Φτάνει πια με τον ...Σελλενίδη!
Ένα ανυπόγραφο, αλλά ωραίο ποίημα για τον Άγιο και Μέγα με το απανταχού στον ελληνισμό αγαπημένο (απο κοινού με το άλλο, το της Ελληνίδας μητέρας του) όνομα!
Σβηστά καντήλια η εκκλησιά, κλειστό το άγιο βήμα
Μες στο θαμπό το ανάμερο το τυλιγμένο βράδυ,
Μ’ αντάρα και ψιλόχιονο που σκέπασαν το μνήμα,
Πριν καταπιεί η άβυσσος τα πάντα στο σκοτάδι...
Το λάδι μες τα μπούκαλα σκληρό και παγωμένο,
Με νεκρική μια σιωπή το θυμιατό αγναντεύει.
Κρατάω κερί πονετικά, τί τάχα περιμένω!
Βοριά το σκληρό θρόισμα πανί ψηλά χαιδεύει...
Κοιτάω το τέμπλο! Του Κυρίου η εικόνα με βλογάει
Νιώθω μια αγκάλη σπλαχνική η Μάνα η Παναγία.
Με ταπεινή άλλη ματιά Πρόδρομος με κοιτάει,
Ο Κωνσταντίνος, ο Σταυρός, η Ελένη η Αγία.
Και σ’ ένα μυστικό ουρανό διαβαίνει η ψυχή μου
Τ’ αθάνατο, που ιερουργεί, που δέ γνωρίζει πόνο.
Αθάνατη και η στιγμή που μένει πια μαζί μου
Φεύγει! Μ’αφήνει στη σιωπή στο χιονοβόρι μόνο!
(Β. Α, ; ) Βλ. Πηγή
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου