«Μολών Λαβέ»: ένα ιντερνετικό ποίημα (και αρχή ανθολόγησης διαδικτυακής ποίησης)

Στο ίδιο περίπου πνεύμα με την προηγούμενη ανάρτησι και μια ποιητική νότα.

[ΣΗΜ. Με την αποψινή μάλιστα εγκαινιάζουμε άτυπα μια συστηματικότερη (ως προς την συχνότητα) παρουσίασι λογοτεχνικών προσπαθειών με έμφασι στην διαδικτυακή ποίησι.
Με πρωτοβουλία και ευθύνη του διαχειριστού του, το ιστολόγιο θα προβάλλει όσες ερασιτεχνικές απόπειρες από αυτές που θα ανακαλύπτει στο διαδίκτυο ή και από αυτές που τυχόν θα δεχθή στην ηλεκτρονική αλληλογραφία του, τις οποίες θα θεωρεί αξιόλογες ή έστω και απλώς ενδιαφέρουσες.]


Ένα σχετικά απλοϊκό στιχούργημα και με κάποιες ατέλειες, αλλά που σφύζει από
πατριωτικό συναίσθημα.:



Μολών Λαβέ

Στέκομαι σε μια καρέκλα ακουμπάω σ’ ένα σχοινί
κι ώρες τώρα αναρωτιέμαι αν αξίζει η ζωή
η θηλιά που είν’ στο λαιμό μου έχει γίνει πιο στενή
σα ζευγάρι δέκα χρόνια, είμαστε ένα εγώ κι αυτή.

Οι ήρωες πια έχουν πεθάνει, έγιναν πολιτικοί
και θαρρούν πως είναι κάποιοι ή πως έγιναν θεοί
φταίει αυτός ή φταίει ο άλλος, φταίει …(πού να ξέρω εγώ;)
μα η διαφορά είναι μεγάλη του πλούσιου απ’ το φτωχό.

Εννέα χρόνια στα θρανία, βιβλία διάβασα πολλά
έμαθα μια ιστορία, ο επιμένων, λέει, νικά
και αν η νίκη μοιάζει τέλος, το πώς πέφτεις τελικά
είναι η ιστορία που θα κρίνει τον καθένα οριστικά.

Κάποτε πριν κάποια χρόνια οι αρχαίοι συγγενείς
το ανάστημα ορθώσαν... Τι θα κάνουμε εμείς;
Στα στενά στις Θερμοπύλες κάποιοι λίγοι και τρελοί
είπανε στον κόσμο αντίο, με ανυπέρβλητη τιμή.

Στον μέγα άρχοντα του κόσμου, το μεγάλο βασιλιά
έδειξαν τι θα πει ανδρεία και ελεύθερη καρδιά,
όταν ο <ξένος> άρχων είπε τα όπλα να παραδοθούν
κι οι ελεύθεροι οι άνδρες μπροστά του να υποδουλωθούν.

Κι αν αυτός είχε μυριάδες μισθοφόρους για στρατό,
την απάντηση που πήρε, δε θέλω ποτέ μου να ξεχνώ:
και σε φέρνω στο μυαλό μου, Λεωνίδα αρχηγέ,
μπρος στον Ξέρξη να φωνάζεις, θαρραλέα, “Μολών λαβέ”.

Μα αυτό κάτι μου θυμίζει, κάτι το σημερινό
ίσως να σκεφτώ θα πρέπει, πάλι ποιο είναι το σωστό:
όταν κάποιοι μας πιέζουν και ζητούν υποταγή
δεν πεθαίνει να τους δείξω μια ελεύθερη ψυχή!

Kostis Zorbas © 19-10-2011