«Η Ιστορία διδάσκει… Είναι εθνικό καθήκον!»: κείμενο του Γ. Μητροπέτρου (και ένα φιλελληνικό βίντεο από εκπομπή του ZDF). Un testo (di G. Mitropetros) e un video (dalla TV tedesca) sul tema debitocrazia e bancarotta in Grecia.

[Ευχαριστούμε τα μέλη του συλλόγου μας, Γ. Μητροπέτρο για το κείμενο σχετικά με το ιστορικό φαινόμενο της χρεοκοπίας στην νεότερη Ελλάδα, και Γιώργο Σοϊλεμέζη για την υπόδειξι του πολύ διαφωτιστικού βίντεο(υ) από σχετικά πρόσφατη εκπομπή στην Γερμανική Τηλεόρασι.

Και πρώτα το video:]


Die Anstalt - Griechenland (2015)
"Νέα εκπομπή του ZDF υπέρ της Ελλάδας (ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ)"
Η περίληψι του ιστολόγου "Διυλιστήριο" μας καλύπτει αρκούντως:
"Μέσα από ένα απολαυστικό σκετς, οι δύο παρουσιαστές καταδεικνύουν τον παραλογισμό της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλει η ΕΕ στην Ελλάδα, αναφέροντας ότι αναγκάζουν τους Έλληνες να πληρώνουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε τόκους και δάνεια και επιπλέον τους… βρίζουν. Ο «κακός» του σκετς, σημειώνει μάλιστα, ότι παρόλο που άλλα πίστευε σχετικά με το τι συμβαίνει με τα πακέτα βοήθειας, δεν τον ενοχλεί καθόλου το γεγονός… Μεταξύ άλλων, επισημαίνουν ότι η οικονομική κρίση μέχρι στιγμής δεν έχει κοστίσει τίποτα στους Γερμανούς φορολογούμενους, όπως και στους φορολογούμενους των άλλων κρατών μελών της Ευρωζώνης, αναφέροντας χαρακτηριστικά τη φράση «μηδέν λεπτά». Αντιθέτως, όπως σημειώνουν οι δύο παρουσιαστές, η Γερμανία έχει βγάλει χρήματα από την κρίση."

..............................

Η Ιστορία διδάσκει…

Πάντα η μελέτη της Ιστορίας για έναν λαό μόνο διδάγματα μας δίνει.

Εκεί βλέπεις πραγματικά πως πολλά γεγονότα έχουν συμβεί ακριβώς όπως αυτά επαναλαμβάνονται και σήμερα.

Η Ελλάδα έχει κηρύξει  πέντε φορές χρεοκοπία και συγκεκριμένα το 1827, το 1832, το 1843, το 1893 και το 1932, σε όλες αυτές τις χρεοκοπίες ήταν εμφανής η εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα στην εσωτερική ζωή της χώρας με πίεση και με επιβολή.

Από αυτές η 1η μεγάλη χρεοκοπία που είναι γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893 είναι η τέταρτη κατά σειρά.

Και τότε διαπραγμάτευση έκανε η  Κυβέρνηση Τρικούπη και πήγε να κάνει συμβιβασμό με τους ομολογιούχους, ο Τρικούπης έλεγε, τότε "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα".

"Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο".

Έχουμε καμία ομοιότητα με αυτά που βιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια;

Όχι, δεν έχουμε, γιατί σε αντίθεση με αυτό που  έλεγε ο Τρικούπης το 1893, σήμερα από το πρώτο μνημόνιο έχουμε εκχώρηση στους δανειστές την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και βέβαια με το Ευρώ και την νομισματική πολιτική και το δημόσιο ταμείο μιας και οι δανειστές έχουν λόγο και το τελευταίο ευρώ που θα πληρώσει ο Έλληνας πολίτης-υποζύγιο.    

Φυσικά και τότε οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος το λεγόμενο (Δ.Ο.Ε.) στα 1898.

Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή.

Τότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.

Για την 5η χρεοκοπία του 1932 και τα Ιστορικά, πλέον, γεγονότα που διαδραματίσθηκαν την εποχή εκείνη τα αντλώ από το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη με τίτλο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», ένα βιβλίο που πρέπει όλοι οι Έλληνες να διαβάσουν (πριν πάρουν το μέρος των δανειστών), γιατί εκεί πραγματικά θα μάθει ο αναγνώστης, τις λοβιτούρες και όλα τα άλλα τα δεινά που φόρτωσαν στο Ελληνικό λαό τα δάνεια και τα δυσβάστακτα χρέη που τα πληρώνουμε ακόμα.

Εκεί με πολύ γλαφυρό τρόπο και με λεπτομέρειες που σου δημιουργούν ρίγη , γιατί τόσο πολύ όμοια με το σήμερα είναι τα πράγματα και δραματικά για τον λαό.!

Αναφέρει λοιπόν ο Ν. Μπελογιάννης

«Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες μεγαλώνει η απόγνωση κι η αγανάκτηση του λαού. Ο κόσμος άρχισε να κάνει γιουρούσι στους φούρνους. Οι πορείες πείνας πλήθαιναν καθημερινά. Ο Βενιζέλος έπρεπε να διαλέξει.

Ή τα τοκομερίδια ή το ψωμί του λαού.

Τελικά πήρε την απόφαση, αφού πρώτα ειδοποίησε το ΔΟΕ, αναστείλει τα χρεολύσια των εξωτερικών δανείων και να πληρώσει τα τοκομερίδια σε δραχμές. ………..                                                         Για να σώσει την «πίστη» της χώρας, η κυβέρνηση επέβαλε, κάτω από τόσο τραγικές συνθήκες, καινούργιες φορολογίες 740 εκατομμυρίων, χωρίς να σωθεί μ΄ αυτά η κατάσταση.

Και τότε- 16.4.1932 – ο Μαρής έστειλε ένα γράμμα στο ΔΟΕ και του δήλωνε ότι η κυβέρνηση ήταν αναγκασμένη να κηρύξει από την 1η του Μάη προσωρινό χρεοστάσιο και για τους τόκους.                           

Έτσι, ήρθε η καινούργια χρεοκοπία.                                                                             

Η κυβέρνηση, όμως, που δεν μπορούσε να ανεχτεί το στίγμα, έδωσε εντολή στους αντιπροσώπους της στο Λονδίνο και το Παρίσι να 'ρθουν σ΄επαφή με τους ομολογιούχους για να ρυθμίσουν το ζήτημα.                                                                                          

Ο Μιχαλακόπουλος, υπουργός των Εξωτερικών, δήλωσε στη δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ ότι θα δεχόταν πρόθυμα να 'ρθουν «αμερόληπτοι» διαιτητές και να ελέγξουν ίσαμε ποιό βαθμό μπορούμε να πληρώσουμε τα τοκομερίδια, «αφού προαφαιρεθούν τα απαιτούμενα για το primum vivere του ελληνικού λαού». Την ίδια θέση έπαιρνε κι ο Παπαναστασίου. Όλοι ήταν πρόθυμοι να καταδικάσουν το λαό να ζει μ΄ένα ξεροκόμματο, για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι.                                                                                             Αυτοί όμως ήταν ανένδοτοι και τα ζητούσαν όλα ή τίποτε.»

Είναι ακριβώς αυτό που βιώνουμε σήμερα.!!!                                    

Και συνεχίζει.

«Αυτή την εποχή, ο Μαρής υποχρεώθηκε να φύγει από το υπουργείο των Οικονομικών σχεδόν με τη βία. (Είχε μπει μέσα, καθώς λένε, ξυπόλυτος και βγήκε με καντάρια χρυσάφι). Η Εθνοτράπεζα στις κρίσιμες εκείνες για τα συμφέροντά της στιγμές έβαλε απόλυτα δικό της υπουργό, τον Βαρβαρέσο, που προκαλεί αμέσως την άρση της σταθεροποίησης, σχεδόν τυπική γιατί την είχε από καιρό προκαλέσει η μαύρη αγορά του συναλλάγματος. Έτσι, επιβάλλεται πάλι η αναγκαστική κυκλοφορία. Στην έκθεσή του πάνω στον προϋπολογισμό του 1932-33, ο Βαρβαρέσος θέλησε να δικαιολογήσει τη χρεοκοπία. Τα ελλείμματα, είπε, δεν μπορούμε πια να τ΄ αποφύγουμε με φορολογίες.

Με περικοπές των εξόδων – σε βάρος κυρίως των μισθωτών – μόνο 480 εκατομμύρια οικονομήσαμε.»

Τι ομοιότητα, Θεέ μου, το ίδιο κάνουν και σήμερα

μέχρι πόσο θα μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις…;

«Γι΄αυτό είναι αναπόφευκτο να καταφύγουμε στην ελάττωση των ποσών που διαθέτουμε για την υπηρεσία του δημόσιου χρέους, επειδή μας απορροφούν τα 55% του προϋπολογισμού και μάλιστα σε συνάλλαγμα. Γι΄ αυτό η κυβέρνηση βρέθηκε «εις την αναπόδραστον ανάγκην» να δώσει την άδεια στον υπουργό των Οικονομικών να αναστείλει τα χρεολύσια των εξωτερικών δανείων και τον τόκο «εν όλω ή εν μέρει».  

                                                                                             

Σκόπευαν οπωσδήποτε να πληρώσουν ένα μέρος από τους τόκους. Στον προϋπολογισμό όμως δεν έγραφαν ακριβώς το ποσό, ελπίζοντας να το μεγαλώσουν οπωσδήποτε με τους φόρους. Έτσι αύξησαν κατά 25% τη φορολογία στα εισαγόμενα εμπορεύματα κι ενώ η κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω από τραγική, οι Έλληνες πολιτικοί βρίσκονταν σ΄αδιάκοπη κίνηση και συγκίνηση και τους απασχολούσε αποκλειστικά το ζήτημα της πληρωμής των ομολογιούχων.                                                                      

Παντού είχαν φουντώσει οι σχετικές συζητήσεις. Ο Μιχαλακόπουλος, ο Παπαναστασίου κι ο Καφαντάρης υποστήριζαν να τους πληρώσουμε με τα καπνά μας.

Οικονομολόγοι, πολιτικάντες, τραπεζίτες, όλοι έγραφαν και υπόδειχναν κάποιον τρόπο πληρωμής και κανένας δεν υποστήριξε να μην πληρώσουμε τίποτα.»

Αυτό δεν γίνεται σήμερα ;

 Όλοι γράφουν και επιχειρηματολογούν ( Οικονομολόγοι, καθηγητές, εντεταλμένοι δημοσιογράφοι, πολιτικάντηδες και λοιπές αντεθνικές δυνάμεις)  και υποδεικνύουν πως να πληρώσουμε, πώς να συμβιβαστούμε με όλα όσα μας ζητάνε, να υπογράψουμε συμφωνία υποτέλειας και γενοκτονίας, χωρίς να κοιτάνε αν μπορούμε να τα δώσουμε , χωρίς να ζημιώνεται ο λαός και η αξιοπρέπειά του και επίσης χωρίς να μας λένε που πάνε αυτά μου μας απομυζούν τόσα χρόνια.!

…«Στην αγόρευσή του ο υπουργός Οικονομικών Βαρβαρέσος δήλωσε: «Σήμερον ευρίσκομαι ομολογώ εις εξαιρετικά δυσάρεστον θέσιν εισηγούμενος ενώπιον υμών την εγκατάλειψιν...του χρυσού κανόνος, του χρυσού συναλλάγματος. Όπως υπηνίχθη ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως, δεν πρόκειται περί μέτρου το οποίον απορρέει εξ ελευθέρας κρίσεως της κυβερνήσεως...είναι μέτρον επιβληθέν εκ καταστάσεως ανάγκης αναποτρέπτου».                                                                

Στη συνέχεια κηρύχθηκε προσωρινό χρεοστάσιο και για τους τόκους των εξωτερικών δανείων από την 1η Μαΐου 1932.

Στην Ελλάδα μετά την πτώχευση του 1932 ξεκινά μια περίοδος ισχυρού κρατικού παρεμβατισμού στον οικονομικό τομέα και ιδιαίτερα στις εξωτερικές συναλλαγές. Ξεκινά, επίσης, μια πολιτική προστατευτισμού με σκοπό την αυτάρκεια της χώρας επιβάλλοντας δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα και ενισχύοντας την εσωτερική αγορά.                                                                                     

Μπαίνει επίσης στο χώρο της κλειστής οικονομίας.                                                   

Συγκεκριμένα, οι συναλλαγές δεν γίνονται πλέον με βάση το συνάλλαγμα αλλά με βάση διακρατικές συμφωνίες ενώ τα προς ανταλλαγή προϊόντα κοστολογούνται και ισοσκελίζεται η αξία των εισαγωγών με την αξία των εξαγωγών.

Αυτό είχε, εκτός από αρνητικές, και θετικές συνέπειες αφού μέχρι τότε οι συναλλαγές με το εξωτερικό ήταν ελλειμματικές από τη στιγμή που οι εισαγωγές ήταν περισσότερες από τις εξαγωγές. Από το 1933 εξάλλου άρχισε ένα ρεύμα επιστροφής κεφαλαίων από το εξωτερικό λόγω υψηλών ελληνικών επιτοκίων. Αυξήθηκε έτσι και το σε χρυσό αποθεματικό του εκδοτικού πιστωτικού ιδρύματος, της Tράπεζας της Eλλάδος, από 7,6 εκατομμύρια δολάρια το 1932 σε 44,7 εκατομμύρια το 1934. Η αύξηση αυτή είχε ανάλογο αποτέλεσμα στη νομισματική κυκλοφορία.»…..

Μεταξύ των θετικών επιπτώσεων της χρεοκοπίας ήταν η δημιουργία του Ι.Κ.Α. με τον νόμο 6298 ο οποίος δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 346/10-10-1934.

Επίσης θα πρέπει ως επίλογο να σημειώσω πως η αθέτηση πληρωμών στους δανειστές (χρεοκοπία) σαν πράξη επιλογής και με μελέτη, όταν τα πράγματα έχουν φτάσει σε σημείο μη συμφωνίας και εκβιασμών, είναι πράξη Εθνικής ανάγκης και μεγίστης υπευθυνότητας απέναντι στον Ελληνικό λαό και την επιβίωσή του.

Άλλωστε οι πολιτικοί, που έστω και την εσχάτη στιγμή δήλωσαν στάση πληρωμής προς τους δανειστές, έμειναν στην Ιστορία με θετικό πρόσημο αφού έβαλαν πρώτα την επιβίωση του λαού και όχι την εξυπηρέτηση των δανειστών.

Όπως π.χ. ο Ελευθέριος Βενιζέλος που έδωσε το όνομά του στο μεγαλύτερο Αεροδρόμιο της χώρας και σε εκατοντάδες κεντρικούς δρόμους σε κάθε πόλη της χώρας  μας.                                                            

Μετά το περήφανο ΟΧΙ την Κυριακή, σε όλα τα μνημόνια και το Εθνοκτόνο Ευρώ, είναι η ώρα, με σχέδιο και πρόγραμμα η κήρυξη χρεοκοπίας προς τους δανειστές και η ομαλή μετάβασή μας στο Εθνικό νόμισμα…                                                                 

Για να δοθεί τόνωση στην Ελληνική οικονομία και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Είναι Εθνικό καθήκον….                                                                                                                                                 Άλλωστε η Ιστορία διδάσκει.!

Χαλκίδα 29 Ιουνίου 2015

Γιώργος Μητροπέτρος

Οικονομολόγος