Χωρίς νεκρολογίες (που έτσι κι αλλιώς δεν του άρεσαν), χωρίς καλολογίες (αυτές είναι που κάποτε θα τις προτιμούσε με ένα επιπλέον β), μόνο με ένα μικρό δικό μας βιογραφικό πρίν τα επιλεγμένα (αυθαιρέτως εννοείται) κείμενά του. Σαν φιλολογικό μνημόσυνο. Άλλωστε, παρ’ όλη την Ερωτική (μάλλον φανερή ομοφυλοφιλική) θεματική πρωτοκαθεδρία στην ποίησί του, καί η Φιλολογία και η χριστιανική πίστι φαίνεται ότι τον συντροφεύσανε (άλλη πιστά, άλλη λιγότερο) σ’ όλη του τη ζωή.
Προσωπικά κρατώ από παλιά μέσα μου δύο δικά του πράγματα σαν αναμνηστικά: Από την ευρύτερη απήχησί του το άψογα μελοποιημένο από τον Νιόνιο «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας», και από την (σεξιστική θα την έλεγε κάποιος) αισθησιακή ποιητική προσέγγισι, εκείνο το ευρηματικά διατυπωμένο για την ὑπογεγραμμένη κάτω απὸ τὸ ωμέγα, την «πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια/ τοῦ ἀλφαβήτου μας».
Θεός σχωρέστον!
...................................
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πολυσυζητημένος κι αμφιλεγόμενος ποιητής της Θεσσαλονίκης από τους σημαντικότερους της (παρακμιακής) εποχής μας, αλλά από τους ελάσσονες της νεοελληνικής μας ποίησης (κι ας καμώνονται Μητσοτάκης και Τσίπρας στα σημερινά συλλυπητήρια μηνύματά τους πως πρόκειται για «μεγάλο» ποιητή). Φιλόλογος (πτυχίο κλασικῆς φιλολογίας Αριστοτελείου), αλλά όχι και εκπαιδευτικός. Υπήρξε επίσης ικανός μελετητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, λαογράφος, επιμελητής εκδόσεων, βιβλιοκριτικός, συλλέκτης, μελετητής και ερμηνευτής ρεμπέτικων τραγουδιών. Γεννηθείς το 1931 με πραγματικό όνομα Κωνσταντίνος Δημητριάδης, έκανε την πρώτη λογοτεχνική ἐμφάνισι τὸ 1950, υπογράφοντας με το έκτοτε φιλολογικό του ψευδώνυμο Ντίνος Χριστιανόπουλος τὴν ποιητικὴ συλλογὴ «Ἐποχὴ τῶν Ἰσχνῶν Ἀγελάδων». Ἱδρυτὴς & διευθυντὴς τοῦ λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ» και εκδότης. Ἐξέδωσε πολλὰ λογοτεχνικὰ καὶ φιλολογικὰ ἔργα (εκ των οποίων περι τα 300 ποιήματα σε πάνω από 10 συλλογές). Κάποια από τα βιβλία του μεταφράστηκαν ήδη σε περισσότερες από 10 ξένες γλώσσες.
ΕΞΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
του ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
1. Βαρδάρι
Απόψε πάλι τριγυρνώ
μονάχος στο Βαρδάρι.
Χτύπησα πόρτες, μα κανείς
δε μου ’κανε τη χάρη.
Απ’ έξω απ’ τα σινεμά
η δίψα μου με στήνει.
Στη ρημαγμένη μου καρδιά
η αρχοντιά μου σβήνει.
Τους φίλους μου τους ντρέπομαι,
τους ξένους τους φοβάμαι
και μέσα στην κατάντια μου
τη μάνα μου λυπάμαι.
2 .Τύψεις
Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει
η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν.
Δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια
φώτα που πέσαν πάνω μου ανηλέητα,
λόγια πιο πρόστυχα κι απ’ τις χειρονομίες.
Μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή.
3. Ιθάκη
Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
η από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μίαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μίαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
4. Το Δάσος
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.
Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν,
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.
5. Η θάλασσα
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.
6. Εγκαταλείπω την ποίηση
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,
δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.
Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
Όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους
να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν
στη ζωή.
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα
βαθιά,
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα.
όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα,
πως το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί
την καταστροφή του.
...............................
Έξη αποφθέγματα-αφοριστικές γνώμες
του Ντίνου Χριστιανόπουλου
1. Το
ρεμπέτικο είναι η πολιτιστική αξία του ελληνισμού.
2 Βγάλτε τα ποιήματά μου από τα σχολικά βιβλία. Είναι ανήθικα!
3 Οι φιλόλογοι -η μεγάλη μάστιγα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
4. Ο έρωτας δεν είναι πότε θα μπει το ένα μέσα στο άλλο. Έρωτας είναι αυτό που ποθείς.
5. Ο καθένας
γράφει ό,τι μπορείς να φανταστείς με την πεποίθηση πως εκφράζει τον εαυτό του,
ενώ δεν εκφράζει παρά μόνο την ηλιθιότητα ή τη μετριότητά του
6. Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατωτέρου μου.
7. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο “ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων”, που μας άφησαν οι αρχαίοι.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου