Πόσο φταίμε όλοι για την κρίσι: Μια επισήμανσι ενός φίλου και το επίκαιρο «Ανάθεμα στους λαοπλάνους» πολιτικούς, του Ροΐδη. Non siamo tutti colpevoli.

Non siamo tutti colpevoli x la crisi nel paese (Un amico del blog cita un testo di Em. Roidis, "Il lamento di un becchino", ancora incredibilmente attuale)

Απίστευτα εύστοχη η παρέμβασι του φίλου Χρήστου Γιασεμή για να αντιμετωπισθή αποτελεσματικά η ισοπεδωτική άποψι που ακούγεται συχνά-πυκνά τελευταία, πως για την αβυσσαλέα οικονομική κρίσι της χώρας εξ αιτίας της οποίας η χώρα μας οδηγείται στο δίλημμα «Καθεστώς κηδεμονίας από ξένες δυνάμεις ή πτώχευσι», τάχατες, φταίμε όλοι μας. Ο Χρήστος μας έστειλε εχθές την παρακάτω συνεργασία, κατά την οποία ανατρέχει στο σατιρικό διηγήμα του Εμμανουήλ Ροΐδη «Το Παράπονο ενός Νεκροθάπτου» (1895), στο οποίο καυτηριάζεται από τον συγγραφέα της Πάπισσας Ιωάννας η ανικανότητα και η ευτέλεια των ελλήνων πολιτικών (εκείνης της εποχής), των πολιτικών οι οποίοι μέσα από πολυετή διαφθορά και αλλεπάλληλα οικονομικά σκάνδαλα (όπως τα «Λαυριακά») οδήγησαν μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας σε οικονομική καταστροφή και απόγνωσι. [Τότε, όπως και τώρα!]
Ο ισχυρισμός, λοιπόν, πως «όλοι φταίμε» για την καταστροφή αυτή που ζούμε σήμερα, λαός και κυβερνήτες, μπορεί να έχει κάποια δόσι αληθείας, χρησιμοποιείται όμως υποκριτικά και δόλια από εκείνους που ψάχνουν τρόπο να απενοχοποιήσουν τους κατ’ εξοχήν φταίχτες.
Ιδού, λοιπόν, το αντεπιχείρημα του Ροϊδη [ήταν κι αυτός ο ίδιος θύμα του χρηματιστηριακού σκανδάλου που αναφέραμε] που κονιορτοποιεί τον πονηρό ισχυρισμό, εκείνον που εντέχνως ρίχνει το φταίξιμο σε ολόκληρη την κοινωνία, στον λαό αδιακρίτως, για τον λόγο ότι εκτρέφει/ανέχεται τους ανάξιους ή δόλιους πολιτικούς.
Ο λαός μέσα στην ανοησία του, την αφέλεια ή τέλος πάντων στην απαιδευσία (στην οποία οι ίδιοι οι ηγέτες του τον έχουν ρίξη) δεν θα έπρεπε να αποτελεί το εύκολο θήραμα για τους πολιτικούς που τον χρησιμοποιούν για κάθε είδους ιδιοτέλεια. Έπρεπε να τον βλέπουν με συμπάθεια και να φροντίσουν για την καλύτερη τύχη του και όχι να τον εκμεταλλεύονται. Για να καταλήξη ο ευφυέστατος συγγραφέας μετά απο έναν επιτυχή παραλληλισμό των φαύλων πολιτικών με άστοργους αμαξάδες και του λαού με τα καλοκάγαθα τετράποδα άλογα ζώα (μουλάρια και γαϊδούρια συμπεριλαμβάνονται) που υποφέρουν από την κακομεταχείρισι μέχρι ψόφου, σε μια κραυγή διαμαρτυρίας-καταγγελία ιδιαίτερα επίκαιρη για την σημερινή μας ελλαδική κατάντια: Ανάθεμα στους λαοπλάνους!!
Ευχαριστούμε τον Χρήστο για την συμβολή του και παραθέτουμε χωρίς άλλο σχολιασμό το εύρημα-κείμενό του:


Επειδή πολλά γράφονται και λέγονται τελευταία για τις ευθύνες των πολιτικών και τον καημένο λαό που τους πίστεψε, αξίζει να θυμηθούμε τι έγραφε ο Ροΐδης πριν εκατό χρόνια στο αθησαύριστο κείμενό του ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΘΑΠΤΟΥ.
Ένας νεκροθάφτης που πίστεψε σε βουλευτή, πούλησε όλη του την περιουσία για να βολέψει το παιδί του και στο τέλος έχασε τα πάντα. Σ’ αυτόν μιλάει σε α΄ ενικό ο Ροΐδης:

– Πταίεις όμως και σύ, του είπα, που ανακατεύθης εις αυτήν(πολιτικην). Και σύ και όσοι άλλοι μαζεύετε ψήφους και πιστεύετε εις όσα σας λέγουν.

Το επιχείρημά μου, αντί να τον αποστομώση, τον έκαμε να σηκωθή βροντόλαλος και φοβερός. Τα μάτια του εσπιθοβολούσαν και μου έσφιξε τα χέρια που μ' έκαμε να πονέσω.

-Μή το λες, μου είπεν, αυτό, γιατί δε σου κάμνει τιμή. Το “σύ φταις γιατί με πίστεψες“, άφησε το εις τους λωποδύτες του χρηματιστηρίου. Όσον ευκολώτερα πιστεύομεν και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσον μεγαλειτέρα είναι η ασυνειδησία εκείνων που μας απατούν.
Όσον πλέον κουτός, άκακος και απονήρευτος είναι ο λαός, τόσον περισσότερον έπρεπε να τον συμπαθούν και να τον λυπούνται, αντί να νομίζουν πως η κουταμάρα και η καλοσύνη του τους δίδει το δικαίωμα να τον γδέρνουν ως το κόκκαλο, να τον καταδικάζουν εις την βρώμαν, την αρρώστιαν και την ατιμίαν, να φέρωνται μαζί του καθώς οι άκαρδοι εκείνοι καρραγωγείς που σκοτώνουν τα άλογα απ’ το πολύ φόρτωμα και το πολύ ξύλο για το λόγο που δεν δαγκώνουν και δεν κλωτσούν. Αν έχεις μέσα στο στήθος σου καρδιά και όχι πέτρα, μή λες πως φταίει ο λαός, αλλά φώναξε μαζί μου “Ανάθεμα εις τους λαοπλάνους!”

Την χάριν ταύτην δεν ημπόρεσα να κάμω εις τον δυστυχή νεκροθάπτην, διότι ολίγην έχω φωνήν και δεν αγαπώ τας φωνάς. Αν εννόησα αυτόν καλά, εκείνο το οποίον εζήτει, παραβάλλων τους πολιτικούς μας προς καρραγωγείς, ήτο, καθώς υπάρχουσιν αλλαχού εταιρείαι προς προστασίαν των ανυπερασπίστων πλασμάτων, αλόγων, γατών, περιστερών και άλλων πτερωτών μαστοφόρων, ούτω να συστηθή και εις την Ελλάδα προστατευτική των ψηφοφόρων.

Χ. Γ.