“Δέλεαρ” ποίημα του Αλεξ. Σελλενίδη (νέα "βαριάντα" και ετεροχρονισμένο καλωσόρισμα στην Άνοιξι). Una vecchia poesia -in variazione nuova- di Al. Sellenidis (dando un benvenuto tardivo alla primavera).

 Σαν καλωσόρισμα στην Άνοιξι, δημοσιεύουμε ένα παλιό (απο 10ετίας) ποίημα του διαχειριστή. Το ποίημα σε πρώιμη μορφή δημοσιεύτηκε παλαιότερα στο Ιστολόγιο. Σήμερα παρουσιάζεται μια νεότερη (ίσως πιο "λεξιλαγνική" - ή σωστότερα: λεξιλάγνα) παραλλαγή του...

ΔΕΛΕΑΡ

Κι αν δέν το λένε άραγε στα όρη τα λιοπύρια;

Με τα χελιδονίσματα ανοίγουν τα μπουμπούκια

Πολύχρωμα στέλνουν φιλιά

Κι είναι και χίλια μύρια!

Μετά το ξί της Άνοιξης στου νέκταρος το έαρ

Των κοριτσιών τ’ ανάγλυφα τα πόδια μεγαλώνουν,

Ουχ ήττον τε και το αυτόν με τα αβρά τα χέρια τους

Ή τα λευκά τους στήθη!

Μυρώνει ο Μαγιούνης μ’ ασπασμούς τις φεγγαρολουσμένες

Ο Ιούλης με τον Σάτυρο αλλάζουνε σουραύλια

Εν τέλει και ο Αύγουστος θα στήσει φρυκτωρίες.

Κατάφωρα και αείποτε ο Έρως μές στο θέρος

Το ενδιαφέρον των ανδρών

Διαστέλλει μές στις κόρες!

Αλ. ΣΕΛΛΕΝΙΔΗΣ (2015-2024)