Η ιστορική πορεία-διαδήλωσι στο Σύνταγμα: 1 Βίντεο, Ένα "Προανάκρουσμα" και 2-3 Τσιτάτα...

Manifestazioni davanti al Parlamento greco: 1 Video (dal You Tube) amatoriale, un Preludio e 2-3 citazioni letterarie.


1. 'Ενα Βίντεο
Πορεία 5 Μαΐου 2010 ΒΟΥΛΗ -ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Χωρίς σχόλια (φτάνουν τα συνθήματα των συγκεντρωμένων διαδηλωτών)...
...............................................................................

(Παραφιλολογίες μπροστά στο χάος της χιλιοπροδομένης χώρας μας)

Την πρωτοφανή διαμαρτυρία κατά των μέτρων της Κυβέρνησης και εν μέρει κατα του πολιτικού συστήματος, των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο κέντρο της πρωτεύουσας (που "συμπτωματικώς" δεν πρόβαλαν τα ΜΜΕ) καπέλωσε το φριχτό γεγονός με τις 4 αδικοχαμένες ψυχές (3 + 1 αγέννητη) στον εγκληματικό εμπρησμό της Τράπεζας 200-300 μέτρα πιο πέρα απο το Κοινοβούλιο...
Το τέλος ή η αρχή;

2. Προανάκρουσμα:
[Παραλλαγή του Νόμου του Μέρφυ]:
Όταν κάτι μπορεί να πάει χειρότερα, θα πάει.


3. Τσιτάτα:

α. "Βρισκόμαστε στο χείλος της Αβύσσου Είναι ευθύνη όλων μας να μη γίνει το βήμα προς το κενό". (Κ. Παπούλιας, χθεσινό διάγγελμα)

β. «…Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου∙ από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό…. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος…
Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά… άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: «Μου αρέσει».
Καζαντζάκης (Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, 1946)

Όταν ήμουν μαθητής ένα από τα πράγματα που με εξόργιζαν στο συγγραφικό έργο του μεγάλου νεοέλληνα πεζογράφου μας, ήταν ο μηδενισμός του.
Σήμερα που είμαι λιγότερο έφηβος βρίσκομαι πιο κοντά στις νιχιλιστικές απόψεις του Καζαντζάκη, όχι βέβαια για το προσωπικό μου αξιακό σύστημα -άπαγε!- αλλά μόνον όσον αφορά στο ενδεχόμενο να ανακάμψη αυτή η χώρα και να υπάρξη δημιουργικό μέλλον για αυτόν τον μεγαλειώδη λαό που σαπίζει ελεεινό σαρκίο εδώ και δεκαετίες (ή μάλλον αιώνες) με κάποια διαλείμματα- μέσα σε μια άνευ προηγουμένου πολιτισμική παρακμή.
Να μπορούσαμε, δηλαδή, να κάνουμε όχι «την κρίσι ευκαιρία», (που λέει ο -δήθεν λαοπρόβλητος- Πρωθυπουργός μας), αλλά την ίδια την καταστροφή να μπορούσαμε να κάνουμε ευκαιρία αναδόμησης, εκ θεμελίων, του θλιβερού κράτους μας.

γ. Φωτιά να καθαρίσει η γής! Ν΄ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε.
Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί.
Καζαντζάκης (Ασκητική, Salvatores Dei, 1927)

Συνοψίζω [πάντα με τα λόγια του συγγραφέα της –για μένα ακόμα ιδεολογικά εκνευριστικής- Ασκητικής]:

δ. Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρα κατά την άβυσσο. Και να λες:
Τίποτα δεν υπάρχει!
(…) και λέω:
"Αυτό θέλω!"