ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ, ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ, ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. MORTO ALEXIS: LUTTO NEL CIRCOLO, NEL BLOG, TRA I SUOI, NEL NOSTRO CUORE.

ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ
Αγαπητά μέλη του Συλλόγου, φίλοι και επισκέπτες του Ιστολογίου, έγινε εχθές την νύκτα αυτό που από καιρό απευχόμαστε, αλλά που προσφάτως όλο και περισσότερο αγωνιωδώς περιμέναμε. Ο αγαπητός σε όλους Αντιπρόεδρος, ο φίλος μας Αλέξης Κλαμαρής έφυγε από κοντά μας πριν από μερικές ώρες μετά από πολύμηνη σθεναρή αντίστασι στην θανατηφόρο νόσο που τον είχε κτυπήση ξαφνικά στις αρχές του Μαΐου του 2008.
Από την πρώτη στιγμή μοιράστηκε μαζί μας το φοβερό νέο της βιοψίας που έδειξε προχωρημένο καρκίνο παχέως εντέρου. Με αξιοπρέπεια και απαράμιλλο θάρρος αντιμετώπισε όλες τις φάσεις της ταχέως εξελισσόμενης αρρώστιας. Μέχρι τον τελευταίο καιρό κράταγε ακλόνητος στην φοβερή μάχη, σε σημείου να στηρίζη και την ανησυχία και την συγκαλυμμένη απαισιοδοξία ημών των οικείων και φίλων του.
Μέχρι και την Μ. Παρασκευή που μας ανακοίνωσε πως του έλαχε το φρικτότερο σενάριο: η μετάστασι στο συκώτι. Η είδησι κάποιους από εμάς μας πότισε το φαρμάκι της πιο μαύρης απελπισίας, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος αν και δεν παραδόθηκε πνευματικά, διαλύθηκε σωματικά. Καθηλωμένος στο κρεββάτι του Νοσοκομείου –ο οργανισμός του είχε ήδη καταβληθή από τις ακτινοβολίες και πριν την εγχείρισι- έλειωνε μέρα με την μέρα.
ΕΠ’ ΕΛΠΙΔΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΖΩΗΣ…
Έως εχθές την νύκτα μετά τις 23.00, που όπως χαρακτηριστικά μας είπε ο αδελφός του Χρήστος, ο άλλος μικρός ήρωας της περίπτωσης, «έσβησε ο Αλέξης σαν πουλάκι»: Διαισθανθείς το τέλος κάλεσε μέσω του αδελφού του απ’ το πρωί τους γονείς του, και μέσα στην θαλπωρή των οικείων του - παρουσία και του ιερέα της ενορίας του που τον είχε κοινωνήση από την προηγούμενη - έκλεισε κάποια στιγμή απλά, χωρίς ίχνος ανησυχίας, τα μάτια κι έφυγε ήρεμα…

ΥΣΤΑΤΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
[Δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετίσω, είχα – το ομολογώ- από μέρες αρχίση να λιποψυχώ. Απέφευγα να του τηλεφωνώ –όπως στην αρχή- συχνά και πίστεψα πως τον είδα για τελευταία φορά εκείνη την Κυριακή προ 3 εβδομάδων που τον επισκέφθηκα στο ΓΝΑ μαζί με δυό φίλους.
Του υποσχέθηκα να τον ξαναδώ όταν επέστρεφα από μια 15νθήμερη επαγγελματική απουσία. Επέστρεψα, αλλά δεν αποφάσιζα να τον ξαναεπισκεφθώ στο Νοσοκομείο. Στην πραγματικότητα αθέτησα την υπόσχεσί μου από δειλία, παρ' όλο που δυό φορές μου τηλεφώνησε ο ίδιος σε πολύ άσχημη κατάστασι για να μου πή να μην τον επισκεφθώ απροειδοποίητα. Μάλλον ήθελε να με αποχαιρετήση…]

Ο Αλέξης Κλαμαρής γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1961 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το 20ο (εξατάξιο) Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και πτυχιούχος του Πολυτεχνείου Πατρών εργάστηκε στην Μέση Εκπαίδευσι ως Καθηγητής Πληροφορικής. Τελευταία χρόνια ήταν αποσπασμένος στο Πολυτεχνείο και εκπονούσε Διδακτορική Εργασία.
Έφυγε απο κοντά μας στα 48 του χρόνια γεμάτος αισθήματα, όνειρα, σχέδια και δημιουργικότητα...

Η πρώτη εντύπωσι (όπως επιτυχώς την διατύπωσε ο επιστήθιος φίλος του ο Δημήτρης Προβελέγγιος) ότι ο Σύλλογός μας ορφάνεψε, δεν είναι υπερβολική. Ο Αλέξης ήταν όχι τυπικά ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου μας, αλλά ένας δραστήριος διοικητικός παράγοντας σ’ εκείνο το παράτολμο εγχείρημα της παρέας μας στην Χαλκίδα, στο Αθλητικό-Εκπολιτιστικό Κέντρο μας το «ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ».

Μοιραζόμασταν μαζί –όπως και με τον Δημήτρη, τον τρίτο της παρέας- νεανικά βιώματα και δημιουργική δράσι στο ενοριακό περιβάλλον (βλ. Νεανικό Κέντρο) του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου οδού Αχαρνών και ειδικά συγκλίναμε (εκτός απο την αγάπη προς το παιχνίδι των Πεσσών) στην αξία της ανάπτυξης του σχολικού αθλητισμού ισότιμα με το μορφωτικό ιδεώδες.


Ενθουσιώδης, αλλά μεθοδικός, πλούσιος σε θεωρητική γνώσι, αλλά και με αξιοθαύμαστες πρακτικές – τεχνικές δεξιότητες, αποδείχθηκε ισοδύναμος του Προέδρου. Αν προσθέσουμε σε όλ’ αυτά την προθυμία, την νηφαλιότητα, την σεμνότητα, την εργατικότητα και την γενναιοδωρία, θα αντιληφθούμε το μέγεθος της απώλειας που μας βρήκε.
Στο Σκακιστικό Τμήμα είχε ορισθή μαζί με τον Δημήτρη Προβελέγγιο αντιπρόσωπος του Συλλόγου μας στην Σκακιστική Ομοσπονδία.
Στο Τμήμα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης ήταν υποψήφιος Αρχηγός του τμήματος και Προπονητής Αρχαρίων.
Ειδικά για το περιοδικό του Συλλόγου μας, τον Νέο Παλαμήδη, ο χαμός του είναι όντως κενό δυσαναπλήρωτο. Ο Αλέξης ήταν ο αρχισυντάκτης και η ψυχή του περιοδικού "Νέος Παλαμήδης¨.

Είχα καταλάβη από παλιά την ευστροφία και την όλη αξιωσύνη του φίλου και συνοδοιπόρου και από την προεργασία για το στήσιμο του Συλλόγου στην Χαλκίδα επιβεβαίωνα τις εντυπώσεις μου. Κι όταν μετά κι από την συνεργασία μας για το Σήμα, ανέλαβε σχεδόν μόνος του τις συνθέσεις για τις πρώτες αφίσσες τότε συνειδητοποίησα το μεγάλο του ταλέντο και το αξιοσημείωτο καλλιτεχνικό του αισθητήριο. Φθάνει να ξεφυλλίση κάποιος ένα από τα πέντε όλα κι όλα τεύχη του περιοδιού μας για να αντιληφθή με λίγη προσοχή το καλαισθητικό στοιχείο από την φροντίδα του Αλέξη επενδυμένη και στις μικρότερες λεπτομέρειες.

Ο Αλέξης επέδειξε υποδειγματικό ήθος και μοναδικό θάρρος στην πάλη του με τον καρκίνο. Το φοβερό πάθημά του δεν θέλησε ούτε να το κρύψη ούτε και να το εκμεταλλευθή για να εισπράξη κάποιο είδος κοινωνικής συμπαράστασης ή οίκτο.
Είναι αξιοσημείωτο ότι από το τεύχος 4 του περιοδικού αναλαμβάνει ο ίδιος να συντάξη το εισαγωγικό σημείωμα για να ζητήση προσωπικά συγγνώμη για την 4μηνη, σχεδόν πεντάμηνη, καθυστέρησι της έκδοσης. Γράφει συγκεκριμένα :
«Η αιτία είναι ότι δυστυχώς μέσα στον Μάιο πληροφορήθηκα από γιατρούς ότι πάσχω από την χειρότερη αρρώστια, τη γνωστή σε όλους… Η ζωή μου μάλλον δεν κινδυνεύει, αλλά θα πρέπει να κάνω μια βαριά εγχείρηση, σύντομα.
Σταμάτησα κάθε εργασία που έκανα ως εκείνη τη στιγμή, και αφοσιώθηκα στην μάχη με την ασθένειά μου. Αποτέλεσμα ήταν ν’ αρχίσω προεγχειρητικές χημειοθεραπείες τον Ιούλιο, που συνεχίζονται ακόμα.
Μου ήταν αδύνατο επομένως να ασχοληθώ με το περιοδικό αυτό το διάστημα. Σήμερα όμως, αισθάνομαι καλύτερα πια, και μπορώ να το κάνω αυτό…»
(Νέος Παλαμήδης, τ. 4, Απρίλιος-Μάιος 2008, σ. 3)
Με το ίδιο πνεύμα ευθύνης και αποφασιστικότητας γράφει το εισαγωγικό σημείωμα και στο επόμενο <τελευταίο του> τεύχος:
«Γειά σας και πάλι από τον ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ του Συλλόγου.
Όπως καταλαβαίνετε τα πλάνα μας για 8 τεύχη μέσα στο 2008 έτσι όπως τα παρουσιάσαμε στο προηγούμενο τεύχος…όχι μόνο δεν επιτεύχθηκαν, αλλά ακόμα και αυτό το 5ο τεύχος, που ήταν κατά 99% έτοιμο από τον Οκτώβρη, κυκλοφορεί τελικά ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2009, μια καθυστέρηση υπερβολικά μεγάλη.
Αιτία είναι η ασθένειά μου που με καθήλωσε σε πλήρη αδράνεια. Οδεύω τώρα προς εγχείρηση μέσα στον μήνα ελπίζοντας πως όλα αυτά θα πάρουν ένα τέλος…»
(Νέος Παλαμήδης, τ. 5, Ιούνιος-Ιούλιος 2008, σ. 3)

Είναι, νομίζω, χαρακτηριστικό της ευθύνης, της ευαισθησίας του, αλλά τελικά και του συναισθηματικού του δεσίματος με το περιοδικό το εξής περιστατικό:
Τα πρώτα του λόγια όταν τον είδα στο θάλαμο του Νοσοκομείου προ 3 περίπου εβδομάδων, εκείνη την Κυριακή στην εκ των πραγμάτων αποχαιρετιστήρια συνάντησί μας (μου είχε πή στο τηλέφωνο πως άκουσε από τους γιατρούς πως έχει 2-3 εβδομάδες ζωή…) ήταν :
«Αλέξανδρε, πάει το Περιοδικό μας…»!
Η φωνή του ήταν σιγανή, σταθερή, αλλά και με μια θλίψι αρχαϊκή.
Τα λόγια του, που βγαίναν ήδη κάπως δύσκολα απ’ τα χείλη του, ήταν εκείνη την στιγμή μαχαιριά στην καρδιά μου. Αιφνιδιάστηκα! Προσπάθησα να αποφύγω το θεματικό κέντρο της φράσης του με την μοιρολατρική στόχευσι και με την βοήθεια των παρισταμένων φίλων προσπάθησα να τον παρηγορήσω και να αποδυναμώσω τα λεχθέντα, αλλάζοντας όπως όπως θέμα…

Για το Ιστολόγιο, τί να πώ; Ο Αλέξης Κλαμαρής, είναι –κατά παραγγελίαν μου, έστω- ο δημιουργός του παρόντος Ιστολογίου και ισάξιος συνδιαχειριστής του.
Οι αναρτήσεις του είναι σχετικά λίγες –δεν προλάβαινε περισσότερα και πρίν από την ασθένειά του- αλλά ποιοτικές. Οι παρεμβάσεις του πολλές και ουσιώδεις, τα σχόλιά του μπορεί να γίνονται συχνά σχοινοτενή, αλλά αποτελούν αδιάψευστα μνημεία διαλλακτικότητας και σεβασμού στον διάλογο.
Δεν πρέπει να παραλείψω να υπογραμμίσω και το στοιχείο της ελεύθερης γνώμης, της ανυπόκριτης ευθύτητας και της παρρησίας. Απόδειξι και οι καταγεγραμμένες διαφωνίες μας. Θα κρατήσω με ιδιαίτερη ευλάβεια τις μεγαλόψυχα ευμενείς αντιδράσεις του, την καλοσυνάτη χαρά του, όταν κάποτε, τελικά παραδέχθηκα το λάθος μου και του ζήτησα και συγγνώμη για την πεισματική μου στάσι σε ένα σπάνιο περιστατικό έντονης μεταξύ μας διαφωνίας για κάποιο θέμα με το περιοδικό –και το Ιστολόγιο.

Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια τελευταία προσωπική γνώμη:
Δεν δέχομαι το «Ουδείς αναντικατάστατος».
Αντίθετα, πιστεύω ότι μπορεί μεν να αναπληρώνονται οι ρόλοι και οι θέσεις, οι άνθρωποι όμως, μέσα από την μοναδικότητα του προσώπου τους, είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ.
Ειδικά για τους αγαπημένους μας ας κρατήσουμε στην καρδιά μας με ανεξίτηλο σεβασμό την θέσι τους και να φροντίζουμε να ανάβη το καντήλι της μνήμης, όσο ζούμε.

Ο Αλέξης έφυγε απο κοντά μας υπερβολικά νωρίς, αλλά πρόλαβε να μας αφήση ένα έστω μικρό μέρος από το γεμάτο φως πέρασμά του.

ΑΝΤΙΟ, ΑΛΕΞΙΕ, ΑΔΕΛΦΕ,
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ,
ΚΙ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΕ ΦΙΛΕ!!
{Vox clamantis Alexandri }



Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης