ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΥΦΛΗ ΒΙΑ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΑ ΝΕΑ (+ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ )

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΥΦΛΗ ΒΙΑ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. ΤΟ ΑΡΘΡΟ-ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΑ ΝΕΑ (+ 1 ΣΥΝΑΦΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ )
Εν μέσω της συνεχιζόμενης ανησυχητικής εσωτερικής κατάστασης στην χώρα μας δύο νέα δημοσιεύματα (ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, που όμως –όσα προλάβαμε να δούμε- χαρακτηρίζονται απο συνήθη ιδεοληψία ή σύγχυσι), αμφότερα χθεσινά (18 Δεκεμβρίου), έρχονται να κερδίσουν την προσοχή μας.
Και τα δύο μάς καλούν όλους (αλλά ιδιαιτέρως απευθύνονται στους ξεσηκωμένους νέους) να εστιάσουμε όχι μυωπικά στην υπαρκτή βία, την ανικανότητα ή την διαφθορά της Αστυνομίας, αλλά στην αναζήτησι των πραγματικών αιτίων της δραματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα.
Οργανωμένους και μαζικούς πολιτικούς αγώνες προτείνει το πρώτο.
Για επαγρύπνησι καλεί τους νέους προς αποφυγή του αποπροσανατολισμού του αγώνα τους το δεύτερο.
Το πρώτο είναι γραμμένο, στο Ιστολόγιό του, από τον Σάββα Καλεντερίδη που επιχειρεί μια σύντομη αποτίμηση-απολογισμό της κρίσης.
Επιλέγουμε μερικές κύριες θέσεις:
"(…) Τα αίτια των ταραχών και της βίαιης αντίδρασης τόσο μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας είναι πολλά και βαθειά και ασφαλώς θα πρέπει να αναλυθούν με μεγάλη προσοχή, για να παρθούν τα μέτρα εκείνα που θα μειώσουν ή και θα εξαλείψουν τη λαϊκή δυσφορία και οργή, ενώ θα πρέπει να μελετηθεί επίσης με προσοχή η πιθανότητα να έδρασαν ή να δράσουν στο μέλλον ανάμεσα στους αγανακτισμένους νέους και πολίτες διαδηλωτές και εγκάθετοι ντόπιων και ξένων κέντρων, πιθανότητα που δεν πρέπει να αποκλείει κανένας, ούτε οι εξεγερμένοι, θα έλεγα κυρίως αυτοί (υπό την έννοια ότι αυτοί θα πρέπει να είναι πιο πονηρεμένοι απ' όλους).Όσον αφορά την οργή του κόσμου και των νεαρών που εκδηλώθηκε βίαια εναντίον της αστυνομίας, του κράτους και των περιουσιών απλών πολιτών, η άποψή μας είναι κατ' αρχάς ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με τη χρήση της τυφλής ή της ...ορώσας βίας, ούτε με την κατάλυση του κράτους, έστω όταν αυτό θεωρούμε ότι μας αδικεί, αλλά με οργανωμένους και μαζικούς πολιτικούς αγώνες και ότι το κύριο και καίριο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το έλλειμμα δημοκρατίας, ούτε το αστυνομικό κράτος.
Η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα με μεγάλο πρόβλημα διαφθοράς, στην οποία σε σημαντικό βαθμό οφείλεται η κοινωνική αδικία, και με μια αστυνομία ικανή σε ζητήματα εξιχνίασης κοινού εγκλήματος, που έχει, όμως, πολλά προβλήματα εκπαίδευσης, αυθαιρεσίας και κακής συμπεριφοράς, κυρίως στους ξένους και τους αδύναμους. Και τα δυο παραπάνω προβλήματα, όμως, δεν αφορούν τα κτίρια εναντίον των οποίων εκδηλώθηκε βίαια η οργή των διαδηλωτών, ούτε τους αστυνομικούς, ιδίως τους χαμηλόβαθμους, που στην ουσία είναι λαϊκά παιδιά και μεροκαματιάρηδες, εναντίον των οποίων εκδηλώθηκε ένας άγριος και ισοπεδωτικός ρατσισμός, από ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί και δημοκράτες και που φιλοδοξούν να εκφράσουν το νέο, το δίκαιο και το δημιουργικό. Αυτά είναι πολιτικά προβλήματα και, όσον αφορά τη διαφθορά, καίριες ευθύνες έχουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών και οι ανώτεροι υπηρεσιακοί παράγοντες του ελληνικού κράτους, ενώ όσον αφορά την αστυνομική αυθαιρεσία ή και αναποτελεσματικότητα, καίριες ευθύνες έχουν οι πολιτικοί προϊστάμενοι και οι αξιωματικοί που υπηρέτησαν και υπηρετούν στα ανώτατα κλιμάκια της αστυνομίας.Δηλαδή, αν πέρισυ, μετά τη βαρβαρότητα της "ζαρτινιέρας" στη Θεσσαλονίκη, ο ανώτατοι υπηρεσιακοί παράγοντες και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου τιμωρούσε παραδειγματικά τους υπευθύνους, εννοώ με διοικητικά μέτρα, ανεξάρτητα από την απόφαση της δικαιοσύνης, αν δηλαδή για παράδειγμα, ως ακατάλληλους να ασκούν το λειτούργημα του αστυνομικού, τους μετέτασσε στην πυροσβεστική ή σε ένα δασαρχείο, να σβήνουν φωτιές ή να αποψιλώνουν δάση, η κοινή γνώμη, ακόμα και αυτοί οι αντιεξουσιαστές, δεν θα αντιδρούσαν με τόση οργή στον άδικο θάνατο του Αλέξη. Δεν υπεραπλουστεύουμε τα πράγματα, είπαμε, το ζήτημα είναι σοβαρό, βαθύ και ευρύ και ο εντοπισμός των αιτιών αυτής της κρίσης που συντάραξε συθέμελα το κράτος και τη χώρα ολόκληρη απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από το σύνολο της κοινωνίας. (...)
Nα μην επιτρέψουμε σε διάφορα κέντρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό να εκμεταλλευθούν προς δικό τους όφελος τη συγκυρία και για να μην πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε.
Για το πρώτο δεν έχω να πω τίποτα, ο καθένας κάνει ό,τι θεωρεί σωστό.
Για το δεύτερο, έστω και αν ορισμένοι νοιώθουν και ίσως είναι πράγματι αποκλεισμένοι, περιθωριοποιημένοι και αδικημένοι από εγκληματικά λάθη και παραλείψεις του κράτους και της πολιτείας και ανησυχούν για το μέλλον της ίδιας της κοινωνίας, έστω και εάν θεωρούν ότι το κλαδί που πριονίζουν, δεν είναι δικό τους και άρα δεν κάθονται πάνω σ' αυτό, αξίζει να αναρωτηθούν-με τα εξής:
-Αν με τις πράξεις βίας, εκφράζουν και οι ίδιοι μια μορφή εξουσίας, που ασκείται κι αυτή εξ ίσου άδικα με αυτή που ισχυρίζονται ότι πολεμούν και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν.
-Αν με τις πράξεις βιας επιδεινώνουν τη θέση της χώρας σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο(…)"

SKAL
Για ολόκληρο το κείμενο βλ. το οικείο ιστολόγιο.

Το δεύτερο είναι κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη, στα χθεσινά «ΝΕΑ» με τίτλο «Οι "Μπάτσοι". Δεν είναι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί θύτες». Ο μεγάλος μας Έλληνας πνευματικός άνδρας - τον έχουμε παρακολουθήση να παρεμβαίνει σε κρίσιμα θέματα της κοινωνικό-πολιτικής ζωής της χώρας μας με αίσθημα ευθύνης – υψώνει συναγωνιστική φωνή στους αγωνιζόμενους νέους και τους συμβουλεύει εναγωνίως να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους..
Αφήστε, τους λέει, την τυφλή βία και τους τελευταίους τροχούς της αμάξης, τους αστυνομικούς, και εστιάστε στους αληθινούς ενόχους και τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας μας: το διαβρωμένο –αν όχι σάπιο- σύστημα εξουσίας. Αντιδράστε σε κάθε άλλη ξένη σκοπιμότητα, και πολεμήστε το με ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ.

Το δημοσιεύουμε, φυσικά, ολόκληρο:

"Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικότερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχετευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για καθετί που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του. Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης τη βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό. Από ΄κει και πέρα παρ΄ ό,τι τότε η Ελληνική Αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στη χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να τη διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.
Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η Αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».
Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και τη σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι.
Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;
Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει Αστυνομία.
Γι΄ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.
Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς.
Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της Ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γι΄ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.
Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεώτερη Ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνίζονταν και δημιουργούσαν.
Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του.
Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.
Ανοίξτε δρόμους. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.
Θετικά και δημιουργικά!"

Μίκης ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

"ΤΑ ΝΕΑ", 18 Δεκ. 2008