«Περί μοναξιάς». Κείμενο απ' τον "Αιθεροβάμονα" με στοχασμό και λυρικές παραπομπές (+ το Είμαστε Κάτι του Καρυωτάκη). “Di Solitudine”( collaborazione)

ΠΕΡΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Φίλοι μου, μια από τις επικρατέστερες ασθένειες της σημερινής κοινωνίας είναι η ΜΟΝΑΞΙΑ. «Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά… η μοναξιά τους παγώνει/ Πηγαίνουνε στο σινεμά για να μη νιώθουν μόνοι» κραύγαζε κάποτε ο Κ. Χατζής σε μια χαρακτηριστική του μπαλάντα. Αρκετοί εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού χώρου έχουν γράψει και τραγουδήσει για το συγκεκριμένο «φρούτο» του καιρού μας, γι’ αυτό το «επίτευγμα» του πολιτισμένου ανθρώπου (=απάνθρωπου).
Η φιλία έγινε κι αυτή είδος εμπορεύσιμο. Οι πιο πολλοί από μας δημιουργούν φιλίες καθαρά συμφεροντολογικές και καιροσκοπικές. Χτυπάμε «μεγάλες πόρτες» που θα μας χρειαστούν και για τον εαυτό μας και για τα παιδιά μας. Η δόλια η φιλία έγινε επένδυση οικονομική και επαγγελματική. Εγκαταλείψαμε τις άσκοπες και "ανώφελες" σχέσεις, κλειστήκαμε στον εαυτούλη μας και μοιράζουμε τη συμπάθειά μας και την αγάπη μας υπολογιστικά, μελετημένα, συμφερτικά. Όπως λέει ο ποιητής: «Συγυρίσαμε τη ζωή μας με ένα πέτρινο χέρι». Πετρώσαμε την καρδιά μας, νεκρώσαμε τα αισθήματα, φιλτράραμε τις επιθυμίες μας και τα όνειρά μας ώστε να εξυπηρετούν συγκεκριμένους, πρακτικούς πάντα σκοπούς.
Όποιος αντιστέκεται σ’ αυτό το «συρμό» θεωρείται γραφικός, τρελός, ανεδαφικός, ανώφελα ρομαντικός, ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ (ο υποφαινόμενος). Κάθε μέρα που περνά ένας καινούριος στεναγμός έρχεται να βαρύνει την ψυχή του ανθρώπου που είναι εναντιωμένος στον άνεμο της απανθρωπιάς, του άκρατου ωχαδελφισμού, του καιροσκοπισμού, του ψυχρού υπολογισμού. Κάθε μέρα που περνά, μια φτερούγα σπασμένη, ένα ανέλπιδο ιδανικό που μάταια ζητά να βρει δικαίωση.Ο απλός λαός λέει: « Σαν το μπόϊ μου βρίσκω. Σαν την καρδιά μου δεν βρίσκω». Σκεφτήκατε πόσοι άνθρωποι έχουν κάνει τη μοναξιά ΕΠΙΛΟΓΗ τους; Δεν είμαι μόνος μου! Είμαστε ΕΓΩ κι ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ. Είναι το ιδανικό δίδυμο για μια παρτίδα ΣΚΑΚΙ.
Ο εαυτός μου δεν με πουλάει ποτέ. Πάντα με περιμένει στη γωνία και μου κλείνει το μάτι, σαν να μου λέει: «- Ρε, μπαγάσα, αφού ξέρεις πως χωρίς εμένα δεν μπορείς. Είμαι ο πιο πιστός σου φίλος. Είσαι για μια παρτίδα τάβλι; Θα στο πάρω και διπλό!».
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, / όπως του πελάγου οι βράχοι». Η θάλασσα γύρω τους λυσσομανά. Όμως, αυτοί στέκουν αγέρωχοι. Τα κύματα σπάζουν επάνω τους. Μα αυτοί δεν λυγίζουν: «Η δύναμή σου πέλαγος, μα η θέλησή μου βράχος». Φτιάχνω το καταφύγιό μου και κλείνομαι ερμητικά μέσα στον αεροστεγή θαλαμίσκο μου για το ταξίδι της υπόλοιπης ζωής μου.

Επόμενος σταθμός: «Η γη των μακάρων», όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. "Αφήστε με ήσυχο, άστε με ήσυχο όλοι. Θέλω να ζήσω ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ δίχως ταυτότητα πια " μας θυμίζει η Τσανακλίδου. Κάλλιο νάμαι ένας αετός περήφανος και μοναχός πάνω στον ακρόβραχο, παρά μαδημένο κοτόπουλο μέσα στις ανελέητες μυλόπετρες του συστήματος που νεκρώνουν, παγώνουν, αποχαυνώνουν, ευνουχίζουν ψυχικά και πνευματικά κάθε ανήσυχο και επομένως επικίνδυνο για το κοινωνικό ΜΟΝΤΕΛΟ (ή μήπως ΜΠΟΡΝΤ- ΛΟ;) άνθρωπο; Όμως, φίλοι μου, ο ΑΚΡΟΒΡΑΧΟΣ είναι πολύ σκληρός ακόμα και για ένα αετό!
Κλείνω με μερικούς στίχους του Καρυωτάκη:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ…
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες,
ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
Στην κορφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,
Μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα , κι η ποίησις
το καταφύγιο που φθονούμε…


ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ ΞΕΧΑΡΒΑΛΩΜΕΝΕΣ ΚΙΘΑΡΕΣ