Σάββατο βράδι. Παραμονή Πεντηκοστής σύμφωνα με το ημερολόγιό μας. Λίγος καναπές και τηλεόρασι.
Όχι δεν είχα διάθεσι για κάτι απαραίτητα ηθικοπλαστικό ή κάτι οπωσδήποτε βαθυστόχαστο.
Κάτι απροσδιόριστα ψυχαγωγικό ( κάτι εγκυκλοπαιδικό, ιστορικό ή έστω εκλαϊκευτικά επιστημονικό) έψαχνα. Γνωρίζοντας ότι η ημέρα (και κυρίως η ώρα) δεν ευνοεί εκπομπές κοινωνικο-πολιτικού λόγου και ουσιαστικού διαλόγου, ήμουνα έτοιμος να συμβιβαστώ ακόμα και με κάτι αθλητικό.
Κάποια στιγμή πάτησα την σειρά με τα μικρά νούμερα στο τηλεχειριστήριο - παλιά συνήθεια στο σπίτι, από τότε που υπήρχε μόνο η κρατική τηλοψία στην χώρα μας. Τί να δώ;
Μια γερμανική ταινία με πρωταγωνιστές Τούρκους! Με τον ελληνικό τίτλο «Μαζί ποτέ» (ή «Σχεδόν ποτέ», όπως διάβασα στο site της ΝΕΡΙΤ;) .
Η υπόθεσι έφερνε γύρω από την σημερινή πραγματικότητα της τουρκικής μειονότητας στην Γερμανία. Η σύγκρουσι της τουρκικής κουλτούρας με τον σύγχρονο ευρωπαϊκό –γερμανικό- τρόπο ζωής και κάτι τέτοια. Η εναλλαγή των εικόνων γρήγορη και οι διάλογοι των προσώπων (νεαρά ευπαρουσίαστα άτομα σε πρώτο πλάνο - και την τουρκική γλώσσα να κυριαρχεί) όλο έντασι. Το τουρκο-γερμανικό περιβάλλον, όμως, όχι ως απλό ντεκόρ, αλλά με όλα τα πολιτιστικά στοιχεία: Νεανικά στέκια στην Γερμανία, αμιγώς ή μή τουρκικά μπάρ, τουρκική μουσική, σύγχρονα και παραδοσιακά τουρκικά τραγούδια, αμανέδες, χοροί, διατροφικές συνήθειες (μέχρι και συνταγές «τούρκικου» φαγητού παρακολούθησα!), όλα δοσμένα με σύγχρονο, λίαν ελκυστικό -η ταινία είναι φυσικά βραβευμένη- περιτύλιγμα: λίγο δράσι, λίγο πρέζα, όχι λίγο σέξ, αρκετή βία (και όχι μόνο λεκτική) και πολλή πολλή γυναικεία απελευθέρωσι. Γυναίκα γάρ η πρωταγωνίστρια! Επισημειώνω ότι είχε παρ’ όλ’ αυτά τον χαρακτηρισμό : «Κατάλληλο με γονική συναίνεση».
Άντεξα καμμια ώρα συνολικά, αλλά έχασα την κατάληξι του δράματος…
Το πλήκτρο "i" (πληροφορίες προγράμματος) μου έδωσε όλα τα επίσημα στοιχεία:
Μαζί Ποτέ (Head On)
ΝΕΡΙΤ HD (προβολή σε SD) Σάβ 07/06
22:30 – 00:30 Κατηγορία: Ταινίες. Διάρκεια: 120΄
Σκηνοθέσία: ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ
Συντελεστές: Μπιρόλ Ουνέλ, Σιμπέλ Κεκιλί, Γκούβεν Κιράκ, Κατρίν Στρίμπεκ
Ξένη ταινία. Δράμα (2004)
Συμπαραγωγή: Γερμανίας και Τουρκίας.
Η Σιμπέλ, γερμανίδα τουρκικής καταγωγής, αγαπάει πολύ τη ζωή της και ασφυκτιά μέσα στα πλαίσια της συντηρητικής μουσουλμανικής οικογένειάς της. Προκειμένου να δραπετεύσει, προσποιείται απόπειρα αυτοκτονίας...
Εν τω μεταξύ έκανα και ένα γρήγορο πέρασμα («ζάπινγκ») από το λίαν αντιπαθητικό μου, το ομολογώ, κανάλι της Βουλής.
Απελπισία! Μία από τα ίδια: Γερμανικά με βουλγαρικούς τώρα διαλόγους. Η υπόθεσι είχε πρωταγωνιστές Βούλγαρους και τα προβλήματά τους.
Δεν άντεξα άλλη κουλτούρα! Το τηλεχειριστήριο νά ‘ναι καλά!
Σας δίνω και αυτού του αριστουργήματος τα στοιχεία –για του λόγου το αληθές!
Ο κόσμος είναι μεγάλος (The world is big)
Κατηγορία: Ξένη ταινία
Ταινία του Στεφάν Κομαντάρεφ
Δράμα Γερμανικής – Βουλγαρικής παραγωγής (2008)
Μετά από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, ο (βουλγαρικής καταγωγής) Αλεξ χάνει τη μνήμη του. Για να τον βοηθήσει, ο παππούς του οργανώνει ένα ταξίδι στο παρελθόν, ένα ταξίδι μνήμης πίσω στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε...
Ώστε η κρατική τηλεόρασι δεν παίζει τα …τουρκικά σήριαλ;
Ώστε η κρατική τηλεόρασι προάγει τον «πολιτισμό». Ποιόν πνευματικό πολιτισμό όμως και ποια πολιτιστική παράδοσι;
Ένα είναι το βέβαιον: Εγώ, εσείς, ΕΜΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ χρηματοδοτούμε αυτές τις επιλογές της κρατικής εξουσίας. Στο όνομα της Δημοκρατίας; Ή μήπως κάποιας Γερμανοκρατίας;
Εμείς δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τους νεκροθάφτες της πολιτισμικής μας κληρονομιάς;
Μου θυμίζει - κι ανατριχιάζω- κάποια περιστατικά στην Κατοχή, όπου οι Γερμανοί βάζαν τα άτυχα θύματά τους, συνήθως αθώους πολίτες, να σκάβουν μόνοι τους τον λάκκο στον οποίο στην συνέχεια, μετά την οργανωμένη εκτέλεσι, τους πέταγαν μέσα…
Αυτό το σήμα στέλνει η τηλεόρασι του ελλαδίτικου κρατιδίου στον Ελληνισμό της Διασποράς;
Ζούμε, άραγε, τις τελευταίες στιγμές του ιστορικού μας κύκλου ως Έλληνες;
Η πολυπολιτισμικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Κι εγώ, εσείς, ΕΜΕΙΣ, παθητικά την παρακολουθούμε να αποθρασύνεται…
Λέω να κλείσω με τον τρόπο του Γ. Σεφέρη
Αφού όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Αφού στο μεταξύ ο καπετάνιος παρέμεινε απαθής.
Αφού το καράβι που λεγόταν ΑΓ ΩΝΙΑ 937
σήμερα, εβδομήντα επτά χρόνια μετά, δεν τρίζει απλά και μας ματώνει,
έχει αρχίσει να μπάζει νερά και να μπατάρει,
τώρα 77 χρόνια μετά
να κάνουμε ενωμένοι εθνικά μιαν ανταρσία
ή μη ξεμπαρκάροντας ατομικά να ρίξουμε τις λέμβους;
Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου