"Το... αντιρατσιστικό σχολείο" (άρθρο Δ. Παπαγεωργίου) Ή όταν η κατήχηση στον εθνομηδενισμό βαπτίζεται “επιμόρφωση" (Αναδημοσίευσι)

Το είδαμε (εχθές) μας άρεσε, το αναδημοσιεύουμε!


Το… αντιρατσιστικό σχολείο

Αυτή την εβδομάδα, δύο περιστατικά μας ανάγκασαν να επιστρέψουμε εσπευσμένα στο ζήτημα του “αντιρατσιστικού σχολείου”, με το οποίο είχαμε ασχοληθεί ξανά και στο παρελθόν. Το πρώτο ήταν ένα κείμενο, στην ιστοσελίδα του κ. Κούλογλου, όπου δινόταν λεπτομερής αναφορά μιας διαδικασίας, κατά την οποία ομάδα φοιτητριών μετέβη σε σχολείο της περιοχής των Αμπελοκήπων της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να “κατηχήσει” τα παιδιά στον “αντιρατσισμό” και επί της ουσίας την ανάγκη υποδοχής όσων μεταναστών και εάν έλθουν στην χώρα μας, με ανοιχτές αγκάλες.
Οι φοιτήτριες αυτές πήγαν στο σχολείο, έδειξαν παιδικές ταινίες (φιλομεταναστευτικού περιεχομένου φυσικά) στα παιδιά, τους έδωσαν κάποια άρθρα για τον … ρατσισμό και την μετανάστευση (είμαστε βέβαιοι πόσο “αντικειμενικά”) ήταν και τέλος τα έβαλαν να γράψουν από μια μικρή … έκθεση. Η οποία φυσικά ήταν γεμάτη από “κλισέ” που θα μπορούσε κανείς να δει στο πρόγραμμα κάθε ακροαριστερής οργάνωσης και τα οποία τόνιζαν την σημασία … κρατικών δράσεων για άμεση ένταξη όλων των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία!
Το δεύτερο περιστατικό ήταν ένα συνέδριο προς τιμήν της Άννας Φραγκουδάκη(!) που πραγματοποιήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2010 στο Κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οργανώθηκε από το Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία – Διδασκαλείο Νηπιαγωγών Αθηνών του εν λόγω Παν/μίου. Την στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν μπορούσαμε να έχουμε αναλυτική άποψη περί του τι ειπώθηκε εκεί. Μια ματιά όμως στο πρόγραμμα ήταν αρκετή, για να μας πείσει για το τι ακριβώς θα λεγόταν εκεί.
Προσέξτε τους εισηγητές και τους τίτλους των εισηγήσεων:
Τσαλάρ Κεϊντέρ: Η διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας στην Τουρκία
Εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα και μειονότητες
Προεδρείο: Χαρά Δαφέρμου και Βασίλης Τσελφές
Νίκος Αλιβιζάτος: Νεότερες κριτικές στην κρατούσα αντίληψη για το έθνος
Νικηφόρος Διαμαντούρος: Αναμνήσεις από ένα πρόδρομο πρόγραμμα έρευνας ελληνικών και τουρκικών σχολικών βιβλίων ιστορίας.
Ηλίας Νικολακόπουλος: Οι πολιτικές δυνάμεις της μειονότητας και το εκπαιδευτικό ζήτημα
Μουσταφά Μουσταφά: Ένα μπαούλο, δυο γλώσσες: μια διαδικασία αυτογνωσίας για τη μειονότητα της Θράκης
Θάλεια Δραγώνα: Διανοούμενοι και πολιτική πράξη
Νομίζω ότι αυτά ήταν αρκετά για να κινήσουν το ενδιαφέρον οποιουδήποτε.

Η σχέση αποδομητών – αντιρατσιστών
Η λεγόμενη “διαπολιτισμική” εκπαίδευση όπως γράφαμε και στο προηγούμενο σχετικό κείμενο, αποτελεί το εργαλείο της κοινωνικής μηχανικής, που θέλει η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία να χρησιμοποιήσει σήμερα στα σχολεία, έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσει αύριο τις αντιδράσεις που είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν μέσα σε μια “πολυπολιτισμική κοινωνία”. Σκοπός της “διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, είναι το να “χαλιναγωγήσει” το ορμέμφυτο ένστικτο της ταύτισης με μια συγκεκριμένη ομάδα που υπάρχει σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του κόσμου. Επειδή όμως δεν δύναται να το “εξαφανίσει” προσπαθεί να αλλάξει τα στοιχεία της ταυτότητας της ομάδας, αντικαθιστώντας τα με κάποια “φανταστική” κοινωνική ταυτότητα, που πρέπει να εγκαταστήσει την εθνική.
Την δουλειά αρχίζουν οι “αποδομητές” οι οποίοι αφαιρούν από την εκπαίδευση κάθε στοιχείο που κάνει την ελληνική ταυτότητα αυθύπαρκτη μέσα στο παγκόσμιο χωριό. Τα δράματα, τους ηρωϊσμούς, ότι δηλαδή μπορεί να φορτίσει συγκινησιακά ένα μικρό παιδί για να ταυτιστεί με την εθνική ομάδα.
Έρχονται μετά οι “αντιρατσιστές”, για να δουλέψουν πάνω σε… καλλιεργημένο έδαφος. Τα παιδάκια που δεν έχουν συναίσθηση της ιδιαιτερότητάς τους, δεν μπορεί παρά να θεωρήσουν ότι το μόνο που υπάρχει ως συνεκτικό στοιχείο στην κοινωνία, είναι τα προγράμματα που παρακολουθούν στην τηλεόραση.
Ως εκ τούτου αφού τα ίδια ακριβώς προγράμματα παρακολουθούν και οι … μετανάστες στην χώρα μας, γιατί να μην είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Η συλλογιστική απλή, ανατριχιαστική όμως η εφαρμογή της. Η προπαγάνδα στα μυαλά 5χρονων και 6χρονων παιδιών, νομιμοποιείται από ένα κράτος το οποίο έχει – στο όνομα του φιλελευθερισμού- υιοθετήσει τις αρχές που διέπουν αριστερίστικες οργανώσεις.
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τους “στόχους” του προγράμματος “ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ” που αποτελεί ένα από τα “προγράμματα” για την ενίσχυση της “αντιρατσιστικής και διαπολιτισμικής εκπαίδευσης”:
“Συνειδητοποίηση από μέρους των εκπαιδευτικών και των μαθητών / μαθητριών, αλλά δευτερευόντως και των γονέων, της έκτασης και της πολυμορφίας των προβλημάτων που έχουν σχέση με το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αλλαγή των στάσεων και των συμπεριφορών, ώστε να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά τα σχετικά προβλήματα.“
Ένα κράτος το οποίο προσπαθεί οργανωμένα, να αλλάξει τις συμπεριφορές και τις απόψεις των πολιτών του, ακόμη και αν αυτοί έχουν ηλικία πέντε ετών, τι άλλο μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ολοκληρωτικό;

του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Απο "Το... αντιρατσιστικό σχολείο" (29 Νοέμβριος 2010 ) Ή όταν η κατήχηση στον αριστερισμό βαπτίζεται “επιμόρφωση”