Για τον απρόσμενα φιλελληνικό παιάνα των πολεμοχαρών Σουηδών μεταλλάδων έχουμε πρόσφατα αναφερθή και έχουμε παραθέση και τους στίχους στην πρωτότυπη γλώσσα. Σήμερα λόγω της ημέρας σε ακόμα πιο ελληνοπρεπές βίντεο, θα δώσουμε και την ελληνική απόδοσι του τραγουδιού.
Sabaton - Coat of Arms [English and Greek lyrics][Full song]
Μετάφρασι στα ελληνικά:
ΘΥΡΕΟΙ
Εκείνο το ξημέρωμα απεσταλμένος φτάνει
Εχάραζε η 28 του Οχτώβρη
-Η μέρα του «Όχι»!-
Στην πράξι αποδειγμένα
Απόγονοι της Σπάρτης,
Των Αθηνών, της Κρήτης
Κοιτάνε στα βόρεια,
έτοιμοι προς τη μάχη:
Οι εχθροί εφορμούν απ’ τους λόφους!
Στα όπλα!
Αντιμετωπίζοντας την ήττα
Δεν υπάρχει παράδοσι
Δεν υπάρχει υποχώρησι!
Μέρα την μέρα, εκεί
πίσω στις γραμμές τους
Τους εχθρούς απωθούνε.
Στον αέρα ανεμίζουν εμβλήματα
Κλήσι στα όπλα
Για της Ελλάδος την δόξα
«Ελευθερία ή Θάνατος»
Θυρεοί διαλαλούν!
Αίμα του βασιλιά Λεωνίδα!
Αεροπορικές επιδρομές
σφυροκοπούνε τη χώρα
Βομβαρδιστικά που πετάνε
μέρα και νύχτα
Κρατάει η βροχή έξι μέρες
Που την έριξαν οι εισβολείς.
Οι βόμβες πήγαν στον βρόντο!
Χτυπάτε σκληρά!
Αντιστραφήκαν οι όροι.
Πετάξτε τους πίσω απ’ τους λόφους.
Στα όπλα! Όπως παλιά:
Πολίτες, οπλίτες, η Ελλάς πολεμά!
Μόνοι, χωρίς ξένη βοήθεια
Έξω απ’ την χώρα τους
εκδιώξαν τον ξένο εχθρό.
Για της Ελλάδος την δόξα
«Ελευθερία ή Θάνατος»
Θυρεοί διαλαλούν!
Αίμα του βασιλιά Λεωνίδα!
Σαν τους προγόνους τους
Αιώνων κι αιώνων γενιές
Επολέμησαν μπρός στο φάσμα της ήττας.
Ένα χρέος να κρατάν το φιλότιμο
Τους αφήσαν οι τριακόσιοι εκείνοι
«Ελευθερία ή Θάνατος» στ' αλήθεια!
Και έτσι κατόπιν, τώρα ξανά
Αίμα ηρώων την πατρίδα τους σώζει.
Κλήσι στα όπλα
Για της Ελλάδος την δόξα
«Ελευθερία ή Θάνατος»
θυρεοί διαλαλούν!
Αίμα του βασιλιά Λεωνίδα! (x2)
Α. Σ.
Alla fine, abbiamo preparato anche per gli amici italiani una traduzione –in fretta e, ovviamente, provvisoria- del brano. Per quanto riguarda il testo originale (in inglese) lo si puo’ trovare nel nostro post qui’.
Traduzione:
Stemmi
Quell' alba un inviato arriva
Mattina del 28 ottobre
-Giorno del “No!".
Accertati di fatto
Discendenti di Sparta,
Di Atene e di Creta!
Guardate a nord, pronti a combattere
carica nemici dalle colline!
All'armi! Di fronte sconfitta!
Non c'è resa.
Non c'è ritirata!
Giorno dopo giorno
Forzano i nemici fino alla linea.
Chiamata alle armi bandiere svolandosi nel vento
Per la gloria di Hellas
Stemma di lettura "Libertà o morte!"
Sangue di Re Leonida.
Raid aereo pestando la terra
Bombardieri in volo giorno e notte
Sopportano sei giorni di pioggia
Scesa dagli invasori.
Un raid di bombe invano!
Colpite duro,
la situazione è capovolta.
Cacciateli di nuovo dietro alle colline!
Alle armi! Proprio come prima
Soldati, civili, Hellas in Guerra!
Con le loro mani, da soli,
Costrinsero il nemico fuori della loro terra
Chiamata alle armi bandiere svolando nel vento
Per la gloria di Hellas
Stemma da leggere "Libertà o morte!"
Sangue di Re Leonida!
Proprio come i loro antenati secoli fa
Combatterono diffronde alla sconfitta
Quelli trecento uomini
Lasciarono un orgoglio da difendere
“Libertà o morte” in realta’.
Quindi, ora di nuovo
Il sangue degli eroi salva la patria
Chiamata alle armi bandiere svolando nel vento
Per la gloria di Hellas
Stemma da leggere "Libertà o morte!"
Sangue di Re Leonida! (x2)
[Traduzione: Alexandros Soilemesis]
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
"Έπος Λευτεριάς": Ένα πατριωτικό ποίημα του Ιωάννη Παναγάκου για την Εθνική μας Εορτή της 28ης Οκτωβρίου. Poesia di Ioannis Panagakos sul 28.10.1940
Για μια ακόμα φορά εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας στον φίλο Γιάννη Παναγάκο που μας εμπιστεύθηκε προς δημοσίευσι μία ποιητική σύνθεσί του.Ταυτόχρονα, με την ευκαιρία της αυριανής Εθνικής μας Επετείου ευχόμαστε σε όλους τους εορτάζοντες Έλληνες ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!
ΕΠΟΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣΕίκοσι οκτώ του Οκτώβρη, τρεις η ώρα το πρωί·
οι στιγμές των ρολογιώνε καρφωμένες στο σκοτάδι·
κι’ ως να άνοιξαν οι πύλες, απ’ τους φύλακες του Άδη,
σαν ο Γκράτσι πήγε νά ’βρει των Ελλήνων την ψυχή.
Κι’ ως να εδάκρυσε η μέρα ξημερώνοντας βουβή,
σαν ο ίσκιος της τραβούσε κατά κει που λάμπει ο ήλιος
ενδοξότατος, τρανός, απ’ τ’ αθάνατο το σφρίγος
που, στου Έλληνα – φωτός, φωτοανεξάντλητη ροή -
δόξης στέφανο ηλιόπρεπα φορεί στην κεφαλή,
και μετέωρη εστάθη, μόνο λίγο, πριν χαράξει,
των Ελλήνων την περφάνεια, για να δει και να θαυμάσει:
θαλερή, χρυσανταυγίζουσα, ξανά, φεγγοβολή.
Είκοσι οκτώ του Οκτώβρη. Και η ελπίδα ζει ξανά·
θαρρετή, ζωντανεμένη, στην Ευρώπη μία κόχη
που η άμοιρη εθαμβώθη, απ’ την άρνηση με τ’ ΟΧΙ,
απ’ τα χείλη που ειπώθη του Ιωάννη Μεταξά.
Χρόνια πριν, ο νέος "Καίσαρ" στη Μεσόγειο αλυχτά,
στα νερά της τη θωριά του - την κυνός - ολογεμάτος,
με όνου χάρη καθρεφτίζει, μοναχός κι’ όλο φευγάτος,
τους λαούς της φοβερίζει, με την αίγλη του μεθά.
Μα δειλός μέσα στο θράσος, σα μιλά με τους Ρωμιούς,
περί άλλων σαν τυρβάζει, ωσάν Νέρωνας ομοιάζει,
κι’ αν τους τάζει πετραχήλια και λαγούς και οργιάζει,
προσπαθεί να τους κοιμίσει, μην τους εύρει ξυπνητούς.
Κι’ έτσι άνανδρος πως είναι, στου Αυγούστου τα μισά,
εις της Τήνου το λιμάνι, στα κρυφά και με υπουλία,
ωσάν κλέφτης κι’ ίδιος ψεύτης - μια βαριά ιεροσυλία -
στη γιορτή της Παναγίας, του σαράντα τη χρονιά,
κει που σύσσωμο το Έθνος την Παρθένο του υμνεί,
κι’ απαράλλαχτα όπως πάντα την ψυχή του αναπέμπει,
ο Μπενίτο Μουσολίνι, μοχθηρός, σαν γύπας φέγγει,
ύπουλα, δειλά κι’ ανοίκεια, μ’ ούτε καν λίγη ντροπή,
τον τορπιλισμό της Έλλης βρήκε πράξη "ηρωική",
με συνέπεια στο ψεύδος και στο όνειδος που πλέει
ως φελλός μέσα σ’ αυτό - δυσωδία αποπνέει -
να διαπράξει ως φόρο μίσους, στην Ελληνική ψυχή.
Γιατί ο άλλος "Αυτοκράτωρ", απ’ τα μέρη του βορρά,
χωρίς Ντούτσε να ρωτήσει, κάνοντάς τον να σιωπήσει,
πήρε φόρα, και το άρμα του σαν κένταυρος τροχίζει,
και τις χώρες της Ευρώπης καταπίνει στη σειρά.
Κι’ ως ο νέος Καίσαρ είδε την Ευρώπη να λυγά,
και του εφάνηκε πως χάνει τη μεγάλη ευκαιρία
πίτα έτοιμη να χάψει, ξαφνικά, με μαεστρία,
στα καλά του, πήρε θάρρος, και τον πόλεμο αρχινά.
Είκοσι οκτώ του Οκτώβρη. Πριν να ’ρθεί το πρωινό,
με το Γκράτσι πρεσβευτή, και θαρρώντας το παιχνίδι,
στην Ελλάδα πως θα μπει και πως έχει φτάσει ήδη,
τελεσίγραφο πολέμου στέλνει στον πρωθυπουργό.
Μα η απάντηση εγνωσμένη: Ένα ΟΧΙ βροντερό -
Ένα ΟΧΙ σαν αγέρας που ελεύθερος σφυρίζει
και που, όταν χρειαστεί, ως θεόρατος μουγκρίζει -
σαν το σάλπισμα της μοίρας των Ελλήνων, το ιερό.
Είκοσι οκτώ του Οκτώβρη, στων συνόρων τη γραμμή,
στης Ηπείρου τις κορφές κι’ ως της Πίνδου μας τα όρη,
με βροχή κατακλυσμιαία, παγωνιά και ξεροβόρι,
μας εκάλεσε η μοίρα για σκλαβιά ή για τιμή.
Μες στην ίδια εκειά τη νύχτα ξανακούστηκε δια μιας,
ως οι άνθινες σταγόνες που μετέωρες στεκόνταν -
ιστορίας υποψία - ωσάν χείμαρρος γεννιόνταν,
το “αέρα” των Ελλήνων - Φύγε ξένε, δεν περνάς.
ΟΧΙ ανέκραξαν και πάλι, ΟΧΙ στον κατακτητή -
το ελεύθερο το πνεύμα των Ελλήνων κι’ αν ’ποστάσει,
ζωντανεύει θεριεμένο, όταν πρόκειται να δράσει -
ΟΧΙ στη σιγή του ανέμου, δεν μας πάει τέτοια ντροπή.
Και με μια πνοή το Έθνος, σε μια ’νάταση υψηλή,
Θερμοπύλες, Μαραθώνες, λευτεριά για σε διψώντας,
και το Κούγκι και το Σούλι, τα Ψαρά με σε τιμώντας,
εστεφάνωσε και πάλι την Ελληνική ψυχή.
Την ψυχή του εικοσιένα, την ψυχή της κλεφτουριάς -
την ψυχή της Αλαμάνας, που και πάλι στέκει ολόρθη,
την ψυχή του Βαλτετσίου, που σε μια στιγμή αψηλώθη -
που δεν άντεξε ποτέ της το ζυγό, ζυγό σκλαβιάς.
Ως η θάλασσα που αφρίζει σαν κτυπά σ’ ακροβραχιά,
απ’ το Ιόνιο στο Καλπάκι, κι’ από κει έως τις Πρέσπες,
στη Γραμπάλα με τη λόγχη, χαλασμός μέσα σε σφαίρες,
ξεχυθήκαν οι λεβέντες, της Ελλάδος γης παιδιά.
Μες στη φλόγα του πολέμου, των Ελλήνων οι βλαστοί,
τί κι’ αν λίγα μέσα είχαν μπρος στη σέσουλα του ολέθρου,
τι’ κι’ αν λίγοι ήσαν - είχαν την τιμή ιερού πολέμου -
για τη νίκη ξεκινήσαν, με μια θέληση σκληρή.
Στης Ηπείρου εκεί το βλέμμα που αετίσιο αιμορραγεί,
Ηπειρώτισσες μανάδες, αδελφές μαζί και κόρες,
με προμήθειες στον ώμο, στην ψυχή ως Μυρμιδόνες,
στην ομίχλη, στην αντάρα, στο λυγμό πνιγμοσιγή,
μα καθρέφτισμα η ματιά τους, φλόγας ήλιου ιερής,
τα εφόδια ρυμουλκούνε στην πυροβοή της μάχης,
και κουράγιο, παρηγόρια, στο αντιφέγγισμα της λάμψης,
στο στρατιώτη τα προσφέρουν, φυλαχτό της άγιας γης.
Απ’ το αίμα, το μπαρούτι, τις φωνές, τους στεναγμούς,
κι’ απ’ τους "Fanti della morte", τους στρατιώτες του θανάτου
που δεν έμεινε κανείς τους στη Γραμπάλα κι’ ως κει κάτου,
εραγίσανε κι’ οι πέτρες μες στους τάφους τους υγρούς.
Εσαλέψαν μες στ’ ανέμου την αντάρα τη βαριά,
ωσάν έκρηξη ηφαιστείου που πολλά χρόνια κοιμάται,
μα όταν έλθει ο καιρός του αφυπνίζεται, βρυχάται,
τα ποτάμια, η γη, τα όρη, κι’ απορήσανε κι’ αυτά.
Η ψυχή του αντρειωμένου, η περήφανη ψυχή,
απ’ τους Άγιους Σαράντα, κι’ από κει ως το Τεπελένι,
στη Χιμάρα, Κορυτσά, στ’ Αργυρόκαστρου τα μέρη,
λευτεριά και δόξα σπέρνει μες στης μάχης την ορμή.
Εις της Πίνδου τις χαράδρες, τις κορφές, τις ρεματιές,
απ’ το Σμόλιγκα στο Γράμμο, μ’ ούτε ανάπαψη λιγάκι,
κι’ ως τη Φούρκα που ματώνει απ’ το στήθος του Δαβάκη,
φεγγοβόλησαν μ’ ανδρεία και αστράψαν οι ματιές..
Και καθώς του Ντούτσε η αίγλη θρυμματίστηκε με μιας
και το γόητρό του ετρώθη στα βουνά της Σαμαρίνας,
ο στρατός του "μέγα" Φύρερ, της σεπτής Μακεδονίας
εναντίον και της Θράκης, ξιφουλκίζει μονομιάς.
Και θα είχε ίδιο τέλος, ως ο άλλος μολευτής,
θα πλανιόταν αιωνίως στα οχυρά και στα λαγκάδια,
ωσάν μόλεμα που χάσκει, σαν κορμιά που μένουν άδεια,
αν δε λύγιζαν οι Σέρβοι προς βορρά της Γευγελής.
Μα και πάλι η πλάση όλη αφουγκράζεται, γρικά,
ξεπετιέται, αναθαρρεύει, τη ματιά πετά στα ύψη,
κει που Πάνθεο ηρώων της Ελλάδος κλειούν στα χείλη
τις μολπές ελευθερίας στη γραμμή του Μεταξά.
Και η δόξα, αν και μόνη, στις υπόγειες στοές,
εις του Ρούπελ τα λιοντάρια και στου Λίσσε την περφάνεια,
στου Περιθωριού τη λάμψη, και στου Εχίνου τα διαμάντια,
αποκαμωμένη ζώνει τις σεπτές τις κεφαλές.
Μα και η Λεβεντογέννα, η κορφή του ουρανού,
φυλακάτορας του Νότου και φρουρά της Μεσογείου,
παλικαροσύνης θρέμμα κι’ αρχοντιά ζωής δια βίου,
αστραπτοβογκά με τόλμη που δε βάζεις κατά νου.
Κι’ η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη, ξεδιπλώνεται, πετά,
κι’ αν για λίγο τρεμοπαίζει, αντιστέκεται και γέρνει
παρ’ ευθύς μόνο μπροστά, και ξανά το άρμα σέρνει,
εις τον Όλυμπο ανεβαίνει και τη δόξα χαιρετά.
Κι’ απ’ τις Πίνδου τα φαράγγια, τις ψηλές βουνοτραχιές,
τώρα πια σε κάθε ράχη και σε κάθε μια ραχούλα,
στα Ελληνόπουλα που θέλουν λευτεριά - μην είναι δούλα -
ξαναζήσανε και πάλι και χτυπήσαν οι καρδιές.
Οι καρδιές που μόνο αίμα, αίμα αγνό Ελληνικό,
ποταμό πνοής ενδόξου, κι’ από στήθη ρωμαλέα
που δε σκιάχτηκαν στα σχέδια του εχθρού τ’ αβυσσαλέα,
είχαν να προσφέρουν τάμα στο βωμό τον ιερό.
Τάμα ανδρείας και θυσίας για τιμή και λευτεριά,
στους αιώνες νάν’ μνημείο αρετής, υψίστου επαίνου
εις τον Έλληνα, Ηρώον θαυμασμού μαζί και αίνου,
τάμα με αίμα ζυμωμένο, κι’ από κόκαλα ιερά.
Και θα μένει εκεί για πάντα, σαν ο χρόνος θα περνά,
στ’ ουρανού τ’ απέραντα ύψη, ορθρινό μεστό του κλέους
των Ελλήνων που σ’ αυτούς προσβλέπουν, πλέον, μετά δέους,
τ’ όνομά τους μες στη σκέψη, να θυμίζει λευτεριά.
Λευτεριά! Είναι μια λέξη, λέξη μόνο Ελληνική -
που αμάλαγα κραδαίνει τη ρομφαία, ως θεία δίκη,
δίχως μίσος, μόν’ με πάθος, για ιερή δικαιοσύνη -
Εδωπέρα εγεννήθη και αιώνια θε να ζει!
Λευτεριά! Είναι μια λέξη, λέξη μόνο Ελληνική.
Εδώπέρα εγεννήθη και αιώνια Ναι! Θα ζει!
Ιωάννης Παναγάκος
"Coat of Arms": Ο ξενόγλωσσος παιάν των Sabaton. Μια ιδέα για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου στο Σχολείο. A song-anthem "For the glory of Hellas"
"Coat of Arms" dei Sabaton: Un idea adatta (!?) per la celebrazione del 28 Ottobre a Scuola
Ευτυχώς ή δυστυχώς ο υπογράφων δεν είχε αναλάβη την εφετινή σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου στο σχολείο του και το ...σκάνδαλον απεφεύχθη. Όμως πιστεύει ακράδαντα ότι το δυνατό μουσικό κομμάτι Coat of Arms (= Θυρεός) του power metal σουηδικού γκρούπ Sabaton, (κομμάτι-παιάνας, το οποίο είχε βάλη στο μάτι προ εξαμήνου και πρίν την παρθενική για το φιλοπολεμικό αυτό μουσικό συγκρότημα ανάρτησι στο ιστολόγιο) είναι από τα πιο κατάλληλα να ενσωματωθούν σε μια γιορταστική εκδήλωσι σημερινών Ελληνόπουλων, ικανό να τους μεταδώση κάτι από το χαμένο πνεύμα πατρογονικού ηρωισμού και εθνικής υπερηφάνειας. [Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και για την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν στα περισσότερα σημερινά Σχολεία οι εκδηλώσεις για τις Εθνικές μας Εορτές, καθώς ασφυκτιούν μέσα στην χλιαρότητα και την τυποποιησι . (Φυσιολογική κατάληξι, εννοείται, κατά το κυριαρχούν αντιηρωικό πνεύμα της εποχής μας…)]
Όσο για την επιλογή του « βίντεου» που βρήκαμε στο You Tube, με την συγκεκριμένη οπτικοποίησι του τραγουδιού, την σχετιζόμενη με τους «Τριακόσιους», αυτή είναι καί ταιριαστή με το περιεχόμενο του τραγουδιού των Sabaton (αφού πολύ επιτυχημένα οι στίχοι του τραγουδιού αυτού αναφέρονται καί στο Έπος του 40 καί στην ιστορική συνέχεια του λαού που αποτελείται από «αποδεδειγμένους στην πράξι απογόνους της Αρχαίας Σπάρτης, των Αθηνών και της Κρήτης», σύγχρονους ήρωες, οι οποίοι όπως «οι 300» πολεμάνε «για την δόξα της Ελλάδος» και είναι «αίμα του βασιλιά Λεωνίδα»!!) καί είναι –βεβαίως, βεβαίως!- συναφής με την περσινή αντίστοιχη ανάρτησι στο ιστολόγιό μας!
Sabaton - Coat of Arms (Video with lyrics)
The lyrics (ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ - Αγγλιστί)
Sabaton - Coat of Arms
That dawn, envoy arrives
Morning of October 28th
"No" day. Proven by deed
Descendants of Sparta,
Athens and Crete!
Look north, ready to fight
Enemies charge from the hills
To arms, facing defeat
There's no surrender,
There's no retreat
Time after time,
Force their enemies back to the line
Call to Arms banners fly in the wind,
For the glory of Hellas
Coat of Arms reading freedom or death,
Blood of king Leonidas
Air raid, pounding the land
Bombers are flying both day and night
Endure, six days of rain
Dropped by invaders,
Bomb raid in vain
Strike hard, the tables have turned,
Drive them back over the hills
At arms, just like before,
Soldiers, civilians, Hellas at war
By their own hand,
Force their enemy out of their land
Call to Arms banners fly in the wind,
For the glory of Hellas
Coat of Arms reading freedom or death,
Blood of king Leonidas
Just like their ancestors ages ago
Fought in the place of the Greeks
Cause we will remember what the place were called
Freedom or death in the plains
Just like their ancestors ages ago
Fought in the face of defeat
Those three hundred men left a pride to uphold
Freedom or death in effect
Then, now again
Blood of heroes saving their land
Call to Arms banners fly in the wind,
For the glory of Hellas
Coat of Arms reading freedom or death,
Blood of king Leonidas (x2)
Ευτυχώς ή δυστυχώς ο υπογράφων δεν είχε αναλάβη την εφετινή σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου στο σχολείο του και το ...σκάνδαλον απεφεύχθη. Όμως πιστεύει ακράδαντα ότι το δυνατό μουσικό κομμάτι Coat of Arms (= Θυρεός) του power metal σουηδικού γκρούπ Sabaton, (κομμάτι-παιάνας, το οποίο είχε βάλη στο μάτι προ εξαμήνου και πρίν την παρθενική για το φιλοπολεμικό αυτό μουσικό συγκρότημα ανάρτησι στο ιστολόγιο) είναι από τα πιο κατάλληλα να ενσωματωθούν σε μια γιορταστική εκδήλωσι σημερινών Ελληνόπουλων, ικανό να τους μεταδώση κάτι από το χαμένο πνεύμα πατρογονικού ηρωισμού και εθνικής υπερηφάνειας. [Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και για την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν στα περισσότερα σημερινά Σχολεία οι εκδηλώσεις για τις Εθνικές μας Εορτές, καθώς ασφυκτιούν μέσα στην χλιαρότητα και την τυποποιησι . (Φυσιολογική κατάληξι, εννοείται, κατά το κυριαρχούν αντιηρωικό πνεύμα της εποχής μας…)]
Όσο για την επιλογή του « βίντεου» που βρήκαμε στο You Tube, με την συγκεκριμένη οπτικοποίησι του τραγουδιού, την σχετιζόμενη με τους «Τριακόσιους», αυτή είναι καί ταιριαστή με το περιεχόμενο του τραγουδιού των Sabaton (αφού πολύ επιτυχημένα οι στίχοι του τραγουδιού αυτού αναφέρονται καί στο Έπος του 40 καί στην ιστορική συνέχεια του λαού που αποτελείται από «αποδεδειγμένους στην πράξι απογόνους της Αρχαίας Σπάρτης, των Αθηνών και της Κρήτης», σύγχρονους ήρωες, οι οποίοι όπως «οι 300» πολεμάνε «για την δόξα της Ελλάδος» και είναι «αίμα του βασιλιά Λεωνίδα»!!) καί είναι –βεβαίως, βεβαίως!- συναφής με την περσινή αντίστοιχη ανάρτησι στο ιστολόγιό μας!
Sabaton - Coat of Arms (Video with lyrics)
The lyrics (ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ - Αγγλιστί)
Sabaton - Coat of Arms
That dawn, envoy arrives
Morning of October 28th
"No" day. Proven by deed
Descendants of Sparta,
Athens and Crete!
Look north, ready to fight
Enemies charge from the hills
To arms, facing defeat
There's no surrender,
There's no retreat
Time after time,
Force their enemies back to the line
Call to Arms banners fly in the wind,
For the glory of Hellas
Coat of Arms reading freedom or death,
Blood of king Leonidas
Air raid, pounding the land
Bombers are flying both day and night
Endure, six days of rain
Dropped by invaders,
Bomb raid in vain
Strike hard, the tables have turned,
Drive them back over the hills
At arms, just like before,
Soldiers, civilians, Hellas at war
By their own hand,
Force their enemy out of their land
Call to Arms banners fly in the wind,
For the glory of Hellas
Coat of Arms reading freedom or death,
Blood of king Leonidas
Just like their ancestors ages ago
Fought in the place of the Greeks
Cause we will remember what the place were called
Freedom or death in the plains
Just like their ancestors ages ago
Fought in the face of defeat
Those three hundred men left a pride to uphold
Freedom or death in effect
Then, now again
Blood of heroes saving their land
Call to Arms banners fly in the wind,
For the glory of Hellas
Coat of Arms reading freedom or death,
Blood of king Leonidas (x2)
Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010
ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ: ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΕ ΝΕΑ ΕΔΡΑ Νέο ξεκίνημα με νέα πνοή (Δελτίο Τύπου). Opening Ceremony in the Club (+ Photos)
Δημοσιεύουμε το Δελτίο Τύπου σχετικά με τον εφετινό Αγιασμό της έναρξής μας, το οποίο εξέδωσε η γραμματεύς του Συλλόγου για τον ηλεκτρονικό και τοπικό Τύπο, και το συνοδεύουμε με μερικές φωτογραφίες.
"AVAX AND PESSOI": Opening ceremony in the Club for the new season
"ABACCO E PEZZI": Apertura stagione (con Benedizione dell' Acqua)
Το προηγούμενο Σάββατο, 16 Οκτωβρίου, ο σύλλογος «Α.Ε. Κέντρο "΄Αβαξ και Πεσσοί"» πραγματοποίησε τον καθιερωμένο Αγιασμό για την έναρξη της νέας χρονιάς.
.
Η εφετινή τελετή βρήκε τον σύλλογο μακριά από την θαλπωρή του Πνευματικού Κέντρου του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Δημητρίου, όπου σχεδόν επι τριετία εφιλοξενείτο, σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, στο κτίριο του Σχολικού Συγκροτήματος του 4ου Γυμνασίου της πόλεώς μας .
Αυτή είναι η νέα –προφανώς προσωρινή- έδρα του σκακιστικού τμήματος και σ΄ αυτόν τον χώρο ο π. Συμεών, εφημέριος του Ναού της Αγίας Παρασκευής, ετέλεσε τον Αγιασμό, παρουσία των μελών της Διοίκησης, γονέων, μαθητών και αθλητών του Συλλόγου.
Διάχυτη ήταν η ικανοποίηση για την τακτοποίηση της εκκρεμότητας της έδρας. Ιδιαίτερα η αναφορά-έκπληξη από τον Πρόεδρο του Συλλόγου προς το τέλος της σύντομης ομιλίας του για επικείμενη έναρξη λειτουργίας νέου αθλητικού τμήματος, αυτού της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης, πρόσθεσε μια επιπλέον νότα αισιοδοξίας στους παρευρισκομένους για ένα καινούργιο, ακόμα πιο ελπιδοφόρο, ξεκίνημα μιας δημιουργικής χρονιάς.
Στην τελετή παρευρέθηκε διακριτικά (στην συνέχεια υπήρξε εγκάρδια συζήτηση και σύντομη ενημέρωση με τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο του Συλλόγου) και ο υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Δημήτρης Μητροπέτρος.
Ο Σύλλογος αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει τους δύο Διευθυντές των Σχολείων που συστεγάζονται στο κτιριακό συγκρότημα, κ.κ. Καπεντζώνη Ανδρέα (4ο Γυμνάσιο Χαλκίδας) και Χαλιώτη Γεώργιο (Εσπερινό Λύκειο Χαλκίδος) για την ευγενική παραχώρηση της αίθουσας και του Γυμναστηρίου για την λειτουργία των αντιστοίχων τμημάτων μας.
Εκ του Δ.Σ.
Ζωή Κωνσταντινίδου
"AVAX AND PESSOI": Opening ceremony in the Club for the new season
"ABACCO E PEZZI": Apertura stagione (con Benedizione dell' Acqua)
Το προηγούμενο Σάββατο, 16 Οκτωβρίου, ο σύλλογος «Α.Ε. Κέντρο "΄Αβαξ και Πεσσοί"» πραγματοποίησε τον καθιερωμένο Αγιασμό για την έναρξη της νέας χρονιάς.
.
Η εφετινή τελετή βρήκε τον σύλλογο μακριά από την θαλπωρή του Πνευματικού Κέντρου του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Δημητρίου, όπου σχεδόν επι τριετία εφιλοξενείτο, σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, στο κτίριο του Σχολικού Συγκροτήματος του 4ου Γυμνασίου της πόλεώς μας .
Αυτή είναι η νέα –προφανώς προσωρινή- έδρα του σκακιστικού τμήματος και σ΄ αυτόν τον χώρο ο π. Συμεών, εφημέριος του Ναού της Αγίας Παρασκευής, ετέλεσε τον Αγιασμό, παρουσία των μελών της Διοίκησης, γονέων, μαθητών και αθλητών του Συλλόγου.
Διάχυτη ήταν η ικανοποίηση για την τακτοποίηση της εκκρεμότητας της έδρας. Ιδιαίτερα η αναφορά-έκπληξη από τον Πρόεδρο του Συλλόγου προς το τέλος της σύντομης ομιλίας του για επικείμενη έναρξη λειτουργίας νέου αθλητικού τμήματος, αυτού της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης, πρόσθεσε μια επιπλέον νότα αισιοδοξίας στους παρευρισκομένους για ένα καινούργιο, ακόμα πιο ελπιδοφόρο, ξεκίνημα μιας δημιουργικής χρονιάς.
Στην τελετή παρευρέθηκε διακριτικά (στην συνέχεια υπήρξε εγκάρδια συζήτηση και σύντομη ενημέρωση με τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο του Συλλόγου) και ο υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Δημήτρης Μητροπέτρος.
Ο Σύλλογος αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει τους δύο Διευθυντές των Σχολείων που συστεγάζονται στο κτιριακό συγκρότημα, κ.κ. Καπεντζώνη Ανδρέα (4ο Γυμνάσιο Χαλκίδας) και Χαλιώτη Γεώργιο (Εσπερινό Λύκειο Χαλκίδος) για την ευγενική παραχώρηση της αίθουσας και του Γυμναστηρίου για την λειτουργία των αντιστοίχων τμημάτων μας.
Εκ του Δ.Σ.
Ζωή Κωνσταντινίδου
Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010
Η λαμπρή επανεμφάνισι του «Αεικίνητου» στο Θέατρο Παπαδημητρίου και ένα ευχαριστήριο Δελτίο Τύπου του 2007 (+ 7 φωτογραφίες)
Μια από τις πιο δραστήριες και επιτυχείς πολιτιστικές προσπάθειες στην Χαλκίδα κατά τα τελευταία 10- 15 χρόνια αποτελεί η θεατρική ομάδα του «Αεικίνητου Θεάτρου Ευρίπου». Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα της δραστηριοποίησής του ο μικρός επαρχιακός Θίασος έχει καταγράψη στο ενεργητικό του πάνω από 50 μικρές και μεγάλες διαφορετικές θεατρικές προτάσεις/παραστάσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων ήσαν παραγωγές που πραγματώθηκαν χάρις στο προσωπικό πάθος των ανθρώπων του, οι οποίοι με σπάνιο για την εποχή μας συναισθηματισμό ακολούθησαν το όραμά τους, χωρίς ιδιαίτερη έξωθεν στήριξι και χωρίς τα απαιτούμενα υλικά μέσα.
Αυτό λοιπόν το «Αεικίνητο» -όνομα και πράγμα- θεατρικό σχήμα με επικεφαλής και εμπνευστές το καλλιτεχνικό ζεύγος των ονειροπόλων, αληθινών εραστών της Τέχνης, Βασίλη Βαλέρη και Ράνιας Νταλαχάνη-Βαλέρη, έκανε μια δυναμική επανεμφάνισι στην πόλι μας ανεβάζοντας από 15-17 Οκτωβρίου το έργο του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο».
Και οι τρείς παραστάσεις απετέλεσαν μείζον καλλιτεχνικό γεγονός για την πόλι και μια μεγάλη θεατρική επιτυχία.
Ακόμα και στην πρεμιέρα της Παρασκευής (παράστασι στην οποία κατάφερε –και ευτύχησε- ο υπογράφων να παρευρεθεί) η ανταπόκρισι του κοινού ήταν μοναδική.
Με πολύ καλές ερμηνείες (εξαιρετικές αυτές των δύο πρωταγωνιστών του δράμ
ατος) από το σύνολο σχεδόν του θιάσου, η μεγαλοσύνη του έργου καθήλωσε τους θεατές. Και μιλάμε όχι μόνο για ένα έργο παγκόσμιας αναγνώρισης, αλλά και για μία παράστασι που δόθηκε όχι πια στην μικρή ερασιτεχνική σκηνή του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Μπαλαλαίων, για χρόνια στέκι της εν λόγω πολιτιστικής ομάδας, αλλά στο δημοτικό Θέατρο «Παπαδημητρίου»! Και είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι την θεατρική αυτή ομάδα συναπαρτίζουν δικοί μας άνθρωποι, συμπολίτες μας («δικά μας παιδιά», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και ο παρευρισκόμενος αντιδήμαρχος, κ. Δ. Αναγνώστου στην πρεμιέρα).
Για την παράστασι της «Φιλουμένας» ή μάλλον για το αριστούργημα του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο καθεαυτό, σκοπεύουμε να επανέλθουμε οπωσδήποτε για μια παρουσίασι στο παρόν ιστολόγιο.
Προσωπικά, όμως, με την παρούσα ευκαιρία επιθυμούμε να δηλώσουμε πως δεν θα ξεχάσουμε την συμπαράστασι που βρήκαμε πριν από 4 περίπου χρόνια στο πρόσωπο των δύο συμπολιτών με την αποδεδειγμένα καλλιτεχνική φύσι, οι οποίοι σε δύσκολες για εμάς μέρες, όταν περιφερόμασταν σε αναζήτησι κάποιας στέγης για την σκακιστική ομάδα των πιτσιρικάδων μαθητών που είχαμε συγκροτήση μετά την εκδίωξί μας από την Σ. Α. Χαλκίδος, μας φιλοξένησαν αφιλοκερδώς - επιδεικνύοντας και κοινωνική ευαισθησία καί ανιδιοτέλεια - για πάνω από 5 μήνες στο «φουαγιέ» της θεατρικής σκηνής τους στο κτίριο της οδού Μπαλαλαίων!
ΤΟ …ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΚΑΚΙ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ το 2006/2007!
Από εκείνη την χρονιά είναι και το παρακάτω κείμενο που εν είδει Δελτίου Τύπου είχαμε στείλη στον τοπικό Τύπο. Θέλαμε με αυτό καί να δημοσιοποιήσουμε βεβαίως τις σαρωτικές επιτυχίες των μαθητών μας ως αποτέλεσμα της ερασιτεχνικής μας προσπάθειας, αλλά και να ευχαριστήσουμε δημοσίως τους ευεργέτες μας.
Οι φωτογραφίες είναι από κάποια από τις δίωρες προπονήσεις του Σαββάτου που πραγματοποιούσαμε στο ισόγειο της οδού Μπαλαλαίων…
.
.
.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΚΑΚΙΟΥ 2007
Κύριε Διευθυντά,
Με την λήξη των Μαθητικών αγώνων ΣΚΑΚΙΟΥ στο Σχολικό Νομαρχιακό Πρωτάθλημα που διεξήχθησαν με επιτυχία την περασμένη Κυριακή στην πόλη μας, αισθάνομαι την ηθική υποχρέωση να ευχαριστήσω δημοσίως το πολιτιστικό κύτταρο της πόλης μας που για μια ακόμη φορά δικαιώνει το όνομά του, το ΑΕΙΚΙΝΗΤΟ Θέατρο Ευρίπου.
Κάθε Σαββατοκύριακο εδώ και περίπου τρείς μήνες, μια διευρυμένη παρέα – ομάδα 30 περίπου παιδιών που αγαπούν το ΣΚΑΚΙ, μαζευόντουσαν (στην αρχή μόνο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, μετά και οι μικρότεροι μαθητές) υπό την καθοδήγηση του υπογράφοντος, και αξιοποιούσαν λίγο απο τον ελεύθερο χρόνο τους γυμνάζοντας το πνεύμα τους στο κορυφαίο Πνευματικό Άθλημα τού Ζατρικίου, αναμετρώμενοι δηλ. στο θρυλικό παιχνίδι-απόγονο των Πεσσών τού Παλαμήδη.
Μιά ματιά στα ατομικά αποτελέσματα των μαθητών τής «παρέας» σε όλες τις κατηγορίες αρκεί, για να προκύψει αντικειμενικά το συμπέρασμα ότι ...«Αεικίνητη» ήταν η «ομάδα» που πρωταγωνίστησε στους εφετινούς Νομαρχιακούς αυτούς Σχολικούς Αγώνες Σκακιού (όπου οι συμμετοχές ξεπέρασαν τον αριθμό των 140) :
Α΄ Δημοτικού: Ο Φραγκιάς Γιώργος ήλθε 1ος,
ο Καστριώτης Αλκιβιάδης 3ος.
Β΄ Δημοτικού: Ο Σοϊλεμέζης Γιώργος 1ος,
ο Στεφανόπουλος Νίκος 3ος.
Γ΄ Δημοτικού: Η Φλώκου Μαρία 2η.
Δ΄ Δημοτικού: Ο Σφυρίδης Γιάννης 1ος και
ο Παπαδήμας Βίκτορας 1ος (ισοβαθμήσαντες σε τριπλή ισοβαθμία)!
Ο Παύλου Σπύρος 3ος.
Ε΄ Δημοτικού: Ο Κωνσταντίνος Σοϊλεμέζης 1ος,
ο Κυμουρτζής Άκης 2ος και
ο Σέγκος Γιάννης 3ος!
Στ΄ Δημοτικού: Ο Τσιγάλογλου Γιώργος κατετάγη 3ος.
Στα Γυμνάσια : Ο Βαλέρης Δημήτρης και ο Ζαχαριάδης Μάνος ισοβάθμησαν στην 3η θέση στην κατηγορία των μαθητών Α΄ Τάξης.
Ακόμη και στα Λύκεια, η συμμετοχή τού «βοηθού» μου και μαθητή της Γ’ Τάξης του Εσπερινού Γενικού Λυκείου Χαλκίδος, Θανάση Κανάσαρου, εστέφθη με την κατάκτηση της 3ης θέσης και του αντίστοιχου Χάλκινου μεταλλίου!
Μαζί, λοιπόν, με τα Εύγε στους μαθητές μου για τις εξαιρετικές επιδόσεις τους, θεωρώ ότι οφείλω να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες τού ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΥ, κ. Βαλέρη Βασίλη και κα. Νταλαχάνη Ράνια, οι οποίοι με κιμπάρικη αρχοντιά και μάλιστα αφιλοκερδώς, μας αγκάλιασαν και συνεχίζουν να μας φιλοξενούν.
Η ανυστερόβουλη εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπό μου οι ως άνω συμπολίτες μας, νομίζω πως έχει επιπλέον αξία απο το γεγονός ότι πριν απο την φιλόξενη πόρτα τους, είχα απευθυνθεί σε αναζήτηση «στέγης» και αλλαχού (βλ. Σχολικές Μονάδες Α΄ & Β/βάθμιες, καθώς και στον Δήμο – προεκλογικώς) εισπράττοντας -- στην καλύτερη περίπτωση – υποσχέσεις και ... συμπάθεια.
Με την ευχή να πληθαίνουν οι ευαίσθητοι και δημιουργικοί πολίτες και μαζί κάθε γνήσια πολιτιστική πρωτοβουλία στην κάπως αδικημένη πόλη μας, ευχαριστώ θερμά και το πάντα φιλόξενο ΒΗΜΑ σου.
Με τιμή
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΪΛΕΜΕΖΗΣ
Φιλόλογος, πρώην Λέκτορας Πανεπιστημίου Βερόνας,
ΥΜ και Προπονητής Ελλ. Σκακιστικής Ομοσπονδίας
[ΣΣ Εκείνο τον καιρό είχα ακόμη την ιδιότητα του προπονητή στο Σκάκι. Από το οικείο Μητρώο Προπονητών της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας εζήτησα αυτοβούλως να διαγραφώ αργότερα. Κι αυτό, προκειμένου να μην υπάρξη κώλυμα κατά την υποβολή της αίτησης αναγνώρισης και εγγραφής στην Ε.Σ.Ο. του δεύτερου Συλλόγου μου, «Α.Ε. Κέντρο «ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ», καθώς διεκδικούσα την θέσι του Προέδρου στο Διοικητικό Συμβούλιο]
Αυτό λοιπόν το «Αεικίνητο» -όνομα και πράγμα- θεατρικό σχήμα με επικεφαλής και εμπνευστές το καλλιτεχνικό ζεύγος των ονειροπόλων, αληθινών εραστών της Τέχνης, Βασίλη Βαλέρη και Ράνιας Νταλαχάνη-Βαλέρη, έκανε μια δυναμική επανεμφάνισι στην πόλι μας ανεβάζοντας από 15-17 Οκτωβρίου το έργο του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο».
Και οι τρείς παραστάσεις απετέλεσαν μείζον καλλιτεχνικό γεγονός για την πόλι και μια μεγάλη θεατρική επιτυχία. Ακόμα και στην πρεμιέρα της Παρασκευής (παράστασι στην οποία κατάφερε –και ευτύχησε- ο υπογράφων να παρευρεθεί) η ανταπόκρισι του κοινού ήταν μοναδική.
Με πολύ καλές ερμηνείες (εξαιρετικές αυτές των δύο πρωταγωνιστών του δράματος) από το σύνολο σχεδόν του θιάσου, η μεγαλοσύνη του έργου καθήλωσε τους θεατές. Και μιλάμε όχι μόνο για ένα έργο παγκόσμιας αναγνώρισης, αλλά και για μία παράστασι που δόθηκε όχι πια στην μικρή ερασιτεχνική σκηνή του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Μπαλαλαίων, για χρόνια στέκι της εν λόγω πολιτιστικής ομάδας, αλλά στο δημοτικό Θέατρο «Παπαδημητρίου»! Και είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι την θεατρική αυτή ομάδα συναπαρτίζουν δικοί μας άνθρωποι, συμπολίτες μας («δικά μας παιδιά», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και ο παρευρισκόμενος αντιδήμαρχος, κ. Δ. Αναγνώστου στην πρεμιέρα).
Για την παράστασι της «Φιλουμένας» ή μάλλον για το αριστούργημα του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο καθεαυτό, σκοπεύουμε να επανέλθουμε οπωσδήποτε για μια παρουσίασι στο παρόν ιστολόγιο.
Προσωπικά, όμως, με την παρούσα ευκαιρία επιθυμούμε να δηλώσουμε πως δεν θα ξεχάσουμε την συμπαράστασι που βρήκαμε πριν από 4 περίπου χρόνια στο πρόσωπο των δύο συμπολιτών με την αποδεδειγμένα καλλιτεχνική φύσι, οι οποίοι σε δύσκολες για εμάς μέρες, όταν περιφερόμασταν σε αναζήτησι κάποιας στέγης για την σκακιστική ομάδα των πιτσιρικάδων μαθητών που είχαμε συγκροτήση μετά την εκδίωξί μας από την Σ. Α. Χαλκίδος, μας φιλοξένησαν αφιλοκερδώς - επιδεικνύοντας και κοινωνική ευαισθησία καί ανιδιοτέλεια - για πάνω από 5 μήνες στο «φουαγιέ» της θεατρικής σκηνής τους στο κτίριο της οδού Μπαλαλαίων!ΤΟ …ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΚΑΚΙ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ το 2006/2007!
Από εκείνη την χρονιά είναι και το παρακάτω κείμενο που εν είδει Δελτίου Τύπου είχαμε στείλη στον τοπικό Τύπο. Θέλαμε με αυτό καί να δημοσιοποιήσουμε βεβαίως τις σαρωτικές επιτυχίες των μαθητών μας ως αποτέλεσμα της ερασιτεχνικής μας προσπάθειας, αλλά και να ευχαριστήσουμε δημοσίως τους ευεργέτες μας.
Οι φωτογραφίες είναι από κάποια από τις δίωρες προπονήσεις του Σαββάτου που πραγματοποιούσαμε στο ισόγειο της οδού Μπαλαλαίων….
.
.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΚΑΚΙΟΥ 2007
Κύριε Διευθυντά,
Με την λήξη των Μαθητικών αγώνων ΣΚΑΚΙΟΥ στο Σχολικό Νομαρχιακό Πρωτάθλημα που διεξήχθησαν με επιτυχία την περασμένη Κυριακή στην πόλη μας, αισθάνομαι την ηθική υποχρέωση να ευχαριστήσω δημοσίως το πολιτιστικό κύτταρο της πόλης μας που για μια ακόμη φορά δικαιώνει το όνομά του, το ΑΕΙΚΙΝΗΤΟ Θέατρο Ευρίπου.
Κάθε Σαββατοκύριακο εδώ και περίπου τρείς μήνες, μια διευρυμένη παρέα – ομάδα 30 περίπου παιδιών που αγαπούν το ΣΚΑΚΙ, μαζευόντουσαν (στην αρχή μόνο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, μετά και οι μικρότεροι μαθητές) υπό την καθοδήγηση του υπογράφοντος, και αξιοποιούσαν λίγο απο τον ελεύθερο χρόνο τους γυμνάζοντας το πνεύμα τους στο κορυφαίο Πνευματικό Άθλημα τού Ζατρικίου, αναμετρώμενοι δηλ. στο θρυλικό παιχνίδι-απόγονο των Πεσσών τού Παλαμήδη.
Μιά ματιά στα ατομικά αποτελέσματα των μαθητών τής «παρέας» σε όλες τις κατηγορίες αρκεί, για να προκύψει αντικειμενικά το συμπέρασμα ότι ...«Αεικίνητη» ήταν η «ομάδα» που πρωταγωνίστησε στους εφετινούς Νομαρχιακούς αυτούς Σχολικούς Αγώνες Σκακιού (όπου οι συμμετοχές ξεπέρασαν τον αριθμό των 140) :Α΄ Δημοτικού: Ο Φραγκιάς Γιώργος ήλθε 1ος,
ο Καστριώτης Αλκιβιάδης 3ος.
Β΄ Δημοτικού: Ο Σοϊλεμέζης Γιώργος 1ος,
ο Στεφανόπουλος Νίκος 3ος.
Γ΄ Δημοτικού: Η Φλώκου Μαρία 2η.
Δ΄ Δημοτικού: Ο Σφυρίδης Γιάννης 1ος και
ο Παπαδήμας Βίκτορας 1ος (ισοβαθμήσαντες σε τριπλή ισοβαθμία)!
Ο Παύλου Σπύρος 3ος.
Ε΄ Δημοτικού: Ο Κωνσταντίνος Σοϊλεμέζης 1ος,ο Κυμουρτζής Άκης 2ος και
ο Σέγκος Γιάννης 3ος!
Στ΄ Δημοτικού: Ο Τσιγάλογλου Γιώργος κατετάγη 3ος.
Στα Γυμνάσια : Ο Βαλέρης Δημήτρης και ο Ζαχαριάδης Μάνος ισοβάθμησαν στην 3η θέση στην κατηγορία των μαθητών Α΄ Τάξης.
Ακόμη και στα Λύκεια, η συμμετοχή τού «βοηθού» μου και μαθητή της Γ’ Τάξης του Εσπερινού Γενικού Λυκείου Χαλκίδος, Θανάση Κανάσαρου, εστέφθη με την κατάκτηση της 3ης θέσης και του αντίστοιχου Χάλκινου μεταλλίου!
Μαζί, λοιπόν, με τα Εύγε στους μαθητές μου για τις εξαιρετικές επιδόσεις τους, θεωρώ ότι οφείλω να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες τού ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΥ, κ. Βαλέρη Βασίλη και κα. Νταλαχάνη Ράνια, οι οποίοι με κιμπάρικη αρχοντιά και μάλιστα αφιλοκερδώς, μας αγκάλιασαν και συνεχίζουν να μας φιλοξενούν.
Η ανυστερόβουλη εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπό μου οι ως άνω συμπολίτες μας, νομίζω πως έχει επιπλέον αξία απο το γεγονός ότι πριν απο την φιλόξενη πόρτα τους, είχα απευθυνθεί σε αναζήτηση «στέγης» και αλλαχού (βλ. Σχολικές Μονάδες Α΄ & Β/βάθμιες, καθώς και στον Δήμο – προεκλογικώς) εισπράττοντας -- στην καλύτερη περίπτωση – υποσχέσεις και ... συμπάθεια.Με την ευχή να πληθαίνουν οι ευαίσθητοι και δημιουργικοί πολίτες και μαζί κάθε γνήσια πολιτιστική πρωτοβουλία στην κάπως αδικημένη πόλη μας, ευχαριστώ θερμά και το πάντα φιλόξενο ΒΗΜΑ σου.
Με τιμή
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΪΛΕΜΕΖΗΣ
Φιλόλογος, πρώην Λέκτορας Πανεπιστημίου Βερόνας,
ΥΜ και Προπονητής Ελλ. Σκακιστικής Ομοσπονδίας
[ΣΣ Εκείνο τον καιρό είχα ακόμη την ιδιότητα του προπονητή στο Σκάκι. Από το οικείο Μητρώο Προπονητών της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας εζήτησα αυτοβούλως να διαγραφώ αργότερα. Κι αυτό, προκειμένου να μην υπάρξη κώλυμα κατά την υποβολή της αίτησης αναγνώρισης και εγγραφής στην Ε.Σ.Ο. του δεύτερου Συλλόγου μου, «Α.Ε. Κέντρο «ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ», καθώς διεκδικούσα την θέσι του Προέδρου στο Διοικητικό Συμβούλιο]
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Δύο μελωδικές αντηχήσεις σιωπής, σαν αντίφωνα μεταξύ Eloy και Pink Floyd, από έναν λάτρη του προοδευτικού ρόκ. Eloy e Pink Floyd; 2 brani da U Tube
Eloy e Pink Floyd; Due contrapposizioni melodiche: l’ album “Silent Cries and Mighty Echoes” ed il brano “Shine On You Crazy Diamond”
Το 1979 οι Γερμανοί Eloy βγάζουν έναν long play δίσκο με τον τίτλο Silent Cries and Mighty Echoes. Ειδικά στο πρώτο –εισαγωγικό- μουσικό κομμάτι του δίσκου που τιτλοφορείται Astral Entrance είναι εμφανής η επίδρασι του αιώνια υποβλητικού –ξανακούστε το κατά προτίμησι με κλειστά τα μάτια μές στην νύκτα- ορχηστρικού αριστουργήματος «Shine On You Crazy Diamond» των θρυλικών Pink Floyd.
Το Shine On You Crazy Diamond των πατριαρχών του progressive rock, γράφθηκε από τους David Gilmour, Roger Waters και Richard Wright το 1974, ως αφιέρωσι στο τέταρτο μέλος και συνιδρυτή του συγκροτήματος, τον Syd Barrett, ο οποίος είχε αποχωρήση από την παρέα τους –λόγω ψυχοσωματικής κατάρρευσης από το απαγορευμένο παραισθησιογόνο LSD- το 1968. Το συναισθηματικά πολύ φορτισμένο αυτό κομμάτι συμπεριελήφθη, ως γνωστόν, την επόμενη χρονιά στο θεματικό άλμπουμ-σταθμό της Ρόκ μουσικής, Wish You Were Here …
Τα δύο μουσικά κομμάτα για σύγκρισι και, κυρίως, απόλαυσι:
1. Eloy - Astral Entrance
2. Pink Floyd «Shine On You Crazy Diamond»
Το 1979 οι Γερμανοί Eloy βγάζουν έναν long play δίσκο με τον τίτλο Silent Cries and Mighty Echoes. Ειδικά στο πρώτο –εισαγωγικό- μουσικό κομμάτι του δίσκου που τιτλοφορείται Astral Entrance είναι εμφανής η επίδρασι του αιώνια υποβλητικού –ξανακούστε το κατά προτίμησι με κλειστά τα μάτια μές στην νύκτα- ορχηστρικού αριστουργήματος «Shine On You Crazy Diamond» των θρυλικών Pink Floyd.
Το Shine On You Crazy Diamond των πατριαρχών του progressive rock, γράφθηκε από τους David Gilmour, Roger Waters και Richard Wright το 1974, ως αφιέρωσι στο τέταρτο μέλος και συνιδρυτή του συγκροτήματος, τον Syd Barrett, ο οποίος είχε αποχωρήση από την παρέα τους –λόγω ψυχοσωματικής κατάρρευσης από το απαγορευμένο παραισθησιογόνο LSD- το 1968. Το συναισθηματικά πολύ φορτισμένο αυτό κομμάτι συμπεριελήφθη, ως γνωστόν, την επόμενη χρονιά στο θεματικό άλμπουμ-σταθμό της Ρόκ μουσικής, Wish You Were Here …
Τα δύο μουσικά κομμάτα για σύγκρισι και, κυρίως, απόλαυσι:
1. Eloy - Astral Entrance
2. Pink Floyd «Shine On You Crazy Diamond»
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
«Τα αίτια της σύγχρονης ποικιλόμορφης κρίσης»: Η εισήγησι του Σιατίστης Παύλου στην Δ.Ι.Σ.
Το βαρυσήμαντο κείμενο της τολμηρής εισήγησης που πραγματοποίησε προ ημερών στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο ο Ευβοιώτης την καταγωγή Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, μας υπέδειξε ο Δημήτρης Κακάτσος. Σπεύδουμε σε αναδημοσίευσί του.
(Ελπίζουμε ο πολύ αγαπητός μας –από τότε που ήταν ακόμη απλός ιερεύς στην Χαλκίδα- και σεβάσμιος ιεράρχης, να μην έχει αντίρρησι για τις δικές μας υπογραμμίσεις)
«Τα αίτια της σύγχρονης ποικιλόμορφης κρίσης»
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αδελφοί
Με δέος ανέρχομαι τις βαθμίδες του ιερού τούτου βήματος δια να ομιλήσω ενώπιον του Ιερού Σώματος της Ιεραρχίας της καθʼ Ελλάδα Αγιωτάτης του Χριστού Εκκλησίας και να εκθέσω τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου δια το θέμα το οποίον ανετέθη εις την ελαχιστότητά μου υπό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου με τον τίτλον «Τα αίτια της σύγχρονης ποικιλόμορφης κρίσης».
Αισθάνομαι ειλικρινά πολύ μικρός, απευθυνόμενος εις πολιούς Αρχιερείς με έτη πολλά εις την αρχιερατική διακονία και ευθύνη, με ικανότητες και γνώσεις και εμπειρία, από τις οποίες πόρρω απέχω. Αισθάνομαι λοιπόν την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Μακαριώτατο Πρόεδρο και τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου δια την επιδειχθείσα προς εμέ εμπιστοσύνη και καλούμαι αυτή την ώρα να αναμετρηθώ με την ευθύνη μου.
Θέλω επίσης από τη θέση αυτή να ευχαριστήσω τους Σεβασμιωτάτους αδελφούς μετά των οποίων συνεργασθήκαμε δια τον καταρτισμό των βασικών συνιστωσών της παρούσης εισηγήσεως ήτοι τους Σεβασμιωτάτους αδελφούς Φθιώτιδος κ. Νικολάο, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάο, καθώς και τους Σεβ. Ζακύνθου Χρυσόστομο, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο και Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο.
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο, ενώ οι καταστάσεις τις οποίες διερχόμεθα είναι όντως κρίσιμες. Ένα μεγάλο μέρος του λαού έχει την αίσθηση ότι έχουμε ήδη αργήσει να μιλήσουμε και με αγωνία αναμένει το λόγο της Εκκλησίας. Οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες.
Καλούμεθα επίσης να μιλήσουμε σε μια εποχή κατά την οποία υπάρχουν δυνάμεις στον τόπο μας, οι οποίες επιτίθενται μετά μανίας εναντίον της Εκκλησίας και προσπαθούν να την οδηγήσουν στο περιθώριο της ζωής του τόπου μας. Όπως ορθότατα σημειώνει άγιος αδελφός: «Αυτό που ζει ο κόσμος στην περίοδο αυτή δεν το έζησε ποτέ κατά το παρελθόν. Αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή»[1].
Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα οποία μέχρι τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μία ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα.
Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μία χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυριάρχων-δανειστών μας. Το ερώτημα το οποίο γεννάται είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα η αφορούν και την πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδος μας.
Το ιστορικό της κρίσεως
Η οικονομική κρίση η οποία ταλαιπωρεί και δυναστεύει τη χώρα μας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι συνέπεια και καρπός μιας άλλης κρίσης την οποία θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Η οικονομική κρίση είναι παγκόσμια, αλλά και τοπική. Θέλω λίγο να σταθώ στην παγκοσμιότητα αυτής της κρίσης. Στο κατά πόσον δηλαδή είναι κρίση που πηγάζει από συγκεκριμένες λαθεμένες οικονομικές επιλογές η είναι κατασκευασμένη, δηλαδή μια κρίση-εργαλείο, που αποβλέπει σε άλλους σκοπούς. Μια κρίση που αποβλέπει σε ένα παγκόσμιο έλεγχο.
Μια προσεκτική ματιά στην όλη δομή της «κρίσης» οδηγεί τη σκέψη προς το δεύτερο. Είναι μια κρίση-εργαλείο η οποία οδηγεί στον έλεγχο των πάντων. Ασφαλώς υπάρχουν και οι ανθρώπινες αδυναμίες και τα ανθρώπινα λάθη και οι εσφαλμένοι χειρισμοί. Όλα αυτά όμως αξιοποιούνται προκειμένου να επιτευχθεί το σχέδιο.
Μια ματιά στο τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκαν τα πράγματα στον τόπο μας δημιουργεί την βεβαιότητα, ότι εφαρμόστηκε ένα οργανωμένο σχέδιο με την συμμετοχή πολιτικών δυνάμεων του τόπου μας, το οποίο μας οδήγησε στη σημερινή αιχμαλωσία της πατρίδος μας σε αλλότριες δυνάμεις, οι οποίες επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο διακυβέρνησης και με τα εδώ όργανά τους, επιχειρούν να αλλοιώσουν την πολιτισμική ταυτότητα του τόπου μας.
Ο κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δεν πήραμε νωρίτερα όλα αυτά τα δύσκολα μέτρα, που σήμερα χαρακτηρίζονται αναγκαία. Όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας που σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα τους;
Γιατί έπρεπε να φθάσουμε μέχρις εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πως τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στη καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη η Ελλάδα και σήμερα επιβάλλονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις.
Ας δούμε λίγο και σε τοπικό επίπεδο την κρίση.
Η οικονομική μας κρίση με πολύ απλά λόγια οφείλεται στη διαφορά μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Στον αργό ρυθμό της παραγωγής που επιτυγχάνουμε απέναντι στο υψηλό βιοτικό επίπεδο που μάθαμε να ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, τότε το οικονομικό ισοζύγιο γέρνει προς την πλευρά των εξόδων.
Η χώρα μας για να αντεπεξέλθει, αναγκάζεται να δανείζεται με την ελπίδα ότι το διαταραγμένο ισοζύγιο θα ανακάμψει. Όταν αυτό δεν γίνεται και οι δανειστές απαιτούν την επιστροφή των δανεισθέντων συν τόκω, τότε φθάνουμε στην κρίση και στην χρεωκοπία.
Είναι και άλλες χώρες που ευρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση και λαμβάνουν σκληρά οικονομικά μέτρα, δεν ευρίσκονται όμως στην ίδια ανυποληψία στην οποία ευρίσκεται η χώρα μας.
Πρόκειται για ένα διεθνή διασυρμό και χλευασμό της πατρίδας μας και των κατοίκων της, που τραυματίζει την εθνική μας αξιοπρέπεια. Ακούσαμε από ομογενείς ότι έφθασαν στο σημείο να ντρέπονται να δηλώνουν ότι είναι Έλληνες, διότι αυτή η πληροφορία προκαλούσε τον χλευασμό των συνομιλητών τους.
Η αιτία του διασυρμού οφείλεται στα ψευδή στοιχεία, τα οποία έδιναν στην παγκόσμια κοινότητα και στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα οι υπεύθυνες -υποτίθεται- ελληνικές κυβερνήσεις. Μια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης, την οποία εάν έκανε ένας απλός έλληνας πολίτης απέναντι στο ελληνικό δημόσιο, θα οδηγείτο σε δικαστική κρίση και καταδίκη. Μια τέτοια συμπεριφορά εξέθεσε διεθνώς τη χώρα μας, τραυμάτισε καίρια την αξιοπρέπειά της και μας ευτέλισε ως λαό στη διεθνή κοινότητα.
Είναι προφανές ότι τέτοιες συμπεριφορές προέρχονται από ανθρώπους διεφθαρμένους, οι οποίοι υποτάσσουν στο ατομικό συμφέρον και στην ιδιοτέλεια τους, την οικονομία αλλά και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Δομικά στοιχεία αυτής της οικονομικής κρίσης είναι η διαφθορά των θεσμών, η διαφθορά της κοινωνίας και των επί μέρους πολιτών, καθώς και τα φαινόμενα της διαπλοκής. Όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, δείχνουν εν τέλει την αληθινή ποιότητα της κρίσης, η οποία είναι πνευματική και έχει σαν καρπό της την οικονομική.
Ήδη η δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικονομικό μέγεθος, αλλά πρωτίστως πνευματικό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης το οποίον αφορά τόσο την ηγεσία, όσο και το λαό. Μια ηγεσία που δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, που δεν μπόρεσε η δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, που πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, που καλλιέργησε τις πελατιακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε σαν στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας.
Μια ηγεσία που παγίδευσε το λαό δίδοντας οικονομικές παροχές χωρίς να υπάρχουν τα ανάλογα αποθέματα. Μια ηγεσία που γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά που εγκληματικά σιωπούσε. Μια ηγεσία που ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού.
Κιʼαπό την άλλη ένας λαός που λειτούργησε ανεύθυνα. Που γνώριζε και άκουγε ότι οι παροχές τις οποίες του πρόσφερε η ηγεσία δεν προήρχοντο από την εγχώρια παραγωγή, από αποθέματα, αλλά από δάνεια. Ένας λαός που δεν αγωνίσθηκε για την προκοπή της χώρας, που ουδέποπτε πρόσεξε σχετικές προειδοποιήσεις, αλλά παραδόθηκε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό και στην καλοπέραση, επιδόθηκε στην κομπίνα και στην εξαπάτηση, που δεν προβληματίσθηκε για την αλήθεια των πραγμάτων, που στερημένος από ουσιαστική παιδεία δεν στάθηκε με κριτικό πνεύμα απέναντι στην εξουσία. Η αυθαίρετη απαίτηση δικαιωμάτων από συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες με πλήρη αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή οδήγησαν κατά το μεγαλύτερο μέρος στην σημερινή κατάσταση.
Η ουσία της πνευματικής κρίσης είναι η απουσία νοήματος ζωής και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο ευθύγραμμο παρόν, δηλαδή ο εγκλωβισμός του στο εγωκρατούμενο ένστικτο.
Ένα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. Ένα παρόν καταδικασμένο στο ανιαρό και μονότονο. Η μετατροπή της ζωής σʼ ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, αυτές, της γέννησης και της ταφής, με άγνωστο το μεταξύ τους διάστημα. Σε μια τέτοια προοπτική το α-σκοπο συναγωνίζεται το παρά-λογο και τον αγώνα τον κερδίζει πάντα το τραγικό, όπως θαυμάσια επισημαίνει ο άγιος -πλέον- Ιουστίνος Πόποβιτς.
Όταν απευθύνεσαι σε νέους ανθρώπους και τους ερωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτικά;» και σου απαντούν: «πέστε μου εσείς γιατί να μην πάρω; Δεν ελπίζω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα, η μόνη μου χαρά είναι όταν τρυπάω την ένεση και ταξιδεύω» ή όταν επισημαίνεις σε ένα νέο άνθρωπο ότι παίρνοντας ναρκωτικά θα πεθάνει και εκείνος σου απαντά με ένα τραγικό χαμόγελο: «εσείς δεν καταλαβαίνετε ότι εγώ παίρνω ναρκωτικά για να ζήσω» τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο απίστευτα αληθινός και πόσο τραγικά επίκαιρος είναι ο Άγιος αυτός του Θεού άνθρωπος.
Επόμενο είναι μια ουσιαστική απουσία νοήματος της ζωής να την οδηγεί σε κατανάλωση, σε κυνήγι ευδαιμονίας, σε αναζήτηση εγωϊστικής απόλαυσης. Το άγχος της ανασφάλειας-μιας ανασφάλειας που είναι πλέον κατάσταση υπαρξιακή - κάνει τον άνθρωπο να ζει σε κλίμα πανικού.
Αυτή η απουσία νοήματος ζωής συνιστά την πιο ριζική, την προσωπική κρίση του ανθρώπου. Σηματοδοτεί την υπαρξιακή του αποτυχία με όλες τις περαιτέρω τραγικές συνέπειες, την ανικανότητά του να αντισταθεί σε ο,τι τον ευτελίζει.
Έγινε πολύς λόγος στους έσχατους καιρούς για τη διαφθορά της δημόσιας ζωής και τη λεηλασία του κράτους. Η πάταξή της έγινε σημαία για τη διεκδίκηση της εξουσίας.
Το αποτέλεσμα ήταν μια βαθύτερη και μεγαλύτερη διαφθορά και μια κοινωνία ζωσμένη στο μαγγανοπήγαδο μιας πολιτικής χωρίς οράματα, που αδυνατεί να καταλάβει ότι η διαφθορά είναι πράξη απόγνωσης, ένα κυνήγι ευτυχίας σʼ ένα κόσμο που θεοποίησε την κατανάλωση. Όταν δεν υπάρχει άλλο όραμα ζωής πέρα από την κατανάλωση, όταν η οικονομική δύναμη και η επίδειξή της γίνεται ο μόνος τρόπος κοινωνικής καταξίωσης, τότε η διαφθορά είναι ο μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, αν δεν είσαι διεφθαρμένος, είσαι ανόητος.
Το κυνήγι της κατανάλωσης, που πηγάζει από μια ζωή χωρίς νόημα, μετέτρεψε τον άνθρωπο από ελεύθερη προσωπικότητα σε γρανάζι μιας απρόσωπης μηχανής. Η οικονομία δεν υπηρετεί πλέον τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος γίνεται απρόσωπο γρανάζι της οικονομίας, ο άνθρωπος έχει πλέον υποταχθεί σʼαυτήν. Το ερώτημα-δίλημμα του Ντοστογιέφσκι το βλέπουμε και σήμερα μπροστά μας. Ελευθερία η ευτυχία;[1]
Σήμερα ο άνθρωπος δικαίως τρέμει μήπως μειωθεί το εισόδημά του, αλλά δεν ανησυχεί το ίδιο για το έλλειμα παιδείας που αφορά τα παιδιά του και δεν αγωνιά για τον ευτελισμό του ανθρώπινου προσώπου.
Είμαστε μια χώρα που ίσως δεν είναι ελεύθερη πια, μια χώρα που ίσως στην ουσία διοικείται από άλλους, που φαίνεται να εκχώρησε την εθνική της κυριαρχία στα χέρια ξένων, αλλά αυτό δεν μας νοιάζει πλέον.
Άραγε θα συνετισθεί ο λαός μας, θα καταλάβει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η ώρα, γιατί κάποιοι την χρησιμοποιούν για να αλλοιώσουν την πνευματική ταυτότητα του, να τον καταστήσουν οριστικά ξένο με τις ρίζες και την παράδοσή του; Η συζήτηση και μόνο για την αφαίρεση του Σταυρού και από την σημαία της χώρας μας είναι ενδεικτική.
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής, στο σχετικό έργο του Ντοστογιέφσκι, σχολιάζοντας τον πρώτο πειρασμό του Χριστού στην έρημο του λέγει: «Θέλεις να πας στον κόσμο και πηγαίνεις με αδειανά χέρια, με κάποια αόριστη υπόσχεση μιας ελευθερίας την οποία οι άνθρωποι με την απλοϊκότητά τους και την φυσική τους αμβλύνοια δεν μπορούν να καταλάβουν και που την φοβούνται... Βλέπεις όμως τις πέτρες σʼαυτή τη γυμνή και φλογισμένη έρημο; Κάμε τες ψωμιά και η ανθρωπότης θα σε ακολουθήσει σαν κοπάδι ευγνώμον και υποτακτικό».[1]
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της πνευματικής κρίσης είναι η κατάσταση της Παιδείας στον τόπο μας. Εδώ το πιο τραγικό είναι ότι οι υπεύθυνοι της Πολιτείας αδυνατούν να συλλάβουν την ουσία της. Η Παιδεία στον τόπο μας έχει πλέον τελειώσει. Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα διαστρέφει συστηματικά και συνειδητά το μαθητή, οι πνευματικοί άνθρωποι, αν υπάρχουν, σιωπούν, οι πνευματικές αξίες έχουν καταπέσει, τα πρότυπα έχουν χαθεί.
Για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές χρησιμοποιούμε συνήθως ένα ρήμα. Το ρήμα «φορτώνω». Φορτώνουμε τον υπολογιστή με δεδομένα. Η σημερινή εκπαίδευση «φορτώνει» τον εγκέφαλο των παιδιών μας με ύλη. Το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται να τελειώσουν την ύλη. Αυτός είναι ο πρώτος και ο ύψιστος στόχος. Ο μαθητής, σαν πρόσωπο, είναι απών από αυτή την εκπαιδευτική διαδικασία.
Τα παιδιά μας μέσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο περνούν τα κρισιμότερα χρόνια της ζωής τους και το σημερινό σχολείο είναι απολύτως αδιάφορο για τον μαθητή σαν πρόσωπο, για την ψυχή του. Το σημερινό σχολείο τεμαχίζει την προσωπικότητα του μαθητή, τον ακρωτηριάζει οντολογικά και τον διαστρέφει έχοντάς τον μεταποιήσει σε ηλεκτρονικό υπολογιστή στον οποίο το μόνο που έχει να προσφέρει είναι να τον «φορτώνει», έτσι του έχει αχρηστεύσει και την κριτική ικανότητα. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σήμερα μόνο «σοφία και ηλικία», αλλά όχι «και χάριτι»[1] και αυτό είναι το δράμα τους.
Με μια τέτοια στάση το σύνθημα του σημερινού Υπουργείου Παιδείας, «πρώτα ο μαθητής», μόνον σαν κακόγουστο αστείο μπορεί να ηχήσει η σαν πικρή ειρωνεία απέναντι στο πρόσωπο του μαθητή. Όταν το Υπουργείο αναζητεί να συνδέσει την δευτεροβάθμια εκπαίδευση με την παραγωγή, κάτι που λογικά το κάνει η ανώτατη εκπαίδευση, όταν δεν καταλαβαίνει ότι η μέση εκπαίδευση πρέπει να συνδεθεί με την αγωγή και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του μαθητή, όταν αχρηστεύει την σύγχρονη εγκύκλιο παιδεία, τότε η Παιδεία στον τόπο μας είναι τελειωμένη και τότε συνειδητοποιεί κανείς και την διαρκώς ογκουμένη αντίδραση των μαθητών, αλλά και την επικαιρότηα της Γραφικής ρήσης: «ει το φως το εν σοι σκότος, το σκότος πόσον»;[1]
Εκκλησιαστικές ευθύνες
Έχουμε φθάσει σαν χώρα σε σημείο οριακό. Πολλοί αυτή την ώρα, σήμερα θα έλεγα, προσβλέπουν στην Εκκλησία αναμένοντες και το λόγο της και τις πράξεις της.
Ετούτη την κρίσιμη ώρα είναι σημαντικό εμείς οι Ποιμένες της Εκκλησίας να έχουμε το θάρρος να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε με τόλμη το μερίδιο της ενδεχομένης δικής μας υπαιτιότητας στην παρούσα κρίση. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η πάλη σήμερα δεν είναι «προς σάρκα και αίμα, αλλά προς τις αρχές, τις εξουσίες, τους κοσμοκράτορας του σκόπτους του αιώνος τούτου»[1].
Η Εκκλησία έχει το αντίδοτο της κατανάλωσης σαν τρόπο ζωής και αυτό είναι η άσκηση. Και εάν η κατανάλωση είναι το τέλος, γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, η άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σε ζωή με νόημα. Η άσκηση δεν είναι στέρηση της απόλαυσης, αλλά εμπλουτισμός της ζωής με νόημα. Είναι η προπόνηση του αθλητή που οδηγεί στον αγώνα και στο μετάλλιο και αυτό το μετάλλιο είναι η ζωή που νικά το θάνατο, η ζωή που πλουτίζεται με την αγάπη. Η άσκηση είναι τότε οδός ελευθερίας, ενάντια στη δουλεία του περιττού.
Αυτή την άσκηση σαν οδό ελευθερίας και νοηματοδότησης της ζωής, δεν την κηρύξαμε όσο και όπως έπρεπε, αλλά προ παντός δεν την βιώσαμε. Κατηγορηθήκαμε, όχι πάντα άδικα, για εκκοσμίκευση, η οποία συνιστά νοθεία της αυθεντικότητας. Οι του Ιερού Κλήρου όλων των βαθμίδων δεν ζήσαμε τον ασκητικό τρόπο ζωής, καθώς διδάσκει το Ευαγγέλιο, δεν δώσαμε πάντα το καλό παράδειγμα, όχι ευσεβιστικά και υποκριτικά, αλλά σαν ελεύθερη και συνειδητή επιλογή ενός τρόπου ζωής. Δεν θελήσαμε να είμαστε «οι άλλοι», οι μη συσχηματιζόμενοι με τον παρόντα κόσμο. Προκαλέσαμε με την οικονομική μας άνεση, με την προσχώρησή μας στην εκκοσμίκευση, με την απουσία της λιτότητας στις εκδηλώσεις μας και ενίοτε και στην αμφίεση μας. Με την επιδίωξη της άνεσης ακόμη και στην μοναστική μας ζωή, με την δυσκολία που δημιουργήσαμε στους απλούς ανθρώπους να μας προσεγγίσουν, κάποτε και με την ποιότητα της φιλανθρωπίας μας. Μιλήσαμε πολλές φορές για τα κανονικά μας δικαιώματα, σπάνια όμως για τις κανονικές μας ευθύνες. Συνερχόμεθα σε Συνόδους, αλλά θεωρούμε ότι οι Συνοδικές αποφάσεις σταματούν στα όρια των Μητροπόλεών μας. Αλλά τότε γιατί συνερχόμεθα;
Αφήσαμε μια χαλαρότητα να μουδιάσει την πνευματική μας ζωή και θεωρήσαμε την ασκητικότητα σαν άκρο και όχι σαν το αυθεντικό εκκλησιαστικό ήθος.
Ανεχθήκαμε συμπεριφορές Μονών, μοναχών και κληρικών, που ολίγον απέχουν από το να είναι αντιεκκλησιαστικές, γιατί όχι και αντίχριστες. Γίναμε κάποιες φορές πομπώδεις, αλλά πολύ λίγο ουσιαστικοί και αυθεντικοί. Ο κηρυκτικός μας λόγος έχασε το πνευματικό του νεύρο. Εγκατέλειψε εν πολλοίς την Θεολογία και την Κατήχηση, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και τον διάλογο με τις πνευματικές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου
Συντελέσαμε στη σύγχυση του λαού μας, στον αποπροσανατολισμό του, αδιαφορώντας για τα ουσιώδη. Κινηθήκαμε στη βάση της κοσμικότητας και λειτουργήσαμε σαν μονάδες διοικητικές, οικονομικές, εξουσιαστικές και όχι σαν μέλη του Σώματος του Χριστού. Λησμονήσαμε την πρωτοχριστιανική Εκκλησία, την Εκκλησία των Πράξεων των Αποστόλων, όπου είχαν όλοι τα πάντα κοινά, όπου μετείχαν ο ένας στο πρόβλημα του άλλου. Κάναμε και κάνουμε Συνέδρια, αλλά γιατί; Πότε προβληματιστήκαμε για την πορεία των αποφάσεων τους, για το πέρασμα τους στην καθημερινότητα της Εκκλησίας μας; Προβάλλουμε τον κοινοβιακό τρόπο ζωής σαν παράδειγμα, αλλά δεν τον ζούμε. Λησμονήσαμε ότι η Θεία Λειτουργία συνεχίζεται και μετά τη Θεία Λειτουργία. Είναι άγνωστο ότι υπάρχουν Μητροπόλεις που οικονομικά πολύ δυσκολεύονται; Πόσο θυμόμαστε τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε σε ανάλογες περιπτώσεις ο Απόστολος Παύλος;
Το πλέον οδυνηρό εξ όλων είναι, ότι γίναμε στη συνείδηση του λαού, και όχι πάντοτε άδικα, μέρος του πολιτικού συστήματος που καταρρέει και κινδυνεύουμε να μας συμπαρασύρει. Ο ευσεβης λαός μας κατηγορεί γιʼαυτό και μας καταλογίζει ευθύνη, μας θεωρεί συνενόχους για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται η χώρα. Η ευθύνη μας δεν είναι ότι δεν αναχαιτίσαμε εμείς την κρίση, αλλά ότι δεν αντιδράσαμε, δεν αντισταθήκαμε, δεν ομολογήσαμε.
Δεν σταθήκαμε δυστυχώς κριτικά, δηλαδή πνευματικά και όχι αντιπολιτευτικά απέναντι στην εξουσία. Προσπαθήσαμε να την πείσουμε ότι είμαστε δικοί της, στηριχθήκαμε στα δεκανίκια της και τώρα εισπράττουμε οργή. Οι αντιτιθέμενοι στην Εκκλησία ευρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν με δριμύτητα εναντίον της, να απαιτούν τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, να προσπαθούν να εμφανίσουν την Εκκλησία ως εμπλεκομένη με την πολιτική εξουσία και καταφέρνουν να πείθουν πολλούς. Ασφαλώς και δεν έχουν δίκαιο, αλλά και εμείς δεν προσέξαμε πάντα και όσο χρειαζόταν. Διεκδικούμε ως εξουσία, προσπαθούμε να πείσουμε την εξουσία ότι μας χρειάζεται και δίνουμε όπλα στα χέρια τους. Επιτρέψαμε τα πραγματικά η κατασκευασμένα σκάνδαλα να γίνουν εργαλείο στα χέρια των εμπόρων της κατεδάφισης και δεν αντιδράσαμε άμεσα και δραστικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Δείξαμε περίεργη ανοχή σε ηθικά σκάνδαλα. Δείξαμε ανοχή σε σημείο που άγγιξε την ενοχή.
Ταλαιπωρήθηκε πολύ και επί πολύ χρόνο η Εκκλησία μας με θλιβερές υποθέσεις. Έχουμε τεράστια ευθύνη για τον πολυκαιρισμό τέτοιων θλιβερών και δυσωνύμων καταστάσεων. Κάναμε άτολμες κινήσεις, πήραμε περίεργες αποφάσεις, οχυρωθήκαμε πίσω από δικονομικούς όρους, δημιουργήσαμε περίεργα δικαστικά τετελεσμένα και εκτεθήκαμε, αρνηθήκαμε ένα γενναίο ξεκαθάρισμα, αφήσαμε επί μήνες οχετούς βρωμιάς δια της τηλοψίας να μολύνουν τις ακοές και τις συνειδήσεις του πληρώματος, προκαλέσαμε με αποφάσεις που γέμισαν οργή τον πιστό λαό μας και χλεύη τους εναντίους, για να φθάσουμε στα γνωστά αδιέξοδα.
Δεν είχαμε καθαρό λόγο. Προκρίναμε, με αποφάσεις των οργάνων μας, το «φιλάδελφον» εις βάρος του φιλόθεου και του φιλάνθρωπου. Είναι σκληρά τα λόγια, αλλά αυτά μας καταμαρτυρούν οι δικοί μας άνθρωποι. Αφήσαμε απροστάτευτη την Εκκλησία του Χριστού να κατηγορείται από τους εναντίους.
Δεν προσέξαμε τις χειροτονίες των κληρικών μας. Κυκλοφορούν δυστυχώς θαρρετά και προκλητικά, όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στον κυβερνοχώρο, κληρικοί που αδιάντροπα προσβάλλουν το τίμιο ράσο και τύπτουν την συνείδηση του λαού. Δείχνουμε ανοχή σε ποικίλες εκτροπές κληρικών μας και με τον τρόπο αυτό αποθαρρύνουμε σοβαρούς ανθρώπους που θέλουν να διακονήσουν την Εκκλησία.
Διδάσκουμε ότι η Εκκλησία είναι κλήρος και λαός. Το λαϊκό στοιχείο όμως δεν συμμετέχει πολύ ενεργά, δεν του αναθέσαμε ευθύνες και διακονίες οι οποίες του ανήκουν.
Δεν σταθήκαμε όσο έπρεπε κοντά στη νεολαία μας. Οι περισσότεροι από τους ενοριακούς μας ναούς δεν είναι φιλόξενοι χώροι για τα παιδιά και τους νέους μας. Δημιουργούμε χώρους για να προσφέρουμε καφέ στα μνημόσυνα, αλλά όχι χώρους για τα παιδιά μας. Μας ενοχλεί η παρουσία τους. Φοβόμαστε μήπως μας λερώσουν τον χώρο και δεν σκεπτόμαστε την ταλαιπωρία των ψυχών τους.
Οι Κατηχητές μας πολλές φορές περνούν δύσκολα με τα στελέχη των ναών μας. Δεν είναι άραγε ενδεικτικό ότι στην Σύνοδο των Εφήβων συμμετείχαν παιδιά μόνο από 20 Μητροπόλεις της Εκκλησίας μας, τη στιγμή κατά την οποία η απόφαση για την συγκρότησή της ήταν απόφαση της Ιεράς Συνόδου;
Από την άλλη πλευρά συμμετείχαν νέοι που πληροφορήθηκαν για την προσπάθεια αυτή της Εκκλησίας από το διαδίκτυο και δήλωσαν συμμετοχή και μας εξέπληξαν με τον ανεπιτήδευτο λόγο τους και τις ευχαριστίες τους, γιατί τους δώσαμε βήμα για να μιλήσουν. Δίνουμε την εντύπωση ότι έχουμε κουραστεί με τους νέους μας η ότι είμεθα κλεισμένοι στην αυτάρκεια μας. Τα λόγια με τα οποία προσφώνησε τον Μακαριώτατο και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου ο εκπρόσωπος της Συνόδου των Εφήβων είναι πολύ σημαντικά. Είπε το νέο αυτό παιδί για την πρωτοβουλία αυτή της Εκκλησίας:
«Το κάλεσμα αυτό φέρνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε εμάς τους νέους, ότι η Εκκλησία είναι κοντά μας και μας το αποδεικνύει έμπρακτα, δίνοντάς μας φωνή μέσα από τέτοια προγράμματα. Μπορεί να νομίζετε ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται πια για θέματα της Εκκλησίας, όμως αυτό είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Η Νεολαία είναι εδώ και μπορεί να δώσει βροντερό παρόν, αρκεί να δοθούν και άλλες τέτοιες ευκαιρίες να το αποδείξει».[1]
Την πρωτοβουλία αυτή της Εκκλησίας την χαρακτήρισε μήνυμα αισιοδοξίας προς τους νέους, ένα νέο παιδί που δεν ήλθε απεσταλμένος από καμμία Μητρόπολη, αλλά που πληροφορήθηκε από το διαδίκτυο γιʼαυτήν. Αυτή την αισιοδοξία τους θα την τονώσουμε η θα την αποθαρρύνουμε;
Ασφαλώς είναι πολλοί και οι Ιεράρχες και οι λοιποί κληρικοί που εργάζονται θυσιαστικά για το λαό του Θεού. Επιτρέψαμε όμως, ένα τόσο θαυμαστό έργο, να καλυφθεί από των θόρυβο μερικών θλιβερών καταστάσεων.
Η Εκκλησία ως κρίση του κόσμου και η κρίση της Εκκλησίας
«Νυν κρίσις εστί του κόσμου»[1] και η κρίση συνίσταται εις το ότι το φως ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι αγάπησαν πιο πολύ το σκοτάδι από το φως, γιατί ήταν πονηρά τα έργα τους. Αυτή η κρίση για την οποία ομιλεί ο Χριστός είναι η πραγματική και ουσιαστική κρίση του κόσμου. Το σημείο εις το οποίο σήμερα ευρισκόμεθα δηλώνει ότι όλη η πορεία του τόπου μας ήταν μια πορεία στο σκοτάδι που μας έφερε στο χείλος ενός γκρεμού και τούτο γιατί αρνηθήκαμε Εκείνον που είναι το φως το αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.
Μετά την ολοκλήρωση του σωτηριώδους έργου του Κυρίου μας η κρίσις αυτού ήρθη. Ο Κύριος υπήρξε απόλυτα σαφής. Αυτός που πιστεύει σε μένα, δεν κρίνεται, γιατί πίστεψε, ενώ αυτός που δεν πιστεύει σε μένα ήδη έχει κριθεί, γιατί δεν εμπιστεύθηκε το πρόσωπο του Ενανθρωπήσαντος Θεού. Η κρίση πλέον ανήκει στον άνθρωπο και στην στάση την οποία θα πάρει απέναντι στο πρόσωπο του Χριστού.
Ο Χριστός λοιπόν είναι η κρίση του κόσμου και της ιστορίας γενικώτερα, αλλά και των επί μέρους καταστάσεων της ζωής και της κοινωνίας μας.
Η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού είναι η κρίση του κόσμου. Μη ούσα εκ του κόσμου, αλλά πορευομένη εν τω κόσμω, κρίνει τον κόσμο και την ιστορία. Κρίνει με την ύπαρξή της και την πορεία της. Η Εκκλησία είναι η χώρα των ζώντων, εις την οποία θάνατος ουκέτι κυριεύει. Είναι η άλλη φωνή, η άλλη πραγματικότητα που ζει στον κόσμο, για να προσλαμβάνει και να σώζει τον κόσμο.
Σήμερα όμως πολλοί μιλούν για την κρίση και αυτής της Εκκλησίας. Διέρχεται κρίση η Εκκλησία; Η Εκκλησία που κρίνει τον κόσμο, τώρα κρίνεται από τον κόσμο; Είναι προφανές ότι η Εκκλησία δεν διέρχεται κρίση, αλλά είναι και παραμένει η κρίση του κόσμου και της ιστορίας. Ο Ιησούς Χριστός, η Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας, είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας»[1]. Είναι και παραμένει «η οδός και η αλήθεια και η ζωή»[1], το αληθινό φως του κόσμου.
Κρίση διερχόμεθα όμως εμείς, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, οι ποιμένες και οι ποιμαινόμενοι, στο μέτρο και το βαθμό που βιώνουμε η όχι την πραγματικότητα της Εκκλησίας. Στο μέτρο που ζούμε σʼαυτό τον κόσμο ως πάροικοι και παρεπίδημοι η ως συσχηματιζόμενοι με αυτόν. Στο μέτρο που, αντί να γινόμαστε ως Εκκλησία η κρίση του κόσμου, κρινόμαστε από τον κόσμο ως ανεπαρκείς.
Είναι σημαντικό να διερωτηθούμε, εάν όντως το πολίτευμά μας ως μελών της Εκκλησίας είναι στον ουρανό η γίναμε στελέχη εγκοσμίων πολιτευμάτων, οπότε έχουμε υποχωρήσει στην εκκοσμίκευση, έχουμε ταυτιστεί με τα πολιτικά κατεστημένα. Ο κόσμος μιλάει για διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Πολιτείας, εμείς όμως οφείλουμε να συνειδητοποιούμε ότι η Εκκλησία είναι μια ριζική διάκριση νοοτροπίας και στάσης ζωής.
Είμαστε το άλας και δεν πρέπει να γίνουμε το άλας το οποίον εμωράνθη, διότι τότε θα σβήσουμε την ελπίδα από τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτός που θέλει να τηρήσει το Ευαγγέλιο του Χριστού, πρέπει να ζει ασκητικά και όχι ευδαιμονιστικά, πρέπει να ζει εσχατολογικά και όχι εγκοσμιοκρατικά.
Πολλές φορές, πολλοί αδελφοί, Επίσκοποι και ιερείς, προσκαλούνται εις τα τηλεοπτικά παράθυρα. Αλήθεια έχουμε προβληματισθεί, εάν μιλούμε πάντοτε ως εκπρόσωποι της Εκκλησίας η ως στελέχη αυτού του κόσμου, όσον αφορά και το περιεχόμενο, αλλά και τον τρόπο έκφρασης των απόψεών μας;
Προσπαθούμε πολλές φορές να αποδείξουμε πόσο χρήσιμοι είμαστε η πόσα πολλά προσφέρουμε και είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία πολλά προσφέρει και πολύ πόνο και μεγάλη δυστυχία ανακουφίζει και ότι αν δεν υπήρχε αυτό το έργο Της θα είχαν σημειωθεί προ πολλού κοινωνικές εκρήξεις. Χωρίς όμως να το καταλαβαίνουμε, υποτάσσουμε το είναι της Εκκλησίας σε μια κοινωνική υπηρεσία της Πολιτείας. Μιας Πολιτείας η οποία μας επαινεί, γιατί καλύπτουμε τα κενά της, η οποία μας θέλει κοντά της, αλλά για να μας ελέγχει και η οποία με τις συμπεριφορές και τις αποφάσεις της, ακυρώνει την ευαγγελική αλήθεια.
Ο Λαός μας ζητά μια Εκκλησία με ηρωϊσμό, με νεύρο, με λόγο προφητικό, με σύγχρονο νεανικό λόγο, όχι εκκοσμικευμένη, αλλά αγιαζομένη και αγιάζουσα, μια Εκκλησία ελευθέρα και ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μια Εκκλησία που δεν θα φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω κιʼάν η αντίσταση σημαίνει διωγμό η και μαρτύριο. Η Εκκλησία από τη φύση Της είναι η αληθινή κρίση του κόσμου και δεν θα πρέπει να γίνει μέρος της κρίσης του κόσμου.
Εν Συμπεράσματι
Η Εκκλησία πιστεύω ότι είναι η μόνη που μπορεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα και τη ζωή. Πιστεύω ότι πολύ πιο σημαντικό από την καταγραφή η την περιγραφή των γεγονότων είναι η ερμηνεία τους. Είναι αναμφίβολο ότι σήμερα ο κόσμος πάσχει και πάσχει ποικιλοτρόπως και όχι μόνο οικονομικά. Είναι σημαντικό όμως να κατανοήσει γιατί πάσχει. Καμμία ασφαλώς οικογένεια δεν θα ήθελε τα παιδιά της να «μπλέξουν» με τα ναρκωτικά. Ο τρόπος όμως που πολλές οικογένειες μεγαλώνουν τα παιδιά τους τα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυτά.
Είναι σημαντικό να μελετήσουμε με προσοχή αλλά και με ευθύνη τι ακριβώς συμβαίνει. Να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας. Να δούμε πρώτα που πάσχουμε, διαφορετικά θα ανακυκλωνόμαστε, χωρίς αποτέλεσμα.
Να δούμε με προσοχή τι πρέπει να διορθώσουμε. Ξεκινώντας από εμάς, προχωρώντας στους κληρικούς μας και φθάνοντας στα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας, να δούμε το εκκλησιαστικό μας ήθος, να δούμε την ενοριακή μας ζωή, να διακρίνουμε το πομπώδες και γιʼαυτό ψεύτικο, από την αληθινή λειτουργική μας παράδοση. Να λειτουργήσουμε στις επί μέρους ποιμαντικές μονάδες, αλλά και στο σύνολο μας ως Εκκλησία, πιο εκκλησιαστικά, πιο κοινοβιακά, πιο ασκητικά, να ασχοληθούμε σοβαρά με την κατάρτιση των κληρικών μας.
«Η Εκκλησία κηρύττοντας, αλλά και βιώνοντας την αγάπη έχει την ικανότητα να συμφιλιώνει και να ενοποιεί τους πάντας και να μετατρέπει τη διασπασμένη και κατακερματισμένη ανθρωπότητα σε κοινωνία αγάπης και ευχαριστιακή ενότητα αδελφών. Αποτελεί όμως προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για τη διασφάλιση της ενότητας και της ειρήνης στην Εκκλησία, η εν ταπεινώσει ουσιαστική παραίτηση από την προβολή του εγώ και των ατομικών επιδιώξεων.
Με αυτή την προϋπόθεση η Εκκλησία γίνεται τρόπος συνύπαρξης και συγχώρησης για τα μέλη της, αλλά και αιτία σοβαρού προβληματισμού για τους εκτός. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι αν η αγάπη των χριστιανών του σήμερα δεν μπορεί να νικήσει την πονηρία του κόσμου και του διαβόλου, δεν είναι αληθινή αγάπη και αν η Εκκλησία δεν μπορεί να μετατρέψει τα ολισθήματα και τις πτώσεις του σύγχρονου ανθρώπου σε αφετηρίες λυτρώσεως και ανακαινίσεως έχει αποτύχει στο ποιμαντικό και διακονικό της έργο», παρατηρεί σύγχρονος πανεπιστημιακός καθηγητής.[1]
Ο Ντοστογιέφσκι λέγει ότι υπάρχουν μόνο τρεις δυνάμεις στη γη που μπορεί κανείς μʼαυτές να κατανικήσει και να αιχμαλωτίσει για πάντα τη συνείδηση των ανθρώπων, για τη δική τους την ευτυχία: Το θαύμα, το μυστήριο και η εξουσία. Και ο Μέγας Ιεροεξεταστής λέγει στο Χριστό: Απόρριψες και την μία και την άλλη και την τρίτη. ...Διψούσες αγάπη και ελευθερία και όχι την δουλοπρεπή γοητεία ενός σκλάβου μπροστά σε μια δύναμη που τον υποδουλώνει μια για πάντα».
Είναι η περιπέτεια της ανθρώπινης ελευθερίας που ευρίσκεται στη βάση της κάθε κρίσης. Και η ελευθερία είναι μόνιμα ζευγμένη με την ευθύνη.
Σεβ. Αδελφός ερμηνεύοντας αυτούς τους τρεις πειρασμούς του Χριστού στην σύγχρονη εποχή τονίζει: «Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να μετατρέψει τους λίθους, τα αντικείμενα, το φυσικό περιβάλλον καθώς επίσης και όλα τα δομικά στοιχεία της ζωής του, ακόμη και τα κύτταρα και τα γονίδια, σε χρυσό, σε τροφή, σε αγαθά για την σωματική του απόλαυση.
Το ενδιαφέρον του είναι να ζει ευδαιμονιστικά και να παρατείνει όσο μπορεί περισσότερο την βιολογική του ζωή. Επίσης ο σύγχρονος άνθρωπος ενδιαφέρεται κυρίως για όσα φαίνονται και προκαλούν την προσοχή του, ενδιαφέρεται για το φαίνεσθαι, επιθυμεί την κοινωνική προβολή και την ανάδειξή του στην κοινωνία με οποιοδήποτε τρόπο. Ακόμη ο σύγχρονος άνθρωπος επιδιώκει την κατάκτηση της ποικιλόμορφης εξουσίας με οποιοδήποτε τρόπο, για να κυβερνά τον κόσμο και τις κοινωνικές ομάδες. Όλα αυτά διαπνέονται από την φιληδονία,την φιλοδοξία και την φιλοκτημοσύνη. Δεν βλέπει ο άνθρωπος την εσωτερική διάσταση των πραγμάτων, δεν τον απασχολούν τα υπαρξιακά προβλήματα, το νόημα της ζωής»
Είναι επίσης σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται γύρω μας. Ζούμε σε ένα κράτος που αποδυναμώνεται η πολιτισμική του ταυτότητα. Ακούμε θεωρίες και κινήματα περί ενότητος, όπως ο οικουμενισμός, ο συγκρητισμός και η σχετικοποίηση των πάντων. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, η γλώσσα, η ιστορία, η Ορθόδοξη πίστη, αυτή η βασική συνεκτική δύναμη της κοινωνίας, πλήττονται συστηματικά και συνειδητά από οργανωμένες ορατές και αόρατες δυνάμεις. Η Παιδεία στον τόπο μας όχι μόνο έχει τελειώσει, αλλά γίνεται και επικίνδυνη για τους τροφίμους της. Τα παιδιά μας στο διαδίκτυο γράφουν με λατινικούς χαρακτήρες, γιατί δεν γνωρίζουν την γλώσσα μας.
Η Εθνική μας συνείδηση πλήττεται, αλλά και υπονομεύεται. Η Εκκλησία μας πολεμείται ανοικτά πολλές φορές, αλλά και δόλια τις περισσότερες, ενώ φθείρεται μέσα από την σχέση της με την εξουσία. Είναι πολύ σημαντικό να μην φοβηθούμε, αλλά να ετοιμαστούμε για το καινούριο που έρχεται και που ήδη είναι παρόν. Ο Θεός δεν μας έδωσε «πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού».[1] Ευθύνη της Εκκλησίας είναι να καταθέτει την εμπειρία της και την αλήθειά της.
Πανεπιστημιακός Καθηγητής[1] λέγει σε ένα κείμενο του ότι η λέξη κρίση στα κινέζικα αποτελείται από δύο χαρακτήρες. Ο πρώτος σημαίνει κίνδυνος, ενώ ο δεύτερος δυνατότητα, ευκαιρία.
Ο κίνδυνος είναι μπροστά μας, τον ζούμε. Ας τον κάνουμε ευκαιρία για έξοδο, για άλλη ποιότητα ζωής. Σε αυτή την πορεία η παρουσία της Εκκλησίας είναι κρίσιμη. Είναι η μόνη δυνατότητα και ο μόνος δρόμος για την έξοδο.
+ Ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
(Ελπίζουμε ο πολύ αγαπητός μας –από τότε που ήταν ακόμη απλός ιερεύς στην Χαλκίδα- και σεβάσμιος ιεράρχης, να μην έχει αντίρρησι για τις δικές μας υπογραμμίσεις)
«Τα αίτια της σύγχρονης ποικιλόμορφης κρίσης»
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αδελφοί
Με δέος ανέρχομαι τις βαθμίδες του ιερού τούτου βήματος δια να ομιλήσω ενώπιον του Ιερού Σώματος της Ιεραρχίας της καθʼ Ελλάδα Αγιωτάτης του Χριστού Εκκλησίας και να εκθέσω τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου δια το θέμα το οποίον ανετέθη εις την ελαχιστότητά μου υπό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου με τον τίτλον «Τα αίτια της σύγχρονης ποικιλόμορφης κρίσης».
Αισθάνομαι ειλικρινά πολύ μικρός, απευθυνόμενος εις πολιούς Αρχιερείς με έτη πολλά εις την αρχιερατική διακονία και ευθύνη, με ικανότητες και γνώσεις και εμπειρία, από τις οποίες πόρρω απέχω. Αισθάνομαι λοιπόν την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Μακαριώτατο Πρόεδρο και τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου δια την επιδειχθείσα προς εμέ εμπιστοσύνη και καλούμαι αυτή την ώρα να αναμετρηθώ με την ευθύνη μου.
Θέλω επίσης από τη θέση αυτή να ευχαριστήσω τους Σεβασμιωτάτους αδελφούς μετά των οποίων συνεργασθήκαμε δια τον καταρτισμό των βασικών συνιστωσών της παρούσης εισηγήσεως ήτοι τους Σεβασμιωτάτους αδελφούς Φθιώτιδος κ. Νικολάο, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάο, καθώς και τους Σεβ. Ζακύνθου Χρυσόστομο, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο και Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο.
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο, ενώ οι καταστάσεις τις οποίες διερχόμεθα είναι όντως κρίσιμες. Ένα μεγάλο μέρος του λαού έχει την αίσθηση ότι έχουμε ήδη αργήσει να μιλήσουμε και με αγωνία αναμένει το λόγο της Εκκλησίας. Οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες.
Καλούμεθα επίσης να μιλήσουμε σε μια εποχή κατά την οποία υπάρχουν δυνάμεις στον τόπο μας, οι οποίες επιτίθενται μετά μανίας εναντίον της Εκκλησίας και προσπαθούν να την οδηγήσουν στο περιθώριο της ζωής του τόπου μας. Όπως ορθότατα σημειώνει άγιος αδελφός: «Αυτό που ζει ο κόσμος στην περίοδο αυτή δεν το έζησε ποτέ κατά το παρελθόν. Αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή»[1].
Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα οποία μέχρι τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μία ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα.
Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μία χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυριάρχων-δανειστών μας. Το ερώτημα το οποίο γεννάται είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα η αφορούν και την πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδος μας.
Το ιστορικό της κρίσεως
Η οικονομική κρίση η οποία ταλαιπωρεί και δυναστεύει τη χώρα μας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι συνέπεια και καρπός μιας άλλης κρίσης την οποία θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Η οικονομική κρίση είναι παγκόσμια, αλλά και τοπική. Θέλω λίγο να σταθώ στην παγκοσμιότητα αυτής της κρίσης. Στο κατά πόσον δηλαδή είναι κρίση που πηγάζει από συγκεκριμένες λαθεμένες οικονομικές επιλογές η είναι κατασκευασμένη, δηλαδή μια κρίση-εργαλείο, που αποβλέπει σε άλλους σκοπούς. Μια κρίση που αποβλέπει σε ένα παγκόσμιο έλεγχο.
Μια προσεκτική ματιά στην όλη δομή της «κρίσης» οδηγεί τη σκέψη προς το δεύτερο. Είναι μια κρίση-εργαλείο η οποία οδηγεί στον έλεγχο των πάντων. Ασφαλώς υπάρχουν και οι ανθρώπινες αδυναμίες και τα ανθρώπινα λάθη και οι εσφαλμένοι χειρισμοί. Όλα αυτά όμως αξιοποιούνται προκειμένου να επιτευχθεί το σχέδιο.
Μια ματιά στο τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκαν τα πράγματα στον τόπο μας δημιουργεί την βεβαιότητα, ότι εφαρμόστηκε ένα οργανωμένο σχέδιο με την συμμετοχή πολιτικών δυνάμεων του τόπου μας, το οποίο μας οδήγησε στη σημερινή αιχμαλωσία της πατρίδος μας σε αλλότριες δυνάμεις, οι οποίες επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο διακυβέρνησης και με τα εδώ όργανά τους, επιχειρούν να αλλοιώσουν την πολιτισμική ταυτότητα του τόπου μας.
Ο κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δεν πήραμε νωρίτερα όλα αυτά τα δύσκολα μέτρα, που σήμερα χαρακτηρίζονται αναγκαία. Όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας που σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα τους;
Γιατί έπρεπε να φθάσουμε μέχρις εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πως τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στη καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη η Ελλάδα και σήμερα επιβάλλονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις.
Ας δούμε λίγο και σε τοπικό επίπεδο την κρίση.
Η οικονομική μας κρίση με πολύ απλά λόγια οφείλεται στη διαφορά μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Στον αργό ρυθμό της παραγωγής που επιτυγχάνουμε απέναντι στο υψηλό βιοτικό επίπεδο που μάθαμε να ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, τότε το οικονομικό ισοζύγιο γέρνει προς την πλευρά των εξόδων.
Η χώρα μας για να αντεπεξέλθει, αναγκάζεται να δανείζεται με την ελπίδα ότι το διαταραγμένο ισοζύγιο θα ανακάμψει. Όταν αυτό δεν γίνεται και οι δανειστές απαιτούν την επιστροφή των δανεισθέντων συν τόκω, τότε φθάνουμε στην κρίση και στην χρεωκοπία.
Είναι και άλλες χώρες που ευρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση και λαμβάνουν σκληρά οικονομικά μέτρα, δεν ευρίσκονται όμως στην ίδια ανυποληψία στην οποία ευρίσκεται η χώρα μας.
Πρόκειται για ένα διεθνή διασυρμό και χλευασμό της πατρίδας μας και των κατοίκων της, που τραυματίζει την εθνική μας αξιοπρέπεια. Ακούσαμε από ομογενείς ότι έφθασαν στο σημείο να ντρέπονται να δηλώνουν ότι είναι Έλληνες, διότι αυτή η πληροφορία προκαλούσε τον χλευασμό των συνομιλητών τους.
Η αιτία του διασυρμού οφείλεται στα ψευδή στοιχεία, τα οποία έδιναν στην παγκόσμια κοινότητα και στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα οι υπεύθυνες -υποτίθεται- ελληνικές κυβερνήσεις. Μια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης, την οποία εάν έκανε ένας απλός έλληνας πολίτης απέναντι στο ελληνικό δημόσιο, θα οδηγείτο σε δικαστική κρίση και καταδίκη. Μια τέτοια συμπεριφορά εξέθεσε διεθνώς τη χώρα μας, τραυμάτισε καίρια την αξιοπρέπειά της και μας ευτέλισε ως λαό στη διεθνή κοινότητα.
Είναι προφανές ότι τέτοιες συμπεριφορές προέρχονται από ανθρώπους διεφθαρμένους, οι οποίοι υποτάσσουν στο ατομικό συμφέρον και στην ιδιοτέλεια τους, την οικονομία αλλά και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Δομικά στοιχεία αυτής της οικονομικής κρίσης είναι η διαφθορά των θεσμών, η διαφθορά της κοινωνίας και των επί μέρους πολιτών, καθώς και τα φαινόμενα της διαπλοκής. Όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, δείχνουν εν τέλει την αληθινή ποιότητα της κρίσης, η οποία είναι πνευματική και έχει σαν καρπό της την οικονομική.
Ήδη η δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικονομικό μέγεθος, αλλά πρωτίστως πνευματικό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης το οποίον αφορά τόσο την ηγεσία, όσο και το λαό. Μια ηγεσία που δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, που δεν μπόρεσε η δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, που πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, που καλλιέργησε τις πελατιακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε σαν στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας.
Μια ηγεσία που παγίδευσε το λαό δίδοντας οικονομικές παροχές χωρίς να υπάρχουν τα ανάλογα αποθέματα. Μια ηγεσία που γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά που εγκληματικά σιωπούσε. Μια ηγεσία που ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού.
Κιʼαπό την άλλη ένας λαός που λειτούργησε ανεύθυνα. Που γνώριζε και άκουγε ότι οι παροχές τις οποίες του πρόσφερε η ηγεσία δεν προήρχοντο από την εγχώρια παραγωγή, από αποθέματα, αλλά από δάνεια. Ένας λαός που δεν αγωνίσθηκε για την προκοπή της χώρας, που ουδέποπτε πρόσεξε σχετικές προειδοποιήσεις, αλλά παραδόθηκε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό και στην καλοπέραση, επιδόθηκε στην κομπίνα και στην εξαπάτηση, που δεν προβληματίσθηκε για την αλήθεια των πραγμάτων, που στερημένος από ουσιαστική παιδεία δεν στάθηκε με κριτικό πνεύμα απέναντι στην εξουσία. Η αυθαίρετη απαίτηση δικαιωμάτων από συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες με πλήρη αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή οδήγησαν κατά το μεγαλύτερο μέρος στην σημερινή κατάσταση.
Η ουσία της πνευματικής κρίσης είναι η απουσία νοήματος ζωής και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο ευθύγραμμο παρόν, δηλαδή ο εγκλωβισμός του στο εγωκρατούμενο ένστικτο.
Ένα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. Ένα παρόν καταδικασμένο στο ανιαρό και μονότονο. Η μετατροπή της ζωής σʼ ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, αυτές, της γέννησης και της ταφής, με άγνωστο το μεταξύ τους διάστημα. Σε μια τέτοια προοπτική το α-σκοπο συναγωνίζεται το παρά-λογο και τον αγώνα τον κερδίζει πάντα το τραγικό, όπως θαυμάσια επισημαίνει ο άγιος -πλέον- Ιουστίνος Πόποβιτς.
Όταν απευθύνεσαι σε νέους ανθρώπους και τους ερωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτικά;» και σου απαντούν: «πέστε μου εσείς γιατί να μην πάρω; Δεν ελπίζω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα, η μόνη μου χαρά είναι όταν τρυπάω την ένεση και ταξιδεύω» ή όταν επισημαίνεις σε ένα νέο άνθρωπο ότι παίρνοντας ναρκωτικά θα πεθάνει και εκείνος σου απαντά με ένα τραγικό χαμόγελο: «εσείς δεν καταλαβαίνετε ότι εγώ παίρνω ναρκωτικά για να ζήσω» τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο απίστευτα αληθινός και πόσο τραγικά επίκαιρος είναι ο Άγιος αυτός του Θεού άνθρωπος.
Επόμενο είναι μια ουσιαστική απουσία νοήματος της ζωής να την οδηγεί σε κατανάλωση, σε κυνήγι ευδαιμονίας, σε αναζήτηση εγωϊστικής απόλαυσης. Το άγχος της ανασφάλειας-μιας ανασφάλειας που είναι πλέον κατάσταση υπαρξιακή - κάνει τον άνθρωπο να ζει σε κλίμα πανικού.
Αυτή η απουσία νοήματος ζωής συνιστά την πιο ριζική, την προσωπική κρίση του ανθρώπου. Σηματοδοτεί την υπαρξιακή του αποτυχία με όλες τις περαιτέρω τραγικές συνέπειες, την ανικανότητά του να αντισταθεί σε ο,τι τον ευτελίζει.
Έγινε πολύς λόγος στους έσχατους καιρούς για τη διαφθορά της δημόσιας ζωής και τη λεηλασία του κράτους. Η πάταξή της έγινε σημαία για τη διεκδίκηση της εξουσίας.
Το αποτέλεσμα ήταν μια βαθύτερη και μεγαλύτερη διαφθορά και μια κοινωνία ζωσμένη στο μαγγανοπήγαδο μιας πολιτικής χωρίς οράματα, που αδυνατεί να καταλάβει ότι η διαφθορά είναι πράξη απόγνωσης, ένα κυνήγι ευτυχίας σʼ ένα κόσμο που θεοποίησε την κατανάλωση. Όταν δεν υπάρχει άλλο όραμα ζωής πέρα από την κατανάλωση, όταν η οικονομική δύναμη και η επίδειξή της γίνεται ο μόνος τρόπος κοινωνικής καταξίωσης, τότε η διαφθορά είναι ο μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, αν δεν είσαι διεφθαρμένος, είσαι ανόητος.
Το κυνήγι της κατανάλωσης, που πηγάζει από μια ζωή χωρίς νόημα, μετέτρεψε τον άνθρωπο από ελεύθερη προσωπικότητα σε γρανάζι μιας απρόσωπης μηχανής. Η οικονομία δεν υπηρετεί πλέον τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος γίνεται απρόσωπο γρανάζι της οικονομίας, ο άνθρωπος έχει πλέον υποταχθεί σʼαυτήν. Το ερώτημα-δίλημμα του Ντοστογιέφσκι το βλέπουμε και σήμερα μπροστά μας. Ελευθερία η ευτυχία;[1]
Σήμερα ο άνθρωπος δικαίως τρέμει μήπως μειωθεί το εισόδημά του, αλλά δεν ανησυχεί το ίδιο για το έλλειμα παιδείας που αφορά τα παιδιά του και δεν αγωνιά για τον ευτελισμό του ανθρώπινου προσώπου.
Είμαστε μια χώρα που ίσως δεν είναι ελεύθερη πια, μια χώρα που ίσως στην ουσία διοικείται από άλλους, που φαίνεται να εκχώρησε την εθνική της κυριαρχία στα χέρια ξένων, αλλά αυτό δεν μας νοιάζει πλέον.
Άραγε θα συνετισθεί ο λαός μας, θα καταλάβει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η ώρα, γιατί κάποιοι την χρησιμοποιούν για να αλλοιώσουν την πνευματική ταυτότητα του, να τον καταστήσουν οριστικά ξένο με τις ρίζες και την παράδοσή του; Η συζήτηση και μόνο για την αφαίρεση του Σταυρού και από την σημαία της χώρας μας είναι ενδεικτική.
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής, στο σχετικό έργο του Ντοστογιέφσκι, σχολιάζοντας τον πρώτο πειρασμό του Χριστού στην έρημο του λέγει: «Θέλεις να πας στον κόσμο και πηγαίνεις με αδειανά χέρια, με κάποια αόριστη υπόσχεση μιας ελευθερίας την οποία οι άνθρωποι με την απλοϊκότητά τους και την φυσική τους αμβλύνοια δεν μπορούν να καταλάβουν και που την φοβούνται... Βλέπεις όμως τις πέτρες σʼαυτή τη γυμνή και φλογισμένη έρημο; Κάμε τες ψωμιά και η ανθρωπότης θα σε ακολουθήσει σαν κοπάδι ευγνώμον και υποτακτικό».[1]
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της πνευματικής κρίσης είναι η κατάσταση της Παιδείας στον τόπο μας. Εδώ το πιο τραγικό είναι ότι οι υπεύθυνοι της Πολιτείας αδυνατούν να συλλάβουν την ουσία της. Η Παιδεία στον τόπο μας έχει πλέον τελειώσει. Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα διαστρέφει συστηματικά και συνειδητά το μαθητή, οι πνευματικοί άνθρωποι, αν υπάρχουν, σιωπούν, οι πνευματικές αξίες έχουν καταπέσει, τα πρότυπα έχουν χαθεί.
Για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές χρησιμοποιούμε συνήθως ένα ρήμα. Το ρήμα «φορτώνω». Φορτώνουμε τον υπολογιστή με δεδομένα. Η σημερινή εκπαίδευση «φορτώνει» τον εγκέφαλο των παιδιών μας με ύλη. Το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται να τελειώσουν την ύλη. Αυτός είναι ο πρώτος και ο ύψιστος στόχος. Ο μαθητής, σαν πρόσωπο, είναι απών από αυτή την εκπαιδευτική διαδικασία.
Τα παιδιά μας μέσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο περνούν τα κρισιμότερα χρόνια της ζωής τους και το σημερινό σχολείο είναι απολύτως αδιάφορο για τον μαθητή σαν πρόσωπο, για την ψυχή του. Το σημερινό σχολείο τεμαχίζει την προσωπικότητα του μαθητή, τον ακρωτηριάζει οντολογικά και τον διαστρέφει έχοντάς τον μεταποιήσει σε ηλεκτρονικό υπολογιστή στον οποίο το μόνο που έχει να προσφέρει είναι να τον «φορτώνει», έτσι του έχει αχρηστεύσει και την κριτική ικανότητα. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σήμερα μόνο «σοφία και ηλικία», αλλά όχι «και χάριτι»[1] και αυτό είναι το δράμα τους.
Με μια τέτοια στάση το σύνθημα του σημερινού Υπουργείου Παιδείας, «πρώτα ο μαθητής», μόνον σαν κακόγουστο αστείο μπορεί να ηχήσει η σαν πικρή ειρωνεία απέναντι στο πρόσωπο του μαθητή. Όταν το Υπουργείο αναζητεί να συνδέσει την δευτεροβάθμια εκπαίδευση με την παραγωγή, κάτι που λογικά το κάνει η ανώτατη εκπαίδευση, όταν δεν καταλαβαίνει ότι η μέση εκπαίδευση πρέπει να συνδεθεί με την αγωγή και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του μαθητή, όταν αχρηστεύει την σύγχρονη εγκύκλιο παιδεία, τότε η Παιδεία στον τόπο μας είναι τελειωμένη και τότε συνειδητοποιεί κανείς και την διαρκώς ογκουμένη αντίδραση των μαθητών, αλλά και την επικαιρότηα της Γραφικής ρήσης: «ει το φως το εν σοι σκότος, το σκότος πόσον»;[1]
Εκκλησιαστικές ευθύνες
Έχουμε φθάσει σαν χώρα σε σημείο οριακό. Πολλοί αυτή την ώρα, σήμερα θα έλεγα, προσβλέπουν στην Εκκλησία αναμένοντες και το λόγο της και τις πράξεις της.
Ετούτη την κρίσιμη ώρα είναι σημαντικό εμείς οι Ποιμένες της Εκκλησίας να έχουμε το θάρρος να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε με τόλμη το μερίδιο της ενδεχομένης δικής μας υπαιτιότητας στην παρούσα κρίση. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η πάλη σήμερα δεν είναι «προς σάρκα και αίμα, αλλά προς τις αρχές, τις εξουσίες, τους κοσμοκράτορας του σκόπτους του αιώνος τούτου»[1].
Η Εκκλησία έχει το αντίδοτο της κατανάλωσης σαν τρόπο ζωής και αυτό είναι η άσκηση. Και εάν η κατανάλωση είναι το τέλος, γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, η άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σε ζωή με νόημα. Η άσκηση δεν είναι στέρηση της απόλαυσης, αλλά εμπλουτισμός της ζωής με νόημα. Είναι η προπόνηση του αθλητή που οδηγεί στον αγώνα και στο μετάλλιο και αυτό το μετάλλιο είναι η ζωή που νικά το θάνατο, η ζωή που πλουτίζεται με την αγάπη. Η άσκηση είναι τότε οδός ελευθερίας, ενάντια στη δουλεία του περιττού.
Αυτή την άσκηση σαν οδό ελευθερίας και νοηματοδότησης της ζωής, δεν την κηρύξαμε όσο και όπως έπρεπε, αλλά προ παντός δεν την βιώσαμε. Κατηγορηθήκαμε, όχι πάντα άδικα, για εκκοσμίκευση, η οποία συνιστά νοθεία της αυθεντικότητας. Οι του Ιερού Κλήρου όλων των βαθμίδων δεν ζήσαμε τον ασκητικό τρόπο ζωής, καθώς διδάσκει το Ευαγγέλιο, δεν δώσαμε πάντα το καλό παράδειγμα, όχι ευσεβιστικά και υποκριτικά, αλλά σαν ελεύθερη και συνειδητή επιλογή ενός τρόπου ζωής. Δεν θελήσαμε να είμαστε «οι άλλοι», οι μη συσχηματιζόμενοι με τον παρόντα κόσμο. Προκαλέσαμε με την οικονομική μας άνεση, με την προσχώρησή μας στην εκκοσμίκευση, με την απουσία της λιτότητας στις εκδηλώσεις μας και ενίοτε και στην αμφίεση μας. Με την επιδίωξη της άνεσης ακόμη και στην μοναστική μας ζωή, με την δυσκολία που δημιουργήσαμε στους απλούς ανθρώπους να μας προσεγγίσουν, κάποτε και με την ποιότητα της φιλανθρωπίας μας. Μιλήσαμε πολλές φορές για τα κανονικά μας δικαιώματα, σπάνια όμως για τις κανονικές μας ευθύνες. Συνερχόμεθα σε Συνόδους, αλλά θεωρούμε ότι οι Συνοδικές αποφάσεις σταματούν στα όρια των Μητροπόλεών μας. Αλλά τότε γιατί συνερχόμεθα;
Αφήσαμε μια χαλαρότητα να μουδιάσει την πνευματική μας ζωή και θεωρήσαμε την ασκητικότητα σαν άκρο και όχι σαν το αυθεντικό εκκλησιαστικό ήθος.
Ανεχθήκαμε συμπεριφορές Μονών, μοναχών και κληρικών, που ολίγον απέχουν από το να είναι αντιεκκλησιαστικές, γιατί όχι και αντίχριστες. Γίναμε κάποιες φορές πομπώδεις, αλλά πολύ λίγο ουσιαστικοί και αυθεντικοί. Ο κηρυκτικός μας λόγος έχασε το πνευματικό του νεύρο. Εγκατέλειψε εν πολλοίς την Θεολογία και την Κατήχηση, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και τον διάλογο με τις πνευματικές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου
Συντελέσαμε στη σύγχυση του λαού μας, στον αποπροσανατολισμό του, αδιαφορώντας για τα ουσιώδη. Κινηθήκαμε στη βάση της κοσμικότητας και λειτουργήσαμε σαν μονάδες διοικητικές, οικονομικές, εξουσιαστικές και όχι σαν μέλη του Σώματος του Χριστού. Λησμονήσαμε την πρωτοχριστιανική Εκκλησία, την Εκκλησία των Πράξεων των Αποστόλων, όπου είχαν όλοι τα πάντα κοινά, όπου μετείχαν ο ένας στο πρόβλημα του άλλου. Κάναμε και κάνουμε Συνέδρια, αλλά γιατί; Πότε προβληματιστήκαμε για την πορεία των αποφάσεων τους, για το πέρασμα τους στην καθημερινότητα της Εκκλησίας μας; Προβάλλουμε τον κοινοβιακό τρόπο ζωής σαν παράδειγμα, αλλά δεν τον ζούμε. Λησμονήσαμε ότι η Θεία Λειτουργία συνεχίζεται και μετά τη Θεία Λειτουργία. Είναι άγνωστο ότι υπάρχουν Μητροπόλεις που οικονομικά πολύ δυσκολεύονται; Πόσο θυμόμαστε τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε σε ανάλογες περιπτώσεις ο Απόστολος Παύλος;
Το πλέον οδυνηρό εξ όλων είναι, ότι γίναμε στη συνείδηση του λαού, και όχι πάντοτε άδικα, μέρος του πολιτικού συστήματος που καταρρέει και κινδυνεύουμε να μας συμπαρασύρει. Ο ευσεβης λαός μας κατηγορεί γιʼαυτό και μας καταλογίζει ευθύνη, μας θεωρεί συνενόχους για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται η χώρα. Η ευθύνη μας δεν είναι ότι δεν αναχαιτίσαμε εμείς την κρίση, αλλά ότι δεν αντιδράσαμε, δεν αντισταθήκαμε, δεν ομολογήσαμε.
Δεν σταθήκαμε δυστυχώς κριτικά, δηλαδή πνευματικά και όχι αντιπολιτευτικά απέναντι στην εξουσία. Προσπαθήσαμε να την πείσουμε ότι είμαστε δικοί της, στηριχθήκαμε στα δεκανίκια της και τώρα εισπράττουμε οργή. Οι αντιτιθέμενοι στην Εκκλησία ευρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν με δριμύτητα εναντίον της, να απαιτούν τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, να προσπαθούν να εμφανίσουν την Εκκλησία ως εμπλεκομένη με την πολιτική εξουσία και καταφέρνουν να πείθουν πολλούς. Ασφαλώς και δεν έχουν δίκαιο, αλλά και εμείς δεν προσέξαμε πάντα και όσο χρειαζόταν. Διεκδικούμε ως εξουσία, προσπαθούμε να πείσουμε την εξουσία ότι μας χρειάζεται και δίνουμε όπλα στα χέρια τους. Επιτρέψαμε τα πραγματικά η κατασκευασμένα σκάνδαλα να γίνουν εργαλείο στα χέρια των εμπόρων της κατεδάφισης και δεν αντιδράσαμε άμεσα και δραστικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Δείξαμε περίεργη ανοχή σε ηθικά σκάνδαλα. Δείξαμε ανοχή σε σημείο που άγγιξε την ενοχή.
Ταλαιπωρήθηκε πολύ και επί πολύ χρόνο η Εκκλησία μας με θλιβερές υποθέσεις. Έχουμε τεράστια ευθύνη για τον πολυκαιρισμό τέτοιων θλιβερών και δυσωνύμων καταστάσεων. Κάναμε άτολμες κινήσεις, πήραμε περίεργες αποφάσεις, οχυρωθήκαμε πίσω από δικονομικούς όρους, δημιουργήσαμε περίεργα δικαστικά τετελεσμένα και εκτεθήκαμε, αρνηθήκαμε ένα γενναίο ξεκαθάρισμα, αφήσαμε επί μήνες οχετούς βρωμιάς δια της τηλοψίας να μολύνουν τις ακοές και τις συνειδήσεις του πληρώματος, προκαλέσαμε με αποφάσεις που γέμισαν οργή τον πιστό λαό μας και χλεύη τους εναντίους, για να φθάσουμε στα γνωστά αδιέξοδα.
Δεν είχαμε καθαρό λόγο. Προκρίναμε, με αποφάσεις των οργάνων μας, το «φιλάδελφον» εις βάρος του φιλόθεου και του φιλάνθρωπου. Είναι σκληρά τα λόγια, αλλά αυτά μας καταμαρτυρούν οι δικοί μας άνθρωποι. Αφήσαμε απροστάτευτη την Εκκλησία του Χριστού να κατηγορείται από τους εναντίους.
Δεν προσέξαμε τις χειροτονίες των κληρικών μας. Κυκλοφορούν δυστυχώς θαρρετά και προκλητικά, όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στον κυβερνοχώρο, κληρικοί που αδιάντροπα προσβάλλουν το τίμιο ράσο και τύπτουν την συνείδηση του λαού. Δείχνουμε ανοχή σε ποικίλες εκτροπές κληρικών μας και με τον τρόπο αυτό αποθαρρύνουμε σοβαρούς ανθρώπους που θέλουν να διακονήσουν την Εκκλησία.
Διδάσκουμε ότι η Εκκλησία είναι κλήρος και λαός. Το λαϊκό στοιχείο όμως δεν συμμετέχει πολύ ενεργά, δεν του αναθέσαμε ευθύνες και διακονίες οι οποίες του ανήκουν.
Δεν σταθήκαμε όσο έπρεπε κοντά στη νεολαία μας. Οι περισσότεροι από τους ενοριακούς μας ναούς δεν είναι φιλόξενοι χώροι για τα παιδιά και τους νέους μας. Δημιουργούμε χώρους για να προσφέρουμε καφέ στα μνημόσυνα, αλλά όχι χώρους για τα παιδιά μας. Μας ενοχλεί η παρουσία τους. Φοβόμαστε μήπως μας λερώσουν τον χώρο και δεν σκεπτόμαστε την ταλαιπωρία των ψυχών τους.
Οι Κατηχητές μας πολλές φορές περνούν δύσκολα με τα στελέχη των ναών μας. Δεν είναι άραγε ενδεικτικό ότι στην Σύνοδο των Εφήβων συμμετείχαν παιδιά μόνο από 20 Μητροπόλεις της Εκκλησίας μας, τη στιγμή κατά την οποία η απόφαση για την συγκρότησή της ήταν απόφαση της Ιεράς Συνόδου;
Από την άλλη πλευρά συμμετείχαν νέοι που πληροφορήθηκαν για την προσπάθεια αυτή της Εκκλησίας από το διαδίκτυο και δήλωσαν συμμετοχή και μας εξέπληξαν με τον ανεπιτήδευτο λόγο τους και τις ευχαριστίες τους, γιατί τους δώσαμε βήμα για να μιλήσουν. Δίνουμε την εντύπωση ότι έχουμε κουραστεί με τους νέους μας η ότι είμεθα κλεισμένοι στην αυτάρκεια μας. Τα λόγια με τα οποία προσφώνησε τον Μακαριώτατο και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου ο εκπρόσωπος της Συνόδου των Εφήβων είναι πολύ σημαντικά. Είπε το νέο αυτό παιδί για την πρωτοβουλία αυτή της Εκκλησίας:
«Το κάλεσμα αυτό φέρνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε εμάς τους νέους, ότι η Εκκλησία είναι κοντά μας και μας το αποδεικνύει έμπρακτα, δίνοντάς μας φωνή μέσα από τέτοια προγράμματα. Μπορεί να νομίζετε ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται πια για θέματα της Εκκλησίας, όμως αυτό είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Η Νεολαία είναι εδώ και μπορεί να δώσει βροντερό παρόν, αρκεί να δοθούν και άλλες τέτοιες ευκαιρίες να το αποδείξει».[1]
Την πρωτοβουλία αυτή της Εκκλησίας την χαρακτήρισε μήνυμα αισιοδοξίας προς τους νέους, ένα νέο παιδί που δεν ήλθε απεσταλμένος από καμμία Μητρόπολη, αλλά που πληροφορήθηκε από το διαδίκτυο γιʼαυτήν. Αυτή την αισιοδοξία τους θα την τονώσουμε η θα την αποθαρρύνουμε;
Ασφαλώς είναι πολλοί και οι Ιεράρχες και οι λοιποί κληρικοί που εργάζονται θυσιαστικά για το λαό του Θεού. Επιτρέψαμε όμως, ένα τόσο θαυμαστό έργο, να καλυφθεί από των θόρυβο μερικών θλιβερών καταστάσεων.
Η Εκκλησία ως κρίση του κόσμου και η κρίση της Εκκλησίας
«Νυν κρίσις εστί του κόσμου»[1] και η κρίση συνίσταται εις το ότι το φως ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι αγάπησαν πιο πολύ το σκοτάδι από το φως, γιατί ήταν πονηρά τα έργα τους. Αυτή η κρίση για την οποία ομιλεί ο Χριστός είναι η πραγματική και ουσιαστική κρίση του κόσμου. Το σημείο εις το οποίο σήμερα ευρισκόμεθα δηλώνει ότι όλη η πορεία του τόπου μας ήταν μια πορεία στο σκοτάδι που μας έφερε στο χείλος ενός γκρεμού και τούτο γιατί αρνηθήκαμε Εκείνον που είναι το φως το αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.
Μετά την ολοκλήρωση του σωτηριώδους έργου του Κυρίου μας η κρίσις αυτού ήρθη. Ο Κύριος υπήρξε απόλυτα σαφής. Αυτός που πιστεύει σε μένα, δεν κρίνεται, γιατί πίστεψε, ενώ αυτός που δεν πιστεύει σε μένα ήδη έχει κριθεί, γιατί δεν εμπιστεύθηκε το πρόσωπο του Ενανθρωπήσαντος Θεού. Η κρίση πλέον ανήκει στον άνθρωπο και στην στάση την οποία θα πάρει απέναντι στο πρόσωπο του Χριστού.
Ο Χριστός λοιπόν είναι η κρίση του κόσμου και της ιστορίας γενικώτερα, αλλά και των επί μέρους καταστάσεων της ζωής και της κοινωνίας μας.
Η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού είναι η κρίση του κόσμου. Μη ούσα εκ του κόσμου, αλλά πορευομένη εν τω κόσμω, κρίνει τον κόσμο και την ιστορία. Κρίνει με την ύπαρξή της και την πορεία της. Η Εκκλησία είναι η χώρα των ζώντων, εις την οποία θάνατος ουκέτι κυριεύει. Είναι η άλλη φωνή, η άλλη πραγματικότητα που ζει στον κόσμο, για να προσλαμβάνει και να σώζει τον κόσμο.
Σήμερα όμως πολλοί μιλούν για την κρίση και αυτής της Εκκλησίας. Διέρχεται κρίση η Εκκλησία; Η Εκκλησία που κρίνει τον κόσμο, τώρα κρίνεται από τον κόσμο; Είναι προφανές ότι η Εκκλησία δεν διέρχεται κρίση, αλλά είναι και παραμένει η κρίση του κόσμου και της ιστορίας. Ο Ιησούς Χριστός, η Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας, είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας»[1]. Είναι και παραμένει «η οδός και η αλήθεια και η ζωή»[1], το αληθινό φως του κόσμου.
Κρίση διερχόμεθα όμως εμείς, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, οι ποιμένες και οι ποιμαινόμενοι, στο μέτρο και το βαθμό που βιώνουμε η όχι την πραγματικότητα της Εκκλησίας. Στο μέτρο που ζούμε σʼαυτό τον κόσμο ως πάροικοι και παρεπίδημοι η ως συσχηματιζόμενοι με αυτόν. Στο μέτρο που, αντί να γινόμαστε ως Εκκλησία η κρίση του κόσμου, κρινόμαστε από τον κόσμο ως ανεπαρκείς.
Είναι σημαντικό να διερωτηθούμε, εάν όντως το πολίτευμά μας ως μελών της Εκκλησίας είναι στον ουρανό η γίναμε στελέχη εγκοσμίων πολιτευμάτων, οπότε έχουμε υποχωρήσει στην εκκοσμίκευση, έχουμε ταυτιστεί με τα πολιτικά κατεστημένα. Ο κόσμος μιλάει για διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Πολιτείας, εμείς όμως οφείλουμε να συνειδητοποιούμε ότι η Εκκλησία είναι μια ριζική διάκριση νοοτροπίας και στάσης ζωής.
Είμαστε το άλας και δεν πρέπει να γίνουμε το άλας το οποίον εμωράνθη, διότι τότε θα σβήσουμε την ελπίδα από τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτός που θέλει να τηρήσει το Ευαγγέλιο του Χριστού, πρέπει να ζει ασκητικά και όχι ευδαιμονιστικά, πρέπει να ζει εσχατολογικά και όχι εγκοσμιοκρατικά.
Πολλές φορές, πολλοί αδελφοί, Επίσκοποι και ιερείς, προσκαλούνται εις τα τηλεοπτικά παράθυρα. Αλήθεια έχουμε προβληματισθεί, εάν μιλούμε πάντοτε ως εκπρόσωποι της Εκκλησίας η ως στελέχη αυτού του κόσμου, όσον αφορά και το περιεχόμενο, αλλά και τον τρόπο έκφρασης των απόψεών μας;
Προσπαθούμε πολλές φορές να αποδείξουμε πόσο χρήσιμοι είμαστε η πόσα πολλά προσφέρουμε και είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία πολλά προσφέρει και πολύ πόνο και μεγάλη δυστυχία ανακουφίζει και ότι αν δεν υπήρχε αυτό το έργο Της θα είχαν σημειωθεί προ πολλού κοινωνικές εκρήξεις. Χωρίς όμως να το καταλαβαίνουμε, υποτάσσουμε το είναι της Εκκλησίας σε μια κοινωνική υπηρεσία της Πολιτείας. Μιας Πολιτείας η οποία μας επαινεί, γιατί καλύπτουμε τα κενά της, η οποία μας θέλει κοντά της, αλλά για να μας ελέγχει και η οποία με τις συμπεριφορές και τις αποφάσεις της, ακυρώνει την ευαγγελική αλήθεια.
Ο Λαός μας ζητά μια Εκκλησία με ηρωϊσμό, με νεύρο, με λόγο προφητικό, με σύγχρονο νεανικό λόγο, όχι εκκοσμικευμένη, αλλά αγιαζομένη και αγιάζουσα, μια Εκκλησία ελευθέρα και ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μια Εκκλησία που δεν θα φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω κιʼάν η αντίσταση σημαίνει διωγμό η και μαρτύριο. Η Εκκλησία από τη φύση Της είναι η αληθινή κρίση του κόσμου και δεν θα πρέπει να γίνει μέρος της κρίσης του κόσμου.
Εν Συμπεράσματι
Η Εκκλησία πιστεύω ότι είναι η μόνη που μπορεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα και τη ζωή. Πιστεύω ότι πολύ πιο σημαντικό από την καταγραφή η την περιγραφή των γεγονότων είναι η ερμηνεία τους. Είναι αναμφίβολο ότι σήμερα ο κόσμος πάσχει και πάσχει ποικιλοτρόπως και όχι μόνο οικονομικά. Είναι σημαντικό όμως να κατανοήσει γιατί πάσχει. Καμμία ασφαλώς οικογένεια δεν θα ήθελε τα παιδιά της να «μπλέξουν» με τα ναρκωτικά. Ο τρόπος όμως που πολλές οικογένειες μεγαλώνουν τα παιδιά τους τα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυτά.
Είναι σημαντικό να μελετήσουμε με προσοχή αλλά και με ευθύνη τι ακριβώς συμβαίνει. Να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας. Να δούμε πρώτα που πάσχουμε, διαφορετικά θα ανακυκλωνόμαστε, χωρίς αποτέλεσμα.
Να δούμε με προσοχή τι πρέπει να διορθώσουμε. Ξεκινώντας από εμάς, προχωρώντας στους κληρικούς μας και φθάνοντας στα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας, να δούμε το εκκλησιαστικό μας ήθος, να δούμε την ενοριακή μας ζωή, να διακρίνουμε το πομπώδες και γιʼαυτό ψεύτικο, από την αληθινή λειτουργική μας παράδοση. Να λειτουργήσουμε στις επί μέρους ποιμαντικές μονάδες, αλλά και στο σύνολο μας ως Εκκλησία, πιο εκκλησιαστικά, πιο κοινοβιακά, πιο ασκητικά, να ασχοληθούμε σοβαρά με την κατάρτιση των κληρικών μας.
«Η Εκκλησία κηρύττοντας, αλλά και βιώνοντας την αγάπη έχει την ικανότητα να συμφιλιώνει και να ενοποιεί τους πάντας και να μετατρέπει τη διασπασμένη και κατακερματισμένη ανθρωπότητα σε κοινωνία αγάπης και ευχαριστιακή ενότητα αδελφών. Αποτελεί όμως προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για τη διασφάλιση της ενότητας και της ειρήνης στην Εκκλησία, η εν ταπεινώσει ουσιαστική παραίτηση από την προβολή του εγώ και των ατομικών επιδιώξεων.
Με αυτή την προϋπόθεση η Εκκλησία γίνεται τρόπος συνύπαρξης και συγχώρησης για τα μέλη της, αλλά και αιτία σοβαρού προβληματισμού για τους εκτός. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι αν η αγάπη των χριστιανών του σήμερα δεν μπορεί να νικήσει την πονηρία του κόσμου και του διαβόλου, δεν είναι αληθινή αγάπη και αν η Εκκλησία δεν μπορεί να μετατρέψει τα ολισθήματα και τις πτώσεις του σύγχρονου ανθρώπου σε αφετηρίες λυτρώσεως και ανακαινίσεως έχει αποτύχει στο ποιμαντικό και διακονικό της έργο», παρατηρεί σύγχρονος πανεπιστημιακός καθηγητής.[1]
Ο Ντοστογιέφσκι λέγει ότι υπάρχουν μόνο τρεις δυνάμεις στη γη που μπορεί κανείς μʼαυτές να κατανικήσει και να αιχμαλωτίσει για πάντα τη συνείδηση των ανθρώπων, για τη δική τους την ευτυχία: Το θαύμα, το μυστήριο και η εξουσία. Και ο Μέγας Ιεροεξεταστής λέγει στο Χριστό: Απόρριψες και την μία και την άλλη και την τρίτη. ...Διψούσες αγάπη και ελευθερία και όχι την δουλοπρεπή γοητεία ενός σκλάβου μπροστά σε μια δύναμη που τον υποδουλώνει μια για πάντα».
Είναι η περιπέτεια της ανθρώπινης ελευθερίας που ευρίσκεται στη βάση της κάθε κρίσης. Και η ελευθερία είναι μόνιμα ζευγμένη με την ευθύνη.
Σεβ. Αδελφός ερμηνεύοντας αυτούς τους τρεις πειρασμούς του Χριστού στην σύγχρονη εποχή τονίζει: «Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να μετατρέψει τους λίθους, τα αντικείμενα, το φυσικό περιβάλλον καθώς επίσης και όλα τα δομικά στοιχεία της ζωής του, ακόμη και τα κύτταρα και τα γονίδια, σε χρυσό, σε τροφή, σε αγαθά για την σωματική του απόλαυση.
Το ενδιαφέρον του είναι να ζει ευδαιμονιστικά και να παρατείνει όσο μπορεί περισσότερο την βιολογική του ζωή. Επίσης ο σύγχρονος άνθρωπος ενδιαφέρεται κυρίως για όσα φαίνονται και προκαλούν την προσοχή του, ενδιαφέρεται για το φαίνεσθαι, επιθυμεί την κοινωνική προβολή και την ανάδειξή του στην κοινωνία με οποιοδήποτε τρόπο. Ακόμη ο σύγχρονος άνθρωπος επιδιώκει την κατάκτηση της ποικιλόμορφης εξουσίας με οποιοδήποτε τρόπο, για να κυβερνά τον κόσμο και τις κοινωνικές ομάδες. Όλα αυτά διαπνέονται από την φιληδονία,την φιλοδοξία και την φιλοκτημοσύνη. Δεν βλέπει ο άνθρωπος την εσωτερική διάσταση των πραγμάτων, δεν τον απασχολούν τα υπαρξιακά προβλήματα, το νόημα της ζωής»
Είναι επίσης σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται γύρω μας. Ζούμε σε ένα κράτος που αποδυναμώνεται η πολιτισμική του ταυτότητα. Ακούμε θεωρίες και κινήματα περί ενότητος, όπως ο οικουμενισμός, ο συγκρητισμός και η σχετικοποίηση των πάντων. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, η γλώσσα, η ιστορία, η Ορθόδοξη πίστη, αυτή η βασική συνεκτική δύναμη της κοινωνίας, πλήττονται συστηματικά και συνειδητά από οργανωμένες ορατές και αόρατες δυνάμεις. Η Παιδεία στον τόπο μας όχι μόνο έχει τελειώσει, αλλά γίνεται και επικίνδυνη για τους τροφίμους της. Τα παιδιά μας στο διαδίκτυο γράφουν με λατινικούς χαρακτήρες, γιατί δεν γνωρίζουν την γλώσσα μας.
Η Εθνική μας συνείδηση πλήττεται, αλλά και υπονομεύεται. Η Εκκλησία μας πολεμείται ανοικτά πολλές φορές, αλλά και δόλια τις περισσότερες, ενώ φθείρεται μέσα από την σχέση της με την εξουσία. Είναι πολύ σημαντικό να μην φοβηθούμε, αλλά να ετοιμαστούμε για το καινούριο που έρχεται και που ήδη είναι παρόν. Ο Θεός δεν μας έδωσε «πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού».[1] Ευθύνη της Εκκλησίας είναι να καταθέτει την εμπειρία της και την αλήθειά της.
Πανεπιστημιακός Καθηγητής[1] λέγει σε ένα κείμενο του ότι η λέξη κρίση στα κινέζικα αποτελείται από δύο χαρακτήρες. Ο πρώτος σημαίνει κίνδυνος, ενώ ο δεύτερος δυνατότητα, ευκαιρία.
Ο κίνδυνος είναι μπροστά μας, τον ζούμε. Ας τον κάνουμε ευκαιρία για έξοδο, για άλλη ποιότητα ζωής. Σε αυτή την πορεία η παρουσία της Εκκλησίας είναι κρίσιμη. Είναι η μόνη δυνατότητα και ο μόνος δρόμος για την έξοδο.
+ Ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Ένα ενδιαφέρον άρθρο της Ντέμπο για το μάτς Ελλάδα – Ιταλία στην πρόσφατη Ολυμπιάδα Σκακιού. Α Yelena Dembo’s post about the Greece – Italy match ...
Un interessante post di WGM Yelena Dembo al blog SoloScacchi
Α Yelena Dembo’s post about the Greece – Italy match in the recent Khanty Mansiysk Chess Oympiad (03.10.2010)
Ένα επίκαιρο και διδακτικό άρθρο είδαμε στο φιλικό μας Ιστολόγιο «Σολοσκάκι» προ τριημέρου. Η ρωσικής καταγωγής Γκρανμαίτρ Γέλενα Ντέμπο, απο χρόνια μέλος της Εθνικής μας Ομάδος, έστειλε στο εν λόγω ιταλικό ιστολόγιο (το οποίο SoloScacchi, μας είναι πράγματι τόσο φιλικό, αφού έχουμε κι εμείς προ μηνών συνεργασθή) ως συνεργασία τις εντυπώσεις της από το αποφασιστικό μάτς Ελλάδα – Ιταλία στον τελευταίο κρίσιμο γύρο της εφετινής Σκακιστικής Ολυμπιάδας στο Khanty Mansiysk της Ρωσίας και την παρτίδα της με την (ουκρανικής καταγωγής! – από χρόνια εγκατεστημένη στην Ιταλία και -όπως έχουμε ξαναπή- μέλος της Εθνικής Ομάδας γυναικών της γυναικών της γείτονος) Έλενα Σεντίνα πλήρως αναλυμένη.
Αφήνω ασχολίαστο τον τίτλο της πρωτότυπης ανάρτησης στο SoloScacchi (Grecia – Italia: una faccia una razza) και επιχειρώ μια μετάφρασι σε ολόκληρο το άρθρο :
.
.
18…, Πxγ5 19.Ιδ4
Με ιδέα κάτι σαν το ζ2-ζ4 και επομένως προετοιμαζόμενη για την ώθησι γ4
19…, Ιη6
Θέλοντας να εμποδίση το παραπάνω σχέδιο.
20.Πε1
Ενώ το σχέδιο των Λευκών βασιζόμενο πάνω στην προετοιμασία του ζ4 ή του γ4 φαίνεται προφανές, τα Μαύρα αντιθέτως αγκομαχούν να βρούν έναν συγκεκριμένο στόχο στο παιχνίδι τους.
20…, α5?
Αβλεψία που στοιχίζει την απώλεια ενός πιονιού. [20..., Ιγ4 21. η3 (21. Αζ1, η5 22.η3, Ιη6 23. β3 με μία θέσι ελαφρώς καλύτερη για τα Λευκά) 21..., Ιχδ3 22. Πχδ3 και τα Λευκά ξαναπροβάλλουν προτιμότερα]
21.Ιβ3, Πγ7 22.Ιxα5, Ιθ4?!
[22..., Αα4! Η καλύτερη συνέχεια, με την ιδέα της ώθησης του ...β6 και της καταστροφής της πιονοδομής μετά απο Ιβ3 - Αχβ3. 23.η3, β6 24. Ιβ3, Αχβ3 25. γχβ3. Το σχέδιο των Λευκών είναι τώρα εύκολο: να σπρώξουν τα πιόνια στην πτέρυγα της Ντάμας και με την βοήθεια του Βασιλιά τους να βγάλουν ένα ελεύθερο.]
23.ζ4, θ6
Εδώ τα Μαύρα βρίσκονται ήδη σε πίεσι χρόνου.
24.Πζ1
Προετοιμάζοντας το η3.
24…, η5 25.η3, Ιη6 26.Ιβ3
Όσο χρειάζεται για να προστατευθώ απο το ...Αα4 :)
26…, Αγ8 27. Ιδ4+-
Τα Μαύρα βρίσκονται σε μια πράγματι παθητική θέσι και επιπλέον στερούμενη οποιασδήποτε δυνατότητας για αντιπαιχνίδι.
27…, β6 28.β3
Ετοιμάζοντας το γ4 μετά απο το οποίο το πιόνι ε6 θα καταστή πραγματικά αδύναμο.
28…, Πδ8 29.Ρβ2
Πρώτ' απ' όλα, προφανώς, είναι αναγκαίο να βελτιώσω την τοποθέτησι όλων των κομματιών.
29…, Ρζ7 30.Ιβ5
Βελτιώνοντας ην τοποθέτησι του Ίππου. [30.γ4!?, δχγ4 31.Αχγ4 με αποφασιστικό πλεονέκτημα]
30…, Πε7
[30..., Πγδ7 31. Ιγ6+, Ρζ8 32.γ4 με νικηφόρο πλεονέκτημα]
31. Ιδ6+ Ρε8 32.Πζζ2
[32.γ4, εξ ίσου καλό, μα δεν σκόπευα να εκβιάσω τίποτα εξαιτίας της πίεσης χρόνου της αντιπάλου μου]
32…, Αδ7
τώρα η στήλη δ είναι μπλοκαρισμένη, ως εκ τούτου είναι η ώρα να παίξω ...γ4.
33.γ4, Αγ6?
Ένα άλλο σοβαρό λάθος. [33..., δχγ4 34.Αχγ4, Αγ6 35.Πδ4 με αποφασιστικό πλεονέκτημα του Λευκού.]
34.γxδ5 Αxδ5 35. Αxζ5!
.
.
.
.
.
Η θέσι μετά την 35.Αχζ5!
35…, Ρε7
[35..., εχζ5 36.Πχδ5 με κερδισμένη θέσι]
36.Αxη6 Ρxη6 37.ζ5+!
.
.
.
.
.
.
.
.
Και με αυτό πετυχαίνω να εξασφαλίσω ένα ελεύθερο πιόνι και έτσι αφαιρώ απο τα Μαύρα κάθε δυνατότητα αντενέργειας.
37…, Ρθ7 38.ζ6, Πα7 39.Πγ2!
.
.
.
.
.
.
.
Η θέσι μετά απο το 39.Πγ2!
.
.
.
.
.
Με τον απλό στόχο να αλλάξω τους Πύργους [39.Πxδ5 θεαματικό και εξ ίσου νικηφόρο, μα δεν ήταν απαραίτητο να μπώ σε έναν περίπλοκο μέτρημα πρίν την 40ή κίνησι, και με δεδομένο πως η κίνησι που έπαιξα νικάει εύκολα]
39…, Ρη8 40.Πγ8, Πδ7 41.Πζγ2, θ5 42.Πxδ8+, Πxδ8 43.Πγ8 1-0»
WGM Yelena Dembo
(Tradotto dal italiano da CM Alexandros Soilemesis
Μετάφρασι εκ της ιταλικής: YM Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης)
[ΣΗΜ. Οι φωτογραφίες είναι από το Soloscacchi . Όσο για την παρτίδα, την παραθέτουμε και σε αρχείο pgn, όμως σε σμίκρυνσι και με τα πρωτότυπα σχόλια της Dembo στα ιταλικά:
[Event "Olimpiadi"]
[Site "Khanty-Mansiysk"]
[Date "2010.10.03"]
[Round "11.11"]
[White "Dembo, Yelena"]
[Black "Sedina, Elena"]
[Result "1-0"]
[ECO "C17"]
[WhiteElo "2452"]
[BlackElo "2342"]
[Annotator "Dembo,Yelena"]
[PlyCount "85"]
[EventDate "2010.??.??"]
[Source "Mark Crowther"]
[SourceDate "2010.10.04"]
1. e4 e6 2. d4 d5 3. Nc3 {Raramente mi avventuro a giocare questo sistema ma
ho ritenuto esser stata una buona scelta dal momento che desideravo impostare
una partita ricca di complicazioni.} Bb4 (3... Nf6 {
un'altra continuazione che pure fa parte del repertorio di Elena.}) 4. e5 c5 5.
Bd2 {Ho optato per questa continuazione in fase di preparazione a questo
incontro avendo osservato che i risultati di Elena con questa linea non le
erano particolarmente favorevoli.} Ne7 6. a3 Bxc3 7. Bxc3 {Questa θ la
motivazione per aver giocato 5.Ad2 - il Bianco non pregiudica la propria
struttura pedonale.} Nbc6 8. Nf3 cxd4 (8... Nf5 {dubbia a causa di} 9. dxc5 d4
10. Bd2 $16) 9. Bxd4 {il Bianco si trova a stare leggermente meglio per via di
questa struttura pedonale, grazie anche al vantaggio di spazio al centro e
all'avamposto in d4. Di conseguenza il Nero deve tentare il cambio degli
Alfieri e la spinta ...f6 onde liberarsi del Pedone e5.} Nxd4 10. Qxd4 {
La Donna Bianca θ molto attiva, il Bianco inoltre sta preparando l'arrocco
lungo.} Nc6 (10... Nf5 {θ un'altra possibilitΰ} 11. Qg4 O-O 12. Bd3 $14) 11.
Qg4 {La Donna si trova in un'ottima posizione ed il Bianco guadagna un tempo
per il proprio sviluppo successivo.} O-O 12. Bd3 f5 $6 {Tale mossa non sembra
la piω adatta dato che ora il Bianco ha due piani a propria disposizione:
giocare g4 per poi attaccare oppure giocare c4 per manovrare al centro.} (12...
f6 {sembra essere una scelta migliore} 13. Qh5 h6 (13... g6 {
preparandosi ad affrontare complicazioni poco piacevoli} 14. Bxg6 hxg6 15.
Qxg6+ Kh8 16. h4 (16. Qh6+ $11 {non sembra affatto cosμ interessante :-))})
16... fxe5 17. Ng5 $40 (17. Rh3 $40)) 14. O-O $14 {
Il Re Nero si mostra in tutta la sua debolezza.}) 13. Qf4 {Una buona casa per
la Donna dato che da qui controlla la quarta traversa ed al tempo stesso
prepara g4 proteggendo inoltre anche il proprio Pedone e5.} Bd7 (13... Qb6 14.
b4 a5 15. b5 Ne7 16. O-O $14) 14. O-O-O {A questo punto ritenevo le mie
chances di attacco migliori (pur di riuscire a spingere g4) per via della
maggioranza di Pezzi Bianchi coinvolti nell'attacco.} Qb6 (14... Rc8 15. g4 Ne7
16. Rhg1 $40) 15. Rd2 {Non vi θ motivo per farsi prendere dalla fretta.} (15.
g4 $6 {non funziona per via di} Qxf2 16. gxf5 exf5 17. Bb5 Be6 {
e non appare affatto chiaro il compenso del Bianco per il Pedone.}) 15... Rac8
16. Kb1 {Eliminando il rischio di una spiacevole infilata.} Ne7 (16... Na5 {
sarebbe stata una scelta piω attiva ma anche dopo} 17. Qb4 {
il finale θ piuttosto comodo per il Bianco.}) 17. Qb4 {
Con il medesimo obiettivo di entrare in un finale vantaggioso.} Qc5 (17... Qxb4
18. axb4 a6 19. c3 $14) 18. Qxc5 $2 (18. Qxb7 $1 {
parimenti assai buona sebbene non mi fossi resa conto che dopo} Rc7 (18... Rb8
{non funziona in nessun modo} 19. Qxd7 Qxa3 20. Qxe6+ Kh8 21. c3 {
e non vi θ piω nessun attacco.}) 19. Qb4 $1 $16 {
Forzando il cambio delle Donne...}) 18... Rxc5 19. Nd4 {
Con in mente qualcosa del tipo f4 e quindi preparandomi a spingere c4.} Ng6 {
Per impedire tale piano.} 20. Re1 $14 {Mentre il piano del Bianco basato sulla
preparazione per f4 o c4 appare evidente, il Nero invece fa fatica a trovare
un obiettivo per il proprio gioco.} a5 $2 {
Una svista che comporta la perdita di un Pedone.} (20... Nf4 21. g3 (21. Bf1 g5
22. g3 Ng6 23. b3 $14) 21... Nxd3 22. Rxd3 $14) 21. Nb3 $16 Rc7 22. Nxa5 Nh4 $6
(22... Ba4 $1 {La continuazione migliore, con l'idea di spingere ...b6 e di
rovinare la struttura Pedonale dopo Cb3 - Axb3.} 23. g3 b6 24. Nb3 Bxb3 25.
cxb3 $16 {Il piano del Bianco θ ora semplice: spingere i Pedoni sul lato di
Donna e con l'aiuto del proprio Re crearne uno passato.}) 23. f4 h6 {
Il Nero θ qui giΰ in grave ristrettezza di tempo.} 24. Rf1 {Preparando g3.} g5
25. g3 Ng6 26. Nb3 {Ben al riparo da ...Ba4 :-)} Bc8 27. Nd4 $18 {Il Nero si
ova in una posizione davvero passiva e oltretutto privo di qualsiasi
possibilitΰ di controgioco.} b6 28. b3 {
Preparando c4 dopo di che il Pedone e6 si troverΰ ad esser davvero debole.} Rd8
29. Kb2 {Prima di tutto, ovviamente, θ necessario migliorare la posizione di
tutti i Pezzi.} Kf7 30. Nb5 {Migliorando la collocazione del Cavallo.} (30. c4
$5 dxc4 31. Bxc4 $18) 30... Re7 (30... Rcd7 31. Nd6+ Kf8 32. c4 $18) 31. Nd6+
Kf8 32. Rff2 (32. c4 {pure buona ma non intendevo forzare nulla a causa della
pressione di tempo della mia avversaria.}) 32... Bd7 {
Ora la colonna d θ bloccata, pertanto θ il caso di giocare ...c4.} 33. c4 Bc6
$2 {Un altro grave errore.} (33... dxc4 34. Bxc4 Bc6 35. Rd4 $18) 34. cxd5 Bxd5
35. Bxf5 $1 Kg7 (35... exf5 36. Rxd5 $18) 36. Bxg6 Kxg6 37. f5+ $1 {E con quest
o riesco a procurarmi un Pedone passato in modo da impedire ai Pezzi Neri la
possibilitΰ di qualunque attivitΰ.} Kh7 38. f6 Ra7 39. Rc2 $1 {
Col semplice obiettivo di cambiare tutte le Torri.} (39. Rxd5 {spettacolare e
altrettanto vincente, ma non era necessario addentrarsi in un calcolo
complicato prima della 40a mossa dato che il tratto giocato vince all'istante.}
) 39... Kg8 40. Rc8 Rad7 41. Rfc2 h5 42. Rxd8+ Rxd8 43. Rc8 1-0
]
Α Yelena Dembo’s post about the Greece – Italy match in the recent Khanty Mansiysk Chess Oympiad (03.10.2010)
Ένα επίκαιρο και διδακτικό άρθρο είδαμε στο φιλικό μας Ιστολόγιο «Σολοσκάκι» προ τριημέρου. Η ρωσικής καταγωγής Γκρανμαίτρ Γέλενα Ντέμπο, απο χρόνια μέλος της Εθνικής μας Ομάδος, έστειλε στο εν λόγω ιταλικό ιστολόγιο (το οποίο SoloScacchi, μας είναι πράγματι τόσο φιλικό, αφού έχουμε κι εμείς προ μηνών συνεργασθή) ως συνεργασία τις εντυπώσεις της από το αποφασιστικό μάτς Ελλάδα – Ιταλία στον τελευταίο κρίσιμο γύρο της εφετινής Σκακιστικής Ολυμπιάδας στο Khanty Mansiysk της Ρωσίας και την παρτίδα της με την (ουκρανικής καταγωγής! – από χρόνια εγκατεστημένη στην Ιταλία και -όπως έχουμε ξαναπή- μέλος της Εθνικής Ομάδας γυναικών της γυναικών της γείτονος) Έλενα Σεντίνα πλήρως αναλυμένη.
Αφήνω ασχολίαστο τον τίτλο της πρωτότυπης ανάρτησης στο SoloScacchi (Grecia – Italia: una faccia una razza) και επιχειρώ μια μετάφρασι σε ολόκληρο το άρθρο :
«Με εξαιρετικά μεγάλη ευχαρίστησι αποδέχομαι την πρόσκλησι των φίλων του Soloscacchi να σχολιάσω την παρτίδα μου της προηγούμενης Κυριακής εναντίον της δικής σας Έλενας Σεντίνα, παρτίδα την οποία παίξαμε στον τελευταίο και αποφασιστικό γύρο των Ολυμπιακών Αγώνων που μόλις τελείωσαν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ την Έλενα σε σκακιστική Ολυμπιάδα, αφού ακριβώς 2 χρόνια πρίν, στους προηγούμενους Ολυμπιακούς, στην Δρέσδη μας είχε ξανατύχη να αντιμετωπίσουμε την ομάδα της Ιταλίας. Τότε με την Έλενα έπαιξα με μαύρα και η παρτίδα μου έληξε ισόπαλη, αλλά η Ιταλία μας νίκησε οριακά, με 2,5 - 1,5, κατακτώντας μάλιστα μια περίφημη 12η θέσι.
Μετά από 2 χρόνια είχε φθάση η ώρα της ρεβάνς: Ελλάδα – Ιταλία, και πάλι στον τελευταίο γύρο. Μια νίκη, και για τις δύο ομάδες, θα ισοδυναμούσε με ένα επιτυχές πλασάρισμα…
Αυτή τη φορά όμως, εγώ είχα τα Λευκά…
Ως εκ τούτου, η συνάντησι ήδη από την παραμονή είχε όλα τα απαραίτητα συστατικά για να προμηνύεται ενδιαφέρουσα.και συναρπαστική . Και πράγματι η παρτίδα αποδείχθηκε αμφίρροπη και γεμάτη συγκινήσεις, αν και όχι στερημένη λαθών και από τις δύο πλευρές, αλλά, ως γνωστόν, έτσι είναι το σκάκι :)
Ελπίζω να σας αρέσει…
ΜΔΜ (Γ) Γιέλενα Ντέμπο (2452) - ΜΔΜ (Γ) Έλενα Σεντίνα (2342)
(Ολυμπιάδα 2010)
WGM Yelena Dembo (2452) vs. WGM Elena Sedina (2342), 1-0
Khanty-Mansiysk, Olimpiadi, 2010
1. ε4 ε6 2.δ4 δ5 3.Ιγ3
Σπανίως επιχειρώ να παίξω αυτό το σύστημα, μα θεώρησα πως ήταν κατάλληλη επιλογή απο την στιγμή που ήθελα να επιβάλω μια παρτίδα πλούσια σε περιπλοκές.
3…, Αβ4
[3..., Ιζ6 μια άλλη συνέχεια, που κι αυτή αποτελεί μέρος του ρεπερτορίου της Έλενας]
4.ε5 γ5 5.Αδ2
Είχα καταλήξη σ' αυτήν την επιλογή κατα την φάσι της προετοιμασίας για την συγκεκριμένη συνάντησι, έχοντας παρατηρήση οτι τα αποτελέσματα της Έλενας με αυτήν την συνέχεια δεν της ήσαν ιδιαίτερα ευνοϊκά.
5…, Ιε7 6.α3 Αxγ3 7.Αxγ3
Αυτός είναι ο λόγος που έπαιξα 5.Αδ2 - Ο Λευκός δεν επιβαρύνει την δομή των πιονιών του.
7…, Ιβγ6 8.Ιζ3 γxδ4
[8..., Ιζ5 αμφίβολης αξίας, εξαιτίας του 9.δχγ5 δ4 10.Αδ2 και ο Λευκός έχει πλεονέκτημα]
9. Αxδ4
Τα Λευκά είναι ελαφρώς καλύτερα εξαιτίας αυτής της πιονοδομής, και επίσης χάρις στο πλεονέκτημα του χώρου στο κέντρο και στο τετράγωνο-εμπροσθοφυλακή δ4. Συνεπώς τα Μαύρα πρέπει να επιδιώξουν την αλλαγή των Αξιωματικών και το σπρώξιμο ...ζ6 για να απαλλαγούν απο το πιόνι ε5.
9…, 10.Βxδ4
Η λευκή Βασίλισσα είναι πολύ ενεργητική, ο Λευκός ετοιμάζει επιπλέον μεγάλο ροκέ.
10…, Ιε6
[10..., Ιζ5 είναι μια άλλη δυνατότητα 11.Βη4, Ο-Ο 12. Αδ3 με ελαφρό πλεονέκτημα για τα Λευκά]
11.Βη4,
Η Βασίλισσα βρίσκεται σε μια θαυμάσια θέσι και ο Λευκός κερδίζει τέμπο για την εν συνεχεία ανάπτυξί του.
11…, Ο-Ο 12.Αδ3 ζ5?!
Δεν φαίνεται η πιο ενδεδειγμένη κίνησι, δεδομένου οτι τώρα ο Λευκός έχει δύο πλάνα στην διάθεσί του: να παίξη η4 και να επιτεθή ή να παίξη γ4 για να κάνει ελιγμούς στο κέντρο. [12..., ζ6 φαίνεται ως καλύτερη επιλογή 13.Βθ5, θ6 (13..., η6 προοριζόμενη να αντιμετωπίση ελάχιστα ευχάριστες περιπλοκές 14.Αχη6, θχη6 15.Βχη6+, Ρθ8 16.θ4 {16.Βθ6 δεν μοιάζει καθόλου ενδιαφέρουσα :)} 16..., ζχε5 17.Ιη5 με πρωτοβουλία για τον Λευκό {17.Πθ3 και ο Λευκός έχει ξανά την πρωτοβουλία}) 14.Ο-Ο και ο Μαύρος Βασιλιάς προβάλλει σε όλη του την αδυναμία.]
13.Βζ4
.
.
.
.
.
.
.
Ένα καλό τετράγωνο για την Ντάμα, αφού απο εδώ ελέγχει την τέταρτη γραμμή και την ίδια στιγμή προετοιμάζει το η4 προφυλάσσοντας επιπλέον και το πιόνι της στο ε5.
13…, Αδ7
[13..., Ββ6 14.β4, α5 15.β5, Ιε7 16.Ο-Ο με ελαφρύ πλεονέκτημα για τα Λευκά]
14. Ο-Ο-Ο
Σ' αυτό το σημείο θεωρούσα τις επιθετικές πιθανότητές μου καλύτερες (καί με την προοπτική του η2-η4) εξαιτίας της πλειοψηφίας των λευκών κομματιών που εμπλέκονται στην επίθεσι.
[13..., Ββ6 14.β4, α5 15.β5, Ιε7 16.Ο-Ο με ελαφρύ πλεονέκτημα για τα Λευκά]
14. Ο-Ο-Ο
Σ' αυτό το σημείο θεωρούσα τις επιθετικές πιθανότητές μου καλύτερες (καί με την προοπτική του η2-η4) εξαιτίας της πλειοψηφίας των λευκών κομματιών που εμπλέκονται στην επίθεσι.
14…, Ββ6
[14..., Πγ8 15.η4, Ιε7 16.Πθη1 με πρωτοβουλία που ευνοεί τα Λευκά]
15. Πδ2
Δεν υπάρχει λόγος να βιάζεται κανείς. [15.η4?! δεν αποδίδει εξαιτίας του 15..., Βχζ2 16.ηχζ5, εχζ5 17. Αβ5, Αε6 και δεν φαίνεται καθόλου σαφές το αντάλλαγμα για το πιόνι].
15…, Παγ8 16.Πβ1
Εκμηδενίζοντας το ρίσκο μιας δυσάρεστης διείσδυσης.
16…, Ιε7
[16..., Ια5 θα μπορούσε να είναι μια επιλογή πιο ενεργητική, αλλά και μετά απο 17.Ββ4 το φινάλε είναι μάλλον άνετο για τα Λευκά.]
17.Ββ4
Με τον ίδιο στόχο, του να εισέλθη σε πλεονεκτικό φινάλε.
17…, Βγ5
[17..., Βχβ4 18.αχβ4, α6 19.γ3 και ο Λευκός είναι λίγο καλύτερος]
18.Βxγ5?
[Την θεωρούσα εξ ίσου αρκετά καλή με την 18. Βχβ7! αν και δεν είχα 'δή πως μετά απο 18..., Πγ7 (18..., Πβ8 δεν λειτουργεί εξαιτίας του 19.Βχδ7, Βχα3 20.Βχε6+, Ρθ8 21.γ3! και δεν υπάρχει επίθεσι) 19.Ββ4! κάνει υποχρεωτική την αλλαγή των Βασιλισσών...]
.[14..., Πγ8 15.η4, Ιε7 16.Πθη1 με πρωτοβουλία που ευνοεί τα Λευκά]
15. Πδ2
Δεν υπάρχει λόγος να βιάζεται κανείς. [15.η4?! δεν αποδίδει εξαιτίας του 15..., Βχζ2 16.ηχζ5, εχζ5 17. Αβ5, Αε6 και δεν φαίνεται καθόλου σαφές το αντάλλαγμα για το πιόνι].
15…, Παγ8 16.Πβ1
Εκμηδενίζοντας το ρίσκο μιας δυσάρεστης διείσδυσης.
16…, Ιε7
[16..., Ια5 θα μπορούσε να είναι μια επιλογή πιο ενεργητική, αλλά και μετά απο 17.Ββ4 το φινάλε είναι μάλλον άνετο για τα Λευκά.]
17.Ββ4
Με τον ίδιο στόχο, του να εισέλθη σε πλεονεκτικό φινάλε.
17…, Βγ5
[17..., Βχβ4 18.αχβ4, α6 19.γ3 και ο Λευκός είναι λίγο καλύτερος]
18.Βxγ5?
[Την θεωρούσα εξ ίσου αρκετά καλή με την 18. Βχβ7! αν και δεν είχα 'δή πως μετά απο 18..., Πγ7 (18..., Πβ8 δεν λειτουργεί εξαιτίας του 19.Βχδ7, Βχα3 20.Βχε6+, Ρθ8 21.γ3! και δεν υπάρχει επίθεσι) 19.Ββ4! κάνει υποχρεωτική την αλλαγή των Βασιλισσών...]
.
.
18…, Πxγ5 19.Ιδ4
Με ιδέα κάτι σαν το ζ2-ζ4 και επομένως προετοιμαζόμενη για την ώθησι γ4
19…, Ιη6
Θέλοντας να εμποδίση το παραπάνω σχέδιο.
20.Πε1
Ενώ το σχέδιο των Λευκών βασιζόμενο πάνω στην προετοιμασία του ζ4 ή του γ4 φαίνεται προφανές, τα Μαύρα αντιθέτως αγκομαχούν να βρούν έναν συγκεκριμένο στόχο στο παιχνίδι τους.
20…, α5?
Αβλεψία που στοιχίζει την απώλεια ενός πιονιού. [20..., Ιγ4 21. η3 (21. Αζ1, η5 22.η3, Ιη6 23. β3 με μία θέσι ελαφρώς καλύτερη για τα Λευκά) 21..., Ιχδ3 22. Πχδ3 και τα Λευκά ξαναπροβάλλουν προτιμότερα]
21.Ιβ3, Πγ7 22.Ιxα5, Ιθ4?!
[22..., Αα4! Η καλύτερη συνέχεια, με την ιδέα της ώθησης του ...β6 και της καταστροφής της πιονοδομής μετά απο Ιβ3 - Αχβ3. 23.η3, β6 24. Ιβ3, Αχβ3 25. γχβ3. Το σχέδιο των Λευκών είναι τώρα εύκολο: να σπρώξουν τα πιόνια στην πτέρυγα της Ντάμας και με την βοήθεια του Βασιλιά τους να βγάλουν ένα ελεύθερο.]
23.ζ4, θ6
Εδώ τα Μαύρα βρίσκονται ήδη σε πίεσι χρόνου.
24.Πζ1
Προετοιμάζοντας το η3.
24…, η5 25.η3, Ιη6 26.Ιβ3
Όσο χρειάζεται για να προστατευθώ απο το ...Αα4 :)
26…, Αγ8 27. Ιδ4+-
Τα Μαύρα βρίσκονται σε μια πράγματι παθητική θέσι και επιπλέον στερούμενη οποιασδήποτε δυνατότητας για αντιπαιχνίδι.
27…, β6 28.β3
Ετοιμάζοντας το γ4 μετά απο το οποίο το πιόνι ε6 θα καταστή πραγματικά αδύναμο.
28…, Πδ8 29.Ρβ2
Πρώτ' απ' όλα, προφανώς, είναι αναγκαίο να βελτιώσω την τοποθέτησι όλων των κομματιών.
29…, Ρζ7 30.Ιβ5
Βελτιώνοντας ην τοποθέτησι του Ίππου. [30.γ4!?, δχγ4 31.Αχγ4 με αποφασιστικό πλεονέκτημα]
30…, Πε7
[30..., Πγδ7 31. Ιγ6+, Ρζ8 32.γ4 με νικηφόρο πλεονέκτημα]
31. Ιδ6+ Ρε8 32.Πζζ2
[32.γ4, εξ ίσου καλό, μα δεν σκόπευα να εκβιάσω τίποτα εξαιτίας της πίεσης χρόνου της αντιπάλου μου]
32…, Αδ7
τώρα η στήλη δ είναι μπλοκαρισμένη, ως εκ τούτου είναι η ώρα να παίξω ...γ4.
33.γ4, Αγ6?
Ένα άλλο σοβαρό λάθος. [33..., δχγ4 34.Αχγ4, Αγ6 35.Πδ4 με αποφασιστικό πλεονέκτημα του Λευκού.]
34.γxδ5 Αxδ5 35. Αxζ5!
.
.
.
.
.
Η θέσι μετά την 35.Αχζ5!
35…, Ρε7
[35..., εχζ5 36.Πχδ5 με κερδισμένη θέσι]
36.Αxη6 Ρxη6 37.ζ5+!
.
.
.
.
.
.
.
.
Και με αυτό πετυχαίνω να εξασφαλίσω ένα ελεύθερο πιόνι και έτσι αφαιρώ απο τα Μαύρα κάθε δυνατότητα αντενέργειας.
37…, Ρθ7 38.ζ6, Πα7 39.Πγ2!
.
.
.
.
.
.
.
Η θέσι μετά απο το 39.Πγ2!
.
.
.
.
.
Με τον απλό στόχο να αλλάξω τους Πύργους [39.Πxδ5 θεαματικό και εξ ίσου νικηφόρο, μα δεν ήταν απαραίτητο να μπώ σε έναν περίπλοκο μέτρημα πρίν την 40ή κίνησι, και με δεδομένο πως η κίνησι που έπαιξα νικάει εύκολα]
39…, Ρη8 40.Πγ8, Πδ7 41.Πζγ2, θ5 42.Πxδ8+, Πxδ8 43.Πγ8 1-0»
WGM Yelena Dembo
(Tradotto dal italiano da CM Alexandros Soilemesis
Μετάφρασι εκ της ιταλικής: YM Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης)
[ΣΗΜ. Οι φωτογραφίες είναι από το Soloscacchi . Όσο για την παρτίδα, την παραθέτουμε και σε αρχείο pgn, όμως σε σμίκρυνσι και με τα πρωτότυπα σχόλια της Dembo στα ιταλικά:
[Event "Olimpiadi"]
[Site "Khanty-Mansiysk"]
[Date "2010.10.03"]
[Round "11.11"]
[White "Dembo, Yelena"]
[Black "Sedina, Elena"]
[Result "1-0"]
[ECO "C17"]
[WhiteElo "2452"]
[BlackElo "2342"]
[Annotator "Dembo,Yelena"]
[PlyCount "85"]
[EventDate "2010.??.??"]
[Source "Mark Crowther"]
[SourceDate "2010.10.04"]
1. e4 e6 2. d4 d5 3. Nc3 {Raramente mi avventuro a giocare questo sistema ma
ho ritenuto esser stata una buona scelta dal momento che desideravo impostare
una partita ricca di complicazioni.} Bb4 (3... Nf6 {
un'altra continuazione che pure fa parte del repertorio di Elena.}) 4. e5 c5 5.
Bd2 {Ho optato per questa continuazione in fase di preparazione a questo
incontro avendo osservato che i risultati di Elena con questa linea non le
erano particolarmente favorevoli.} Ne7 6. a3 Bxc3 7. Bxc3 {Questa θ la
motivazione per aver giocato 5.Ad2 - il Bianco non pregiudica la propria
struttura pedonale.} Nbc6 8. Nf3 cxd4 (8... Nf5 {dubbia a causa di} 9. dxc5 d4
10. Bd2 $16) 9. Bxd4 {il Bianco si trova a stare leggermente meglio per via di
questa struttura pedonale, grazie anche al vantaggio di spazio al centro e
all'avamposto in d4. Di conseguenza il Nero deve tentare il cambio degli
Alfieri e la spinta ...f6 onde liberarsi del Pedone e5.} Nxd4 10. Qxd4 {
La Donna Bianca θ molto attiva, il Bianco inoltre sta preparando l'arrocco
lungo.} Nc6 (10... Nf5 {θ un'altra possibilitΰ} 11. Qg4 O-O 12. Bd3 $14) 11.
Qg4 {La Donna si trova in un'ottima posizione ed il Bianco guadagna un tempo
per il proprio sviluppo successivo.} O-O 12. Bd3 f5 $6 {Tale mossa non sembra
la piω adatta dato che ora il Bianco ha due piani a propria disposizione:
giocare g4 per poi attaccare oppure giocare c4 per manovrare al centro.} (12...
f6 {sembra essere una scelta migliore} 13. Qh5 h6 (13... g6 {
preparandosi ad affrontare complicazioni poco piacevoli} 14. Bxg6 hxg6 15.
Qxg6+ Kh8 16. h4 (16. Qh6+ $11 {non sembra affatto cosμ interessante :-))})
16... fxe5 17. Ng5 $40 (17. Rh3 $40)) 14. O-O $14 {
Il Re Nero si mostra in tutta la sua debolezza.}) 13. Qf4 {Una buona casa per
la Donna dato che da qui controlla la quarta traversa ed al tempo stesso
prepara g4 proteggendo inoltre anche il proprio Pedone e5.} Bd7 (13... Qb6 14.
b4 a5 15. b5 Ne7 16. O-O $14) 14. O-O-O {A questo punto ritenevo le mie
chances di attacco migliori (pur di riuscire a spingere g4) per via della
maggioranza di Pezzi Bianchi coinvolti nell'attacco.} Qb6 (14... Rc8 15. g4 Ne7
16. Rhg1 $40) 15. Rd2 {Non vi θ motivo per farsi prendere dalla fretta.} (15.
g4 $6 {non funziona per via di} Qxf2 16. gxf5 exf5 17. Bb5 Be6 {
e non appare affatto chiaro il compenso del Bianco per il Pedone.}) 15... Rac8
16. Kb1 {Eliminando il rischio di una spiacevole infilata.} Ne7 (16... Na5 {
sarebbe stata una scelta piω attiva ma anche dopo} 17. Qb4 {
il finale θ piuttosto comodo per il Bianco.}) 17. Qb4 {
Con il medesimo obiettivo di entrare in un finale vantaggioso.} Qc5 (17... Qxb4
18. axb4 a6 19. c3 $14) 18. Qxc5 $2 (18. Qxb7 $1 {
parimenti assai buona sebbene non mi fossi resa conto che dopo} Rc7 (18... Rb8
{non funziona in nessun modo} 19. Qxd7 Qxa3 20. Qxe6+ Kh8 21. c3 {
e non vi θ piω nessun attacco.}) 19. Qb4 $1 $16 {
Forzando il cambio delle Donne...}) 18... Rxc5 19. Nd4 {
Con in mente qualcosa del tipo f4 e quindi preparandomi a spingere c4.} Ng6 {
Per impedire tale piano.} 20. Re1 $14 {Mentre il piano del Bianco basato sulla
preparazione per f4 o c4 appare evidente, il Nero invece fa fatica a trovare
un obiettivo per il proprio gioco.} a5 $2 {
Una svista che comporta la perdita di un Pedone.} (20... Nf4 21. g3 (21. Bf1 g5
22. g3 Ng6 23. b3 $14) 21... Nxd3 22. Rxd3 $14) 21. Nb3 $16 Rc7 22. Nxa5 Nh4 $6
(22... Ba4 $1 {La continuazione migliore, con l'idea di spingere ...b6 e di
rovinare la struttura Pedonale dopo Cb3 - Axb3.} 23. g3 b6 24. Nb3 Bxb3 25.
cxb3 $16 {Il piano del Bianco θ ora semplice: spingere i Pedoni sul lato di
Donna e con l'aiuto del proprio Re crearne uno passato.}) 23. f4 h6 {
Il Nero θ qui giΰ in grave ristrettezza di tempo.} 24. Rf1 {Preparando g3.} g5
25. g3 Ng6 26. Nb3 {Ben al riparo da ...Ba4 :-)} Bc8 27. Nd4 $18 {Il Nero si
ova in una posizione davvero passiva e oltretutto privo di qualsiasi
possibilitΰ di controgioco.} b6 28. b3 {
Preparando c4 dopo di che il Pedone e6 si troverΰ ad esser davvero debole.} Rd8
29. Kb2 {Prima di tutto, ovviamente, θ necessario migliorare la posizione di
tutti i Pezzi.} Kf7 30. Nb5 {Migliorando la collocazione del Cavallo.} (30. c4
$5 dxc4 31. Bxc4 $18) 30... Re7 (30... Rcd7 31. Nd6+ Kf8 32. c4 $18) 31. Nd6+
Kf8 32. Rff2 (32. c4 {pure buona ma non intendevo forzare nulla a causa della
pressione di tempo della mia avversaria.}) 32... Bd7 {
Ora la colonna d θ bloccata, pertanto θ il caso di giocare ...c4.} 33. c4 Bc6
$2 {Un altro grave errore.} (33... dxc4 34. Bxc4 Bc6 35. Rd4 $18) 34. cxd5 Bxd5
35. Bxf5 $1 Kg7 (35... exf5 36. Rxd5 $18) 36. Bxg6 Kxg6 37. f5+ $1 {E con quest
o riesco a procurarmi un Pedone passato in modo da impedire ai Pezzi Neri la
possibilitΰ di qualunque attivitΰ.} Kh7 38. f6 Ra7 39. Rc2 $1 {
Col semplice obiettivo di cambiare tutte le Torri.} (39. Rxd5 {spettacolare e
altrettanto vincente, ma non era necessario addentrarsi in un calcolo
complicato prima della 40a mossa dato che il tratto giocato vince all'istante.}
) 39... Kg8 40. Rc8 Rad7 41. Rfc2 h5 42. Rxd8+ Rxd8 43. Rc8 1-0
]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
