από Πλούταρχο,
αλλά από Αρτέμη κι Ευθύμη! Και...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου