......................................
«Η προετοιμασία ενός Ιεραποστόλου: πορεία κενώσεως και συνεχούς ταπεινώσεως»*
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2004 ο Θεός κάλεσε κοντά Του το μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κυρό Πέτρο τον 7ο μετά της Αγίας Συνοδείας Του, κατά το τραγικό δυστύχημα του ελικοπτέρου Σινούκ στα νερά του Αγίου Όρους. Όλοι μας ξαφνιαστήκαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, απορήσαμε. Μεταξύ των επιβαινόντων στο ελικόπτερο ήταν και ο Επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος, ο οποίος από υπακοή και ταπείνωση δέχτηκε την πρόσκληση του Πατριάρχη του. Έτσι ο Θεός θέλησε κοντά Του, έτσι πρόωρα, τον αγαπητό σε όλους μας Επίσκοπο Μαδαγασκάρης Νεκτάριο, που η πορεία Του στην Αυστραλία, στην Ελλάδα, στη Μαδαγασκάρη, είτε ως λαϊκός, είτε ως κληρικός, χαρακτηρίζεται από πνεύμα υπακοής, ταπεινώσεως, κενώσεως του εαυτού Του για τον αγαπημένο Του Ιησού και την εικόνα Του στον εφήμερο και προσωρινό τούτο κόσμο, τον άνθρωπο. Η σταυροαναστάσιμη αυτή πορεία του μαρτυρικού Ιεραποστόλου, παιδιόθεν μέχρι και της μαρτυρικής Του εξόδου από τον κόσμο αυτό, υπήρξε μια συνεχής δόξα του Εσταυρωμένου Ιησού, προβολή του παραδείγματός Του και διάδοση του Ευαγγελίου Του.* Ο γράφων (ΣΣ: ο δρ. Φρατζής) είχε την ευλογία να τον έχει συμμαθητή στο Γυμνάσιο του Βύρωνος στην Αθήνα, να έχουν χειροθετηθεί την ίδια ημέρα ως αναγνώστες (6 Φεβρουαρίου 1976) από τον μακαριστό πρώην Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κυρό Ιεζεκιήλ και αργότερα να υπηρετήσει ως ιεροψάλτης στους Ιερούς Ναούς που υπηρέτησεν ως Αρχιμανδρίτης.
Τέλος, μετά πρόσκληση του ιδίου, τον επισκέπτεται στην Επισκοπή Μαδαγασκάρης τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο 2004, κατά την πρώτη Ποιμαντική επίσκεψη του μακαριστού Πατριάρχου Πέτρου του 7ου.Βιογραφικά
Ο Επίσκοπος Νεκτάριος Κελλής, Ιδρυτής και Α΄ Επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Μαδαγασκάρης γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1952 στη Μαλώνα Ρόδου από ευσεβείς γονείς, το Στέργιο και την Παναγιώτα Κελλή, οι οποίοι του ενέπνευσαν την αγάπη προς το Χριστό και την Ορθόδοξη παράδοσή μας. Τα πρώτα εννέα χρόνια έζησε στη Μαλώνα της Ρόδου, όπου τελείωσε τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου.
Από μικρός ο Γεώργιος, από κοιλίας μητρός ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα παιδιά και βρισκόταν πάντοτε στο ιερό του Αγίου Γεωργίου Μαλώνας βοηθώντας τον ιερέα. Αγαπημένα του παιχνίδια στην παιδική του ηλικία ήταν τα σύμβολα της Εκκλησίας μας. Συνήθιζε να έχει στα χέρια του αντί για παιχνίδια, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, μόνο εικόνες. Έτσι μεγάλωνε ο μικρός Γεώργιος με πνεύμα Θεού μέχρι την ημέρα που οι γονείς του πήραν τη μεγάλη απόφαση, να ξενιτευτούν.
Ο πατέρας του Στέργιος, λόγω των δύσκολων οικονομικών συνθηκών στο χωριό αναγκάστηκε να ξενιτευθεί στην Αυστραλία το Μάιο του 1960. Η υπόλοιπη οικογένεια, η σύζυγος Παναγιώτα, ο μικρός Γεώργιος και ο μικρότερος αδελφός του Ανδρέας φτάνουν στην Αυστραλία μετά από δυο χρόνια, όπου εν τω μεταξύ ο πατέρας είχε έρθει, είχε δουλέψει σκληρά για να φέρει την οικογένειά του μαζί του.
Δούλεψε πολύ σκληρά ο πατέρας του Στέργιος γιατί ήθελε να μην λείψουν τίποτε από τα παιδιά του, αλλά και να πραγματοποιήσει το όνειρό του, να τα σπουδάσει. Πάνω απ’ όλα όμως φρόντισε να τους κρατήσει κοντά στην εκκλησία και να αγαπήσουν το Χριστό. Έτσι ο μικρός Γεώργιος μεγάλωνε με πνεύμα Θεού μέσα στην αγκαλιά της μάνας και του πατέρα, οι οποίοι τον οδήγησαν στον οίκο του Θεού, ως υπηρέτη Του. Ο νεαρός Γεώργιος πάντα πρώτος στις εκκλησίες, βοηθός στο ιερό του Αγίου Γεωργίου Θέμπαρτον και μετέπειτα της Ιεράς Μονής Αγίου Νεκταρίου, κοντά στον πνευματικό του πατέρα μακαριστό Αρχιμανδρίτη Γερβάσιο Καμπουράκη, αυτόν που έμελλε να διαδεχτεί αργότερα (1987) στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου.
Έχοντας τον ένθεο ζήλο από μικρός, ο νεαρός Γεώργιος, τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην Αδελαΐδα. Μετά το πέρας του γυμνασίου διορίστηκε στην τράπεζα, όπου ως τραπεζικός υπάλληλος εργάστηκε σεμνά και ταπεινά, μέχρι την ώρα που φωτισμένος από το Θεό, μετά από ένα όνειρο, εγκαταλείπει την Αυστραλία και πηγαίνει στην Ελλάδα για να σπουδάσει Θεολογία. Ο Θεός τον προστάτευσε μέσω του γέροντός του, μακαριστού πρώην Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Ιεζεκιήλ Τσουκαλά, ο οποίος διατηρούσε ένα διαμέρισμα κοντά στην Ανάληψη, στο μετόχι το σιμωνοπετρίτικο.
Σπουδές-Χειροτονία
Το 1975 ο νεαρός Γεώργιος Κελλής έρχεται στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία. Το πρώτο εμπόδιο στα σχέδια του αυτά το υπερπηδά, δεχόμενος να τελειώσει πρώτα την έκτη Γυμνασίου και μετά να εισέλθει στη Θεολογική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Έτσι στο Γυμνάσιο του Βύρωνος φοιτά έχοντας πάντοτε άριστες επιδόσεις σε όλα τα μαθήματα. Πολύ σύντομα ο μαθητής Γεώργιος αρχίζει να ξεχωρίζει για την πίστη του και την αγάπη του στον Ιησού. Έτσι πολύ γρήγορα από μαθητής γίνεται με το παράδειγμά του δάσκαλος, αντί να διδάσκεται, δίδασκε όλους με το απαράμμιλο ήθος του, την ορθόδοξη βιοτή του και την ταπείνωσή του. Ο νεαρός Γεώργιος βίωνε την ορθόδοξη Θεολογία, πριν ακόμα εισέλθει στη Θεολογική Σχολή. Είναι πολλά τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε, τα οποία αποδεικνύουν την κένωση του εαυτού του, την φιλαλληλία του, τον αλτρουισμό του και την υποδειγματική πίστη του προς τον Κύριον της δόξης, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο νεαρός Γεώργιος Κελλής, είχε γίνει γνωστός σε όλους στο γυμνάσιο του Βύρωνος και στην ευρύτερη ενορία της Αναλήψεως για την ταπείνωση, την απλότητα και την αγάπη του προς το Χριστό και τους συνανθρώπους του. Σε τέτοιο σημείο είχε επηρεάσει το σχολείο, ώστε έχαιρε εκτιμήσεως από όλους και όλοι τον σέβονταν και τον αγαπούσαν. Δεν θα ξεχάσω το γεγονός κατά το οποίο όταν κάποιος από τους καθηγητές μας που μας δίδασκε Ιστορία έπεσε σε κάποιο ατόπημα διδακτικό, περιφρονώντας με τα λόγια του και τις πράξεις του τον ορθόδοξο μοναχισμό, ο νεαρός Γεώργιος με θάρρος και παρρησία αντέδρασε με τέτοιο τρόπο στην τάξη, ώστε ο καθηγητής αναγκάστηκε να επαναφέρει τους μαθητές και να συνεχίσει το μάθημα, παίρνοντας έτσι ένα μάθημα ορθόδοξης παρρησίας από τον Γεώργιο.
Από μαθητής ακόμα Γυμνασίου ο Γεώργιος Κελλής είχε δείξει την αγάπη του προς την Ιεραποστολή, παρουσιάζοντάς μας στην τάξη εργασίες του για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή και ειδικότερα στην Αφρική και στην Αλάσκα, εργασίες που ως φοιτητής αργότερα επιμελήθηκε και εξέδωσε.
Όλη του η ορθόδοξη βιοτή και ο ένθεος ζήλος είχε ως πηγή τα διδάγματα των ορθοδόξων γονέων του, Στέργιου και Παναγιώτας, των πνευματικών πατέρων στην Αυστραλία πατρός Γερβασίου Καμπουράκη και πατρός Κυριακού Ψάλλιου, του πρώην Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κυρού Ιεζεκιήλ, του νυν Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού και των αγιορειτών πατέρων που ιδιαίτερα σεβόταν και αγαπούσε. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, κατά το διάστημα των διακοπών του, επισκεπτόταν το Άγιον Όρος και έμενε κοντά στον πνευματικό του, τον Παντελεήμονα Ξένο στη Μικρά Αγία Άννα και τον Εφραίμ τον Κατουνακιώτη.
Έτσι πέρασαν τα χρόνια των σπουδών του στην Ελλάδα (1975-1980) ταπεινά και ήσυχα, μέχρι την ώρα που επέστρεψε στην Αυστραλία και συνέχισε και εκεί στο πανεπιστήμιο του Φλίντερς ανώτερες σπουδές, γεγονός που ο ίδιος δεν πρόβαλε ποτέ. Στον τίτλο της Θεολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών προστίθενται και άλλοι δυο τίτλοι στην Αδελαΐδα. Παρά τη μόρφωση και τους πανεπιστημιακούς τίτλους του διατηρήθηκε πολύ σεμνός και ταπεινός και ποτέ δεν αναφερόταν σε αυτούς, δίνοντας την αντίθετη εντύπωση. Και όλα αυτά γιατί δεν τον είχε αγγίξει η κοσμική σοφία, αλλά η σοφία του Θεού μένοντας κοντά στους αγράμματους, τους σεμνούς και ταπεινούς.
Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στην Αθήνα γίνεται η χειροθεσία σε ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ (6 Φεβρουαρίου 1976) στην Ιερά Μονή Αναλήψεως στο Βύρωνα, η
κουρά του σε ΜΟΝΑΧΟ (Εσπερινό Αγίου Γεωργίου 1978) στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος στο Άγιον Όρος και στην Ιερά Μονή Αναλήψεως Βύρωνος λαμβάνει χώρα η χειροτονία του σε ΔΙΑΚΟΝΟ (23 Ιουλίου 1978).
Και οι τρεις χειροτονίες γίνονται από το μακαριστό Γέροντά του, πρώην Αυστραλίας κυρό Ιεζεκιήλ. Ως διάκονος θεοπρεπώς υπηρετεί στον Προφήτη Ηλία Παγκρατίου, στη Ζωοδόχο Πηγή Ακαδημίας και στον Άγιο Δημήτριο Μπραχαμίου.Κατά την περίοδο των σπουδών του και της διακονίας του στην Αθήνα διακρίνεται ο νεαρός Γεώργιος και ο μετέπειτα μοναχός και διάκονος Νεκτάριος για το πνεύμα αυτοθυσίας του, την αγάπη του για την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, το φιλακόλουθο πνεύμα του, την ασκητική ζωή και την ολοκληρωτική αφοσίωση στο σκοπό του που δεν ήταν άλλος από το να ιερωθεί και να διαδώσει το λόγο του Ιησού σε ανθρώπους που δεν γνώρισαν ποτέ το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Άραγε να ήταν τυχαίο το γεγονός το ότι όλες του τις οικονομίες και τα ρούχα του τα έστελνε στα ορφανά στην Αφρική; ή το ότι πλησίαζε πολλά παιδιά από την Αφρική που σπούδαζαν Θεολογία στην Αθήνα; ή το ότι πολλές του εργασίες στο πανεπιστήμιο αναφέρονταν στην Ιεραποστολή και ειδικότερα σε χώρες που ποτέ δεν είχαν ακούσει το λόγο του Θεού;
Διακονία στην Αυστραλία
Μετά το πέρας των σπουδών του επιστρέφει στην Αυστραλία για να διακονήσει τον απόδημο Ελληνισμό. Η χειροτονία του σε ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ (Σεπτέμβριος 1981) γίνεται στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου από το Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Δέρβης Ιεζεκιήλ. Αμέσως τοποθετείται από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ. Στυλιανό να υπηρετήσει στον Ιερό Ναό της Αγίας Άννης στη Χρυσή Ακτή, μια ενορία στην οποία ο πρεσβύτερος Νεκτάριος αγαπήθηκε πολύ.
Στη συνέχεια ως πρεσβύτερος διακονεί θεοπρεπώς και θεοφιλώς στον Άγιο Παντελεήμονα Glenelg και στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου στην Αδελαΐδα, όπου διαδέχτηκε τον πνευματικό του πατέρα μακαριστό Αρχιμανδρίτη πατέρα Γερβάσιο Καμπουράκη.
Η διακονία του στην Αυστραλία ήταν μια πορεία συνεχούς κενώσεως και ταπεινώσεως με κύρια χαρακτηριστικά την αυτοθυσία του για το ποίμνιό του, την αγάπη του προς τους νέους, τη μακροθυμία του προς τους ηλικιωμένους. Αξιώματα και τιμές ποτέ δεν επεδίωξε, αντιθέτως κυκλοφορούσε με τρυπημένα παπούτσια και παλιά ράσα, αγνοώντας παντελώς την εξωτερική του εμφάνιση. Από πολύ νωρίς το πρωί βρισκόταν στην εκκλησία του και την υπόλοιπη μέρα έτρεχε να φτάσει να επισκεφθεί όλους τους ενορίτες του, ιδιαίτερα τους πάσχοντες, τους ασθενείς, τους αδύνατους. Οι κύκλοι Αγίας Γραφής και η Συντροφιά Νέων που δημιούργησε σε όλα τα πόστα που υπηρέτησε θα μείνουν αξέχαστοι μεταξύ των νέων. Ήταν πολύ αγαπητός σε όλες τις ηλικίες, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, οι οποίοι συζητούσαν μαζί του όλα τα θέματα που τους απασχολούσαν και δέχονταν τις συμβουλές του. Θα περίμενε κανείς να απομακρυνθούν οι νέοι λόγω της αυστηρότητας και της δογματικότητάς του. Αντ’ αυτού τον ακολουθούσαν με πολλή αγάπη, γιατί έβλεπαν στον ταπεινό εργάτη του Ευαγγελίου αγάπη ανυστερόβουλη, αλτρουισμό, φιλαλληλία και πνεύμα αυτοθυσίας που πήγαζε μόνο από τον Εσταυρωμένο Ιησού και το παράδειγμά Του.
Όλη του η βιοτή και όλο του το έργο στην Αυστραλία αποτελεί την προετοιμασία για εκείνο που ο Θεός είχε τάξει για τον εκλεκτό του δούλο. Πράγματι το κάλεσμα δεν άργησε να έρθει και ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος παίρνει τη μεγάλη απόφαση να κηρύξει το λόγο του αγαπημένου του Ιησού σε έθνη που δεν Τον γνώρισαν ποτέ.
Το κάλεσμα για Ιεραποστολή
Το 1994 ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος αποφασίζει να ξεκινήσει Ιεραποστολή στη Μαδαγασκάρη. Εκεί εκτός από λίγους Έλληνες μετρημένους στα χέρια του ενός χεριού δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Έχοντας μέσα του τη φλόγα της Ιεραποστολής και την πίστη στο Θεό ξεκινά στην αρχή χωρίς καμιά βοήθεια. Μόνη του ελπίδα και αρωγός ο Θεός. Ο Θεός που οδηγεί τον ταπεινό Του υπηρέτη, επιτελεί και το θαύμα. Μέσα σε λίγα χρόνια όλοι μας μιλάμε για τη Μαδαγασκάρη και το έργο του Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου και μετέπειτα Ιδρυτή και πρώτου Επισκόπου της Εκκλησίας της Μαδαγασκάρης.
Κοντά στα ορφανά, στους φυλακισμένους, στους φτωχούς ο εργάτης του Ευαγγελίου προσφέρει, θυσιάζεται, ευαγγελίζεται Ιησούν Εσταυρωμένον. Η αχανής νήσος της Μαδαγασκάρης (Madagascar) και ο Μαυρίκιος πατήθηκαν από τη μια γωνιά μέχρι την άλλη από τα τρύπια παπούτσια του ταπεινού εργάτη, ο οποίος, μολονότι είχε προσβληθεί από ελονοσία, ασταμάτητα και ακούραστα προσέφερε τα δέοντα σε όσους είχαν χρεία. Προσέφερε δωρεάν παιδεία σε όλα τα ορφανά, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους ανεξαρτήτως θρησκεύματος, φαγητά στους πεινασμένους, ρούχα στους ενδεείς, αγάπη στους πάσχοντες, τον εαυτό του σε όλους.Ο Θεός τον ανέδειξε πρώτο Επίσκοπο Μαδαγασκάρης, τιμή που ταπεινά δέχτηκε χωρίς να το επιδιώξει, χωρίς να το ζητήσει. Συνέχισε τήν Ἱεραποστολική πορεία δίνοντας έμφαση στον Ευαγγελισμό, αρχικά στη διάδοση του Ευαγγελίου στους ιθαγενείς, στη συνέχεια στα έργα ευποιίας, τα οποία αναδεικνύουν την κοινωνική πλευρά της Ἱεραποστολῆς καί τήν ἐξάπλωση ὅλων τῶν δραστηριοτήτων καί στά ἄλλα νησιά τῆς Ἐπισκοπῆς.
Σήμερον, χάριτι Θεοῦ, ἡ Ὀρθόδοξος Επισκοπή Μαδαγασκάρης αριθμεί 63 Ορθοδόξους Ενοριακούς Ναούς, μια υπερσύγχρονη κλινική, 13 ιθαγενείς ιερείς, μια ιθαγενή μοναχή, μιά δόκιμη μοναχή, πολλούς κατηχητές και 16000 ιθαγενείς Ορθοδόξους Χριστιανούς και κατηχουμένους.
Ωστόσο φτάνει η 11η Σεπτεμβρίου 2004 και ο Θεός καλεί κοντά Του τον Ιδρυτή και Πρώτο Επίσκοπο της Εκκλησίας της Μαδαγασκάρης. Το κουρασμένο σώμα Του αναπαύεται κοντά στο περιβόλι της Παναγιάς και η ψυχή Του μεταξύ των δικαίων αγάλλεται και χαίρεται βλέποντας την πνευματική πρόοδο των πνευματικών Του τέκνων στην αγαπημένη Του Μαδαγασκάρη.
Από κει ψηλά ο κυρός Νεκτάριος δέεται για τα ορφανά, τους φυλακισμένους, τους νοσούντας, τους ενδεείς, τη Μαδαγασκάρη, ως έθνος που τόσο αγάπησε. Δέεται για το Ιεραποστολικό κλιμάκιο στην Ανταναναρίβη που σιωπηρά και οδυνηρά δέχτηκε τα τραγικά νέα. Δέεται για το νέο Επίσκοπο Μαδαγασκάρης κ. Ιγνάτιο. Δέεται όμως και για όλα τα πνευματικά Του τέκνα στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Αυστραλία, την Αμερική, τον Καναδά, την Αφρική. Δέεται για τους πονεμένους γονείς Του, Στέργιο και Παναγιώτα, για τον αδερφό Του Ανδρέα και την οικογένειά του, για όλους εμάς που τον ζήσαμε, τον αγαπήσαμε και πρόωρα χάσαμε.
Ας έχουμε την ευχή Του και η ταπείνωσή Του να αποτελεί παράδειγμα σε όλους μας.
Γεώργιος Μιχ. Φρατζής
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου