San Nektarios dell’ isola d’ Aegina; Un santo ecologo
Το αυθεντικό οικολογικό ενδιαφέρον των αγίων, ως συμβολή στο οικολογικό πρόβλημα.
Εν όψει της εορτής του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, εσκόπευα να επανέλθω στα αθλητικά ενδιαφέροντα του Αγίου (του το …χρωστάω!), αλλά απόψε –τελευταία πραγματικά στιγμή- άλλαξα γνώμη και …θεματική. Διάλεξα να αναφερθώ –έστω και πρόχειρα- σε μια εξ ίσου πρωτοποριακή προσωπική του στάσι. Το εντυπωσιακά πρώιμο (για την εποχή του) ενδιαφέρον που επέδειξε για το φυσικό περιβάλλον και την οικολογία. Και αυτό βεβαίως όχι ως πρόσχημα ή μόδα ή ξενόφερτο πολιτικο-ιδεολογικό κίνημα, αλλά ως αποτέλεσμα πνευματικής θέασης του εαυτού του και του περιβάλλοντος κτιστού κόσμου.
Είναι γνωστό ότι ανέκαθεν οι Άγιοί μας ελκύοντας την Χάριν του Θεού και επανεκπέμποντάς την τριγύρω τους, μπορούν να επηρεάζουν ευεργετικά το περιβάλλον τους. Ανάμεσά τους και ο Άγιος Νεκτάριος. Η στάσι του απέναντι στον υλικό κόσμο, και ειδικά απέναντι στα έμβια όντα, προβάλλει έναν νέο τρόπον ζωής, διαπνεόμενον από το πνεύμα της διδασκαλίας (λόγω και έργω) του Χριστού, πράγμα που εκφράζεται από τις υλοποιούμενες σε έργα αρετές (μετάνοια, άσκησι, προσφορά…).
Ο Άγιος, αν και δεν συνέγραψε ειδική μελέτη για το περιβάλλον, κάποιες λεπτομέρειες από την διαπνεόμενη από πνεύμα αγάπης βιοτή του μάς γεμίζουν έκπληξι και θαυμασμό για την στάσι του απέναντι και στο συγκεκριμένο περιβαλλοντικό ζήτημα. Όπως λίγο-πολύ όλοι οι άγιοι, σε όλη του τη ζωή στάθηκε με σεβασμό μπροστά στο δημιούργημα του Θεού, την κτίσιν. Δεχόταν τα αγαθά της φύσεως ως δώρα του Θεού και όταν τα χρησιμοποιούσε τα προσέγγιζε «μετά φόβου Θεού» κι αδελφικής αγάπης. Απόρροια ενός τέτοιου πνεύματος δεν μπορεί να είναι άλλο παρα η δοξολογική και ευχαριστιακή χρήσι της κτίσεως.
[Όχι βέβαια η δαιμονική αντίληψι κυριαρχίας επι του κόσμου, που οδηγεί τον εγωισμό του ανθρώπου σε αλαζονικές – εδώ ταιριάζει και ο αρχαίος δραματουργικός όρος της Ύβρεως -- συμπεριφορές. Εμείς, ειδικά οι μαζάνθρωποι των μεγαλουπόλεων, είμαστε συνυπεύθυνοι και – έστω και σε μικρότερο ποσοστό σε σχέσι με τους σκοτεινούς εξουσιαστές- συνένοχοι στην περιβαλλοντκή καταστροφή του κόσμου μας, καθόσον μοιραζόμαστε άπληστα ή και άβουλα την ανίερη σύγχρονη λατρεία του καταναλωτισμού.]
Όπως πληροφορούμαστε από πλήθος μαρτυριών, ο Αγιος ήταν μια οσιακή μορφή. Η ζωή του, άκρως ασκητική σ’ όλες τις εκδηλώσεις της, περιοριζόταν στις απολύτως απαραίτητες ανάγκες. Ήταν λιτοδίαιτος. Η ενδυμασία του πτωχική έως ευτελής. Επίδειξι και πολυτέλεια άγνωστες γι΄ αυτόν λέξεις.Από τα αναφερόμενα περιστατικά της ζωής του που δείχνουν την αγάπη του προς την φύσι επιλέγουμε δυο-τρία στοιχεία. Να ξεκινήσουμε από την μεγάλη αδυναμία που είχε για τα δέντρα και τα λουλούδια. Στην Ριζάρειο Σχολή, κατά το διάστημα που υπήρξε διευθυντής της, ήταν εισηγητής του μαθήματος της Γεωπονικής, με το σκεπτικό (όπως μαρτυρείται στο βιβλίο Πρακτικών του Συμβουλίου της Σχολής) οι ιεροσπουδαστές, που προερχόντουσαν από την ύπαιθρο, να εκπαιδεύονται καταλλήλως ώστε να αποβαίνουν στην συνέχεια χρήσιμοι στις πρακτικές εργασίες της ιδιαιτέρας πατρίδος τους.
Σύμφωνα με μαρτυρίες μαθητών της Ριζαρείου της εποχής εκείνης, ο Άγιος Νεκτάριος περιποιούταν προσωπικώς τον κήπον της Σχολής! Λέγεται ότι κάθε πρωί, πριν τον Όρθρο, ο Άγιος έσκαβε τον κήπο και τον φρόντιζε συστηματικά ( αποδεικνύοντας εμπράκτως την προς την φύσιν του γνήσια αγάπη).
Αναφέρεται και το γεγονός (κατά το έτος 1906), ενώ ακόμη ήταν στην Ριζάρειο, ότι έστειλε ως δωρεά στον Δήμο Αιγίνης πέντε χιλιάδες (5.000) μουριές για την «μωρεοφυτεία της νήσου». Σε έγγραφο του Δήμου Αίγινας (το υπ’ αριθμ. 294/12.3.1906) εκφράζονται οι ευχαριστίες και η ευγνωμοσύνη του Δημάρχου και ομολογούνται πολλές ευεργεσίες του Αγίου προς την Αίγινα. Κατ’ εξοχήν φίλος του πρασίνου επιθυμούσε να γεμίσουν όλες οι γωνιές του νησιού με φυτείες χρήσιμων δένδρων.
Αλλά και κατόπιν, στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, στην Αίγινα ασχολείτο μεταξύ άλλων και «εις χειρωνακτικάς εργασίας και μάλιστα βαρείας μορφής, καλλιεργών κήπους και αγρούς, ποτίζων αυτούς δι’ ύδατος, μεταφερομένου υπ’ Αυτού εκ μακρινής αποστάσεως, ανοίγων αύλακας και οχετούς...», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται.
Κλέινω με μια προφορική μαρτυρία μιάς συνονόματής του Γερόντισσας της Ιεράς Μονής Αγίου Μηνά Αιγίνης που καταγράφει μια μοναχή της ίδιας Μονής, (σε σχετική με το θέμα μας ομιλία της): «Ανήμερα το Πάσχα έστελνε ο Άγιος μία Μοναχή μαζί με τα παιδιά, που εφιλοξενούντο στο Μοναστήρι του, να ψάλλουν στο βουνό το «Χριστός Ανέστη», για να το ακούση όλη η φύσις...»
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου