Είχαμε καιρό στο ιστολόγιο να λάβουμε συνεργασία από τον φίλο
«Nick Georgiou» (Χ. Γ.). Με χαρά αναρτούμε το άρτι παραληφθέν (μόλις χθές) κείμενό
του. Είναι τόσο επίκαιρο όσο και αληθινό! Άλλωστε κι εμείς θα πάμε να ψηφίσουμε.
Και βέβαια είμαστε αναφανδόν με το μέρος του πρίγκιπα Μίσκιν.
.
.
.
Ο Ηλίθιος
Δεν ξέρω γιατί, αλλά
τις τελευταίες μέρες διαβάζω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι. Ειδικά αφού
ψηφίσεις στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές, όταν μπαίνεις
πιο βαθιά στους χαρακτήρες του έργου του μεγάλου δημιουργού αισθάνεσαι …σαν το πρίγκιπα Μίσκιν. Δεν
είμαι -όπως δεν ήταν και εκείνος - διανοητικά καθυστερημένος. Ούτε
καν με πιάνουν επιληπτικές κρίσεις. Οι
μόνες κρίσεις που με πιάνουν είναι αυτές
που θέλω να εκφραστώ γράφοντας, όπως τώρα καλή ώρα.
Όπως μου είπε μια Ρωσίδα που ζει από τα είκοσι της στην Ελλάδα, τα έργα του Φιοντόρ τα διδάχτηκε
ως παιδίσκη όταν μεγάλωνε στη χώρα της -
κάτι σαν την Ιλιάδα και την Οδύσσεια που διδάσκονται τα ελληνόπουλα. Και δεν
είναι απλά τα ονόματα π.χ. Γκαβρίλα Αρνταλιόνοβιτς, Ιβάν Φιοντόροβιτς Επάντσιν,
Σεμιόν Παρφιόνοβιτς Ραγκόζιν ή Ναστάζια
Φιλίπποβνα, που σε εξιτάρουν. Είναι οι χαρακτήρες.
Ναι, αγαπητέ μου αναγνώστη, είμαι ηλίθιος σαν τον πρίγκηπα
Λεβ Νικολάγεβιτς Μίσκιν. Θέλω να βλέπω την καλή πλευρά των πραγμάτων, για αυτό
θα πάω να ψηφίσω. Όπως έλεγε ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι, μέσω του Μίσκιν, δεν
υπάρχει χειρότερο βασανιστήριο από το να
ξέρει ο μελλοθάνατος ότι θα τον σκοτώσουν τελεσίδικα την τάδε μέρα. Κι αν όπως μας φοβίζουν
ότι έρχεται το τέλος μας,
προσδιορίσουν και την ημερομηνία και την ώρα και τη στιγμή που θα γίνει αυτό, τότε ο φόβος θα γίνει
εφιάλτης, και πολύ περισσότεροι δεν θα αντέξουν. Ακόμα και οι σκληροί δολοφόνοι
λυγίζουν μπρος στη θέα της γκιλοτίνας και κλαίνε, λίγο πριν ακούσουν το
λεπίδι να σφυρίζει κατερχόμενο προς το
λαιμό τους...
Δεν θα τους δώσουμε τέτοια χαρά: Θα ψηφίσουμε γιατί έχουμε
κάτι να πούμε. Είμαστε ηλίθιοι, αλλά γι’ αυτό μάς εκτιμάνε και μας φοβούνται κατά βάθος!
Nick Georgiou
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου