Η ωδή του Ανδρέα Κάλβου «Aι Ευχαί» (1826). : Le maledizioni”; una lirica di Andreas Kalvos (1792-1869), grande poeta e patriota nazionale.

Και εάν μη ίδω 

προ της Ελλάδος του ιερού, 

χορώ συμπεπλεγμένας, 

Ελευθερίαν και Μούσας, 

θάνατον θέλω. 

Ανδρέας Κάλβος (1819) 

Σε πρόσφατη ανάρτησι του ιστολογίου μας είχαμε την ευχάριστη ευκαιρία να συμπεριλάβουμε στην επιλεκτική αποδελτίωσί μας μιας ομιλίας του οικονομολόγου και πολιτευτή, Δημήτρη Καζάκη, και μερικούς στίχους από την ωδή του Κάλβου «Αι Ευχαί» που εύστοχα είχε χρησιμοποιήσει ο ομιλητής.
Πρόκειται για την υπ’ αριθ. 6 ωδή της συλλογής του 1826 με τον τίτλο «Λυρικά» που και αυτή όπως εξ άλλου και το σύνολο των 21 ωδών του Ζακυνθίου ποιητού, ξεχειλίζει από ένθερμη φιλοπατρία.
Σήμερα ίσως είναι κατάλληλη στιγμή να αναρτήσουμε ολόκληρη αυτήν την ποιητική σύνθεσι-ωδή του μεγάλου μας ποιητή, του παραγνωρισμένου σε ποιητικό μεγαλείο εθνικού μας ποιητή (τον οποίο οφείλουμε οι νεώτεροι Έλληνες να τιμούμε εξ ίσου με τους άλλους δύο της Πατριωτικής Τριάδος, Διονύσιο Σολωμό και Κωστή Παλαμά, ως πραγματικά ΕΘΝΙΚΟ), του Ανδρέα Κάλβου!

Ωδή Έκτη.  

Aι Ευχαί

α΄

Tης θαλάσσης καλήτερα  
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
                έρημον βάρκαν.     5
                    β΄.
    'Σ την στεριάν, 'σ τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
                λαούς και ελπίδας.     10
                   γ΄.
    Kαλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
                ψωμοζητούντες·     15
                   δ΄.
    Παρά προστάτας νά ‘χωμεν.
Mέ ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
μέ ποτέ δεν εθάμβωσαν
                σκήπτρων ακτίνες.     20
                   ε΄.
    Άν οπόταν πεθαίνη
πονηρός βασιλεύς
έσβυν' η νύκτα έν' άστρον,
ήθελον μείνει ολίγα
                ουράνια φώτα.     25
                   ς΄.
    Tο χέρι οπού προσφέρετε
ως προστασίας σημείον
εις ξένον έθνος, έπνιξε
και πνίγει τους λαούς σας,
                πάλαι, και ακόμα.     30
                   ζ΄.
    Πόσοι πατέρες δίδουσιν,
όχι ψωμί, φιλήματα
'ς τα πεινασμένα τέκνα τους,
ενώ λάμπουν 'ς τα χείλη σας
                χρυσά ποτήρια!     35
                   η΄.
    Όταν υπό τα σκήπτρα σας
νέους λαούς καλείτε,
νέους ιδρώτας θέλετε
εσείς δια να πληρώσητε
                πλουσιοπαρόχως,     40
                   θ΄.
    Tα ξίφη οπού φυλάγουσι
τα τρέμοντα βασίλειά σας,
τα ξίφη οπού τρομάζουσι
την αρετήν, και σφάζουσι
                τους λειτουργούς της.     45
                   ι΄.
    Θέλετε θησαυρούς
πολλούς δια ν’ αγοράσητε
κρότους χειρών και επαίνους,
και τ' άπιστον θυμίαμα
                της κολακείας.     50
                   ια΄.
    Hμείς δια τον σταυρόν
ανδρείως υπερμαχόμεθα
και σείς εβοηθήσατε
κρυφά τους πολεμούντας
                σταυρόν και αλήθειαν.     55
                   ιβ΄.
    Δια να θεμελιώσητε
την τυραννίαν τιμάτε
τον σταυρόν εις τας πόλεις σας,
και αυτόν επολεμήσατε
                εις την Eλλάδα.     60
                   ιγ΄.
    Kαι τώρα εις προστασίαν μας
τα χέρια σας απλώνετε!
τραβήξετέ τα οπίσω·
βλέπει ο θεός και αστράπτει
                δια τους πανούργους.     65
                   ιδ΄.
    Όταν το δένδρον νέον
εβασάνιζον οι άνεμοι,
τότε βοήθειαν ήθελεν,
ενδυναμώθη τώρα
                φθάνει η ισχύς του.     70
                   ιε΄.
    Tο ξίφος σφίγξατ' Έλληνες ―
τα ομμάτιά σας σηκώσατε ―
ιδού ― εις τους ουρανούς
προστάτης ο Θεός
                μόνος σάς είναι.     75
                   ις΄.
    Kαι άν ο Θεός και τ' άρματα
μας λείψωσι, καλήτερα
πάλιν να χρεμετήσωσι
'ς τον Kυθερώνα Tούρκων
                άγριαι φοράδες.     80
                   ιζ΄.
    Παρά.... Αι, όσον είναι
τυφλή και σκληροτέρα
η τυραννίς, τοσούτον
ταχυτέρως ανοίγονται
                σωτήριοι θύραι.     85
                   ιη΄.
    Δέν με θαμβώνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
                τ' ανοικτόν στόμα.     90

      Ανδρέας Κάλβος, Λυρικά (1826)



Αι ευχαί - Μίκης Θεοδωράκης