Σήμερα το πρωί βρέθηκα στο σαρανταήμερο του Μάκη, κάπου ανάμεσα στον κύκλο των φίλων του. Μετά την ακολουθία στον ναΐσκο του Γηροκομείου και αφού η οικογένεια του εκλιπόντος συναδέλφου προσέφερε τον καφέ της συγχώρεσης και της παρηγοριάς, ετοιμάστηκα κι εγώ να αποχαιρετήσω. Όταν ξαφνικά ένας συνάδελφος από τα τεχνικά σχολεία μου επίδωσε ένα δισέλιδο εκτυπωμένο κείμενο. Ήταν όπως μου είπε ένα κείμενο -το τελευταίο;- που το άφησε στην γυναίκα του λέγοντάς της πως τελευταία επιθυμία του ήταν να διαβαστεί στον Σύλλογο Καθηγητών του σχολείου που τόσο πολύ αγάπησε. Είναι το παρακάτω. Εγώ, απο την πρώτη σάρωσι του ματιού μου ένιωσα πως βρίσκομαι πάνω σε μια πολύτιμη κατάθεσι της ευγενικής του ψυχής. Με μια απλότητα και ηρεμία που εκπλήσσει ο Μάκης μας έδινε ένα ύστατο υποδειγματικό μάθημα. Ένα σπάνιο μάθημα για τα μέγιστα! Πρόκειται για κείμενο υψηλής πνευματικότητας. Με ελληνικό ήθος (βλ. πρότυπα: οι βαπτισμένοι στην Αρετή πρόγονοί μας Ηρακλής και Σωκράτης) και χριστιανική μαρτυρία (βλ. τριαδική ομολογία αγάπης, πίστεως και ελπίδος)!!
Υποκλινόμενος, το αναρτώ (σαν κόσμημα και φυλακτό), στο ταπεινό μου ιστολόγιο. Θέλοντας να μοιρασθώ τον βαθύτατο συγκλονισμό μου από την μιά, αλλά και να πολλαπλασιάσω από την άλλη το ελπιδοφόρο μήνυμα από την πνευματική παρακαταθήκη, την κατάθεσι της ψυχής ενός αφανούς ήρωα. Ενός Μεγάλου Δάσκαλου, Γκρανμαίτρ στην ζωή, που δίδασκε καί με τον αγώνα του καί με τον θάνατό του.
Χαιρετίσματα σε όλους "εκεί, ψηλά", Μάκη! Στις νέες Νήσους των Μακάρων!
Α.Σ.
.....................................................................
Μάθημα Ζωής.
Αδελφοί μου, αδελφές ψυχές, μην στενοχωρείστε
Ο
άνθρωπος από την στιγμή που γεννιέται έχει συγκεκριμένο δρόμο να κάνει, να
διανύσει. Ψυχή και Σώμα για ένα σκοπό, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους έως τη λύση
των δεσμών. Το σώμα από υλικά που ξαναγυρίζουν εκεί που προϋπήρχαν και το
πνεύμα στον Δημιουργό που ενεφύσησε ψυχή ζώσα. Οι δοκιμασίες της ζωής
καλοδεχούμενες ήταν. Μου έδειξαν ένα δρόμο, της υπομονής, αλλά και της
σωφροσύνης. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με έκαναν σοφότερο και πνευματικά
ισχυρότερο. Με θωράκισαν με δύναμη και μου διέλυσαν τους φόβους. Ειλικρινά, ο
δρόμος της μετάβασης είναι ειρηνικός. Τι
έχει να φοβηθεί ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή; Απολύτως τίποτα. Η αγάπη του που πηγάζει
από τον Δημιουργό, του έχει δώσει τα αναγκαία εφόδια για να περάσει από αυτόν
τον κόσμο στον άλλο. Τί είναι λοιπόν εκείνο που δημιουργεί τη λύπη; Μόνο η
αίσθηση ότι χάνουμε την εικόνα που έχουμε για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Ίσως
και ότι έχουμε ζήσει κάποιες στιγμές από τη ζωή μας μαζί του και χαρήκαμε με τη
χαρά του, αλλά και την κοινή παρέα.
Όμως ο
καθένας διανύει τον δικό του δρόμο. Έχει μπροστά του το δύσκολο μονοπάτι του
Ηρακλέως ή το άλλο να επιλέξει , το φαρδύ και εύκολο. Θα σας έλεγα να αφήσετε
το πνεύμα ελεύθερο, αυτό να σας καθοδηγήσει. Για τον καθένα μας έχει πρόνοια ο
Κύριος. Όλα από αυτόν εκπορεύονται για την δική μας πνευματική υγεία. Ας
προσπαθήσουμε ο καθένας εκεί που ετάχθη
να είναι θετικός και ειλικρινής. Να κάνουμε τις καθημερινές μας εργασίες –
πράξεις όχι με γνώμονα τί μας συμφέρει, αλλά τί είναι εκείνο που μας κάνει
καλύτερους ανθρώπους. Μήν μικροψυχούμε με ασήμαντα γεγονότα και γινόμαστε
δυστυχείς.
Η ζωή
είναι απλή, αλλά και τόσο όμορφη. Η καθημερινότητα είναι ανεκτίμητη. Μια γουλιά
καφές που μοσχομυρίζει, η γεύση και το άρωμα στον ουρανίσκο μας. Ένα σύννεφο,
όταν ξημερώνει, λουσμένο βιολετί και ροζέ αποχρώσεις. Το φύσημα του ανέμου μέσα
από τις μυρωδιές των φύλλων μιας μυρτιάς και του πεύκου. Εάν αυτά φτιάχτηκαν σε
αυτό τον επίγειο παράδεισο που ζούμε για να ευχαριστηθεί το σώμα που είναι το
φθαρτό, τότε για το άυλο, το αθάνατο, το αιώνιο, το πνεύμα της ζωής, τί θα
έχει δημιουργήσει;
Ο
Σωκράτης καθόταν μέσα στα χιόνια ανυπόδητος χωρίς να κρυώνει και το πνεύμα του
ταξίδευε πέρα μακριά από την ύλη και τη σάρκα, και οι συμπολεμιστές του στην
Χαλκιδική τον κοίταζαν έκπληκτοι για ώρες ατελείωτες να κάθεται ακίνητος και
δεν καταλάβαιναν τι συντελείτο. Είναι το κομμάτι το αιώνιο. Αυτό το καθ’
ομοίωση του δημιουργού. Η αέναη ενέργεια που σπινθηροβολεί, γυρίζει πίσω από
εκεί που διαχωρίστηκε για λίγο διάστημα. Προς τί λοιπόν η λύπη; Επειδή το
πνεύμα γυρίζει πίσω στον ιδιοκτήτη του;
Όλα είναι
ένα και όλοι είμαστε μέρος της ίδιας δημιουργικής πνοής. Μόνο η αγάπη είναι
αυτή που χρειάζεται ο άνθρωπος και που του δόθηκε απλόχερα για να είναι
ευτυχής. Και όπως έλεγε ο Απόστολος στα βαθιά του γεράματα: «Τέκνα μου,
αγαπάτε αλλήλους». Και αυτό επαναλάμβανε συνεχώς, Τέκνα μου αγαπάτε αλλήλους
και συγχωρήστε αυτούς που με το ένα ή το άλλο έγιναν αιτία να σας
στεναχωρήσουν.
Κάθε μέρα
είναι κάτι το μοναδικό. Αδράξτε την στιγμή και κάντε την αιωνιότητα. Μέσα στην
παλάμη του χεριού σας χωράει ο κόσμος όλος. Αρκεί η καθάρια ματιά σας να
ατενίζει εκεί, ψηλά. Άνω – θρώσκω λέμε της επίγειας ζωής κορυφή και ας μην
φτάσουμε ποτέ. Αρκεί να προσπαθήσουμε για το καλό και το αγαθό στο βαθμό των
δυνατοτήτων του καθενός μας. Μια προσπάθεια, ένα ξεπέταγμα και λίγο φτερούγισμα
και νά, φτάσαμε σχεδόν!
Προς τί η
λύπη, αδερφοί μου; Το σώμα και το πνεύμα δοκιμάστηκαν μαζί. Το καθένα πήρε και
έδωσε από το είδος του. Αυτός ήταν ο σκοπός της ένωσης, να μοιραστούν
καινούριες εμπειρίες και ειρηνικά να χωριστούν πάλι, αφού και τα δύο είδη
ανήκουν στο ίδιο το αιώνιο, το αέναο, το χωρίς αρχή και τέλος.
Υ.Γ.: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς
Αγιασθήτω
το όνομα σου
Ελθέτω
η Βασιλεία σου
Γεννηθήτω
το θέλημα σου
Ως
εν ουρανώ Και επί της Γης
Τον
άρτον ημών τον επιούσιον
Δος
ημίν σήμερον και
Άφες
ημίν τα οφειλήματα ημών
Ως
και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών
Και
μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν
Αλλά
ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Γιατί πάν δάκρυ μου επίγειον από σένα
είναι
Μάκης
Κυπριώτης
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου