« Το Άγιον Όρος κυρίως είναι αυτό που δεν φαίνεται. Είναι η μυστική εκείνη ζωή, που συντελείται σε σκοτεινά κελιά και χαράδρες, από επίμονους αγωνιστές του πνεύματος, που μεταβάλλουν τις νύχτες σε μέρες, που μουλιάζουν και γουβιάζουν την πέτρα και την κάνουν ν’ ανθεί. Μπορεί να έλθει κάποιος στο Άγιον Όρος και να συναντήσει ένα μοναχό ατημέλητο, κουρελή, αχτένιστο, παχύ και να πει: Μα εδώ ήλθα να μου μιλήσουν για τον Θεό και τι μοναχός είναι αυτός. Κι ο μοναχός αυτός που δεν δημιουργούσε κατ’ αρχάς καμιά καλή εντύπωση να είναι ο καλύτερος μοναχός, πολύ καλύτερος από αυτούς που μιλάνε και μάλιστα ωραία…
Η ζωή του μοναχού για τον ορθολογιστή άνθρωπο είναι παράξενη, παράλογη. Ο μοναχός ζει μια ζωή εντελώς διάφορη από τον κοσμικό άνθρωπο. Ο κοσμικός ζει πολλές φορές για την επιτυχία, τη θησαύριση, τη δόξα. Ο μοναχός αντίθετα. Όσο λιγότερα έχει τόσο πιο ευχαριστημένος κι ελεύθερος είναι. Ζει χωρίς όνειρα, ως νεκρός, αλλ’ αυτή η εκούσια νέκρωση, υποταγή και δέσμευση, του δίνει την απερίγραπτη ευρυχωρία και το κελάκι του γίνεται Ειρηνικός ωκεανός».
Μωυσής Μοναχός Αγιορείτης («Η κοινωνία της ερήμου και η ερημία των πόλεων», 1990)
...
2. Άγιον Όρος και Έλληνες:
«… Δεν πιστεύουμε πως είμαστε ο περιούσιος λαός και πως η Ορθοδοξία είναι Ελληνική. Πιστεύουμε όμως πως περισσότερα έχουμε να δώσουμε στην Ευρώπη και λιγότερα να λάβουμε. Δυστυχώς όμως οι Νεοέλληνες δεν μάθαμε ακόμη την αξία της Ορθοδοξίας, το εύρος του Ελληνισμού και την έκταση της Ευρώπης…
Ορθοδοξία επιμένω να θεωρώ ότι παραμένει ανεκμετάλλευτη για τον Ελληνισμό, όπως και το Άγιον Όρος για τους Έλληνες….
Όλη η Ελλάδα, όλη η Βαλκανική, όλη η Ευρώπη καλείται να σκύψει, να διαβεί το κελί του ερημίτη Αγιορείτη, για να συναντήσει αυτό που εναγώνια αναζητά. Την πλήρωση του τραγικά τεράστιου πνευματικού κενού, που του έδωσε η τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη, γιατί το πρόβλημα του κόσμου είναι πνευματικό…
Στο απέριττο της ακτημοσύνης, της ολιγάρκειας και της εγκράτειας λάμπει η σαφήνεια του βιώματος και της απαράμιλλης εμπειρίας. Εδώ θρυματίζεται η ατομικότητα, κυματίζει η διακονία, η κοινωνία, η αλληλοπεριχώρηση και η κατάφαση της συνδιαλλαγής και κατανοήσεως, η παραδοχή που συγκλονίζει τον άνθρωπο και τον καλεί σε συνεχή μετάνοια, δηλαδή σε μια αδιάκοπη εσωτερική μεταρρύθμιση. Οι άνθρωποι αυτοί του γνήσια καθαρού βιώματος είναι οι στύλοι του Νέου Ελληνισμού».
Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου («Άσκηση και άνεση», Αθωνικά Άνθη 5, εκδ. Τήνος, 1996)
.................................................................................
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου