Ανήμερα της Παναγίας: Το ποίημα «Η Φανερωμένη» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Festa della Dormizione della Madonna; Una poesia di Aristotelis Valaoritis

Υπάρχουν και ποιήματα σαν προσευχούλες.

Στο παρακάτω ο Βαλαωρίτης μας μιλάει για τις κρυφές εμφανίσεις της Φανερωμένης Κυράς σε φτωχόσπιτα και σε θλιμμένες καρδιές. Η ευαισθησία του λόγου του μου λέει πως κι αυτός αξιώθηκε να αισθανθή την μυστική ευωδία της χάρης Της. Αυτής που σαν ουρανού δροσούλα ανασταίνει μαραμένα λουλούδια. Κάθε τόσο. Και σε κάθε γωνιά της γής…

Η Φανερωμένη

Χαμογελά η ανατολή και ροδοκοκκινίζει
ολίγο ολίγο η καταχνιά, που τα βουνά στολίζει.
Λαλεί τ΄ ορνίθι της αυγής, το πρόβατο βελάζει.
Ξυπνούν στα πλάγια οι πέρδικες, η μια την άλλη κράζει.

Ξυπνά κι ο γέρο Γούμενος, τον όρθρο του σημαίνει
και μουρμουρίζοντας σιγά, στην εκκλησιά πηγαίνει,
την άγια εικόνα της Κυράς σκυφτά να προσκυνήσει.

Κι εκεί που ετέντων’ ο παπάς τα χείλη να φιλήσει
του ‘κάστηκε πως έλειπε - παράδοξη ιστορία! -
απ΄ το θρονί της το χρυσό η Δέσποινα η Μαρία…

Ετρόμαξ΄ ο καλόγερος… Στην πλάκα γονατίζει,
χτυπά το μέτωπο στη γή, παρακαλεί, δακρύζει ...
Με μιας αστράφτ΄ η εκκλησιά κι αισθάνεται ένα χέρι
όπου τον ανεσήκωνε… Μοσχοβολάει τ΄ αγέρι…

Τα μάτια του άνοιξ' ο παπάς… Στο κάτασπρό του γένι
το δάκρυ του έσταξε βροχή... Κυττάζει… καθισμένη
στο θρόνο βλέπει την Κυρά, που του χαμογελούσε
και το Παιδί, που εχαίρετο και που τον ευλογούσε.

- Σε ποιο καλύβι αγνώριστο, σε ποια καρδιά θλιμμένη
να πέρασες τη νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;
Ποιό μαραμένο λούλουδο η χάρη Σου, Κυρούλα,
κρυφά, κρυφά ν΄ ανάστησε, σαν ουρανού δροσούλα;

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης