ΙΕΡΕΥΣ ΤΙΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ" Μέρος Β΄(Συνέχεια απο την προχθεσινή ανάρτησι)
[Seconda parte e fine del post “Un certo prete del 20esimo secolo” del lunedi 15 Febraio]
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ
Από τις συζητήσεις που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά:
Πρόσεχε, ιερεύ, τον εαυτό σου, μην ξεχάσεις να βλέπεις τον Θεό! Ορκίστηκες να έχεις τον νου σου στην Σωτηρία, τόσο την δική σου όσο και των άλλων. Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσεις το βάπτισμα και την Θεία Κοινωνία, γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο.
Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο. Αυτού του θεού είμαστε ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πει όχι να μην γίνει το θέλημά σου, δηλαδή να γεννήσει την κόλαση.
Στους ανθρώπους μπορείς να πεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη εκεί μας αναμένει. Όσο πιο βαθύς είναι ο Άδης σου τόσο πιο βαθύτερα είναι ο Χριστός.
Η οδύνη είναι το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο δούλος του, ο παπάς, να μοιραστεί και αυτός με τον σύνδουλό του. Στον Σταυρό ο Θεός ενάντια σε ό,τι είχαμε ποτέ φανταστεί για τον Θεό, τάχθηκε με το μέρος του ανθρώπου.
Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη του, ζητά την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή.
Ο αγώνας μας είναι η προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού, το οποίο δεν προέρχεται από την φύση, αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα.
Αυτός που είδε την αμαρτία του, είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους. Τότε από την άβυσσο των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτος Του.
Πρόοδος στον αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται, όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία, δεν μπορεί να κρίνει κανέναν, σηκώνει το κακό όλου του κόσμου, περνά την Γεσθημανή και καλύπτει τα πάντα με τον μανδύα της αγάπης.
Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος, τον Μονογενή του Υιό, αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό πνεύμα, η ακίδα είναι η πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος, αλλά και τον τοξότη μαζί της.
--Ευάγγελέ μου, αν ποτέ γίνεις ιερέας, να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους απίστους δεν είναι οι Άγιοι, αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είναι όλοι Άγιοι. Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την πρό του Μ. Κωνσταντίνου, και χειρότερη, γιατί οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες, τώρα είναι άθεοι. Έτσι αντί η Εκκλησία να κρίνει τον κόσμο, η Εκκλησία κρίνεται από τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήσει ότι μέσα σε τόσους αιώνες έχασε την ικανότητα της μαγιάς και ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και μάλιστα πιστά. Η Εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ κοινωνία. Το Ευαγγέλιο εξεγείρει, ανατρέπει όχι την δομή του κόσμου, αλλά την δομή του ανθρώπινου πνεύματος, ο Χριστός εντός.
Απόχτησε την εσωτερική ειρήνη και πλήθος ανθρώπων θα βρει την ειρήνη δίπλα σου. Παπά μου, το να πλησιάσεις τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη. Το ουσιώδες είναι να μεταφερθείς στη θέση του, να σβήσεις τον εαυτό σου και να αφήσεις τον Χριστό να μιλήσει.
Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθαν, σωριάζεται σαν θρύψαλα μπροστά σε έναν εγκληματία, έναν νεκρό, μια μοναξιά. Όμως η ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου μπορεί να κάνει ανθρώπους σβησμένους, λερωμένους κι άσχημους, να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να ανασύρεις στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται. Την κοινωνία…. Ο Μυστικός Δείπνος, η Θεία Κοινωνία, που ετοιμάζεις είναι μυστήριο εν πορεία, για αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή πρέπει να ωριμάσουμε σαν μια γενιά ομολογητών……....................
--Πάτερ Νικόλαε, είδα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού σε παρακαλώ πες μου ποια είναι η μυστική εργασία, τι μου κρύβεις;
--«Ευάγγελέ μου, ήρθε η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ’ εμέ σαν μια παρακαταθήκη Διδασκάλου προς μαθητή. Δεν είμαι άρρωστος, τουλάχιστον δεν πάσχω από αλκοολισμό!!! Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη. Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε με το σήμερα, αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής που είναι φίλος μου από την Αμερική του είπα για προγράμματα στην Αμερική, όπου ο γιατρός ζει μαζί με τους αρρώστους για όλο το χρόνο του προγράμματος τους με εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι παρακολουθώ το πρόγραμμα, αλλά κυρίως αυτοί που έφυγαν αυτό το διάστημα δεν υποτροπίασαν».
--Μα, τι μου λέτε; πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν τα παιδιά, υποφέρετε την τρέλα του καθενός...
--Ναι, αλλά έχω το δωματιάκι μου, την προσευχή μου, την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου, όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους. Εκείνο που με ξεσχίζει τα σπλάχνα ήταν οτι δεν μπορούσα να λειτουργώ. Τώρα τελευταία παίρνω κι εγώ, όπως όλοι, μια άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι να λειτουργώ και επανέρχομαι.
--Μα δεν τρελαθήκατε εδώ μέσα στη..., φυλακισμένος αναίτια, τόσους μήνες;
--Πιέστηκα. Ήταν εμπειρία τάφου, αλλά όμως γνώρισα όλους τους φίλους του Χριστού, τους ελάχιστους. Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη πίστη και κυρίως επλατύνθηκα κι εγώ, και πάλι δούλος αχρείος είμαι. Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της εκκλησίας Του και στο δικό Του.
--Πάτερ Νικόλαε, είστε τόσο νέος ούτε 53…
Ήταν Τετάρτη της πρώτης των νηστειών που κάναμε αυτή την κουβέντα της καρδιάς, που μου χάρισε την καρδιά.
--Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σας είπα για τους Χαιρετισμούς και για Λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ελάτε κι εσείς να σας δούμε. Πάρτε ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σας δούμε την ώρα της Λειτουργίας την Κυριακή.
Πράγματι το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα:
--Ευλογείτε, Πάτερ!
--Ο Κύριος!
-- Σας παρακαλώ, θέλω να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο.
--Δεν γίνεται.
--Πότε να ξαναπάρω για τον π. Νικόλαο, πότε;
--Μόλις προ ολίγου τελείωσε την Θεία Λειτουργία, κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγία Τράπεζα, την ώρα που ασπαζόταν για να βγει μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό, αλλά χωρίς πνοή. Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν Αμερική…
--Δεν ξέρω τι λέτε, πάτερ, εγώ προχθές μίλησα, τέλος πάντων ήμαστε μαζί! Ήταν μια χαρά. Δεν μπορεί, δεν είναι αυτός…
Όχι, αυτός είναι! Έτσι το ήθελε ο Θεός.
Έτσι τελείωσε ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των εντολών του Χριστού ο κρυφός, ο φίλος μου ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος ποιμένας που άφησε τα 99 για το ένα, που πουλήθηκε δούλος σαν εκείνον τον επίσκοπο του Γεροντικού, ο Ιερέας του 20 αιώνος του απατεώνος που τα μάτια του δεν απατήθηκαν, αλλά είδε καθαρά την εικόνα του κόσμου χωρίς φαντασία.
Ας έχουμε την ευχή του!!!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου