Η ώρα και ο χρόνος. Το κείμενο “Μια ώρα χαμένη” του Β. Πεππέ και το ομώνυμο ποιητικό του απόσταγμα απο τον Α. Σελλενίδη. Il testo “Un ora perduta” di Vassilis Peppes e una poesia di collage di A.Sellenides

“Όσα φερνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, λέει μια παροιμία, αλλά εμένα το λογοτεχνίζον κείμενο του φίλου ιατρού Β. Πεππέ στο Φέιςμπουκ με τον τίτλο “Μια ώρα χαμένη” και με θέμα/αφορμή την χειμερινή ώρα, μου έφερε στο νού -mutatis mutandis- τους στίχους του Γ. Βαφόπουλου αφ ενός:
Ο χρόνος είναι πρόφαση για ποίημα. Ή
ο χρόνος είναι κάτι τι για σκότωμα. Ή
ο χρόνος είναι εφημερίδα στο Παρίσι.
Όμως μπορεί νάναι και χρήμα,
αφ ετέρου μου ενέπνευσε το ομώνυμο ποιητικό κολλάζ που έσπευσα να το αφιερώσω στον ηθικό του αυτουργό, τον φίλο λογοτεχνίζοντα ιατρό, κοινοποιώντας το στον λογαριασμό του στο προαναφερθέν κοινωνικό δίκτυο... ”
Α.Σ.

..............

Μια ώρα χαμένη

Xειμερινής της ώρας επίσημη πρεμιέρα
--μελαγχολία απόβραδου Οκτώβρη Κυριακής--
ρολόι και βιορυθμοί σε tempo παλιό.
Μια ώρα της νύχτας.

Παιχνιδιάρικα γράμματα στήνουν χορό στο χαρτί.
λέξεις, προτάσεις,παράγραφοι
απόδραση προς το φως.
Μια ώρα μπροστά.

Γράφει, σβήνει, μουντζουρώνει, πετάει.
Σκέψεις και φράσεις, συλλαβές στοιχισμένες σε τάξη,
όπως τα πιόνια στη σκακιέρα,
ανάμεσα στις γαλάζιες γραμμές σελίδων λευκών.
Νοιώθοντας.

Μια ώρα μπροστά, μια ώρα πίσω:
εξήντα λεπτά …μια στιγμή...

Περαστική η έμπνευση ξανά και πάλι
σαν την παλιά τροτέζα αναχωρεί μές στο σκοτάδι.

Η κάφτρα του τελευταίου τσιγάρου φωτίζει
πεταμένα χειρόγραφα και σελίδες σβησμένες,
καθώς δίνει στίγμα στη στιγμή και σχήμα στο πρόσωπο
ένα χαμόγελο.

Η νύστα μουδιάζει γλυκά το μολύβι,
παρατά το βιβλίο στην άκρη
και ως late bloomer σβήνει το φώς.

[Για την αντιγραφή: Αλέξανδρος Σελλενίδης
Σαν ποιητικό απόσταγμα απο το εξαιρετικό ομώνυμο πρωτότυπο κείμενο του φίλου μου "Late bloomer", Βασίλη ΠΕΠΠΕ, που ακολουθεί]
.............................................

Μια ώρα χαμένη

29η Οκτωβρίου.

Της χειμερινής ώρας επίσημη πρεμιέρα και η μελαγχολία ενός απόβραδου Κυριακής βαδίζει χέρι-χέρι παρέα με το σκοτάδι της νύχτας που απλώθηκε από νωρίς απόψε στο Νεγκρεπόντε.
Δεν είναι αργά, όχι τουλάχιστον σύμφωνα με το ρολόι, αν και οι βιορυθμοί κινούνται ακόμα σε tempo παλιό.

Μια ώρα μπροστά, grosso modo.
Η νύστα το σώμα μουδιάζει γλυκά, καθώς η απωθημένη τεμπελιά λευτερώνεται. Παρατώ το βιβλίο στην άκρη και σβήνω το φώς.
Μα όπως τα βλέφαρα σιγά-σιγά σφαλίζουν αφήνοντας τα κλειδιά του lassus corpus στον Μορφέα, επιστρέφουν στη σκέψη τα απομεινάρια της μέρας…

Παιχνιδιάρικα γράμματα στήνουν χορό σχηματίζοντας λέξεις, προτάσεις και παραγράφους ολόκληρες σε μια αγωνιώδη απόδραση προς το φως με όχημα το μολύβι και το χαρτί.

Ηθικός αυτουργός οι ελεύθερες σκέψεις.

Συλλαβές και φράσεις στοιχισμένες σε τάξη, όπως τα πιόνια στη σκακιέρα, ανάμεσα στις γαλάζιες γραμμές των σελίδων του μπλόκ σημειώσεων.
Μοιάζουν περιέργως σαν να στέκονται εγκλωβισμένες σε παράλληλους ορίζοντες, αλλά ευτυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Το αντίθετο μάλλον.
Είναι ρε φίλε εκείνη η ασυνείδητη αλήτισσα γραφή που νυχτοπερπατά αγέρωχη στις χάρτινες στράτες κι ο ήχος από τα τακούνια της σε τσιτώνει σε κάθε βήμα, σε κάθε αραδιασμένη της κουβέντα.
Σαν την παλιά τροτέζα έτοιμη να χαρίσει στιγμές ηδονής, ποτισμένες από τους χυμούς μιας περαστικής έμπνευσης.
…….

Εξήντα λεπτά …μια στιγμή.

Ξαναδιαβάζω όσα ο λόγος με ορμή ξέρασε.
Ένα αδιόρατο αγκάθι με τριβελίζει, αν τελικά όλος αυτός ο συρφετός θα γίνει κατανοητός και τα όποια νοήματα πιάσουν τόπο ή απλώς πάνε στράφι. Με μόνο εργαλείο τις λέξεις η ευχή που απομένει είναι να μεταδώσω τα ζητούμενα όπως ακριβώς είναι, εκεί που πρέπει.
Άγχος της γλώσσας το λένε.
Ξανά και ξανά με ματιά αυστηρή αυτή τη φορά μαστιγώνω παραγράφους, μια-μια χωριστά. Αποδομώ το γραπτό κουβαριασμένος σε δίπολα αντιθέσεων, οπτικές γωνιές κι αλυσίδες σημείων – σημαινομένων όπως η Θεωρία απαιτεί καταλήγοντας ίσως στη μόνη αλήθεια:
Η σπίθα της ψυχής και η ανάγκη έκφρασης είναι έμφυτα κι όχι επίκτητα στοιχεία.
‘Κείνο ωστόσο που διδάσκεται είναι η εμπειρία των δασκάλων και τα χνάρια που άφησαν περιπλανώμενοι σε δύσβατα μονοπάτια χαρτογραφώντας το όποιο ταξίδι τους. Σαν οδικός χάρτης ένα πράγμα, με τους δικούς του κώδικες, σύμβολα και λοιπές πληροφορίες.
Ό,τι δηλαδή είναι απαραίτητο για τη δικιά μου διαδρομή, αρκεί τα χέρια να κρατούν σταθερά το τιμόνι στο δρόμο.
Γράφω-σβήνω, μουντζουρώνω, πετάω.
Ξανά και πάλι από την αρχή, ώσπου κάτι να μείνει κι ας είναι τόσο δα σαν απολειφάδι.
Το κοιτώ, το χαζεύω, το χαϊδεύω με το βλέμμα.
Μέχρι που έρχεται η λύση του πνεύματος που επιτέλους ακουμπά χαλαρό, σαν μωρό απάνω στης μάνας τα στήθια.

Το τσιγάρο στα χείλη φωτίζει με την κάφτρα του πεταμένα χειρόγραφα και σελίδες σχισμένες καθώς ένα χαμόγελο δίνει στίγμα στη στιγμή και σχήμα στο πρόσωπο.
Νιώθοντας πως μια ώρα δεν πήγε χαμένη.

Βράδυ Κυριακής…

Βασίλειος Πεππές
(Οκτώβριος 2017. Απόσπασμα από τις Εξομολογήσεις ενός late bloomer)

.....
Pink Floyd - Time (2011 Remastered)
[Σ.Σ. Το μουσικό κομμάτι των Pink Floyd στο τέλος της ανάρτησης (όπως και η αρχική εικόνα) είναι επιλογή του ιδίου του κ. Β. Πεππέ...]