ΡΑΜΦΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ: ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ (+ 1 άσχετο σχόλιο). Ramfos e Giannaras, I loro aspetti diversi su l’ attualità

ΡΑΜΦΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ: ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ (+ 1 άσχετο σχόλιο)
Stelios Ramfos e Cristos Giannaras, Due filosofi e scrittori neogreci: I loro aspetti diversi su la realtà odierna.

Είναι, οπωσδήποτε γόνιμη και εποικοδομητική η διαφορετική προσέγγισι της νεοελληνικής ταυτότητας -όπως και της πραγματικότητας- από τους δύο αναγνωρισμένης αξίας θεωρητικούς της εποχής μας, δύο σύγχρονους Έλληνες φιλοσόφους, τον Στέλιο Ράμφο και τον Χρήστο Γιανναρά. Πολύ σημαντικό βαβαίως, το συγγραφικό έργο και των δύο. Το ίδιο και οι εκάστοτε δημοσιογραφικές παρεμβάσεις τους.
Τελευταία, τοποθετήθηκαν αμφότεροι – πράγμα αναμενόμενο - και για την δραματική επικαιρότητα στην πατρίδα μας.
Έχει, νομίζω, ενδιαφέρον να αναδειχθή η διαφορά απόψεών τους για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και για τον λόγο αυτό αξίζει να αναφερθούμε (έστω και δειγματοληπτικώς) σε αντίστοιχες ερμηνευτικές τους απόπειρες.

Ο σημαντικός και προικισμένος, πλην προσδυτικισμένος, νεοέλληνας στοχαστής Στέλιος Ράμφος δήλωνε –μεταξύ άλλων ενδιαφερόντων βεβαίως - προ εβδομάδος στην κρατική τηλεόρασι τα εξής περίπου :
Α. Ότι το ασκητικό και αναχωρητικό πνεύμα που διέπει τον ορθόδοξο μοναχισμό και γενικότερα την Ορθοδοξία, είναι αυτό που φταίει για την συμπεριφορά των σημερινών νέων,
Β.(Προβάλλοντας εμμέσως πλην σαφώς σαν παράδειγμα τους «χριστιανούς» της δύσης πρόσθεσε) ότι στο υποσυνείδητο αυτών των ξεσηκωμένων παιδιών βρίσκεται η απέχθεια για τον κόσμο, και αυτήν την κληρονόμησαν από τους ασκητές αναχωρητές ορθοδόξους μοναχούς.

Επίσης, ο ίδιος ( στην Καθημερινή της 14.12.08) αναρωτώμενος « Πώς τόσος μηδενισμός σήμερα στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα;» έγγραφε:
«Η κυριαρχία του αυτόνομου αισθήματος στην συνείδησι βρήκε πρόσφορο εδαφος στον αρνησίκοσμο μυστικισμό της Ορθοδοξίας και διά της αφιλαυτίας ανήγαγε το ένστικτο, σε υπέρλογο σκοπό.»
Και ενώ στο κείμενό του αυτό αρχικά δηλώνει πως
«Στην Ελλάδα ο μηδενισμός τούτος δεν είχε απήχησι»
πιο κάτω αποφαίνεται :
«…δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα μεταχρονολογημένο ιθαγενή μηδενισμό. Αυτό αξίζει να το κρατήσωμε.
Πρόκειται για στοιχείο νευραλγικό, στην πνευματική αξιοποίησι του οποίου θα μπορούσε να στηριχθή ένας αξιόλογος νεοελληνικός πολιτισμός, του οποίου οι θεσμοί να υπολογίζουν και το αίσθημα, ώστε να μην απωθήται ως αγωνία εγκαταλείψεως αρνητικά. Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου. Αντιθέτως η δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο και να περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού. Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως και η δίψα της θείας δικαιοσύνης τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή. Το δείχνει το ρωσικό προηγούμενο του 19ου αιώνα και το επιρρωνύουν οι φωτιές των Αθηνών – μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο.»

Δήτε το άρθρο υπο τον τίτλο «Το μηδέν σαν μακρόβιος επιθανάτιος ρόγχος» ολόκληρο.

Αυτά τα βαρύγδουπα από τον (αξιολογότατο, αλλ' ενίοτε διανοητικά επαμφοτερίζοντα) Ράμφο.

Και την στιγμή που η πρόσφατα και συχνά επαναλαμβανόμενη τηλεοπτική διαφήμισι μάς καλεί να πάμε στο «αλλιώς» (του Στέλιου Ράμφου;), ο Χρήστος Γιανναράς, ένας από τους τελευταίους φιλοσοφούντες προμάχους της Ρωμιοσύνης, σταθερά προσανατολισμένος αυτός, βγήκε σήμερα (στην κυριακάτικη στήλη του, στην ίδια εφημερίδα) να σχολιάσει με τον δικό του τρόπο την επικαιρότητα:

"Το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» πνίγηκε φέτος στον απόηχο της λυσσαλέας κραυγής «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Και η «επί γης ειρήνη», η άλλη εκείνη ειρήνη που δεν παραπέμπει στο αμεριμνομέριμνον της καταναλωτικής αποχαύνωσης, αλλά σε ελπίδα νίκης καταπάνω στον θάνατο, απόμεινε λόγος...περιθωριακός, διακοσμητικός αισθημάτων. Σαν κάποιες φιοριτούρες της εμπορικής καπηλείας των Χριστουγέννων που απόμειναν στις θρυμματισμένες και καμένες βιτρίνες θυμητάρια βανδαλισμού, καθόλου ίχνη Γιορτής.

Ολοφάνερα πια, άξονας συνοχής της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι η κοινωνούμενη εμπειρική αναζήτηση αλήθειας, δηλαδή «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Δεν είναι η ποιότητα ζωής, δηλαδή η χαρά των σχέσεων κοινωνίας, ούτε ο πολιτισμός που τον χτίζει πάντοτε η ανιδιοτέλεια της αναζήτησης και της σχέσης. Μια αντικοινωνική, απάνθρωπη βία ντύνεται τη λεοντή της δήθεν εξέγερσης για περισσότερη δημοκρατία και μαζί με την παθητικότητα των πολλών μπροστά στην απάτη, στην ανομία, στο έγκλημα, με τραγική την ιδιοτέλεια των μπροστάριδων, δεν αφήνει περιθώρια να ξεμυτίσει έστω υπόμνηση Γιορτής.

Ο λόγος για τα Χριστούγεννα απόμεινε ψίθυρος εντελώς ανίκανος να αναμετρηθεί με τη βροντώδη και ανεξέλεγκτη παράνοια. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για τα χειροπιαστά της καθημερινότητας, να ξεχωρίσουμε τη δημοκρατία από την οχλοκρατία και ανομία, πώς λοιπόν να μιλήσουμε για κοινωνούμενη ψηλάφηση ελπίδας που γεννάει πανηγύρι Γιορτής; Πραγματικά, ο πανικός δεν είναι τόσο από την τυφλή βία, είναι από τον κυρίαρχο στον δημόσιο λόγο (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες) παραλογισμό, την απροσμέτρητη σύγχυση.

Εξωραΐζουν και ηρωοποιούν σαν «εξέγερση» της νεολαίας τις πολιορκίες αστυνομικών τμημάτων από δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα παιδιά, που μόνο συναισθηματικά (ή με το αφιόνι έντεχνης προπαγάνδας) μπορούν να συνεπαρθούν για κάτι διαφορετικό από τον χαβαλέ. Και με τον ξεσηκωμό των παιδιών θέλουν να καμουφλάρουν τις συντονισμένες (εκ προμελέτης και κατά συρροήν) απόπειρες δολοφονίας αστυνομικών υπαλλήλων από ενήλικες κουκουλοφόρους με λοστούς, τσεκούρια και βόμβες μολότωφ. Ούτε καν απόφαση της θεσμικής δικαιοσύνης δεν ξεμύτισε ποτέ να οριοθετήσει το έγκλημα: οι εξόφθαλμες απόπειρες δολοφονίας εκ προθέσεως προσάγονται στον εισαγγελέα και απαλλάσσονται – οι θεσμοί υποτάσσονται στην απειλή της βίας.

Να δεχθούμε ότι η αφορμή οργής είναι δικαιολογημένη. Οτι υπάρχουν αστυνομικοί που αυθαιρετούν, φτάνουν σε αδικοπραγίες, κάποιοι και σε φόνο. Οτι οι προφανώς ένοχοι δικάζονται μεροληπτικά, τους επιβάλλονται μικρές ή καθόλου ποινές. Ομως γιατρεύεται το κακό με το να προπηλακίζουμε χυδαία όλους ανεξαίρετα όσους βγάζουν το ψωμί τους σαν αστυνομικοί υπάλληλοι; Να προσπαθούμε να τους κάψουμε ζωντανούς, να τους λυώσουμε με λοστούς και τσεκούρια μόνο επειδή φοράνε στολή; Οταν βγαίνει αρχηγός κόμματος ή περιώνυμος σατυρικός σχολιαστής και δικαιώνουν εξυμνητικά τις ωμές απόπειρες δολοφονίας αστυνομικών, ποιος θεσμός μπορεί να συμμαζέψει την παράνοια;..."

Δήτε την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά
υπο τον τίτλο «Η παράνοια φίμωσε τη Γιορτή» ολόκληρη και εδώ.


ΑΣΧΕΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
Εγώ ο ταπεινός και σχετικώς ανώνυμος αναρωτιέμαι απο χθές εν τη αφελεία μου:
Αυτοί οι που (όχι στην Ελλάδα, αυτοί ήταν σπουδαστές που – παρόλο που είναι, κατά τον Ράμφο, διαποτισμένοι από τον άκρατο εγωισμό -αναρχισμό τής για όλα τα δεινά μας φταίχτρας Ορθοδοξίας - δεν θα κάψουν το ίδιο «όμορφα» σημαίες των ΗΠΑ ή του Ισραήλ) εκεί στας Ευρώπας ξεσηκώθηκαν και διαδήλωσαν προσβλητικά κατά του κράτους μας και κύκλωσαν με διάφορα έκτροπα τα προξενεία μας για τον άδικο χαμό του 16χρονου Αλέξη, θα εισπράξουν αναλόγως πολλαπλασιαστικά τις ανατριχιαστικές ειδήσεις από την Μέση Ανατολή με τα δεκάδες αθώα γυναικόπαιδα, μακελλεμένα θύματα των πρόσφατων βομβαρδισμών και θα δράσουν ανάλογα ως ευαίσθητοι νεολαίοι επαναστάτες στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις; Ή μήπως τα …ποσά δεν είναι ανάλογα;
Τα παιδιά των Παλαιστινίων, των Ιρακινών ή των Κούρδων είναι διαφορετικά από το όποιο θύμα τής σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένης Ελληνικής Αστυνομίας ή μήπως είναι απλώς διαφορετικό το χέρι που κρατάει το όπλο - και το μυαλό που οργανώνει την εκάστοτε προπαγάνδα;