Κυκλοφόρησε το νέο “Manifesto”. Σημείωμα παρουσίασης του περιοδικού. E΄ in edicola il “Manifesto”; rivista sulla politica e la cultura.neogreca …

Κυκλοφόρησε στην Αθήνα το τεύχος 28 του περιοδικού Manifesto με πλούσια ύλη.
Ο φίλος εκδότης Θεόδωρος Παντούλας μαζί με τις ευχές του για «Καλό φθινόπωρο»,
μας πληροφορεί ότι το νέο τεύχος του καλού πολιτικού-πολιτιστικού περιοδικού, οσονούπω -τέλος του μήνα- θα κυκλοφορήση και στην επαρχία.
(Τα αναλυτικά περιεχόμενα του τεύχους μπορείτε να τα δείτε στην ιστοσελίδα http://www.manifestomag.gr/)
Ακολουθεί ένα σύντομο εκδοτικό σημείωμα γενικής παρουσίασης και ένα απόσπασμα από παλιό μεν δημοσίευμα (του Χ. Γιανναρά, που είναι και εκ των συνεργατών του εντύπου αυτού), σχετικό όμως με το περιοδικό και την σταθερή γραμμή του:

Η "ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ"
Με την ενεργό συμμετοχή όλων μπορούμε να συνδιαμορφώσουμε ένα ανεξάρτητο έντυπο που δεν θα προσβάλλει ούτε την αισθητική μας, ούτε την νοημοσύνη μας. Σε μια περίοδο όπου τα Μ.Μ.Ε. συναγωνίζονται στην αναξιοπιστία και την ευτέλεια, στον έντυπο και ηλεκτρονικό κανιβαλισμό εμείς, επιμένουμε να πιστεύουμε ότι ο Τύπος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε αμαχητί στους εργολάβους, στους υπαλλήλους τους ή στα τσιράκια τους. Κάποιοι -λίγοι αριθμητικά- παραπονέθηκαν επειδή είμαστε -λένε- κάπως ... θυμωμένοι! Μπορεί να έχουν δίκιο αν και δεν έχουμε λόγους να είμαστε χαζοχαρούμενοι, δηλαδή υποτελείς μιας “λάϊφ στάιλ” ομηρείας. Εάν συμβαίνουν όμορφα πράγματα να τα επισημάνουμε, να τα αναδείξουμε, και να μαθητεύσουμε πλησίον τους.

Μέχρι όμως να συμβεί αυτό καλό είναι να μην ξεχνάμε τα αυτονόητα: πρωταρχική δουλειά της σοβαρής δημοσιογραφίας είναι ο έλεγχος της εξουσίας και όχι η διασκέδαση του αναγνώστη. Η “πολιτική ορθότητα” και η “ουδετερότητα” αρμόζει ή σε δειλούς ή σε ανθρώπους χωρίς άποψη. Είναι προφανές, νομίζουμε, ότι δεν θέλουμε να είμαστε τίποτα από τα δυο. Στον χώρο του καλού και του κακού τύπου εμείς διαλέξαμε να είμαστε με τους πρώτους.


ΜΙΑ ΚΡΙΣΙ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ"
«…Η Ελλάδα δεν τελειώνει στις δυναστείες της «Διαπλοκής», στις χαβούζες της τηλεοπτικής ατιμίας. Οι αντιστάσεις φθίνουν, αλλά δεν εκλείπουν. Όχι για ψευτοπαρηγόρια και παραισθησιογόνο «αισιοδοξία», μόνο για στήριξη όσων αντιστέκονται, όσων επιμένουν, να μνημονεύουμε απόηχους ήθους Διονυσίου Σολωμού και Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. Πένες νεανικής, λαμπικαρισμένης καθαρότητας και κριτικής ευτολμίας, γλώσσα που παλεύει ακόμα για ποιότητα έκφρασης και σήμανση των ζωτικών για την ανθρωπιά του ανθρώπου προτεραιοτήτων.[…]».

Πηγή