«Ύπαρξη». Ποίημα Ν. Δανιήλ. Ως στερνό κατευόδιο στον άγνωστο φίλο αναγνώστη μας … “Esistenza”; poesia di Nikos Daniil (R.I.P.)...

“Άφησα την ύπαρξή μου να ταξιδεύει
στους γαλαξίες της πνοής Σου…”,


Ένα ιδιαίτερα στοχαστικό ποίημα μας γνωστοποίησε ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου Δημήτρης Κακάτσος, συνοδεύοντάς το με την τραγική είδησι πως ο -άγνωστος σε εμάς- συνθέτης του, προσωπικός του φίλος, απεβίωσε την περασμένη εβδομάδα.
Αναδημοσιεύουμε το ποίημα με το σπαρακτικά υπαρξιακό περιεχόμενο (ο ίδιος ο δημιουργός του πρωτοδημοσιεύοντάς το πέρυσι στο προσωπικό του ιστολόγιο – όπου όπως διαπιστώσαμε μας τιμούσε εν αγνεία μας με ενεργό link, ενώ ήταν και ένας απο τους 45 μέχρι στιγμής δηλωμένους "αναγνώστες" μας- το χαρακτηρίζει “ανέκδοτο”), και στο σχόλιο του αγαπητού Δημήτρη «ως ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν μαχόμενο, με πλούσιες ιδέες και καλλιέργεια ψυχής, φίλο.....ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ», προσθέτουμε κι εμείς ένα νοερό «Αιωνία η μνήμη»!


Ύπαρξη

Του Νίκου Δανιήλ

Εδώ, Κύριε, υποτάσσομαι στο θέλημά Σου
αξίωσα την αγάπη Σου
την πάναγνη δρόσο Σου
και την ουράνια συμφωνία των αστεριών Σου.

Άφησα την ύπαρξή μου να ταξιδεύει
στους γαλαξίες της πνοής Σου
και την καρδιά μου την έλουσα
με τις αχτίνες των ήλιων Σου.

Αναλογίζομαι τι έπραξα
τι σκέφτηκα, τι ερωτεύτηκα.
Προχώρησα στα αιωνόβια δάση
και μύρισα τον ήχο των μύθων.

Ιεροφάντες, νεράϊδες και νάνοι
έστησαν χορό.
Άρχοντες των δαχτυλιδιών
ιερουργούσαν στην άμωμη Φύση.

Κύριε, αφήνω το σώμα μου να διαλυθεί
στο Φως των αχτίνων Σου
και την ψυχή μου
να περπατά στις αιώνιες πεδιάδες Σου.