Μια μαρτυρία από την Χιο. (Αναδημοσίευσι). Una testimonianza sul problema migranti illegali e pseudo profughi a Chios.

Το κείμενο το είδαμε πρόσφατα σε σελίδα φίλου στο Facebook.
Το αναδημοσιεύουμε (πρίν το κατεβάσουν τυχόν ιεροεξεταστές)!

..................................................

 Γιατί ζητάμε τη ζωή μας πίσω

Πριν μια πενταετία, όταν ξεκίνησαν οι μεγάλες ροές, θυμάμαι τις βάρκες που έφταναν κάθε αυγή. Θυμάμαι τους ψαράδες να βγαίνουν στα ανοιχτά για να σώσουν όσους προλάβουν. Θυμάμαι τους ντόπιους να δίνουν στην ακτή πρώτες βοήθειες και μετά να καλούν το λιμεναρχείο. Θυμάμαι πρόσφυγες στοιβαγμένους στον κήπο. Οικογένειες ολόκληρες, μανάδες με τα μωρά στο στήθος, παππούδες ρακένδυτους και ταλαιπωρημένους. Καραβάνια ολόκληρα. 

Μαζεύαμε παπλώματα, κουβέρτες, ρούχα κι ό,τι περίσσευε από τα σπίτια μας και τους τα πηγαίναμε. Πείνα μεγάλη, δεν είχαν τίποτα. Ψωνίζαμε μια σακούλα τρόφιμα για εμάς και μια για εκείνους. Φτιάχναμε ταψιά φαγητό και τους τα δίναμε από τα κάγκελα. 

Μετά στήσαμε μέσα στο θερινό σινεμά μια πρόχειρη κουζίνα, ενώ το κράτος αδρανούσε εντελώς. Αδιαφορούσαν για τα πάντα λες κι έτσι θα εξαφανίζονταν το πρόβλημα μαγικά. 

Αφού πέρασε το καλοκαίρι και το μισό φθινόπωρο, εδέησαν τα Ηνωμένα Έθνη να στείλουν κάτι τίς. Γέμισε ο κήπος σκηνές. Γέμισε η τάφρος του κάστρου κοντέινερς, που κι αυτά με τα χέρια μας τα βιδώναμε. 

Ύστερα ανέλαβε το κράτος, κατέφθασαν οι ΜΚΟ και οι ντόπιοι απομακρύνθηκαν με κάθε τρόπο. Η σίτιση δόθηκε σε εταιρίες κέτερινγκ εξ Αθηνών με το αζημίωτο φυσικά. Μέχρι το υγειονομικό έστελναν να ελέγχει τα ταπεράκια και τα Νουνού που τους πηγαίναμε προκειμένου να σταματήσουμε να βοηθάμε. 

Θυμάμαι μετά από λίγο τα ΜΜΕ να πλέκουν τον παιάνα μας, τα δάφνινα στεφάνια μας, επειδή κάναμε το αυτονόητο. Λέγαν τότε για τον ανθρωπισμό, την αυταπάρνησή μας και το βάρος που κουβαλάγαμε και συνεχίζουμε να κουβαλάμε. 

Θυμάμαι και το Νόμπελ Ειρήνης στις γιαγιάδες της Λέσβου. 

Εγώ τα θυμάμαι καλά όλα αυτά γιατί τα έζησα. Εσύ?
 

Εδώ και τρείς μέρες συνέβη όμως μια μετάλλαξη. Λες και όλος ο κόσμος ξέχασε ξαφνικά τα πάντα, λες και δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Ξαφνικά γίναμε, λέει, «μπαχαλάκηδες» και «καταπατάμε τον νόμο». 

Είμαστε, λέει, «βίαιοι», «αδιαπραγμάτευτοι (…)», «αδιάλλακτοι» και φυσικά «ρατσιστές»! 

Γιατί; 

Επειδή ζητάμε επιτέλους να μπει μια τελεία; Επειδή θέλουμε να προχωρήσουμε τις ζωές μας που τόσον καιρό μπήκαν στον πάγο; Επειδή δεν θέλουμε να στοιβαχτούν χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε μια μάντρα, στην μέση ενός βουνού με ακραίες καιρικές συνθήκες; 

Γίναμε ξαφνικά εμείς αυτοί που αρνούνται τη λύση. Γίναμε επίσης και κακοποιά στοιχεία διότι το να τις τρως από τα ΜΑΤ και να σου ρίχνουν χημικά είναι νόμιμο και λέγεται καταστολή, το να υπερασπιστείς όμως τον εαυτό σου και την περιουσία σου είναι παράνομο και ονομάζεται αντίσταση κατά της αρχής.
 

Τα ΜΜΕ δεν κάνουν παρά μικρές αναφορές στο θέμα διότι αυτή είναι η γραμμή από το ΕΣΡ. 

Αυτή τη στιγμή στον τόπο μου έχουν καταστρατηγηθεί τα μισά άρθρα του συντάγματος και καταπατάται το μεγαλύτερο μέρος της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των ντόπιων και των προσφύγων. Κανείς τους δε θέλει να μένει εγκλωβισμένος στο νησί ες αεί και μάλιστα φυλακισμένος. 

Οι ομάδες καταστολής χτυπάνε στο ψαχνό γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους, εργαζόμενους της Κιβωτού του Αιγαίου που είναι απέναντι από τη γη που επιτάχθηκε. Σταματάνε αμάξια στο δρόμο, βγάζουν έξω τους οδηγούς, τα ψάχνουν και τα σπάνε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι στις αρμοδιότητές τους. Καίνε τους αναδασωμένους δασικούς πυρήνες του Αίπους, έριξαν τα ντρόουνς των τοπικών ΜΜΕ, ενώ ντρόουνς του στρατού και ελικόπτερα της αστυνομίας τριβελίζουν όλη μέρα κι όλη νύχτα πάνω από τα κεφάλια μας. Τα χημικά πέφτουν βροχή και μάλιστα δίπλα στην Κιβωτό, δίπλα σε παιδιά. Σφαίρες των ΜΑΤ και υδροφόρες χτυπάνε κατάσαρκα τους ντόπιους και άλλα πολλά. 

Το κλίμα είναι εντελώς πολεμικό. 

Γιατί? 

Γιατί ζητάμε τη ζωή μας πίσω.

Zoi Koutsafti

Πηγή