(Σχέδιο αγνώστου απο το ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΒΑΦΗ, Κ.Π. απο το Cavafy Archive Onassis Foundation)
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (29 Απριλίου 1863 (ν.ημ.) - 29 Απριλίου 1933)
160 ΧΡΟΝΙΑ απο την γέννησί του και ταυτόχρονα 90 ΧΡΟΝΙΑ απο τον θάνατο του μέγιστου Αλεξανδρινού. Κανονικά έπρεπε να έχει βουίξει ο τόπος! Απο 2 πλευρές έρχεται το ηθικό χρέος στον μεγάλο μας -παγκόσμιο Έλληνα- ποιητή. Αλλά δεν άκουσα τίποτα εφέτος για Έτος Καβάφη...
Προσωπικά πάντως ήδη κάτι εν προκειμένω έκανα στο σχολείο μου (ίσως ανεβάσω κάτι προς τεκμηρίωσι -έστω και καθυστερημένα- στο Ιστολόγιο) και συν Θεώ θα επανέλθω με ανάλογη πρότασι τιμής προς τον καθηγητή G. Frazis σε περίπτωσι που μετα απο την τριετή διακοπή συνεχιστεί εφέτος το καλοκαίρι το υπ' αυτόν διευθυνόμενο "In-Country Program" του Πανεπιστημίου του Darwin...
...........................................
Ένα από τα 12 ΠΟΙΗΜΑΤΑ για τον Καβάφη (του Γιάννη Ρίτσου).
Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Το μαύρο σκαλιστό γραφείο, τα δυό ασημένια κηροπήγια,
η κόκκινη πίπα του. Κάθεται, αόρατος σχεδόν, στην πολυθρόνα,
έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του. Πίσω από τα γυαλιά του,
πελώρια και περίσκεπτα, παρατηρεί τον συνομιλητή του,
στ’ άπλετο φως, αυτός κρυμμένος μές στις λέξεις του,
μέσα στην ιστορία, σε πρόσωπα δικά του, απόμακρα, άτρωτα,
παγιδεύοντας την προσοχή των άλλων στις λεπτές ανταύγειες
ενός σαπφείρου που φορεί στο δάχτυλό του, κι όλος έτοιμος
γεύεται τις εκφράσεις τους, την ώρα που οι ανόητοι έφηβοι
υγραίνουν με τη γλώσσα τους θαυμαστικά τα χείλη τους. Κ’ εκείνος
πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος,
ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια,
σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,
ενώ το φως του παραθύρου πίσω απ’ το κεφάλι του
τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης.
«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση-ψιθύρισε μόνος του-
τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος».
Γ. ΡΙΤΣΟΣ (ΑΘΗΝΑ, Φθινόπωρο 1963)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου