Μια παραπομπή στη «ΛΩΞΑΝΔΡΑ», κι η φράσι «Ποιος είναι πλούσιος…» (Συνεργασία;) Un pensiero su una frase dal racconto “Loxandra” di Maria Iordanidou

Μια μή φιλολογική παραπομπή στο μυθιστόρημα «ΛΩΞΑΝΔΡΑ», της Μαρίας Ιορδανίδου κι η φράσι «Ποιος είναι πλούσιος…» (Ξένο δημοσίευμα)
Un pensiero (altrui) su una frase dal racconto “Loxandra” di M. Iordanidou

Προχθές αναδημοσιεύσαμε (σε 2 συνέχειες) ένα γεμάτο συγκίνησι και ευαισθησία κείμενο.
Στην αρχή, διορθώνοντας από φιλολογική παρόρμησι τις μικροελλείψεις εκείνου του κειμένου, (όπως το παρέλαβα), σκέφτηκα να βρώ και το ακριβές απόσπασμα από το δημοφιλές λογοτέχνημα-αριστούργημα της Μ. Ιορδανίδου, στο οποίο προφανώς αναφερόταν η παρεμβαλόμενη φράσι του αγνώστου (σε εμένα) συγγραφέα: «Ποιος είναι πλούσιος, Λωξάνδρα μου; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος, τζόγια μου!», και να βάλω μια ενδεδειγμένη παραπομπή. Όμως, με την επικουρία του διαδικτύου ανακάλυψα ένα άλλο όμορφο κειμενάκι, γραμμένο από κάποια κα. Πέπη Σπηλιωτοπούλου, συντάκτριας του «Φιλόδημου», εβδομαδιαίου εντύπου στο Αίγιο, και θεωρώντας το καταλληλότερο της εμής δασκαλίστικης νοοτροπίας, το αναδημοσιεύω ασμένως:


Μια φράση της Λωξάνδρας
"Πρόσφατα απέκτησα σε dvd τη θρυλική σειρά της πάλαι ποτέ ΕΡΤ (σημερινής ΕΤ1) “Λωξάντρα” που παρακολουθούσα ανελλιπώς το 1980, όταν παίχτηκε στο κρατικό κανάλι.
Η ερμηνεία της Λωξάντρας, του αγαπημένου βιβλίου της Μαρίας Ιορδανίδου, από τη Μπέτυ Βαλάση έχει αφήσει εποχή, γιατί ίσως δεν υπάρχει ηθοποιός που θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα την αγαθή και καλόκαρδη νοικοκυρά Πολίτισσα, που η αγκαλιά της χωρούσε όλο τον κόσμο -χωρίς ανόητες προκαταλήψεις και διακρίσεις.
Μια φράση της γυναίκας-σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά ελλήνων που έζησαν και μεγαλούργησαν στην Κωνσταντινούπολη του προπερασμένου αιώνα, ήταν και η “Τις εστί πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος”. Σοφή, σοφότατη κουβέντα για μια γυναίκα του λαού, που το βασίλειό της ήταν η κουζίνα και δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με φιλοσοφίες, επιχειρήσεις και τέτοιες σκοτούρες.
Σήμερα ζητάμε όλο και περισσότερα για να λέμε πως είμαστε πλούσιοι, ή καλύτερα για να μην λέμε πως είμαστε φτωχοί. Πρέπει να έχουμε το ακριβότερο αυτοκίνητο, το μεγαλύτερο σπίτι εξοπλισμένο με λογής-λογής χρήσιμα και άχρηστα αντικείμενα, τηλεοράσεις σε κάθε δωμάτιο, δύο κινητά ο καθένας, υπολογιστές που σκονίζονται στο σαλόνι και γενικά ανέσεις περιττές που αδειάζουν το πορτοφόλι μας και μας κάνουν να θέλουμε ακόμα περισσότερα χρήματα και να δημιουργούμε στους εαυτούς μας ακόμα περισσότερες ανάγκες.
Σίγουρα ο προορισμός του ανθρώπου είναι να εξελίσσεται και να καλυτερεύει τη ζωή του και σ' αυτό συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Έχουμε όμως, δυστυχώς, την τάση να αφήνουμε τις στιγμές να μας προσπερνάνε, τη ζωή να χάνεται σα νερό μέσα απ' τα χέρια μας, εν ονόματι ενός συνεχούς κυνηγιού του “καλύτερου”. Και γινόμαστε συνεχώς πιο κλεισμένοι στον εαυτό μας και τη δουλειά μας, ξεχνώντας πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμάς, που έχουν ανάγκη περισσότερο από αγάπη και ενδιαφέρον, παρά από υλικά αγαθά.
“Τι να τα κάνει τα πιο πολλά λεφτά ο Θεόδωρος, Δημητρό μου;” αναρωτιέται η Λωξάντρα απευθυνόμενη στον άντρα της. “Πόσο θα φάει; Μπορεί να φάει παραπάνω απ' όσο τρώει τώρα;” Απλή κουβέντα, που περικλείει όμως μια τεράστια αλήθεια.
Ας σηκώσουμε πια το κεφάλι να κοιτάξουμε τους γύρω μας. Να τους κοιτάξουμε, να τους χαμογελάσουμε, να τους μιλήσουμε. Τι να τα κάνεις τα αγαθά, εξάλλου, όταν δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς τον πόνο σου και τη χαρά σου;"
Πέπη Σπηλιωτοπούλου
[Το αναδημοσιεύσαμε από εδώ. ]