In search of the true profile of the Byzantine, (our Greek-Roman), Civilization
In cerca del profilo reale della civilta’ bizantina
Από τον φίλο του Συλλόγου, και του Ιστολογίου, Ίωνα, λάβαμε την παρακάτω συνεργασία. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον σημείωμα σχετικά με το κεφαλαιώδες για την αυτοσυνειδησία μας ζήτημα της πολιτισμικής περιόδου του παρεξηγημένου και κατασυκοφαντημένου -- από άσπονδους δυτικούς φίλους, αλλά και ετερόφωτους ημετέρους --Βυζαντίου, του κατά τον ευφυέστατον ορισμό του ιστορικού Heisenberg «Εκχριστιανισθέντος Ρωμαϊκού Κράτους του Ελληνικού Έθνους».
Με την ελπίδα, αυτή η συνεργασία να αποτελέση αφορμή γόνιμου προβληματισμού και με το ενδεχομένο να συμβάλη σε ανταλλαγή απόψεων, την δημοσιεύουμε ευχαρίστως.
Εμείς τώρα θα περιοριστούμε να υπογραμμίσουμε μόνο το γεγονός ότι η ιστορική περίοδος αυτή του ελληνόφωνου χριστιανικού κράτους της ρωμαϊκής Ανατολής αποτελεί την μακροβιότερη κρατική οντότητα, και μάλιστα αυτοκρατορία, του Δυτικού κόσμου. Δηλαδή του πολιτισμού εκείνου που σφραγίζει με την κυριαρχική παρουσία του τον γαλάζιο πλανήτη…
Ποια είναι η αξία του βυζαντινού Πολιτισμού;
Η Ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορία εκτός από μια μεγάλη πολιτική (κρατική) δύναμη, όσον αφορά το στρατό, τη διοίκηση και τους νόμους, ήταν και μια μεγάλη πολιτιστική δύναμη, όσον αφορά την παιδεία τις τέχνες και τα γράμματα. Ένα ρεύμα πολιτισμού διαποτισμένο από την αρχαία κληρονομιά και την Χριστιανική πίστη.
Ο μέσος Έλληνας σήμερα, και επομένως το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, γνωρίζει σε γενικά πλαίσια την πολιτική της εποχής, στην οποία όμως αναβιώνει και διατηρεί τη μερίδα του λέοντος το κακό, το εγωκεντρικό κομμάτι του ανθρώπου. Ενώ αγνοεί παντελώς τους ταπεινούς, τους μεγάλους ασκητές, τους φιλόσοφους, τους λογίους, τους συγγραφείς και καλλιτέχνες της εποχής, οι οποίοι εμπλούτισαν και τελειοποίησαν ό,τι προϋπήρχε, με την αποκάλυψη της Αλήθειας από Τον ίδιο τον Δημιουργό μας.
Εκείνοι οι άνθρωποι της κρατικής εξουσίας φαντάζουν με ιεροεξεταστές θεοκρατικού καθεστώτος με ακολούθους τους μόνο τους κληρικούς. ενώ όσοι δεν αποδέχονταν μέσα στο κράτος την Χριστιανική πίστη πως ήταν όλοι αρχαιολάτρες, δωδεκαθεϊστές και μάγοι.
Εντωμεταξύ, η ορθόδοξη εκκλησία σήμερα μοιάζει η μόνη που αντιπροσωπεύει εκείνη την εποχή, ενώ η απαξίωση του κλήρου – δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να μην έχει να μου αφηγηθεί, με προκατάληψη, μια ατυχή εμπειρία από την ενορία της περιοχής του – έχει ως αποτέλεσμα να τείνει να απαξιωθεί ο χριστιανικός κλήρος και να αγνοηθεί μαζί με αυτόν και ολόκληρη αυτή η πολιτισμική κληρονομιά του λαού μας.
Έτσι η γέφυρα που μας ενώνει με το παρελθόν 3000 χρόνων έχει υποστεί σ’ εκείνη την εποχή, την ιστορική διαδρομή δέκα περίπου αιώνων, ρήγματα, και εν συνεχεία ένα είδος κατάρρευσης που όλο ένα συνεχίζεται από τους αλλεπάλληλους εγκέλαδους των επιλογών της πολιτικής εξουσίας του σήμερα.
Για να παρατηρηθούν και να εξεταστούν αντικειμενικά τα χαμένα κομμάτια του ιστορικού παρελθόντος, ο σημερινός νέος θα πρέπει να έχει ανησυχίες που να ξεπερνούν την υλιστική ηδονή που μαστίζει την εποχή μας, ή να φοιτά σε κάποιο πανεπιστήμιο στον κλάδο της φιλολογίας, λαογραφίας και ιστορίας της τέχνης. Η μάζα τής ελληνικής κοινωνίας, που σίγουρα δεν έχει αυτές τις ανησυχίες ή δυνατότητες, ευτυχώς ή δυστυχώς είναι αυτή που ανάλογα με τα πιστεύω της διαμορφώνει ολόκληρο το σύνολο.
Βέβαια πολλές φορές μοιάζει να χειραγωγείται, αλλά πώς να αντισταθεί στην κατηφόρα ο κάθε κουρασμένος δρομέας της ζωής;
Ενώ έχω συμπληρώσει την ηλικία μιας γενιάς και αντιπροσωπεύω κι’ εγώ τον νεοέλληνα με την κουτσουρεμένη μέση εκπαίδευση, παρατηρώ όμως, πως στα μάτια μου η ελληνορωμαϊκή εποχή και συγκεκριμένα αυτό που συνηθίσαμε να το αποκαλούμε Βυζάντιο, φαντάζει, με ένα βιβλίο που απαξιωτικά δεν μπαίνει ποτέ στην βιβλιοθήκη, αλλά παραμένει στην κούτα κάτω στο υπόγειο με τα καντηλάκια και τις εικόνες της γιαγιάς - δεν ξέρω γιατί.
΄Ιων
In cerca del profilo reale della civilta’ bizantina
Από τον φίλο του Συλλόγου, και του Ιστολογίου, Ίωνα, λάβαμε την παρακάτω συνεργασία. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον σημείωμα σχετικά με το κεφαλαιώδες για την αυτοσυνειδησία μας ζήτημα της πολιτισμικής περιόδου του παρεξηγημένου και κατασυκοφαντημένου -- από άσπονδους δυτικούς φίλους, αλλά και ετερόφωτους ημετέρους --Βυζαντίου, του κατά τον ευφυέστατον ορισμό του ιστορικού Heisenberg «Εκχριστιανισθέντος Ρωμαϊκού Κράτους του Ελληνικού Έθνους».Με την ελπίδα, αυτή η συνεργασία να αποτελέση αφορμή γόνιμου προβληματισμού και με το ενδεχομένο να συμβάλη σε ανταλλαγή απόψεων, την δημοσιεύουμε ευχαρίστως.
Εμείς τώρα θα περιοριστούμε να υπογραμμίσουμε μόνο το γεγονός ότι η ιστορική περίοδος αυτή του ελληνόφωνου χριστιανικού κράτους της ρωμαϊκής Ανατολής αποτελεί την μακροβιότερη κρατική οντότητα, και μάλιστα αυτοκρατορία, του Δυτικού κόσμου. Δηλαδή του πολιτισμού εκείνου που σφραγίζει με την κυριαρχική παρουσία του τον γαλάζιο πλανήτη…Ποια είναι η αξία του βυζαντινού Πολιτισμού;
Η Ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορία εκτός από μια μεγάλη πολιτική (κρατική) δύναμη, όσον αφορά το στρατό, τη διοίκηση και τους νόμους, ήταν και μια μεγάλη πολιτιστική δύναμη, όσον αφορά την παιδεία τις τέχνες και τα γράμματα. Ένα ρεύμα πολιτισμού διαποτισμένο από την αρχαία κληρονομιά και την Χριστιανική πίστη.Ο μέσος Έλληνας σήμερα, και επομένως το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, γνωρίζει σε γενικά πλαίσια την πολιτική της εποχής, στην οποία όμως αναβιώνει και διατηρεί τη μερίδα του λέοντος το κακό, το εγωκεντρικό κομμάτι του ανθρώπου. Ενώ αγνοεί παντελώς τους ταπεινούς, τους μεγάλους ασκητές, τους φιλόσοφους, τους λογίους, τους συγγραφείς και καλλιτέχνες της εποχής, οι οποίοι εμπλούτισαν και τελειοποίησαν ό,τι προϋπήρχε, με την αποκάλυψη της Αλήθειας από Τον ίδιο τον Δημιουργό μας.
Εκείνοι οι άνθρωποι της κρατικής εξουσίας φαντάζουν με ιεροεξεταστές θεοκρατικού καθεστώτος με ακολούθους τους μόνο τους κληρικούς. ενώ όσοι δεν αποδέχονταν μέσα στο κράτος την Χριστιανική πίστη πως ήταν όλοι αρχαιολάτρες, δωδεκαθεϊστές και μάγοι.
Εντωμεταξύ, η ορθόδοξη εκκλησία σήμερα μοιάζει η μόνη που αντιπροσωπεύει εκείνη την εποχή, ενώ η απαξίωση του κλήρου – δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να μην έχει να μου αφηγηθεί, με προκατάληψη, μια ατυχή εμπειρία από την ενορία της περιοχής του – έχει ως αποτέλεσμα να τείνει να απαξιωθεί ο χριστιανικός κλήρος και να αγνοηθεί μαζί με αυτόν και ολόκληρη αυτή η πολιτισμική κληρονομιά του λαού μας.
Έτσι η γέφυρα που μας ενώνει με το παρελθόν 3000 χρόνων έχει υποστεί σ’ εκείνη την εποχή, την ιστορική διαδρομή δέκα περίπου αιώνων, ρήγματα, και εν συνεχεία ένα είδος κατάρρευσης που όλο ένα συνεχίζεται από τους αλλεπάλληλους εγκέλαδους των επιλογών της πολιτικής εξουσίας του σήμερα.
Για να παρατηρηθούν και να εξεταστούν αντικειμενικά τα χαμένα κομμάτια του ιστορικού παρελθόντος, ο σημερινός νέος θα πρέπει να έχει ανησυχίες που να ξεπερνούν την υλιστική ηδονή που μαστίζει την εποχή μας, ή να φοιτά σε κάποιο πανεπιστήμιο στον κλάδο της φιλολογίας, λαογραφίας και ιστορίας της τέχνης. Η μάζα τής ελληνικής κοινωνίας, που σίγουρα δεν έχει αυτές τις ανησυχίες ή δυνατότητες, ευτυχώς ή δυστυχώς είναι αυτή που ανάλογα με τα πιστεύω της διαμορφώνει ολόκληρο το σύνολο.
Βέβαια πολλές φορές μοιάζει να χειραγωγείται, αλλά πώς να αντισταθεί στην κατηφόρα ο κάθε κουρασμένος δρομέας της ζωής;
Ενώ έχω συμπληρώσει την ηλικία μιας γενιάς και αντιπροσωπεύω κι’ εγώ τον νεοέλληνα με την κουτσουρεμένη μέση εκπαίδευση, παρατηρώ όμως, πως στα μάτια μου η ελληνορωμαϊκή εποχή και συγκεκριμένα αυτό που συνηθίσαμε να το αποκαλούμε Βυζάντιο, φαντάζει, με ένα βιβλίο που απαξιωτικά δεν μπαίνει ποτέ στην βιβλιοθήκη, αλλά παραμένει στην κούτα κάτω στο υπόγειο με τα καντηλάκια και τις εικόνες της γιαγιάς - δεν ξέρω γιατί. Ακόμα, ενώ έχω δεί αμέτρητες ταινίες εποχής, η τηλεόραση που έχει αναλάβει την καθημερινή μου μόρφωση, δεν έχει ασχοληθεί ποτέ, έστω με τα «πιασάρικα» (στη γλώσσα της) θέματα της εποχής εκείνης, που είναι εκατοντάδες!! Η "έβδομη τέχνη" που επηρεάζει τον περισσότερο κόσμο, την αγνοεί σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έχει ασχοληθεί με την Βίβλο, τα πάθη του Χριστού μας, τους αρχαίους Έλληνες, τους Φαραώ, τους Ρωμαίους, τους Σταυροφόρους, τους Μεσαιωνικούς ήρωες, την Αναγέννηση, την ανακάλυψη της Αμερικής, τους Σαμουράϊ και όλους τους ήρωες όλων των εποχών και εθνικοτήτων, πουθενά οι «Βυζαντινοί». Ποιοι ήταν αυτοί; πόσοι ήταν; πού ζούσαν; τι μετουσίωναν;
Αυτά υπάρχουν μόνο στα ξεπερασμένα πνευματικά κέντρα και στις βαρετές εγκυκλοπαίδειες που έχουν κατέβει στο υπόγειο για να ωριμάσουν σαν το παλιό καλό κρασί, ενώ έχει ανέβει η μεγάλη ηλεκτρονική που φροντίζει να μας κρατάει πάντα παιδιά.
Για τους λίγους, τους γνώστες, μπορεί αυτός ο προβληματισμός να μην υφίσταται. Τι γίνεται με τους πολλούς όμως; Που σίγουρα έχουν ένα κενό, μικρό ή μεγάλο ανάλογα με τις ανησυχίες τους; Μήπως αυτό το κενό δεν βοηθάει στην έλλειψη αυτοσεβασμού και εθνικής συνείδησης;
Μια καλή απάντηση σίγουρα θα δώσει ο χρόνος. Γιατί όπως έλεγε και ο Ευριπίδης «αποκαλύπτει τα πάντα στους μεταγενέστερους. Είναι τόσο φλύαρος που μιλάει ακόμα και όταν δεν τον ρωτάς».
Αυτά υπάρχουν μόνο στα ξεπερασμένα πνευματικά κέντρα και στις βαρετές εγκυκλοπαίδειες που έχουν κατέβει στο υπόγειο για να ωριμάσουν σαν το παλιό καλό κρασί, ενώ έχει ανέβει η μεγάλη ηλεκτρονική που φροντίζει να μας κρατάει πάντα παιδιά.
Για τους λίγους, τους γνώστες, μπορεί αυτός ο προβληματισμός να μην υφίσταται. Τι γίνεται με τους πολλούς όμως; Που σίγουρα έχουν ένα κενό, μικρό ή μεγάλο ανάλογα με τις ανησυχίες τους; Μήπως αυτό το κενό δεν βοηθάει στην έλλειψη αυτοσεβασμού και εθνικής συνείδησης;
Μια καλή απάντηση σίγουρα θα δώσει ο χρόνος. Γιατί όπως έλεγε και ο Ευριπίδης «αποκαλύπτει τα πάντα στους μεταγενέστερους. Είναι τόσο φλύαρος που μιλάει ακόμα και όταν δεν τον ρωτάς».
΄Ιων
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου