ΤΟ «ΧΑΜΟΓΕΛΟ» ΤΟΥ Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ

Όπως έλεγα στην προηγούμενη ανάρτησι, το ποίημα Χαμόγελο συμπεριλαμβανόταν σε εκείνα τα καρυωτακικά ποιήματα που μελοποιήθηκαν (ήδη την δεκαετία του ’80) από την Λένα Πλάτωνος. (Για το παγκοσμίως πρωτότυπο –κατά τον καθηγητή μου Κάρολο Μητσάκη- νεοελληνικό φαινόμενο της μελοποιημένης -σε τέτοια έκτασι- ποίησης, θα αναφερθώ προσεχώς. Ειδικά ο Καρυωτάκης έχει από πολλούς συνθέτες μας μελοποιηθή με αμφιλεγόμενη, όπως είναι φυσικό, αποτελεσματικότητα. Εμένα πάντως μόνο δύο μελοποιήσεις καρυωτακικών ποιημάτων με εντυπωσίασαν: μία από τον Θ. Γκαϊφύλια και μία της Ηδύλης Τσαλίκη. Άσχετο.
Το ζήτημα έχει καί θεωρητικό καί αισθητικό ενδιαφέρον. Η μελοποίησι της ποίησης δεν είναι και το πιο απλό θέμα. Ειδικά όταν πρόκειται για ποιητές ή έργα με κολοσσιαία απήχησι ή σπάνια υποβλητικότητα. )
Η εντύπωσί μου, επί του προκειμένου, του μελοποιημένου «Χαμόγελου», είναι ότι παρόλη την με σεβασμό και ευαισθησία προσέγγισι της συνθέτιδος και της ερμηνεύτριας, το ποιητικό κείμενο δεν μου μιλάει κατά τον ίδιο αποτελεσματικά τρόπο.
Δεν παύει, οπωσδήποτε, η μελοποίησι αυτή να είναι μια αρκετά καλή και ενδιαφέρουσα απόπειρα –ειδικά στο σκέλος της ενορχήστρωσης.
Σας την παραθέτω, λοιπόν, και συμπαθητικά οπτικοποιημένη για να κρίνετε –όπως αρμόζει- κατ’ ιδίαν:
ΧΑΜΟΓΕΛΟ