Από την δημοτική παράδοσι μέχρι το hip hop [Ελάχιστο μουσικό αφιέρωμα με τέσσερις εντελώς διαφορετικές στο ύφος παραλλαγές επάνω στο θέμα μελωδικής επεξεργασίας του θρήνου για τον χαμό της Πόλης.]
1. TERROR X CREWΗ Πόλις Εάλω
2. Η πόλις Εάλω - ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - Παπαροκάδες
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι, Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες. Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες Να μπούνε στο Χερουβικό και νάβγει ο Βασιλέας, φωνή τούς ήρθε εξ ουρανού κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα:
Πάψατε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ Άγια, παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ‘ρθούν τρία καράβια: τό ‘να να πάρει το Σταυρό και τ’ άλλο το Βαγγέλιο, το τρίτο το καλύτερο την άγια Τράπεζά μας, μή μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν.
Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες. Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θά 'ναι!...
3. Την πατρίδα μ' έχασα(Ποντιακό μοιρολόι)
4. ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΙΟΛΑΣ,Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Αααα... Της Άρνης το νερό Της Άρνης το νερό Της αρνησιάς... Της αρνησιάς τη βρύση
Αααα... Της Άρνης το νερό το ήπιες και... το ήπιες και μ' αρνήθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω της Άρνης το πικρό νερό, κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ και πάλι εσένα άμα σε 'δώ κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ και πάλι εσένα θ' αγαπώ
Αααα... Της λήθης το στενό το πέρασες... το πέρασες κι εχάθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω της Άρνης το πικρό νερό, κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ και πάλι εσένα άμα σε 'δώ κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ και πάλι εσένα θ' αγαπώ
στα χείλη στάξε να το πιω της Άρνης το πικρό νερό, κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ και πάλι εσένα άμα σε 'δώ κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ και πάλι εσένα θ' αγαπώ...
Σήμερα το είδαμε, σήμερα το αναδημοσιεύουμε. Μόλις διαβάσαμε (στο εξαίρετο ιστολόγιο του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς) το παρακάτω κείμενο του γνωστού για την ελληνοπρέπειά του πολιτικού επιστήμονα και δημοσιολόγου, Κωνσταντίνου Χολέβα, αντιληφθήκαμε ότι ήταν σαν να το γράψαμε εμείς. Η αναδημοσίευσί του μας βγάζει από έναν μικρό κόπο. Μπορεί, βέβαια, ως συνήθως να ζηλέψαμε και λιγουλάκι, αλλά το γεγονός μας δίνει και την χαρά της μοιρασιάς, της βαθιάς επικοινωνίας με τις απόψεις του συγγραφέα.
ΑΛΩΣΕΙΣ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Το 1453 δεν συνέβη η πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Αυτή είχε συμβεί το 1204 κατά την Δ΄ Σταυροφορία. Οι Τούρκοι βρήκαν μία κεφαλή χωρίς σώμα, μία Κωνσταντινούπολη χωρίς ενδοχώρα. Το κτύπημα που κατέφεραν οι Φράγκοι στην Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη και η κατανομή των εδαφών της Αυτοκρατορίας άνοιξαν τον δρόμο για τη δεύτερη Άλωση από τον Μωάμεθ τον Πορθητή.Εκείνη τη χρονιά, το 1204, ανιχνεύουμε και τη γέννηση του Νέου Ελληνισμού. Το βυζαντινό κράτος παύει πλέον να είναι πολυεθνικό με ελληνικό πολιτισμό και στη θέση του εμφανίζονται μικρά κράτη αμιγώς ελληνικά,.Η Νίκαια πρωτίστως, αλλά και η Ήπειρος και η Τραπεζούντα είναι τα πρώτα εθνικά κράτη στα Βαλκάνια. Εκφράζουν την ελληνορθόδοξη ελπίδα και γεννούν τη Μεγάλη Ιδέα. Το μυστικό της επιβιώσεως του Ελληνισμού μετά το 1453 βρίσκεται στην ιδεολογία και στα κείμενα των ανθρώπων που στελέχωσαν το κράτος της μικρασιατικής Νικαίας από το 1204 μέχρι το 1261, όταν αυτό το κράτος έδιωξε τους Λατίνους από την Κωνσταντινούπολη.Το μυστικό αυτό λέγεται : Πίστη στην διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.Και είναι χρήσιμο να το θυμόμαστε τώρα που διερχόμαστε μία ηθική, πνευματική και οικονομική κρίση. Τώρα που πολλές μικρές αλώσεις απειλούν το έθνος μας με απώλεια ταυτότητος και προσανατολισμού. Από το 1204 μέχρι και τον Κυπριακό Αγώνα του 1955-59 η πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού μάς κρατούσε όρθιους. Περάσαμε αλώσεις, δουλείες, σταυρώσεις, μαρτύρια, αλλάξαμε κατακτητές, αγωνισθήκαμε σε καιρούς πολεμικούς ή ειρηνικούς, προδοθήκαμε από συμμάχους και υπονομευθήκαμε από μισθοφόρους και από φορείς ξενόφερτων ιδεών, αλλά επιβιώσαμε. Γιατί πιστεύαμε στον εαυτό μας, στο παρελθόν μας και στο μέλλον μας. Ήδη από το 1204 αυτή την πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού εκφράζουν οι Αυτοκράτορες της Νικαίας. Ο Θεόδωρος Λάσκαρις Α΄, ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης, ο Θεόδωρος Λάσκαρις Β΄. Αποτελεί άφθαστο μάθημα αξιοπρεπείας και ιστορίας η απάντηση του Βατάτζη -Θρακιώτη από το Διδυμότειχο- προς τον Πάπα Νικόλαο το 1237. Ο ηγέτης ενός μικρού κράτους του καθημαγμένου Ελληνισμού απαντά προς τον Πλανητάρχη της εποχής, αφού ο Παπικός θρόνος έστρεψε τους Σταυροφόρους προς την Κωνσταντινούπολη αντί για την Ιερουσαλήμ. Γράφει, λοιπόν, ο ελεήμων και ευλαβής Ορθόδοξος Αυτοκράτωρ ότι ο ίδιος και οι υπήκοοί τουκατάγονται από το αρχαίο γένος των Ελλήνων «εξ ού η σοφία εξήνθησεν» για όλο τον κόσμο και ότι οι περισσότεροι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες ήσαν και αυτοί Έλληνες. Και προσθέτει ότι στους Έλληνες εδόθη η Κωνσταντινούπολη από τον Μέγα Κωνσταντίνο και ότι πιστοί στην ιστορία μας και στις παραδόσεις μας θα αγωνισθούμε για να απελευθερώσουμε την Κωνσταντινούπολη και να την ξανακάνουμε ορθόδοξη και ελληνική. Αν θέλαμε να κρίνουμε με σημερινά δεδομένα ο Ιωάννης Βατάτζης είναι ο ηγέτης της δυσπραγούσης Ελλάδος και ο Πάπας είναι το Δ.Ν.Τ. Τότε είχαμε ηγέτες που ύψωναν φωνή εθνικής υπερηφανείας προς τους ισχυρούς. Τώρα άραγε έχουμε; Αυτή η πεποίθηση στη συνέχεια του Ελληνισμού έδωσε δύναμη στους προγόνους μας μετά την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς.Έστω και αν χρησιμοποιούσαμε εναλλάξ τα εθνικά ονόματα Ρωμηός,Γραικός και Έλληνας, ουδέποτε χάσαμε την εθνική μας συνείδηση που ήταν άρρηκτα δεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η πίστη στη διαχρονικότητα του Γένους διατρανώθηκε μέσα από αναγνώσματα όπως η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου και η Αχιλλιάς, μέσα από την εμμονή στην Ελληνική γλώσσα , μέσα από την αναπαράσταση Αρχαίων σοφών στόν πρόναο πολλών εκκλησιών, μέσα από ποιήματα και δημοτικά τραγούδια, μέσα από κηρύγματα και ομιλίες λογίων. Η συνέχεια του Ελληνισμού ενέπνευσε τον Ρήγα, τους κλεφταρματολούς, τις διακηρύξεις και τα Συντάγματα του 1821, τον Διονύσιο Σολωμό που καλεί τους Τριακόσιους του Λεωνίδα να σηκωθούν και να έλθουν κοντά μας. Σήμερα που περνούμε μία πολλαπλή κρίση αναμένουμε από τους πνευματικούς ταγούς μας να ξαναμιλήσουν γι’ αυτή τη διαχρονικότητα του Έθνους, να μάς δώσουν διδάγματα από την Αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία, να μας ποτίσουν με το κρασί του ’21 που έλεγε ο Κωστής Παλαμάς.Κι όμως βλέπουμε ορισμένους από αυτούς τους διανοουμένους μας να μάς δηλητηριάζουν με σάπιες πνευματικές τροφές. Αρνούνται τη συνέχεια του Ελληνισμού, χλευάζουν την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, αφελληνίζουν την παιδεία μας, εισάγουν στρατιές μισθοφόρων από διάφορες χώρες στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού, αποδομούν την Παιδεία μετατρέποντας τα σχολεία σε κέντρα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και αφήνοντας τα παιδιά χωρίς πρότυπα, χωρίς αξίες. Μπορούμε και δικαιούμαστε να βγούμε από την κρίση. Αρκεί να μη ξεχάσουμε το μυστικό των προγόνων μας. Να αντισταθούμε στις ηθικές, πνευματικές και οικονομικές αλώσεις προτάσσοντας τη συνέχεια του Ελληνισμού. Να μετατραπούμε σε μία δυναμική ηθική πλειοψηφία, η οποία με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο θα βάλει στο περιθώριο τους διανοουμένους της συμφοράς και θα ξανασυνδέσει τις τύχες της Ελλάδας, της Κύπρου και των Αποδήμων με το γάργαρο νερό της διαχρονικής ελληνικότητας, το μόνο που μάς ξεδιψά και μας ξεπλένει. Να βάλουμε στο περιθώριο τις υλιστικές ιδεολογίες που αποχαυνώνουν τους νέους μας μιλώντας τους είτε για τη νομοτέλεια της δικτατορίας του προλεταριάτου είτε για τη νομοτέλεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης , η οποία γκρέμισε τα σύνορα για να φέρει τελικά στην Ευρώπη τα προβλήματα των αμερικανικών τραπεζών. Το πνεύμα του Ελληνισμού ήταν πάντα αγωνιστικό και αντιστασιακό. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν υπετάγη στους όρους του Μωάμεθ, αλλά έπεσε μαχόμενος. Οι σημερινές μάχες δεν θα δοθούν με σπαθιά, αλλά με ιδέες και ιδανικά. Αρκεί να ξαναπιστέψουμε στη συνέχεια του Ελληνισμού!
«ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ…» Ή ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ. Ως διδάσκοντες έχουμε υποχρέωση να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, κριτικά και ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών, που δεν αποδέχονται έτοιμη γνώση, θέσφατα και εξ αποκαλύψεως αλήθειες. Θεωρούμε λοιπόν απαραίτητο να εκφράσουμε τη γνώμη μας και να ασκήσουμε κριτική στις απόψεις του κειμένου που κλήθηκαν οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου να πραγματευθούν πρόσφατα στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Πρώτο. Το κείμενο υποβάλλει την εντύπωση ότι η αυτομόρφωση και άρα γενικότερα η μόρφωση ταυτίζεται με επαγγελματική ειδίκευση και κατάρτιση. Αυτό συμβαίνει τόσο στο επίπεδο του φανερού όσο και (κυρίως) στο επίπεδο του λανθάνοντος μηνύματος του λόγου(ας πούμε με τις συνυποδηλώσεις, με αυτά που εννοούνται). Το δεύτερο είναι ίσως πιο επικίνδυνο γιατί δεν υπόκειται αυτόματα στον έλεγχο της λογικής. Έτσι υποτιμάται το γεγονός ότι η επαγγελματική προετοιμασία είναι μία μόνο πλευρά της συνολικής μορφωτικής προσπάθειας.Η αυτομόρφωση και η μόρφωση είναι πολύ ευρύτερη, ουσιαστικότερη και συνεχής διαδικασία: Είναι επικοινωνία και αλληλεπίδραση ανθρώπων, είναι κριτικό πνεύμα, ελεύθερη, απροκατάληπτη σκέψη, είναι ευκαιρία ένταξης στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι με όρους γνώσης και ελευθερίας, είναι ανάδειξη της αξίας της προσωπικότητας σε αντίθεση με τους μηχανισμούς χειραγώγησης, είναι δύναμη ψυχής, προσπάθεια ψυχοσυναισθηματικής ωρίμανσης και εξανθρωπισμού, είναι προετοιμασία ένταξης στις εργασιακές διαδικασίες με όρους αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς, είναι ανάπτυξη αρμονικής σχέσης με τη φύση, το πολιτισμικό περιβάλλον και το ιστορικό παρελθόν. Δεύτερο. (Αρχικά παρατίθεται ολόκληρη η παράγραφος στην οποία θα εστιαστεί η κριτική): «…Όμως οι πρωταρχικοί παράγοντες που καθιστούν την αυτομόρφωση αναγκαία για τα άτομα των σύγχρονων κοινωνιών είναι οι νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και οι συνεπακόλουθες μεταμορφώσεις της αγοράς εργασίας. Μία από τις συνέπειες αυτών των αλλαγών είναι ότι πολλά επαγγέλματα χάνουν γρήγορα την αξία και τη χρησιμότητά τους επειδή οι γνώσεις και οι δεξιότητες που τα άτομα κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς...». Το νόημα της παραγράφου δεν είναι , κατά τη γνώμη μας, πραγματιστικό. Είναι κανονιστικό και ανάλγητο.Με σκληρότητα απευθύνεται στους νέους: «Ξεχάστε τη μόνιμη απασχόληση. Ξεχάστε ίσως γενικώς την απασχόληση ως δικαίωμα. Εξάλλου αν δεν βρίσκετε εργασία φέρετε εσείς πρωτίστως την ευθύνη που δεν αυτομορφώνεστε. Έτσι είναι η πραγματικότητα. Δε φταίει κανείς. Φταίνε οι τεχνολογικές αλλαγές, που εξαφανίζουν επαγγέλματα. Θα το υποστείτε αυτό «ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες». Τρίτο. Το κείμενο θεωρεί απόλυτα και μονομερώς τις «επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις» ως «πρωταρχικούς παράγοντες» της εργασιακής περιπλάνησης και αβεβαιότητας.
Η συλλογιστική πορεία είναι η εξής: Αλλάζουν οι τεχνολογίες, άρα εξαφανίζονται επαγγέλματα επομένως, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες, οι νέοι άνθρωποι καλούνται να αλλάξουν δυο τρεις φορές επάγγελμα. Γι΄ αυτό πρέπει να αυτομορφώνονται, για να είναι ευέλικτοι (απασχολήσιμοι) στην αγορά εργασίας. Ναι! Οι επιστημονικές – τεχνολογικές εξελίξεις είναι παράγοντας και μάλιστα σοβαρός των εργασιακών αλλαγών. Δεν είναι όμως «αναπόφευκτη θεϊκή κατάρα»! Έχουμε την υποχρέωση να πούμε καθαρά στους μαθητές και τους γονείς τους: Για την εργασιακή περιπλάνηση και ακόμα χειρότερα για την ανεργία την κύρια και καθοριστική ευθύνη φέρει: το πολιτικό σύστημα στο βαθμό που εναγκαλίζεται και εξυπηρετεί τους (εγχώριους και αλλοδαπούς) ισχυρούς του πλούτου, ο τρόπος διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων που τοποθετεί το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους. Δεν είναι μοίρα των νέων αδυσώπητη η ανασφάλεια, η εργασιακή αβεβαιότητα, η ανεργία!
Δεν καταθέτουμε τούτη την ώρα πλήρη κοινωνική πρόταση αλλά οι κοινωνίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία ώστε να εργαζόμαστε όλοι πάνω σε αυτή τη γη, με αξιοπρέπεια και να καλύπτουμε τις θεμελιώδεις ανάγκες μας. Δεν πρέπει όμως να θεωρούμε μοιραία τη θέση μας, αλλά να είμαστε δρώντα πολιτικά υποκείμενα, που δεν αναθέτουν το μέλλον τους σε κανένα αυτόματο μηχανισμό της αγοράς και σε κανένα συστημικό διαμορφωτή της κοινής γνώμης. Με τις απόψεις που διατυπώνουμε δε διεκδικούμε το αλάθητο. Διεκδικούμε και πραγματώνουμε το δικαίωμά μας να κρίνουμε. Το συγκεκριμένο κείμενο, (ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τη λογική της επιστημονικής εργασίας της οποίας αποτελεί διασκευή) είναι κατά τη γνώμη μας, κείμενο ιδεολογικού επηρεασμού μέσα από τις Πανελλαδικές εξετάσεις. (Αντί άλλου επιλόγου) : ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ… «Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια Και του μιλήσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι, Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας. Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.» Μ. Αναγνωστάκης, «Ο Στόχος».
Υ.Γ. Όσοι μπορείτε ξανακοιτάξτε το κείμενο των Πανελλαδικών εξετάσεων του 2003 στη Γλώσσα, που είναι διασκευασμένο απόσπασμα από το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη «Η Άνοδος της Ασημαντότητας».
[Σύμφωνα με την πηγή ακολουθούν οι υπογραφές από 21 εκπαιδευτικούς – βαθμολογητές Xανίων (το συνυπογράφει και η ΕΛΜΕ του Νομού)].
Ο συμπατριώτης μας Peter Stefanidis που ζή στην Μελβούρνη, μας πληροφορεί στην ιστοσελίδα της εταιρίας παραγωγής του, πως η παρθενική του αυτή ταινία πρωτοπαρουσιάστηκε στο κοινό τον Ιούνιο του 2007.
Από την ίδια ιστοσελίδα (απ’ όπου μάλιστα μπορεί κανείς να «κατεβάση» το φίλμ νόμιμα στον υπολογιστή του) πληροφορούμαστε πως ο Stefanidis (με την εταιρία Mithridates film) συνεχίζει να ασχολείται με την συλλογή ιστορικών στοιχείων γύρω από την Γενοκτονία του Ελληνισμού στον Πόντο, ετοιμάζοντας μάλιστα ένα ντοκυμαντέρ σε τέσσερα μέρη. Ίδωμεν!!
Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Π. ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ "PONTOS" (The movie) (Αφιερωμένη από τον ίδιο στον προ παππού του!)
{Σαν δευτερολογία} Πέρυσι τέτοια μέρα κάτι γράψαμε περί του τρανού αρσενικού ονόματος που εορτάζει κάθε 21 Μαΐου στο καθ’ ημάς μας εορτολόγιο. Υπό το κράτος της εδραιωμένης πεποίθησής μας για την δύναμι των ονομάτων (πιστεύοντας δηλ. περίπου πως Nomen est omen) φροντίσαμε τότε να επισκεφθούμε και το εν λόγω όνομα και αποπειραθήκαμε έναν πρώτο (ετυμολογικό και εννοιολογικό) σχολιασμό. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να επανέλθουμε στα ονοματολογικά. Άντε να προσθέσουμε σήμερα μόνο τον λεξάριθμο του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ο οποίος είναι βέβαια 2051, μια ενδιαφέρουσα λεξαριθμική ομοιότητα με τον αντίστοιχο του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, όπου ο 521 βγάζει –ως έχων και τα ίδια αριθμήσιμα ψηφία- και τον ίδιο «πυθμενικό»: τον αριθμό 8.
Όμως η περσινή ανάρτησι τελείωνε με ένα «συνεχίζεται» που ήρθε –ευτυχώς- η ώρα να επαληθευθή. Σχεδιάζαμε να αναφερθούμε στο ιστορικό πρόσωπο του Μ. Κωνσταντίνου και να θίξουμε τις σκοτεινές πλευρές που ορισμένοι κατά καιρούς προσάπτουν στον αυτοκράτορα και Άγιό μας και να επιχειρήσουμε να διαφωτίσουμε λίγο το αμφιλεγόμενο ζήτημα.
Ως συνέχεια, λοιπόν, εκείνης της ανάρτησης, παραθέτουμε σήμερα δύο υποστηρικτικά κείμενα έγκυρων συγγραφέων: την ομιλία (=εκτενή εισήγησι και ιστορικοθεολογική ανάλυσι) με τίτλο: " Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η ιστορική αλήθεια" του Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, π. Γεωργίου Μεταλληνού, (η οποία έλαβε χώρα στις 23/5/2007 στη Διακίδειο Σχολή Λαού στην Πάτρα) και ένα θεολογικό σχόλιο του καθηγητή Φιλοσοφίας και Θεολογίας Χρήστο Γιανναρά.
Ο πατήρ Γεώργιος στο αναδημοσιευόμενο κείμενο της ομιλίας του, παρουσιάζει τα κύρια σημεία και πρόσωπα του βίου του αγιοποιημένου Ρωμαίου αυτοκράτορα και διεξάγει μια ιστορική αναδρομή στην πολεμική κατά του Αγίου Κωνσταντίνου με βάσι τις καταγεγραμμένες ιστορικές μαρτυρίες. Μεταξύ των άλλων θίγονται τα εξής σημεία και ερωτήματα: - Ποιές είναι οι βασικές επιστημονικές αρχές της ιστορικής έρευνας στις πηγές και ποια τά συνηθισμένα λάθη που γίνονται; - Ποιοι είναι οι ιστορικοί που ασχολούνται με τον Άγιο Κωνσταντίνο; Πότε έζησαν και ποια είναι η αξιοπιστία τους; - Ποια ήταν η στάσι των διαφωτιστών και του παπισμού απέναντι στον Μέγα Κωνσταντίνο; - Πώς γινόταν η ανάδειξι των αυτοκρατόρων της Ρωμανίας (Βυζαντίου); - Τί μαρτυρούν οι πηγές για τον Μαξιμιανό, πεθερό του Μ. Κωνσταντίνου, τον Μαξέντιο και τον Βασσιανό; - Πώς καταγράφεται στις ιστορικές πηγές η θεοσημεία "Τούτω Νίκα" στον Μ. Κωνσταντίνο. - Η συνομωσία της Φαύστας, γυναίκας του Μ. Κώνσταντίνου, και ο θάνατος του Πρίσκου, πρωτότοκου γιου του Μ. Κωνσταντίνου. - Η στάσι του Μ. Κωνσταντίνου έναντι της ειδωλολατρίας. - Ποιος ήταν ο κύριος λόγος των διωγμών κατά των χριστιανών τους τρεις πρώτους αιώνες μετά Χριστον; - Η στάσι του Μ. Κωνσταντίνου προς τον Ελληνικό πολιτισμό. - Ποια ήταν τα επιτεύγματα και οι ανατροπές που επέφερε ο Μέγας Κωνσταντίνος. - Η σχέσι του Μ. Κωνσταντίνου με τον Χριστιανισμό. - Για ποιούς λόγους τιμάται ως άγιος ο Μ. Κωνσταντίνος από την Ορθόδοξη Εκκλησία;
Η σωστή χρήση των πηγών Είναι γεγονός ότι η στάση των ιστορικών απέναντι στο Μέγα Κωνσταντίνο είναι αντιφατική. Για άλλους υπήρξε μέγα αίνιγμα ή στυγνός δολοφόνος και καιροσκόπος, για άλλους δε, το μέγα θαύμα της ιστορίας. Αυτό συμβαίνει διότι επικρατούν συνήθως ιδεολογικά κριτήρια και παραταξιακές εκτιμήσεις ερήμην των πηγών. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο χώρο της ιστορίας, που οδηγεί αυτόχρημα στην αυτοκατάργηση του ιστορικού και των ερευνών του, είναι η χρησιμοποίηση της ιστορίας με οποιεσδήποτε διασκευές της κατά το δοκούν, ώστε να χρησιμοποιείται για να αποδειχθούν πράγματα που ιστορικά δεν θεμελιώνονται.
Ένα άλλο επίσης πρόβλημα είναι όχι μόνον η ιδεολογική χρήση της ιστορίας και των πηγών ακόμη, αλλά είναι και ο ιστορικός αναχρονισμός. Να επιχειρούνται δηλαδή ερμηνευτικές προσβάσεις στα ιστορικά γεγονότα και στα ιστορικά πρόσωπα μέσα από κρίσεις και προϋποθέσεις του παρόντος, του οποιουδήποτε παρόντος. Γνωρίζετε ασφαλώς όλοι ότι όταν συντάσσει κανείς μια ιστορική διατριβή και μάλιστα αν είναι διδακτορική διατριβή που είναι η σημαντικότερη εργασία ενός επιστήμονος, παραθέτει ένα εισαγωγικό ή πρώτο κεφάλαιο που αναφέρεται στην εποχή μέσα στην οποία τοποθετούνται τα θέματα με τα οποία ασχολείται. Αυτή η τοποθέτησις είναι απολύτως αναγκαία, σφαιρική από πάσης πλευράς τοποθέτηση, για να μπορεί κανείς τα συμπεράσματα τα οποία θα συναγάγει, να τα τεκμηριώνει και μάλιστα κατά τρόπον αναμφισβήτητον. Ο ιστορικός αναχρονισμός και η ιδεολογική χρήση της ιστορίας, επαναλαμβάνω, είναι από τις μεγαλύτερες αρρώστιες των ασχολουμένων με την ιστορία, στην εποχή μας περισσότερο. Επίσης, είναι δυνατόν, να στοχάζεται κανείς εις τα ιστορικά γεγονότα ερήμην των πηγών. Αυτό είναι μυθιστόρημα, δεν είναι ιστορία. Μυθιστόρημα σημαίνει, ή ιστορικό ρομάντσο ακόμη, σημαίνει ότι χρησιμοποιεί κανείς κάποια γεγονότα τα οποία έστω, στηρίζονται στις πηγές και τα συνδέει με έναν αυθαίρετο τρόπο. Αυτό ακριβώς είναι πάλι άλλη νόσος της ιστορικής επιστήμης. Ο μακαρίτης, ο μέχρι του θανάτου του πατριάρχης των εκκλησιαστικών ιστορικών στον τόπο μας, ο Απόστολος Βακαλόπουλος, μ’ ένα κλασικό έργο που μας έδωσε για την ιστορία, πολύτομο, του νέου ελληνισμού, αναγκάζεται να απολογηθεί στην επανέκδοση του πρώτου και δευτέρου τόμου και να πει το εξής, ότι «με κατηγορείτε διότι δεν στοχάζομαι επί των γεγονότων, αλλά νομίζω ότι επιστήμη είναι πρώτον η έρευνα και η παρουσίαση των πηγών αναλυτικά, κριτικά, και εν συνεχεία ο στοχασμός. Αφήστε με λοιπόν εγώ να ασχοληθώ με τις πηγές», έλεγε ο Βακαλόπουλος, «και εν συνεχεία σεις, κάμνετε τους στοχασμούς σας». Επαναλαμβάνω λοιπόν, ιδεολογική χρήση της ιστορίας, ιστορικός αναχρονισμός, παραταξιακή νοοτροπία, και εν συνεχεία ανέρειστος, αθεμελίωτος στοχασμός, καταργούν τον ιστορικό και την έρευνά του.
Οι πηγές Μιλώντας για τον Μέγα Κωνσταντίνο, ποιες είναι οι πηγές από τις οποίες αντλούμε πληροφορίες; Ο σύγχρονος ιστορικός, ο πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας, είναι ο ιστορικός Ευσέβιος, ο οποίος συνεδέετο με φιλικούς δεσμούς με τον Μέγα Κωνσταντίνο και γι’ αυτό το λόγο και οι δικές του πληροφορίες πρέπει να κρίνονται και να διασταυρώνονται με άλλες πηγές. Αν δεν μπορούν να διασταυρωθούν παραμένουν ως μαρτυρίες αλλά που δε μπορεί να τις επικαλείται κανείς και να υποστηρίξει αυτό το οποίον θέλει.
Ένας άλλος σύγχρονος ιστορικός, φίλος του γιου του Κωνσταντίνου, του Κρίσπου, ήταν ο Λακτάντιος. «Περί του θανάτου των διωκτών», του Χριστιανισμού προφανώς, έχει γράψει. Είναι όμως και ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος ο οποίος εις τα έπη του ασχολείται με τις δύο Ρώμες, την Παλαιά και τη Νέα Ρώμη. Θεωρεί την δευτέρα, Νέα Ρώμη, ως σύνδεσμο Ανατολής και Δύσεως, θα επανέλθω σ’ αυτό. Αυτές είναι οι ασφαλέστερες, σύγχρονες πηγές.
Ζώσιμος Από την άλλη πλευρά, πηγή που περιέχει όποιο αρνητικό στοιχείο επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα για τον Μέγα Κωνσταντίνο, είναι ο ειδωλολάτρης, ο εθνικός και φανατικός μάλιστα ειδωλολάτρης ιστορικός, ο Ζώσιμος. 425 περίπου με 518. Γράφει δηλαδή ένα, ενάμιση αιώνα μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο. Ο Ευσέβιος όπως είπαμε είναι ο πατέρας της Εκκλησιαστικής ιστορίας και κοιμάται, αποθνήσκει, περί το 339, 340. Το 337 πεθαίνει ο Μέγας Κωνσταντίνος, άρα είναι σύγχρονος. Ο Zώσιμος ήταν φανατικός οπαδός της αρχαίας θρησκείας και έγραψε το έργο «Ιστορία Νέα» που αρχίζει από τον Αύγουστο και τελειώνει το 410, σε έξι βιβλία. Οι πηγές του είναι παγανιστικές. Οι πληροφορίες τις οποίες δίδει δεν διασταυρώνονται. Αλλά εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν την περίπτωση εναντίον του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αντλούν συνεχώς από αναπόδεικτα στοιχεία τα οποία παραδίδει ο Ζώσιμος. Βλέπετε πως προσπαθώ να μείνω αντικειμενικός, δεν είναι αν εμάς μας ενδιαφέρει ο Κωνσταντίνος να φανεί καλός ή κακός. Το πρόβλημα στην έρευνα είναι τι λέγουν οι πηγές. Επομένως, και ο Ευσέβιος σε πολλά σημεία πρέπει να δεχθεί αυτή τη διασταύρωση για το έγκυρο των πληροφοριών του, αλλά πολύ περισσότερο ο Ζώσιμος που είναι και μεταγενέστερος. Είναι απορριπτικός έναντι του Μεγάλου Κωνσταντίνου και είναι συγχρόνως λιβελογράφος. Η επιστήμη σήμερα δέχεται, κριτικά, ότι ο Ζώσιμος πραγματικά δεν υπήρξε ιστορικός επιστήμων. Γράφει συναισθηματικά πολλές φορές, είναι ηθικολόγος περισσότερο παρά επιστήμων. Υπάρχει ένα καταπληκτικό άρθρο, του Ντίντλεϋ, σε ένα περίφημο γερμανικό περιοδικό του 1972. Όπως επίσης ένα σπουδαίο άρθρο, που έχει τον Ντίντλεϋ υπόψιν, εις το παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό της Εκδοτικής Αθηνών, του κυρίου Τσακανίκα. Ο φανατισμός του Ζωσίμου και η λιβελογραφική επίθεση εναντίον του Κωνσταντίνου, φαίνεται στο ότι του αποδίδει την παρακμή της αρχαίας θρησκείας και της αυτοκρατορίας σε στιγμή όπου στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου η αυτοκρατορία, της Ρώμης, αποκτά τη μεγαλύτερη έκταση και τη μεγαλύτερη ενότητα και αίγλη. Εντελώς διαφορετικά δηλαδή είναι τα πράγματα απ’ ό,τι τα παρουσιάζει ο Ζώσιμος.
Σημασία έχει ότι άκριτα αναπαράγονται από τους μεταγενεστέρους, και μάλιστα από τους συγχρόνους μας νεοπαγανιστές ή νεοειδωλολάτρες, οι απόψεις του Ζωσίμου. Σκόπιμα για να στιγματιστεί και απορριφθεί ο Μέγας Κωνσταντίνος και το έργο του. Να σπιλωθεί και να υποτιμηθεί το πρόσωπό του. Η κορύφωση είναι η ύπουλη πραγματικά και αδίωκτη, ακαταδίωκτη δικαστικά, μετά, τι να κάνεις, πού να προσφύγεις σε ποια δικαιοσύνη σ’ αυτό το χώρο: είναι τα όσα δημοσιεύονται, ανώνυμα τις περισσότερες φορές. Πόσες φορές μου στέλνουν κείμενα, από το ίντερνετ, άλλοι με επαινούν αλλά οι περισσότεροι, κυρίως οι νεοειδωλολάτρες, με κατηγορούν και μου αποδίδουν απόψεις που ποτέ δεν τις σκέφτηκα. Άλλοι το κάνουν ίσως για να αποκτήσουν κύρος, να μην τους αδικήσω. Έ, γεράσαμε τώρα στην έρευνα, σου λέει: το λέει και ο Μεταλληνός. Κι αυτό είναι τιμή μου. Αλλά δε με τιμά το ότι μου αποδίδουν απόψεις που δεν τις γνωρίζω εγώ ο ίδιος! Δε θέλω τώρα να φέρω… έτσι δουλεύει και ο… θα πω το όνομα διότι είναι δημόσια πράγματα, ο κύριος Γεωργαλάς, ο παλαιός συνεργάτης του Παπαδοπούλου, είναι ανέντιμο διότι αποδίδει σε κάποιο βιβλίο ανθελληνικές θέσεις τις οποίες ποτέ δε σκέφτηκα. … (απάντηση σε ακροατή: Ο Γεωργαλάς… ζει… και να ’ναι καλά ο άνθρωπος και να ζήσει και να μετανοήσει πριν φύγει από τον κόσμο για τα ψέματα τα οποία λέει.) Μένει όμως το κείμενο και το παίρνουν φοιτητές. Αυτό γίνεται γενικά και με τον Ζώσιμο. Ο Βολταίρος επί παραδείγματι, τοποθετείται αρνητικά απέναντι στον Κωνσταντίνο. Ο Γίββων τοποθετείται αρνητικά και θα το δούμε αυτό στη συνέχεια, αμέσως τώρα, ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι διαχρονικά και συγχρονικά στην εποχή μας, κατηγορούν και απορρίπτουν τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος, τον 19ο αιώνα, ο πρώτος μεγάλος ιστορικός μας, πολλά πράγματα πρέπει να ανανεωθούν σήμερα, αλλά βασικά το έργο του παραμένει πολύτιμη πηγή διότι, το λέγω γι’ αυτούς που ίσως δεν το γνωρίζουν, ο Παπαρηγόπουλος έχει ένα προσόν: δε στοχάζεται κυρίως, αλλά ακολουθεί τις ιστορικές πηγές. Το έργο του είναι ανάπτυξη των ιστορικών πηγών. Άρα και να μη βρει κανείς όλες τις πηγές, μπορεί πιστότατα να τις μελετήσει όπως αποδίδονται από τον Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο. Λέγει λοιπόν: Πρώτη ομάδα, που εμίσησε τον Μέγα Κωνσταντίνο, ως πρόμαχο του νέου θρησκεύματος, είναι οι του αρχαίου θρησκεύματος οπαδοί. Οι ειδωλολάτρες της εποχής, όπως ο Ζώσιμος. Ο Ζώσιμος του αποδίδει όλες τις συμφορές, κατά τον Ζώσιμο, συμφορές του κράτους. Και σήμερα λοιπόν αποδίδονται στον Κωνσταντίνο, αναπόδεικτα, όλα αυτά τα οπαία επικαλείται ο Ζώσιμος και οι νεοειδωλολάτρες. Κατά πόσον έχουν δίκιο, θα το δούμε στη συνέχεια. Δεύτερο, επιτίθενται στον Μέγα Κωνσταντίνο, από τον 18ο κυρίως αιώνα, οι οπαδοί του Διαφωτισμού. Μια γνώμη του Ζωσίμου, που διέφυγε, την υπογραμμίζω: «εγκατέλειπε το πάτριον δόγμα και ησπάσθη την ασέβεια». Βλέπετε πόσο σχετικά είναι τα πράγματα. Ασέβεια είναι ο Χριστιανισμός. Και η πάτρια θρησκεία τιμάται! Βέβαια ένας ερευνητής της ιστορίας όπως ο ομιλών, δεν ασχολείται με συναισθηματικά πράγματα. Αλλά καταλαβαίνετε, πώς ανατρέπεται η προοπτική και πώς περιμένεις να επαινέσει κάποιος τον Κωνσταντίνο όταν έχει αυτή τη βασική προοπτική στην προσέγγισή του. Παρόλα αυτά, σπεύδω να πω ότι πολλές φορές ο Ζώσιμος ή αποσιωπά σημαντικά έργα του Κωνσταντίνου ή τον επαινεί για τις αρετές τις οποίες διέθετε. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μιλώντας για τον Μέγα Βασίλειο χρησιμοποιεί την εξής παροιμία που ίσως είναι δική του: «θαυμάζει ανδρός αρετήν και πολέμιος». Τη λεβεντιά ενός ανθρώπου τη θαυμάζει και ο αντίπαλός του. Όταν σε επαινεί ο αντίπαλός σου σημαίνει ότι κάτι αξίζεις. Και δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζεται ο Ζώσιμος να επαινέσει τον Κωνσταντίνο.
Διαφωτιστές Οι Διαφωτιστές λοιπόν, ο Γίββων, ο Βολταίρος. Ο Βολταίρος συνεχώς απορρίπτει το Βυζάντιο ο δε Γίββων ακόμη και στον τίτλο του βιβλίου του, ναι μεν δεν αρνείται ότι το όνομα της αυτοκρατορίας δεν είναι Βυζάντιο αλλά είναι Νέα Ρώμη, είναι συνέχεια από πλευράς πολιτικής και εδαφικής αλλά όχι και πολιτιστικής και πνευματικής, της παλαιάς Ρώμης, μιλεί για την Decline and Fall of the Roman Empire. Δηλαδή είναι το κατρακύλισμα και η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κι αυτό οφείλεται κατ’ αυτόν, κατά τον Γίββωνα, στον Χριστιανισμό. Το έργο του είναι σπουδαίο, αλλά όταν έχει συγκεκριμένη προοπτική, καταλαβαίνετε το βασικό μειονέκτημά του. Στη διαστροφή των πνευμάτων κατά τον Παπαρηγόπουλο, ουκ ολίγον συνετέλεσε και η παπική αρχή. Μπορεί να είναι ο Μέγας Κωνσταντίνος αναγεγραμμένος εις το αγιολόγιο του παπισμού (σημ. ΟΟΔΕ: τουλάχιστον στους Ουνίτες), αλλά δεν παύει να μισείται ή να τον αποστρέφονται οι ρωμαιοκαθολικοί επειδή μετέφερε την πρωτεύουσα στη Νέα Ρώμη και οδήγησε στην αφάνεια την Παλαιά Ρώμη. Αν γινότανε κάτι τώρα σε μας, λέγω τώρα μια σκέψη, η πρωτεύουσα να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη, τι θα κάναμε κύριε δήμαρχε εμείς, οι χαμουτζήδες, όπως μας λένε οι βόρειοι, σ’ αυτή τη μεταβολή; Σημασία τώρα ουσιαστικότερη έχει το εξής: το όνομα Κωνσταντίνος μολονότι εννοιολογικά προέρχεται από την ελληνική γλώσσα. Κώνστας είναι η constantia είναι η σταθερότης, η δύναμη του χαρακτήρος, και τα δύο από το ρήμα ίσταμαι και ίστημι, επομένως η προέλευση εννοιολογικά είναι αρχαιοελληνική, ελληνική, αλλά το όνομα Κωνσταντίνος επεκράτησε στη Δύση. Από το σχίσμα και μετά, ουδείς πάπας και ουδείς ηγεμόνας της Δύσεως, έλαβε το όνομα Κωνσταντίνος. Έγινε το μισητότερο όνομα εις την Δύση εν αντιθέσει με την Ανατολή που φθάσαμε πριν από κάποια χρόνια από τον ανώτατο άρχοντα και όχι μόνο τον πρώην, τον τέως βασιλέα, αλλά και πρόεδρο δημοκρατίας μέχρι τους αρχηγούς των κομμάτων, να έχουν όλοι το όνομα Κωνσταντίνος. Και η μακαρίτισσα η Μαλβίνα η Κάραλη, είπε κάποτε με κάποια αγανάκτηση, καλά βρε παιδιά, δεν υπάρχει κανένας Βρασσίδας, Επαμεινώνδας, μόνο Κωνσταντίνοι υπάρχουν;Έγινε το αγαπητότερο όνομα, κι επειδή έχω και τον γαμπρό μου Κωνσταντίνο, συγνώμη γι’ αυτό που λέγω, το έζησα και προχτές, οι Κωνσταντίνοι έγιναν, δόξα τω Θεώ, περισσότεροι από τους Γιώργηδες και τους Γιάννηδες. Αυτό σημαίνει πόσο αγαπήθηκε, λαογραφικά μιλώ αυτή τη στιγμή, πόσο αγαπήθηκε αυτό το όνομα.
Και τέταρτη ομάδα που στρέφεται εναντίον του είναι οι δυτικόφρονες οι οποίοι, ακρίτως, ακολουθούν πάντοτε κάποιαν Ευρώπη, κάποια Δύση, χωρίς να ενδιαφέρονται αν αυτά που λέγονται είναι ορθά ή όχι.
Βιογραφικά στοιχεία Δύο τρία βιογραφικά στοιχεία πριν προχωρήσω σε κάποιες απολογητικές θέσεις. Το όνομα του ήταν Imperator Ceasar Clavdius Valerius Constantinus Augustus – το πλήρες όνομα όταν από το 324 έγινε μονοκράτωρ. Γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου περί το 280. Κατ’ άλλους λίγο ενωρίτερα, κατ’ άλλους λίγο αργότερα. Στη Ναϊσό, εις την Νίσσα της Σερβίας. Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε ως όμηρος εις την αυλή του αυτοκράτωρος Διοκλητιανού ή στην αυλή του συναυτοκράτωρος Γαλερίου. Όμηρος ώστε να εμποδιστεί ο πατέρας του που ήταν Καίσαρ, ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, να επαναστατήσει εναντίον του αυτοκράτωρος. Ίσως γνώρισε το μαρτύριο του αγίου Γεωργίου και τα θαύματά του στην Ανατολή, γιατί η αγάπη του προς τους μάρτυρες πρέπει να έχει κάποιο ουσιαστικό έρεισμα. Υπήρξε γενναίος πολεμιστής με πολλά προσόντα, με ηρωικό φρόνημα. Στην αρχή ενυμφεύφθει τη σεμνή Νινευίνα και απέκτησε τον Κρίσπο, το πρώτο παιδί του. Για πολιτικούς λόγους, όπως και ο πατέρας του, αναγκάστηκε να χωρίσει τη Νινευίνα και να νυμφευθεί την κόρη του συναυτοκράτωρος Μαξιμιανού, την Φαύστα. Η Φαύστα προφέρεται λατινιστί Φάουστα και πραγματικά ήταν η Φάουστα της οικογενείας. Ο Βοσταντζόγλου έχει γράψει ο μακαρίτης σχετικά με την Φαύστα. Απέκτησε από την Φαύστα τρεις γιους. Τον Κωνσταντίνο, τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα που βασίλευσαν και οι τρεις. Βλέπετε, όλα τα ονόματα στρέφονται γύρω από την ίδια ρίζα. Ο Διοκλητιανός εφήρμοσε ένα νέο σύστημα διοικήσεως, την Renovatio Imperius, την ανανέωση της αυτοκρατορίας από το 285, την τετραρχία.
Ο Διοκλητιανός ήταν ο πρώτος Αύγουστος και Καίσαρ, δεύτερος Αύγουστος θα λέγαμε, ο Γαλέριος. Βοηθός του στην Ανατολή. Ο Μαξιμιανός επίσης συναύγουστος, είχε καίσαρα τον Κωνστάντιο Χλωρό, τον πατέρα του Κωνσταντίνου στη Νίσσα. Το 305, την 1η Μαΐου, παραιτήθηκε ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός και ο Χλωρός ανακυρήχθηκε Αύγουστος στην Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνσταντίνος τότε εκλήθη στη Δύση, κοντά στον πατέρα του. Το 306 επέρχεται ο θάνατος του Κωνσταντίου Χλωρού και στις 25 Ιουλίου του 306, ο στρατός ανεκύρηξε τον Κωνσταντίνο αυτοκράτορα. Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη κάτι εδώ. Δεν υπήρχε κληρονομικότητα της βασιλείας, όπως όλη την περίοδο του Βυζαντίου, της Νέας Ρώμης δηλαδή, της Ρωμανίας, όπως δεν υπήρχε και στην αρχαία Ελλάδα. Κληρονομικοί θεσμοί δεν υπήρχαν, θεσμοθετημένη κληρονομική διαδοχή. Απλούστατα, ο στρατός η σύγκλητος και ο λαός μπορούσαν να δεχθούν το γιο κάποιου να τους διαδεχθεί, αλλά όχι κληρονομικώ δικαιώματι. Αυτή είναι η δημοκρατία του ελληνισμού και όχι το όνομα βασιλεύς. Έχω πει και άλλες φορές σ’ αυτή την αίθουσα, ας λέγεται όπως θέλει να λέγεται, αρκεί να εκλέγεται. Αυτή είναι η δημοκρατία. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν ανακηρύχθηκε από τον στρατό και την σύγκλητο αυτοκράτωρ. Αλλά και ο Μαξέντιος, ο γιος του Μαξιμιανού, το ίδιο έτος στις 28 Οκτωβρίου, ανακηρύχθηκε και αυτός αυτοκράτορας. Το 311 αποθνήσκει ο Γαλέριος και τον διαδέχεται ο Λικίνιος που έλαβε ως σύζυγο την Κωνσταντία – Κωνσταντία και αυτή – θετή αδερφή του Κωνσταντίνου. 28 Οκτωβρίου του 312 ο Κωνσταντίνος ενίκησε τον Μαξέντιο – θα το δούμε γιατί – στη Μιλβία, κατ’ άλλους Μουλβία, γέφυρα. Η σύγκλητος ανακήρυξε τότε πρώτον Αύγουστο τον Κωνσταντίνο. Το 313 ο Λικίνιος ενίκησε τον Μαξιμίνο. Και μένουν τώρα δύο Αύγουστοι. Ο Κωνσταντίνος ο πρώτος Αύγουστος και ο Λικίνιος δεύτερος Αύγουστος. Έτσι το 313 εκδίδεται το περιβόητο διάταγμα των Μεδιολάνων, που θα δούμε πια είναι η σημασία του. Το 321 ο Λικίνιος επαναφέρει τους διωγμούς με νέο διάταγμα εναντίον των χριστιανών ενώ το 313 είχε αποφασιστεί, με πρώτον τον Κωνσταντίνο, να πάψουν οι διωγμοί. Επέρχεται η σύγκρουση μεταξύ των δύο και η ήττα του Λικινίου. Το 324 ο Κωνσταντίνος γίνεται μονοκράτορας, η αυτοκρατορία αποκτά ενότητα σε μία αχανή έκταση. Από την Θούλην, που μπορεί να ήταν η σημερινή Ισλανδία, ή τουλάχιστον η Ιρλανδία, μέχρι την Περσία και την Ινδία. Επομένως γίνεται ένα ενιαίο κράτος, με μία κεντρική εξουσία, έναν κεντρικό αυτοκράτορα. Το 325 συγκαλεί την Α’ Οικουμενική Σύνοδο και το 330 εγκαινιάζει τη νέα πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη. Στις 22 Μαΐου του 337 πεθαίνει στο Δρέπανο της Βιθυνίας – Μικρασία – που ήταν η πόλις καταγωγής της Αγίας Ελένης και γι’ αυτό ονόμασε την πόλην αυτήν Ελενούπολη. Βαπτίστηκε από τον φίλο του, Ευσέβιο Νικομηδείας, με λευκή εσθήτα, ως κατηχούμενος και μετά από λίγο αρρώστησε και πέθανε σε ηλικία περίπου εξήντα ετών. Η σωρός του μεταφέρθηκε και ετάφη στη νέα πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη. (...)
Πρωτοπρεσβ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ
[Μπορείτε να διαβάσετε την συνέχεια της ομιλίας στο Αντίβαρο.] .........................................................................................
Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος, αυτή η παγκόσμιας εμβέλειας ιστορική προσωπικότητα του 4ου αι., «ο εν βασιλεύσιν απόστολος», όπως τον χαρακτηρίζει το απολυτίκιον της εορτής του, θα μπορούσε να αποτελέση και στο μέλλον ένα υψηλού επιπέδου πρότυπο ηγεμόνα, όπως εξακολουθούμε και να εμπιστευόμαστε την χριστιανική παράδοσι που τον ανεκήρυξε άγιο.
Και σχετικά με αυτην την ανακήρυξη του Κωνσταντίνου ως αγίου από την Εκκλησία μας, κλείνουμε με ένα αρκούντως διευκρινιστικό θεολογικό σχόλιο του Χρήστου Γιανναρά: ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΡΑ « Η Εκκλησία δεν ανακηρύσσει τους αγίους της με μέτρα ατομικής ηθικής τελειότητας. Στα πρόσωπα των αγίων δεν βλέπει η Εκκλησία τα κοσμικά πρότυπα ενός άψογου ηθικού βίου, αλλά βλέπει την ενσάρκωση της αλήθειάς της, την ένσαρκη μαρτυρία της σωτηρίας, τους πρώτους καρπούς της Βασιλείας του Θεού, τις «απαρχές» της ζωής, προς την οποία ολόκληρη η Εκκλησία οδεύει. Η ατομική αρετή δεν συνιστά αγιότητα, αν δεν υπηρετεί την φανέρωση και μαρτυρία της Εκκλησίας. Ενώ η μετάνοια του ληστή την τελευταία στιγμή της ζωής του, χωρίς καμιά ορθολογική επανόρθωση των κακουργημάτων του βίου του, τον αναδείχνει άγιο της Εκκλησίας, υπόδειγμα και μέτρο του «καινού τρόπου της υπάρξεως» – της ερωτικής επιστρεπτικής φοράς του ανθρώπου στο Θεό – πρώτο πολίτη της Βασιλείας. Μόνο αυτή η σύνδεση της αγιότητας με την αλήθεια της Εκκλησίας, και όχι με την ατομική αρετή , μπορεί να μας οδηγήσει σε μια σωστή κατανόηση του γεγονότος της αγιοποίησης του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αν στα πρόσωπα των Αποστόλων είδε η Εκκλησία τους «θεμελίους» της θείας οικοδομής της «όντος ακρογωνιαίου αυτού του Χριστού – τους θεμελιωτές της φανέρωσης – Βασιλείας του Θεού πάνω στη γη – στο πρόσωπο του Μεγάλου Κωνσταντίνου είδε τον Ισαπόστολο, τον θεμελιωτή της ορατής καθολικότητας και οικουμενικότητας της Εκκλησίας.» Χρήστος Γιανναράς, «Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας»
Erndogan, le moschee in Grecia e la Nemesis per il genocidio in Pontos (19 Maggio giorno di memoria)
Όταν σήμερα στο σχολείο, σε κάποιο διάλειμμα κατά την διάρκεια της υπηρεσίας μας ως μέλη λυκειακής επιτροπής των Πανελληνίων Εξετάσεων κάποια συνάδελφος άρχισε να σχολιάζει υπερθετικά την περίεργη απόφασι του Κράτους μας, να ανοικοδομήση μουσουλμανικό τζαμί στην Αθήνα με ΚΡΑΤΙΚΑ χρήματα (και σε τέτοια οικονομική κρίσι!), πήρα μέρος στην ολιγόλεπτη συζήτησι, δεν είχα υπ’ όψιν μου την παρακάτω ανάρτησι στονΙνφογνώμονα. Πρόκειται για ένα δυνατό κείμενο υπο τον τίτλο «Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο» που το υπογράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Κρατώντας το β’ μέρος για αξιοποίησι σε μια πιο κατάλληλη περίστασι, αναδημοσιεύουμε αυτό το κείμενο ως λίαν επίκαιρο, αλλά και ως τονωτικό ποντιακής υπερηφάνειας.
«Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο» Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα ήταν ελληνομαθής. Ο καρντάσης μας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο μπακαλόγατος που θέλει να γίνει σουλτάνος, πάλι σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα, ξέρει Ιστορία. Ή τουλάχιστον ξέρει ο Φον Ρίμπεντροπ του ισλαμοφασισμού, ο Νταβούτογλου.
Ο Ρετζέπ όταν επισκέφθηκε την Ηγεμονία μας, ζήτησε γι’ άλλη μια φορά το Φετιχέ τζαμί στο Μοναστηράκι κι ο αφασιακός Γιώργος είπε ναι. Λοιπόν αδέρφια, για να μάθετε αυτά που δεν ξέρει ο Γιώργος, το εν λόγω τζαμί δεν χτίστηκε από τους Τούρκους αλλά από Άραβες εμπόρους, που ζούσαν ειρηνικά ως κοινότητα στην Αθήνα και τον Πειραιά, για τις λατρευτικές τους ανάγκες, πολύ πριν οι Τούρκοι δουν την από δω μεριά της Ελληνικής Λίμνης.
Όταν ο Μωάμεθ το 1452 κατέλαβε την Αθήνα, το Φετιχέ τζαμί ήταν ερείπιο. Ο ελληνομαθής Μωάμεθ λοιπόν, έχοντας επίγνωση της σημασίας της κατάληψης των Αθηνών, ως σύμβολο της κατάκτησης από αυτόν της ιστορικής πνευματικής πρωτεύουσας της Ελλάδας, αναστήλωσε το τζαμί και το αποκατέστησε ως χώρο λατρείας. Το Φετιχέ τζαμί, αδέρφια, τόσο για τον Μωάμεθ τον Πορθητή, όσο και για τους ισλαμοφασίστες επιγόνους του, συμβολίζει την ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ του τουρκικού Ισλάμ στην καρδιά της Ιστορικής ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι το ζωντανό σύμβολο της κατάκτησης της Αθήνας από τους πλιατσικολόγους και φονιάδες γιους του Ερτογρούλ. Κανένα από τα καθεστωτικά βλακόμετρα δεν θα σας τα πει αυτά. Κανένας από τους κατοχικούς «σοσιαλιστές» μας δεν ψιθύρισε ούτε λέξη γι’ αυτό. Ούτε ένας έστω από το στελεχιακό ανέκδοτο, που αυτοαποκαλείται «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ». Η παραχώρηση αυτή είναι για τους Τούρκους ισλαμιστές πιο σημαντική από όλα τα πρωτόκολλα που υπέγραψαν με την παιδική χαρά που κυβερνά την χώρα μας. Η πολιτική είναι συμβολισμοί, είπε κάποιος Γάλλος. Έτσι είναι. Και χειρότερο συμβολισμό σε χειρότερους καιρούς δεν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε. Όταν τάχιστα απέλθουν οι βαρβαρίζοντες ψιλοηγήτορες μας, πιστεύω πως ο Αντώνης, που ξέρει Ιστορία κι έχει ελληνοπρέπεια, θ’ αφήσει το Φετιχέ τζαμί ως έχει, μουσείο. Εκτός αν τ’ αδέρφια μας δεχθούν μια αξιοπρεπή τράμπα: να ξαναφωνάξει ο μουεζίνης από το Φετιχέ τζαμί και η Αγιά Σοφιά να δοθεί πίσω στους ενορίτες της, σε 20.000.000 Έλληνες ανά τον κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση, αδερφέ μου Ρετζέπ, έρχομαι να κουβαλήσω άμμο κι ασβέστη για το τζαμί του ρεσούλη σου. Σήμερα όμως, μην ξεχνάτε, είναι 19η Μαΐου. Σαν σήμερα ο φονιάς γυναικοπαίδων, ο Χίμλερ των Χριστιανών της Μικράς Ασίας, ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα κι άρχισε η τελική φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Κύριος συνεργάτης του ο Τοπάλ (κουτσός) Οσμάν, μια σπάνιας διαστροφής εγκληματική προσωπικότητα που ταίριαξε καλά με τον αμφιφιλόφυλο και σαδιστή αφέντη του.
350.000 Πόντιοι πέρασαν από το λεπίδι, το τουφέκι και τις πορείες θανάτου, ένα «Άουσβιτς εν ροή», όπως είπε ο Π. Ενεπεκίδης. Μια γενοκτονία αλά τούρκα, χωρίς ψευδοεπιστημονική θεμελίωση περί ανωτερότητας της τουρκικής φυλής. Απλά πράγματα: φόνοι, βιασμοί και πλιάτσικο. Τους φονιάδες ακολουθούσε να ολόκληρο λογιστικό σύστημα διαχείρισης των κλοπιμαίων. Έγιναν μάλιστα αργότερα δίκες κατά αυτών που καταχράστηκαν μεγαλύτερο μερίδιο από ό,τι «δικαιούνταν» από τα ματωμένα υπάρχοντα των εξολοθρευμένων Χριστιανών. Ένα άλλο οργανωμένο σύστημα σοφών άλλαζε τα ονόματα ακόμη και στο τελευταίο ρυάκι, στο τελευταίο ύψωμα. Ξέρανε και ξέρουν ότι είναι καταπατητές. O Ερντογάν κρατά καλά την σκυτάλη του αίματος και της ατιμίας. Συνεχίζει την παράδοση του Κεμάλ και του χαλιφάτου, που παρά τις διαφορές τους, η παλιά και η «νέα» Τουρκία ενώνονται στο Φόνο, τους Βιασμούς και το Πλιάτσικο. Ο Ερντογάν διατηρεί την Ύβρι, διατηρεί αλώβητους τους μηχανισμούς της Γενοκτονίας. Αφού όμως ξέρει Ιστορία, γι’ αυτό ζητάει το Φετιχέ τζαμί, τότε θα ξέρει ότι μετά την Ύβρη, κάποια στιγμή έρχεται η Νέμεση. (...)
Υπάρχει ένα κομμάτι του ελεύθερου Ποντιακού ελληνισμού που είναι συνειδητοποιημένο και όντας μακριά από την ελλαδική παρακμή με την χυδαιότητα του κομματισμού και την αποδομητική υιοθέτησι αλλοτριωτικών ιδεολογιών, προοδεύει χωρίς να παύει να ανθίσταται, να μάχεται και να διεκδικεί το δικαίωμα στην μνήμη και την αλήθεια ως μοναδικό δρόμο για την ειρήνη.
Δίπλα στο ανάστημα του Νίκου Παπαδόπουλου, βουλευτή του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Σουηδίας, ποντιακής καταγωγής, χάρις στην δράσι του οποίου εφέτος , στις 11 Μαρτίου είχαμε από τη Βουλή της Σουηδίας ένα ιστορικό ψήφισμα υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, (καθώς επίσης των Αρμενίων και των χριστιανικών μειονοτήτων των Ασσυρίων, Συρίων και Χαλδαίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία), θα ‘θελα να βάλω έναν άλλο συνειδητοποιημένο Πόντιο του οικουμενικού Ελληνισμού, της εν πολλοίς άγνωστης και μάλλον ανοργάνωτης ελληνικής διασποράς: τον Αυστραλό σκηνοθέτη Peter Stefanidis, που σχετικά πρόσφατα παρουσίασε την μικρού μήκους ταινία του με τον τίτλο Pontos, εύγλωττη καλλιτεχνική δημιουργία γύρω από την Γενοκτονίαπου συντελέστηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ και τους ομοϊδεάτες του σε βάρος του Ελληνισμού της Ιωνίας και του Πόντου, πριν 90 περίπου χρόνια εκεί στα προαιώνια προγονικά μας χώματα. Μια εξαίρετη κινηματογραφική παραγωγή του 2009, ως διαμαρτυρία κατά του εθνοφυλετικού μίσους και αναστοχασμός για δικαιοσύνη και πραγματική ειρήνη.
Σήμερα παρουσιάζουμε το τρέιλερ. Την προσεχή Κυριακή στο ιστολόγιό μας σε «πρώτη προβολή» η ταινία !
Δεν είναι πολλές μέρες που ο φίλος, και σε πολλά ομοϊδεάτης Γιάννης Παναγάκος, μας έχει στείλη το παρακάτω ποίημά του. Ευκαιρία, το ποίημα αυτό που τιτλοφορείται «Χριστός Ανέστη», (παρ’ όλο που είναι πολυθεματικό), με την αποψινή λήξι (όπως είθισται με το πρό της Αναλήψεως σαραντάμερο) του κατά παράδοσι αναστάσιμου χαιρετισμού, να το δημοσιεύσουμε σήμερα στο Ιστολόγιο:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Ένα εξωκκλήσι ταπεινό, στην άκρια εκεί του δάσους, φέρνει τη σκέψη στα παλιά, στα παιδικά τα χρόνια, τότε, που ερχόμουν στη Λαμπρή, με μια λευκή λαμπάδα, με φίλους και με συγγενείς, και με θερμή την πίστη, ν’ ακούσουμε τη λειτουργιά, να κάμνουμ’ το σταυρό μας, να περιμένουμ’ τον παπά, να πει «Χριστός Ανέστη», για να τσουγκρίσουμε τ’ αυγά, να ευχηθούμε σ’ ούλους, και της αγάπης το φιλί να δώσουμε , να πάρμε!
Φτάνω κοντά κι’ ανασκιρτώ, ανασκιρτώ και σειέμαι, κι’ ως μπαίνω μέσα, προσκυνώ Τη Του Θεού Σοφία· και τον Προστάτη των αγρών, της έμορφης της πλάσης, ψάχνω για να προσευχηθώ - θέλω να φχαριστήσω, για της αγάπης τους καρπούς, για του κεφιού το νέκταρ! Στον Άγιο Τρύφωνα εμπροστά, στέκω και προσευχιέμαι, που έχει η χάρη του γιορτή, την πρώτη του Φλεβάρη, και τον νογάμε, των αγρών, Προστάτη Φύλακά τους· μα… ξέρω, μέσα μου βαθιά, ξέρω και συλλογιέμαι της Δήμητρας την προσφορά, του Διόνυσου το μύθο· και όταν βγαίνω στην αυλή και τον κισσό αντικρίζω, να ’χει τους τοίχους αγκαλιά, με τις καρδιές των φύλλων, κι’ ως θεϊκή, μια ευωδιά, τριγύρω από την πόρτα, που την κυκλώνει απαλά το μέγα Άγιο Κλήμα, μού ’ρχεται μέσα στην ψυχή, και γλυκοαναγαλιάζω· και μού ’ρχεται οπτασιασμός, ο Διόνυσος μπροστά μου, το θύρσο να κρατεί ψηλά, τ’ αμπέλια να ευλογάει, να λευτερώνει την ψυχή, μέσα στη μέθη του οίνου· μα… από την ονειροπολιά, με ξύπνησε η καμπάνα, που, κάθε μια Σαρακοστή και στων Παθών τις μέρες, πένθιμα κλαίει και μηνά και τον καιρό ετοιμάζει, για τη μεγάλη αλλαγή, για τη μεγάλη μέρα, έπειτα απ’ την καταστροφή, έπειτα από τον πόνο, κι’ από τα χιόνια της καρδιάς, το πάγωμα της φύσης, κι’ από του Άδη το βυθό, το βάρος του θανάτου, έπειτα απ’ όλα τα κακά κι’ από το μαύρο χάρο, ’ρχέται η μεγάλη αλλαγή, ’ρχέται η μεγάλη μέρα, που η φύση θε να αναστηθεί, η φύση θ’ ανατείλει, και θά ’ρθει η άνοιξη ξανά, θά ’ρθει το καλοκαίρι, κι’ οι ανθρώποι θα λευτερωθούν, θ’ αναστηθεί η ψυχή τους, κι’ αν θέλουν, θα λευτερωθούν, κι’ απ’ το αμάρτημά τους, ν’ αρχίσουνε νέα ζωή, όπως η πλάση ούλη, γιατί, ανέστη ο Χριστός, το θάνατο πατήσας.
Όπως κι’ εσύ θ’ αναστηθείς, Πατρίδα πονεμένη, αν λογαριάσεις, πως «ευ ζήν», δεν είν’ «καλά περνάω», μα, μόνο, «αξιοπρεπώς και εν τιμή διάγω»· κι’ αν, την Ανάσταση, ξανά, τη νιώσεις ευκαιρία, το νέο «Όχι», σου να πεις, στους «βάρβαρους», εντός σου, ν’ αναστηθεί σου η καρδιά, να γιάνει το κορμί σου, τι έχει τραύματα πολλά, απ’ τα δικά σου χέρια, που... τα ευλογάνε οι τρανοί, σαν σε κακό σε βάνουν, και τα ματάκια σ’ τα υγρά, τα’ ιστοροχρυσωμένα, τα βγάνεις πάλι μοναχή, μονάχη τ’ απαρνιέσαι!
Μ’ αν λογαριάσεις, πως «ευ ζήν», είναι «τιμή και χρέος», και θυμηθείς τη δόξα σου, κι’ αστράψει η αρχοντιά σου, και θυμηθείς, τί ’ναι για σε, τί ’ν’ για τον κόσμο η Ελλάδα, κι’ «Ελλάδα», αν νιώσεις στην ψυχή, Ελλάδα - τ’ όνειρό σου - ξανά, στο φως σου θα ενδυθείς, με φως θα διαλαλήσεις, Ανέστη εκ τάφου ο Χριστός, μαζί κι η Ελλάδα Ανέστη! Ανέστη, Ανέστη ο Χριστός, Χριστός και Πλάση Ανέστη! Χριστός Ανέστη, αληθώς! ω φως! η Ελλάδα έστη!!
Il fu archivescovo di AteneCristodoulos chiedendo scusa dai giovani della Grecia (12 anni fa, 9.5.1998).
Πριν από 12 χρόνια, 9 Μαΐου του 1998, ο νεοεκλεγής τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος (1939-2008) εκφώνησε τον παρθενικό του λόγο στην Μητρόπολη των Αθηνών.
Προς το τέλος της ομιλίας του απευθύνθηκε καταφανώς συγκινημένος προς τους νέους και είπε:
[Αποδελτιώνουμε για σάς (και εμάς) το απόσπασμα. Ολόκληρη την ομιλία του (γνωστή και ως «επιβατήριος λόγος») μπορείτε να την βρήτε και στο Αντίβαρο]
Τελειώνοντας, θα ήθελα να απευθυνθώ εδικά στους Νέους της Πατρίδας μας και από τη θέσι αυτή να τους πώ: Παιδιά μου, χρυσά της Ελλάδος παιδιά. Είσθε το καμάρι του Γένους, η δαφνοστεφανωμένη απαντοχή μας. Όμως, παιδιά μου, σας προδώσαμε, σας πονέσαμε με την υποκρισία μας και σας ευτελίσαμε μέσα σας την έννοια του χρέους. Σας χρεώνουμε τις παρεκτροπές σας, ενώ είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί τους. Σας στερήσαμε την αγάπη, σας αφήσαμε έρμαιους στα κύματα του κατακλυσμού της Βαβυλώνας. Σας αναγκάσαμε να ζήτε σ' ένα κόσμο απάνθρωπο, ανηλεή και ανοικτίρμονα. Σας υποδείξαμε να ακολουθήσετε δρόμους, που εμείς δεν βαδίζαμε. Σας αφαιρέσαμε την πίστι και την ελπίδα. Γκρεμίσαμε από μέσα σας κάθε ιδανικό. Και όμως λέμε ότι σας αγαπάμε. Σείς, με την οξύνοιά σας καταλάβατε την ασυνέπειά μας. Και μας εγκαταλείψατε. Δεν μας εμπιστεύεστε πια, δεν θέλετε να ζήσετε στον κόσμο πού εμείς σας ετοιμάσαμε. Και στραφήκατε στην αναζήτησι της χίμαιρας μέσ' απ' τα ναρκωτικά, στην επιβεβαίωσί σας μέσα από τη βία. Παιδιά μου, σήμερα αυτός πού σας μιλάει αυτή την στιγμή, παίρνει πάνω του την ευθύνη. Ναι παίρνει πάνω του την ευθύνη για τις απέναντί σας αμαρτίες όλης της γενιάς του, και σας ζητά, ταπεινά, συγγνώμη. Θέλει όμως ταυτόχρονα να σας πή, πώς καμιά αμαρτία δική μας και καμιά αστοχία δική σας, δεν μπορεί να σας κλείση το δρόμο προς την καταξίωσι. Τα αδιέξοδα πλήθυναν. Τώρα η αδυσώπητη ανάγκη σας καλεί σε απόφασι. "Όταν αλύπητη, βαρειά ξεσπά η ανάγκη και προστάζει,/ ανάξιος είναι όποιος διστάζει" λέει ο εθνικός μας ποιητής. (Κ. Παλαμάς). Υπάρχει ένας χώρος πού δεν θα σας προδώση ποτέ. Είναι ο χώρος της Εκκλησίας. Ελάτε σ' αυτόν, ελάτε στην πίστι, ελάτε στο Χριστό. Ψάξτε να βρήτε ανάμεσα στη γενιά των πατέρων σας τους άξιους, τους ατίμητους, τους σεβάσμιους, τους ικανούς. Γιατί υπάρχουν! Θα βρήτε κοντά μας, θα βρήτε κοντά τους, ό,τι έχετε από χρόνια τώρα στερηθή. Και μαζί την αληθινή ελευθερία, την αληθινή δικαιοσύνη, την αληθινή αλήθεια. Ο Αναστάς Χριστός, παιδιά μου, να είναι πάντα μαζί σας!
"Η χάρις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων ημών. Αμήν".
INVITO DI AVAX & PESSI A UNA SERATA CULTURALE Οι φίλοι του Συλλόγου, αλλά και του Ιστολογίου, είναι προσκεκλημένοι μεθαύριο ΔΕΥΤΕΡΑ στην πρώτη αμιγώς μορφωτική εκδήλωσητου Εκπολιτιστικού-αθλητικού σωματείου μας.
Το Α.Ε. Κέντρο Άβαξ Και Πεσσοί (από κοινού με την Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση Χαλκίδας) με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλεί όλους, μέλη και μή,σε πολιτιστική βραδιάπου περιλαμβάνει δύο διαλέξεις επι θεμάτων πολύ μεγάλου ενδιαφέροντος. Ομιλητές δύο εξαίρετοι επιστήμονες: ο φίλος του Ιστολογίου μας αστροφυσικός Αντώνης Αντωνίου και ο σεισμολόγος Αθανάσιος Γκανάς.
ΔΥΟ ΟΜΙΛΗΤΕΣ, ΔΥΟ ΘΕΜΑΤΑ DUE CONFERENZE, DUE ORATORI 1. Θέμα: «Παλίρροιες και το φαινόμενο του Πορθμού του Ευρίπου» Ομιλητής: Αντώνιος Αναστ. Αντωνίου Δρ Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών
2. Θέμα: «Πρόσφατοι μεγάλοι σεισμοί στον κόσμο και η επίδραση τους στην Ελλάδα»
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 10 Μαίου 2010, ημέρα Δευτέρα και ώρα 8 μ.μ. στην συνεδριακή αίθουσα της ΔΗ.Κ.Ε.Χ., Αβάντων 50. (Συνολική εκτιμώμενη διάρκεια εισηγήσεων 60΄)
Manifestazioni davanti al Parlamento greco: 1 Video (dal You Tube) amatoriale, un Preludio e 2-3 citazioni letterarie.
1. 'Ενα Βίντεο Πορεία 5 Μαΐου 2010 ΒΟΥΛΗ -ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Χωρίς σχόλια (φτάνουν τα συνθήματα των συγκεντρωμένων διαδηλωτών)... ...............................................................................
(Παραφιλολογίες μπροστά στο χάος της χιλιοπροδομένης χώρας μας)
Την πρωτοφανή διαμαρτυρία κατά των μέτρων της Κυβέρνησης και εν μέρει κατα του πολιτικού συστήματος, των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο κέντρο της πρωτεύουσας (που "συμπτωματικώς" δεν πρόβαλαν τα ΜΜΕ) καπέλωσε το φριχτό γεγονός με τις 4 αδικοχαμένες ψυχές (3 + 1 αγέννητη) στον εγκληματικό εμπρησμό της Τράπεζας 200-300 μέτρα πιο πέρα απο το Κοινοβούλιο... Το τέλος ή η αρχή;
2. Προανάκρουσμα: [Παραλλαγή του Νόμου του Μέρφυ]: Όταν κάτι μπορεί να πάει χειρότερα, θα πάει.
3. Τσιτάτα:
α. "Βρισκόμαστε στο χείλος της Αβύσσου Είναι ευθύνη όλων μας να μη γίνει το βήμα προς το κενό". (Κ. Παπούλιας, χθεσινό διάγγελμα)
β.«…Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου∙ από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό…. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος… Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά… άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: «Μου αρέσει». Καζαντζάκης (Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, 1946)
Όταν ήμουν μαθητής ένα από τα πράγματα που με εξόργιζαν στο συγγραφικό έργο του μεγάλου νεοέλληνα πεζογράφου μας, ήταν ο μηδενισμός του. Σήμερα που είμαι λιγότερο έφηβος βρίσκομαι πιο κοντά στις νιχιλιστικές απόψεις του Καζαντζάκη, όχι βέβαια για το προσωπικό μου αξιακό σύστημα -άπαγε!- αλλά μόνον όσον αφορά στο ενδεχόμενο να ανακάμψη αυτή η χώρα και να υπάρξη δημιουργικό μέλλον για αυτόν τον μεγαλειώδη λαό που σαπίζει ελεεινό σαρκίο εδώ και δεκαετίες (ή μάλλον αιώνες) με κάποια διαλείμματα- μέσα σε μια άνευ προηγουμένου πολιτισμική παρακμή. Να μπορούσαμε, δηλαδή, να κάνουμε όχι «την κρίσι ευκαιρία», (που λέει ο -δήθεν λαοπρόβλητος- Πρωθυπουργός μας), αλλά την ίδια την καταστροφή να μπορούσαμε να κάνουμε ευκαιρία αναδόμησης, εκ θεμελίων, του θλιβερού κράτους μας.
γ.Φωτιά να καθαρίσει η γής! Ν΄ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε. Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Καζαντζάκης (Ασκητική, Salvatores Dei, 1927)
Συνοψίζω [πάντα με τα λόγια του συγγραφέα της –για μένα ακόμα ιδεολογικά εκνευριστικής- Ασκητικής]:
δ.Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρα κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει! (…) και λέω: "Αυτό θέλω!"
Non siamo tutti colpevoli x la crisi nel paese (Un amico del blog cita un testo di Em. Roidis, "Il lamento di un becchino", ancora incredibilmente attuale)
Απίστευτα εύστοχη η παρέμβασι του φίλου Χρήστου Γιασεμή για να αντιμετωπισθή αποτελεσματικά η ισοπεδωτική άποψι που ακούγεται συχνά-πυκνά τελευταία, πως για την αβυσσαλέα οικονομική κρίσι της χώρας εξ αιτίας της οποίας η χώρα μας οδηγείται στο δίλημμα «Καθεστώς κηδεμονίας από ξένες δυνάμεις ή πτώχευσι», τάχατες, φταίμε όλοι μας. Ο Χρήστος μας έστειλε εχθές την παρακάτω συνεργασία, κατά την οποία ανατρέχει στο σατιρικό διηγήμα του Εμμανουήλ Ροΐδη «Το Παράπονο ενός Νεκροθάπτου» (1895), στο οποίο καυτηριάζεται από τον συγγραφέα της Πάπισσας Ιωάννας η ανικανότητα και η ευτέλεια των ελλήνων πολιτικών (εκείνης της εποχής), των πολιτικών οι οποίοι μέσα από πολυετή διαφθορά και αλλεπάλληλα οικονομικά σκάνδαλα (όπως τα «Λαυριακά») οδήγησαν μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας σε οικονομική καταστροφή και απόγνωσι. [Τότε, όπως και τώρα!] Ο ισχυρισμός, λοιπόν, πως «όλοι φταίμε» για την καταστροφή αυτή που ζούμε σήμερα, λαός και κυβερνήτες, μπορεί να έχει κάποια δόσι αληθείας, χρησιμοποιείται όμως υποκριτικά και δόλια από εκείνους που ψάχνουν τρόπο να απενοχοποιήσουν τους κατ’ εξοχήν φταίχτες. Ιδού, λοιπόν, το αντεπιχείρημα του Ροϊδη [ήταν κι αυτός ο ίδιος θύμα του χρηματιστηριακού σκανδάλου που αναφέραμε] που κονιορτοποιεί τον πονηρό ισχυρισμό, εκείνον που εντέχνως ρίχνει το φταίξιμο σε ολόκληρη την κοινωνία, στον λαό αδιακρίτως, για τον λόγο ότι εκτρέφει/ανέχεται τους ανάξιους ή δόλιους πολιτικούς. Ο λαός μέσα στην ανοησία του, την αφέλεια ή τέλος πάντων στην απαιδευσία (στην οποία οι ίδιοι οι ηγέτες του τον έχουν ρίξη) δεν θα έπρεπε να αποτελεί το εύκολο θήραμα για τους πολιτικούς που τον χρησιμοποιούν για κάθε είδους ιδιοτέλεια. Έπρεπε να τον βλέπουν με συμπάθεια και να φροντίσουν για την καλύτερη τύχη του και όχι να τον εκμεταλλεύονται. Για να καταλήξη ο ευφυέστατος συγγραφέας μετά απο έναν επιτυχή παραλληλισμό των φαύλων πολιτικών με άστοργους αμαξάδες και του λαού με τα καλοκάγαθα τετράποδα άλογα ζώα (μουλάρια και γαϊδούρια συμπεριλαμβάνονται) που υποφέρουν από την κακομεταχείρισι μέχρι ψόφου, σε μια κραυγή διαμαρτυρίας-καταγγελία ιδιαίτερα επίκαιρη για την σημερινή μας ελλαδική κατάντια: Ανάθεμα στους λαοπλάνους!! Ευχαριστούμε τον Χρήστο για την συμβολή του και παραθέτουμε χωρίς άλλο σχολιασμό το εύρημα-κείμενό του:
Επειδή πολλά γράφονται και λέγονται τελευταία για τις ευθύνες των πολιτικών και τον καημένο λαό που τους πίστεψε, αξίζει να θυμηθούμε τι έγραφε ο Ροΐδης πριν εκατό χρόνια στο αθησαύριστο κείμενό του ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΘΑΠΤΟΥ. Ένας νεκροθάφτης που πίστεψε σε βουλευτή, πούλησε όλη του την περιουσία για να βολέψει το παιδί του και στο τέλος έχασε τα πάντα. Σ’ αυτόν μιλάει σε α΄ ενικό ο Ροΐδης: – Πταίεις όμως και σύ, του είπα, που ανακατεύθης εις αυτήν(πολιτικην). Και σύ και όσοι άλλοι μαζεύετε ψήφους και πιστεύετε εις όσα σας λέγουν.
Το επιχείρημά μου, αντί να τον αποστομώση, τον έκαμε να σηκωθή βροντόλαλος και φοβερός. Τα μάτια του εσπιθοβολούσαν και μου έσφιξε τα χέρια που μ' έκαμε να πονέσω.
-Μή το λες, μου είπεν, αυτό, γιατί δε σου κάμνει τιμή. Το “σύ φταις γιατί με πίστεψες“, άφησε το εις τους λωποδύτες του χρηματιστηρίου. Όσον ευκολώτερα πιστεύομεν και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσον μεγαλειτέρα είναι η ασυνειδησία εκείνων που μας απατούν. Όσον πλέον κουτός, άκακος και απονήρευτος είναι ο λαός, τόσον περισσότερον έπρεπε να τον συμπαθούν και να τον λυπούνται, αντί να νομίζουν πως η κουταμάρα και η καλοσύνη του τους δίδει το δικαίωμα να τον γδέρνουν ως το κόκκαλο, να τον καταδικάζουν εις την βρώμαν, την αρρώστιαν και την ατιμίαν, να φέρωνται μαζί του καθώς οι άκαρδοι εκείνοι καρραγωγείς που σκοτώνουν τα άλογα απ’ το πολύ φόρτωμα και το πολύ ξύλο για το λόγο που δεν δαγκώνουν και δεν κλωτσούν.Αν έχεις μέσα στο στήθος σου καρδιά και όχι πέτρα, μή λες πως φταίει ο λαός, αλλά φώναξε μαζί μου“Ανάθεμα εις τους λαοπλάνους!” Την χάριν ταύτην δεν ημπόρεσα να κάμω εις τον δυστυχή νεκροθάπτην, διότι ολίγην έχω φωνήν και δεν αγαπώ τας φωνάς. Αν εννόησα αυτόν καλά, εκείνο το οποίον εζήτει, παραβάλλων τους πολιτικούς μας προς καρραγωγείς, ήτο, καθώς υπάρχουσιν αλλαχού εταιρείαι προς προστασίαν των ανυπερασπίστων πλασμάτων, αλόγων, γατών, περιστερών και άλλων πτερωτών μαστοφόρων, ούτω να συστηθή και εις την Ελλάδα προστατευτική των ψηφοφόρων.
Crisi economica e questioni nazionali: un cittadino greco si domanda su Tracia e FYROM
Συνεργάτης του ιστολογίου (αν και όχι -ακόμα- τακτικός, αλλά μέλος του Συλλόγου μας, βεβαίως) θέλησε να αναφερθή στις τελευταίες εξελίξεις στην χώρα μας και με ιδιαίτερη ανησυχία προβληματίζεται για τον αντίκτυπο στα εθνικά μας θέματα. Μας έστειλε, λοιπόν, το παρακάτω λίαν ενδιαφέρον κείμενό του και μας δήλωσε πως αφορμήθηκε από εντελώς πρόσφατα δημοσιεύματα στον ημερήσιο Τύπο. Με χαρά αναρτούμε το κείμενο σχολιάζοντας πως, ιδιαίτερα για το πρώτο ζήτημα της επικείμενης επίσκεψης Ερντογάν, ο φίλτατος συνεργάτης μας πρόλαβε, αφού και εμείς σκεφτόμασταν να καταθέσουμε την έντονη ανησυχία μας (προσωπικά μας …μυρίζει συνδιαχείρισι όχι μόνο σε Θράκη, αλλά και στο πετρελαιοφόρο Αιγαίο) και να τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε για την άστοχη επιλογή του χρονισμού (= “timing” ).
Ερωτήσεις για εθνικά θέματα
1
Ο Τούρκος πρωθυπουργός κ. Ταγίπ Ερντογάν στη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα, στις 14 Μαϊου έχει ζητήσει να επισκεφθεί τη Θράκη. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συνοδέψει τον κ. Ερντογάν με το σκεπτικό ότι η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να κρύψει και πως μια τέτοια κίνηση θα έστελνε ένα μήνυμα προσέγγισης. Ωστόσο Έλληνες διπλωμάτες εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας επίσκεψης του κ. Παπανδρέου με τον Τούρκο πρωθυπουργό καθώς εκτιμούν ότι μια τέτοια κίνηση θα έδινε την εντύπωση συνδιαχείρισης στην περιοχή και θα ενίσχυε την προσπάθεια της Άγκυρας να συνδεθούν τα θέματα της μουσουλμανικής μειονότητας με τις τουρκικές παραβιάσεις στα ζητήματα της ελληνικής μειονότητας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της επαναλειτουργίας της θεολογικής Σχολής της Θράκης . Ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε θέσει το θέμα τον Δεκέμβριο και στον πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Μπαράκ Ομπάμα,στον οποίο μίλησε για «130.000 Τούρκους μουσουλμάνους που υποφέρουν».
Η σημερινή κυβέρνηση όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση είχε κατηγορήσει την προηγούμενη κυβέρνηση ότι αποδέχεται την επίσκεψη Ερντογάν στη Θράκη «χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό πλαίσιο», όταν το Μάιο του 2004 ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε ξαναεπισκεφθεί τη Θράκη. «Ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι πολιτικός και όχι θρησκευτικός ηγέτης και δεν κατανοούμε τα περι ιδιωτικής επίσκεψης και συνάντησης με τους ομοθρήσκους του», δήλωνε το Μάιο του 2004 η σημερινή υπουργός Παιδείας κα. Άννα Διαμαντοπούλου.
Ερώτηση:Αλήθεια, τι έχει να δηλώσει σήμερα η υπουργός Παιδείας κα. Άννα Διαμαντοπούλου για την επικείμενη επίσκεψη από κοινού του Έλληνα και του Τούρκου πρωθυπουργού σε μια περιοχή ιδιαίτερα ευαίσθητη για τα εθνικά θέματα και πώς σκοπεύει να διαχειριστεί το θέμα η ελληνική κυβέρνηση;
2. Προσφυγή στα ελληνικά δικαστήρια για να ανακτήσουν την ελληνική ιθαγένεια και να αποζημιωθούν για τις περιουσίες που τους κατασχέθηκαν από το ελληνικό κράτος ετοιμάζουν οργανώσεις που εκπροσωπούν περίπου 8.000 «Μακεδόνες του Αιγαίου» (;;;) από τους περίπου 60.000 σλαβόφωνους που εγκατέλειψαν την Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Το θέμα είχε τεθεί από την κυβέρνηση των Σκοπίων και στην προηγούμενη κυβέρνηση θέτοντας ζήτημα «Μακεδονικής μειονότητας» (;;;) στην Ελλάδα. Η υπηρεσία μετανάστευσης της ΠΓΔΜ κάλεσε τους ενδιαφερόμενους, τόσο αυτών που ζουν στο κράτος των Σκοπίων, όσο και στο εξωτερικό (Καναδά, Γερμανία, Αυστραλία και ΗΠΑ) να συμπληρώσουν τα σχετικά δικαιολογητικά.
Έτσι συνδέεται μια υπόθεση «που αφορά τα υπόλοιπα που χρωστάμε από την εποχή του εμφυλίου», σύμφωνα με δήλωση του σημερινού υπουργού εργασίας κ. Ανδρέα Λοβέρδου, με τις αλυτρωτικές βλέψεις της εθνικιστικής κυβέρνησης των Σκοπίων. Ομάδα νομικών και ειδικών στα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα που θα χειριστεί την υπόθεση εκτιμά τις διεκδικήσεις στα 18 δισεκατομμύρια Ευρώ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι 500 αιτούντες ζητούν να πάρουν εκτάσεις ακόμη και γύρω από την Θεσσαλονίκη.Οι προσφυγές θα έχουν ατομικό χαρακτήρα και σε περίπτωση που απορριφθούν η συνέχεια θα δοθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ερωτήσεις: 1. Τι έχει να δηλώση σήμερα ο υπουργός κ. Λοβέρδος; 2. Τα 18 δις που διεκδικούνται δεν θα γονατίσουν την Εθνική Οικονομία (και είναι άραγε τυχαίο ότι διεκδικούνται σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την οικονομία της χώρας μας); 3. Πώς σκοπεύει να διαχειρισθεί και αυτό το ευαίσθητο εθνικό θέμα η ελληνική κυβέρνηση;
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ :
Το παρόν ιστολόγιο αποτελεί μίαν ακόμη υλοποίηση του Καταστατικού τού Συλλόγου μας .
Ως διαδικτυακό ημερολόγιο – σημειωματάριο, ως γνωστόν, το ιστολόγιο αποτελεί γενικά χρησιμότατο μέσον επικοινωνίας . Εμείς επιπλέον εκτιμούμε πως και αυτό –εκτός της ιστοσελίδας- συνδυάζεται αποτελεσματικά με το παραδοσιακά προτιμώμενο ( και πράγματι μέχρι στιγμής αναγνωρισιμότερο και προσιτότερο) αυτών Έντυπο μέσον υπό την μορφή Περιοδικού.
Το Ιστολόγιο το βλέπουμε και ως ιστομπλοκάκι όπου αντανακλάται, δημοσιοποιείται ή και σχολιάζεται η δραστηριοποίηση του Συλλόγου, αλλά το οραματιζόμαστε και ως βήμα έκφρασης των μελών και φίλων τού Συλλόγου και των ενδιαφερόντων τους.
ΝΕΟΣ ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ =
Ιστολόγιο που διευθύνεται απο έναν ελεύθερο Έλληνα -κομματικά ανέντακτο, φυσικά - και αντιεξουσιαστή, λάτρη τού Ελληνικού Πολιτισμού νοούμενου στην διαχρονία και στην Οικουμενικότητά του. Αφιερωμένου θαυμαστή τού ήρωα Παλαμήδη, του αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου και του Ιωάννη Καποδίστρια. Το «μπλόγκ» είναι ελεύθερο βήμα για όλα τα μέλη και τους φίλους τού Πολιτιστικού-Αθλητικού Συλλόγου της Χαλκίδας «ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ».
(κλπ βλ allblogs.gr)
1. Μετά την πρώτη αυτή φωτογραφία (με τους κ. Σοϊλεμέζη και Κακάτσο να κηρύσσουν την έναρξι της πολιτιστικής βραδιάς και να παρουσιάζουν τους 2 ομιλητές) ακολουθούν άλλες έξι παρακάτω: 
Αναρτήσεις
