Πατρική ΕυτυχίαΤο βράδυ βράδυ από βουνίσια μέρη
κουρασμένος ο Αδάμ γυρνούσε αγάλι,
κι ετήραε θλιβερά το πρώτο αστέρι,
που αντίκρυ του καθάριο είχε προβάλει.
Των αγγέλων στο νού του αυτό να φέρει
τ’ αγνά δυνήθη αγαπημένα κάλλη,
κι είπε ξυπνώντας του βραδιού τ’ αέρι:
- Πότε θα ιδώ τη θεία τους λάμψη πάλι;
Πλήν όλα τα βαθιά της πίκρας ίχνη
σβηώνται μέσα του ξάφνου, ως κατεβαίνει.
Μια ματιά –μία μονάχη ομπρός του ρίχνει,
και την Εύα θωράει, που, καθισμένη
σε στρώμα χλόης, πρώτη φορά του δείχνει
αφτέρωτο αγγελούδι οπου βυζαίνει.
Γεράσιμος Μαρκοράς
.......................................
Το φιλί του πατέρα μου
Απ’ όλες τις χαρές μου η πιο βαθύτερη,
κι απ’ το γλυκύτερό μου ακόμα πόθο,
κάτι που μου χαρίζει τον παράδεισο,
και κάτι που βαθιά στα σπλάχνα νιώθω,
είναι ν’ ακούω το γέρο τον πατέρα μου
να λέει πώς αγαπούσαν οι παλιοί,
και –τί ντροπή!– πως έδωσε στη μάνα μου,
πριν παντρευτούνε ακόμα, ένα φιλί!
Κ’ ενώ γελάμε γύρω με τη μάνα μας,
που ακόμα κι ως τα τώρα κοκκινίζει,
στα σωθικά μου μέσα ξάφνου αισθάνομαι
κάτι που με κεντάει και φτερουγίζει
σαν κάποιου μακρινού πουλιού κελάδημα
που μες στο δάσος, νύχτα, αντιλαλεί:
Μην είσαι συ, ψυχή μου, σπίθα που άναψες
από το πρώτο εκείνο τους φιλί.
Γεώργιος Στρατήγης
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου