Αντιρρητικόν νιτσεϊκής παντογνωσίας (τελική μεταγραφή παλαιοτέρου κειμένου περι Σοφών Ελλήνων και Αγίων). Confutando un aforismo di Nietzsche.

Το παρακάτω αποτελεί επέκτασι παλαιότερου κειμένου, το οποίο είχε γραφτή το 2005 και πρωτοδημοσιευθή πέρυσι με την υπογραφή Αλέξανδρος Σελλενίδης σε σημείωσι ομώνυμης σελίδας του «Facebook» και με τον τίτλο «Σημείωσι Του Παραφραστού». Νομίζουμε πως είναι καιρός να φιλοξενηθή και στο ιστολόγιο.  ......................................................

"Αλλοι λαοί έχουν αγίους, οι Έλληνες έχουν σοφούς" Φρειδερίκος Νίτσε 1844-1900 

 Εγώ λέω: ο λαός μου έχει καί αγίους καί σοφούς! Για να μην μιλήσουμε για ήρωες. Ήρωες του αίματος και Ήρωες του Πνεύματος. Κι απ’ αυτούς άλλοι είναι ήρωες αγράμματοι κι άλλοι ήρωες της γραφής και των γραμμάτων. Ανάμεσά τους μυριάδες οι Μάρτυρες. Άλλοι μαρτύρησαν για την Πίστι κι άλλοι για την Πατρίδα. Και ουκ ολίγοι και για τα δύο! Άλλωστε και ο πολιτισμός του λαού μου είναι συναμφότερα πλασμένος. Με ιχώρ και νάμα, με αμβροσία και Μετάληψι. Ένα πανελλήνιο γένος Δικέφαλο με το ένα βλέμμα-Παλλάδιο στις Αθήνες του Περικλέους και του Πλάτωνα, και το άλλο στην Κωνσταντίνου Πόλιν με τα Παλάτια των Παλαιολόγων. Οι αντίστοιχες καρδιές, Παρθενών και Αγία Σοφία, με πλήθος κίονες, άθραυστες χορδές μιας άρπας μυστικής και ακατάλυτης, αντηχούν οκτώηχα ακόμη, σε ένα σώμα κάπως λαβωμένο, αλλά με πνεύμα διγενικό και αιώνια παιδικό. 

 Επιμύθιο: Δεν πρέπει να αφήσουμε σε φρειδερίκους να προσδι-ορίζουν την μνήμη ή την ψυχή την δική μας ή της μάνας μας. Θά ‘μαστε ανόητοι να ευλαβούμαστε τις βαρύγδουπες ρητορείες των εκάστοτε Νίτσων και να αγνοούμε τους καημούς των Κάλβων & των Καβάφηδων ή τον παλμό των Παλαμάδων & των Παπαδιαμάντηδων. Ο δικός μου λαός λέει «το κερί ΚΑΙ το λιβάνι»: ίσως υπονοεί και το μελάνι , απαραίτητο για να καταγραφή και η φωτισμένη σκέψι σ’ έναν διάλογο καί το βίωμα του ιερού σ’ έναν ψαλμό. Αν και δεν μου επιτρέπεται να ομιλώ εξ ονόματος του αγιασοφίτου λαού μου, κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύση να αφουγκράζομαι - όποτε αξιώνομαι - ανάμεσα στους κτύπους της καρδιάς μου και κάποιες απόμακρες χαμηλόφωνες κουβέντες, (έπεα κι ονόματα με πολλά πολλά κάππα: ίσως πιο πολλά τα Πα από τα Κά, αλλά το Κά εδώ τονίζεται) κοντοζυγώνοντας με θαυμασμό και δέος στα ιερά και όσια τραπέζια, όπως αυτό, όπου συμποσιάζονται οι σκιές του σοφού (και ήρωα) Παλαμήδη, αφανούς τρωικού πολεμιστή, ποιητή, διανοούμενου και ευρέτη γραμμάτων και πεσσών, ο οποίος έπεσε προδοτικά λιθοβολημένος έξω από το ομηρικό Ίλιον, και του Καππαδόκη Γρηγορίου από την Αριανζό, πεφωτισμένου άγιου, πολυγραφότατου ποιητού , παρ’ ολίγον Καθηγητή στην πανεπιστήμονα Σχολή των Αθηνών και (δι’ ολίγον, αφού προτίμησε την παραίτησι από τους συμβιβασμούς) Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Στο ίδιο τραπέζι, μάλιστα, οι δύο διαφορετικών ιερών παραδόσεων και εποχών Έλληνες Αθλητές, μπορεί φθεγγόμενοι πάντα στην (ανεπίσημη) γλώσσα των αγγέλων, να απαγγέλλουν στίχους τους ή άμα λάχη να παίξουν και καμμιά παρτίδα πεσσούς! 

  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΕΛΛΕΝΙΔΗΣ