Πολιτική εξουσία και παρακράτος. Επαληθεύοντας μια παραπομπή και μια διατύπωσι στο «Παράπονον του νεκροθάπτου» του Ροΐδη.Verificando una citazione...

Riscontrando una citazione dal racconto “Il lamento di un becchino” di Emanuele Roidis

Το θέμα μάς ενδιέφερε, την προχθεσινή ανάρτησι την διαβάσαμε, το κείμενο σε γενικές γραμμές καλό, ως συνήθως. Ο τίτλος πάντως ήταν αυτό που λέμε όλα τα λεφτά:
«Το παρακράτος στηρίζει την εξουσία. Με 11ήμερη άδεια από τις φυλακές ο “ληστής”».
Ευχαρίστως παραπέμπουμε για την είδησι στο φιλικό, άλλωστε, ιστολόγιο. Όμως άλλο μας παρακίνησε να ασχοληθούμε με την συγκεκριμένη ανάρτησι και με το θιγόμενο στο κείμενο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα πολιτικής-παρακράτους. Ένας από τους (πολλούς) σχολιαστές της εν λόγω ανάρτησης παρατηρεί επιδοκιμαστικά (και σε ειρωνικό ύφος), παραπέμποντας σε νεοέλληνα λογοτέχνη:
«Στηρίζει η εξουσία παλιανθρώπους; Απο κλέφτες και ληστές, έως δολοφόνους; Μα, τί λέτε!!!
Προφανώς θα διαβάσατε το “Παράπονον του νεκροθάπτου” εκείνου του κόπανου, του Ροΐδη, και τρέχει η φαντασία σας!»
Και σπεύδει να προσθέση την επεξήγησι με την λογοτεχνική του αναφορά:
«Υγ: Εννοώ το απόσπασμα: “… Δημάρχους, υπουργούς, και άλλους προστάτας δολοφόνων!”»

Εμείς που έχουμε υπ’ όψι μας καί τον συγγραφέα της "Πάπισσας" ή μάλλον της «Παπίσσης Ιωάννας» καί το "συριανό" διήγημα –έχοντας μάλιστα αναφερθή σ’ αυτό και σε παλαιότερη ανάρτησί μας- αισθανθήκαμε την ανάγκη (φιλολογική καχυποψία) να επαληθεύσουμε την παραπομπή.
Καταφεύγοντας λοιπόν στο πρωτότυπο κείμενο του διηγήματος “Το παράπονον του νεκροθάπτου” (διαδικτυακώς δύνασθε και υμείς –και αξίζει!- να το αναγνώσητε ως έχει εις την συλλογήν ¨Συριανά Διηγήματα"), διαπίστωσα πως δεν αποδίδεται ακριβώς και κατά γράμμα η ροΐδιος διατύπωσι. Αλλά μόνον κατά το πνεύμα. Προφανώς ο καλοπροαίρετος σχολιαστής παρέπεμπε –πράγμα απολύτως δεδικαιολογημένον- από μνήμης.
Εμείς όμως, για του λόγου το αληθές, αναδημοσιεύουμε το –ας πούμε- επίμαχο απόσπασμα:

“…Ο σωρός ήταν ο Γιάννης μου, εκείνος πού μ' έλεγε πως θα κάνη υπότροφο ο βουλευτής. Τον είχε στείλη, η μάννα του να ψουνήση και τον επλάκωσεν ένας άμαξας, που έτρεχε σαν κυνηγημένος λαγός σέ στενό δρόμο γεμάτο κόσμο•
Ο Γιάννης πέθανε μετά δυο ώρες. Όλοι τον έκλαιαν κι' αναθεμάτιζαν τ' αμάξια και την αστυνομία. Ο νεκροσκόπος μας έλεγε πως έκαμε τον λογαριασμό και πως ανάλογα του πληθυσμού περισσοτέρους ανθρώπους σκοτώνουν οι αμαξάδες εις τας Αθήνας, παρά αι τίγρεις εις τας Ινδίας. Γιατί όμως να μη κάμη το κέφι του κι' ο αμαξάς, αφού έχει κι' εκείνος προστασία, τα δικαίωμα δηλαδή να μας σακατεύη με το αμάξι του, καθώς ο χασάπης κι' ο μανάβης να μας αρρωστούν με τη σαπίλα και την αποφορά τους;
Αξαπλώνοντας το πέμπτο μου παιδί κοντά εις τ' αδέλφια του, εσυλλογούμουν με πίκρα και με καϋμό, πως εις το νεκροταφείον της Βάθειας δεν θα είχα ούτε καν την παρηγοριά να σκάψω το λάκκο κανενός υπουργού, βουλευτή, νομάρχη, δημοτικού συμβούλου, ή άλλου προστάτη των φονιάδων, γιατί όλους αυτούς τους πηγαίνουν εις το αρχοντικό νεκροταφείο…”

Και για μια ακόμα φορά καταθέτουμε τον θαυμασμό μας για την συγγραφική ιδιοφυΐα και την πολιτική τόλμη του μεγάλου συγγραφέα Εμμανουήλ Ροΐδη!