“Το κοχύλι” μικρή παιδική ιστορία (Συνεργασία) και ένα σχόλιο για την κατα κυριολεξίαν Παιδική Λογοτεχνία στα αζήτητα.

Πρόσφατα είχα την χαρά να πιάσω θέμα συζήτησης σε μια απο τις συναντήσεις μας με τον αγαπητό Γιώργο Παπαντωνάκη, καθηγητή του Αιγαίου Πανεπιστημίου, συναφές με την ειδικότητά του, την παιδική λογοτεχνία. Κάποια στιγμή μετά την πολλοστή αναφορά στα μεγάλα ονόματα -όχι όλα γνωστά μου- του νεοελληνκού συγκεκριμένου αυτού λογοτεχνικού χώρου, εξέφρασα στον φίλο καθηγητή την απορία μου, κατα πόσον αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και απασχολεί την Πανεπιστημιακή έρευνα η άλλη πλευρά του όρου ¨Παιδική Λογοτεχνία”: το σύνολο δηλαδή των λογοτεχνικών έργων που είναι γραμμένα απο παιδιά και απευθύνονται σε μικρούς ή μεγάλους. Δεν με εξέπληξε η απάντησι του καθ' ύλην ειδικού, οτι δεν ασχολείται ακόμη η έρευνα τόσο συστηματικά με αυτήν την πλευρά των λογοτεχνημάτων που είναι προϊόντα της γνήσιας παιδικής ευαισθησίας και φαντασίας.. Οι λόγοι -όπως μου εξήγησε και ο καθηγητής- πολλοί...

Όμως εμείς σ’ εκείνη την συντακτική επιτροπή του μικρού μας περιοδικού “Νέος Παλαμήδης”, είχαμε αποφασίση (όσο κυκλοφορούσαμε) να αφιερώνουμε μια – δυο σελίδες στις όποιες καλλιτεχνικές απόπειρες (και τις όποιες, εννοείται, λογοτεχνικές αναζητήσεις) των παιδιών (του συλλόγου κυρίως) και μαζεύαμε ποικίλο υλικό. Ανάμεσα σ' αυτό το υλικό προεξέχουσα θέσι είχαν τα λογοτεχνικά πρωτόλεια των παιδιών που ανταποκρινόντουσαν στην διαρκή πρόσκλησί μας για συνεργασία.
Σήμερα δημοσιεύουμε ένα απο αυτά τα σύντομα γραπτά, μιας μικρής μας φίλης, που μας έχει στείλη κι άλλα, αλλά μας είπε να διαλέξουμε αυτό ...“γιατί είναι πιο καλοκαιρινό”!

ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Το κοχύλι
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε σε μία θάλασσα ένα κοχύλι. Αυτό το κοχύλι ήταν πολύ ευτυχισμένο που ζούσε και μεγάλωνε με την οικογένειά του, .όμως είχε ένα παράπονο. Το παράπονό του ήταν οτι δεν είχε φίλους .Ούτε έναν φίλο να παίξει να γελάσει, ακόμα και να κάνει ζαβολιές.
Μια μέρα την ώρα που σκεφτότανε πόσο ευτυχισμένο ήτανε που ζούσε με την οικογένεια και πόσο δυστυχισμένο που δεν είχε φίλους, το ρεύμα της θάλασσας έγινε πολύ δυνατό, τόσο που το σήκωσε και το παρέσυρε πολύ μακριά από το σπίτι και την οικογένειά του. Είχε βρεθεί στην αμμουδιά μιας όμορφης παραλίας.
Το κοχύλι άρχισε να ψάχνει την οικογένειά του, αλλά συνειδητοποίησε πως δε βρισκόταν πια στο βυθό της θάλασσας. Χάρηκε όταν σκέφτηκε ότι μπορεί να κάνει φίλους, αλλά και λυπήθηκε για την οικογένειά του που δεν ήταν εκεί.
Ξαφνικά πλησίασε ένας άνθρωπος, συγκεκριμένα ένα όμορφο και καλοσυνάτο κορίτσι. Με πλατύ χαμόγελο, άσπρα δόντια, κατακόκκινα μάγουλα, καταγάλανα μάτια και καστανά μακριά μαλλιά με ένα τσιμπιδάκι στο πλάι.
Το κοχύλι χάρηκε τότε, γιατί αυτό το κορίτσι μπορεί να ήτανε η πρώτη φίλη που θα έκανε.
Το κορίτσι άπλωσε το χέρι για να πιάσει το κοχύλι. Το έβαλε στην παλάμη του, το θαύμασε, το πήρε και έφυγε.
Κανείς δεν ξαναείδε αυτό το πανέμορφο κοχύλι που ήταν χωρίς φίλους, αλλά μερικοί λένε ότι εκεί που είναι περνάει θαυμάσια!

Ευαγγελία Κανέλλου