Σταχυολογώντας την ποίησι της Άλντα Μερίνι: Περί Αγγέλων και Ανθρώπων (+1 video). Il Newsletter ufficiale dal sito di Alda Merini (traduzione...)

Ένα ευχητήριο μήνυμα με ιδιαίτερη βαρύτητα δεχθήκαμε αυτά τα Χριστούγεννα από τον διαχειριστή της ιστοσελίδας της ποιήτριας Άλντα Μερίνι, Τζιοβάνι Νούτι, και επιχειρούμε να το μεταφράζουμε (κατά το κυριότερο μέρος του) ασχολίαστα.

Newsletter ufficiale http://www.aldamerini.it/
“Degli angeli abbiamo una vecchia memoria. Ce ne hanno raccontato le nonne: che hanno delle grandi ali, e che volano alto e che sono esenti dal male e sono esenti dalle lacrime. Ma gli angeli piangono, piangono e vanno e vengono dalla terra al cielo a portare le nostre preghiere, le nostre desolazioni, i nostri spazi vuoti.
Gli angeli non capiscono l’amore. Se capissero l’amore morirebbero, però lo guardano con tenerezza, lo guardano e lo riducono a una terra limitata, così limitata che loro la devono abbandonare perché sono abituati a spazi piu’ alti.
Gli angeli non credono nell’amore dell’uomo, ma credono nel vincolo che l’uomo ha con le sue ali, nel vicolo che l’uomo ha con il suo desiderio d’amore. L’amore è qualcosa di universale: l’amore è una terra, l’amore è una fame insaziabile.
E l’angelo vuole accompagnare l’uomo verso questo amore, questa terra che sembra desolata e poi rivela ricchezze incredibili.”
Leggo “La carne degli angeli” e l’anima vibrante e illuminata della Musa dei Navigli canta. Canta della volontà di Dio, “degli angeli che si oppongono alla foschia delle genti”, dello “splendore di colei che per prima, sola e unica donna, è stata divorata da un angelo” e di Gesù, “una grande catastrofe, ci ha avvicinati tutti l’uno all’altro”...
Giovanni Nuti
(Continua)

(Traduce in Greco: Alex. S.):

«Για τους αγγέλους έχουμε μια παλιά ανάμνησι. Μας έχουν διηγηθή γι’ αυτούς οι γιαγιάδες: πως έχουν κάτι μεγάλα φτερά, και πως πετάνε ψηλά και ότι είναι απαλλαγμένοι απο το κακό και είναι απαλλαγμένοι από τα δάκρυα. Μα οι άγγελοι κλαίνε, κλαίνε και πάνε και έρχονται από την γή στον ουρανό να μεταφέρουν τις προσευχές μας, τις απελπισίες μας, τις μεγάλες μας κενότητες.
Οι άγγελοι δεν καταλαβαίνουν τον έρωτα. Αν καταλάβαιναν θα πέθαιναν, όμως τον κοιτάζουν με τρυφερότητα, τον κοιτούν και τον περιστέλλουν σε μια γή περιορισμένη, τόσο περιορισμένη που αυτοί είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν γιατί είναι συνηθισμένοι σε πιο υψηλά στερεώματα.
Οι άγγελοι δεν πιστεύουν στην αγάπη των ανθρώπων, αλλά πιστεύουν στον δεσμό που έχει ο άνθρωπος με τα φτερά του, στον δεσμό που ο άνθρωπος έχει με την επιθυμία του για αγάπη. Η αγάπη είναι κάτι το συμπαντικό: η αγάπη είναι μια γή, η αγάπη είναι μία πείνα ακόρεστη.
Και ο άγγελος θέλει να συνοδεύση τον άνθρωπο προς αυτήν την αγάπη, αυτήν την γή που φαίνεται παντέρμη και ύστερα αποκαλύπτει θησαυρούς απίστευτους.»
Διαβάζω από το “Η σάρξ των αγγέλων” και η ψυχή δονούμενη και φωτισμένη από την “Μούσα των Πλεουμένων“ ψάλλει. Ψάλλει για την θέλησι του Θεού, «για τους αγγέλους που αντιτίθενται στην ομίχλη του ανθρωπίνου γένους», για την «λάμψι εκείνης που πρώτη, μόνη και μοναδική γυναίκα “κατεπόθη“ από έναν άγγελο» και για τον Ιησού, «μια μεγάλη κοσμοχαλασιά (που) μας πλησίασε όλους τον έναν στον άλλο κοντά»...

Μετάφρασι: Α.Σ.

(Συνεχίζεται)

Angels