3+1 ποιήματα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου. Για έναν χωρισμό και τρία σμιξίματα… Tre+1 poesie di Nikos-Alexis Aslanoglu; come dedica: su una separazione e tre incontri...

{Στο 10πενθήμερο. Σεμνή ποιητική "παραγγελιά" του Τάσου για τον πατέρα…} 

Kι όμως τα δάκρυα τρέχουνε τώρα ασυγκράτητα... 

Άρχοντα. Πέφτει η νύχτα στη θάλασσα κι όλα είναι λίγα...

1

Ο Χωρισμός

Και τώρα έρχεται η ατέλειωτη νύχτα Το καλοκαίρι ξέφτισε τα πούπουλά του στις γωνιές του δρόμου και στις ακρογιαλιές γυρίζεις ακόμα μισόγυμνος εσύ πάνω στ’ αχνάρια των πουλιών που έφυγαν σφίγγω τα χείλη μου, φιλώ ευλαβικά τα χέρια σου αντίλαλος μες στα μαλλιά από σάπιο μήλο το καλοκαίρι κύλησε κι εμείς χωρίζουμε Πρίγκηπα, δε μιλάς και λέω η ώρα αργεί ακόμα. Βάζω το χέρι στον ώμο σου και λέω στ’ αποκαΐδια των ζεστών σπιτιών που υπήρξαμε είσαι ακόμα ένας χτύπος αγάπης στη μαλακή φωνή σου τρέμει η ελπίδα μου για σένα ζω τη σκοτεινιά μιας άνοιξης που παραπαίει λέω αυτό το σώμα είναι η καρδιά μου σωστή Μ’ αφήνεις, Άρχοντα. Το καλοκαίρι έφυγε. Η βουή της φθινοπωρινής θάλασσας αργά σταλάζει το τέλος που είναι πάντα πνεύμα και δάκρυ φωτεινός στρόβιλος, ήχος καθάριου νερού, εγκαρτέρηση πως έτσι θα πάνε όλα ώς το τέλος. Ιδωμένα σ’ ένα καινούριο όραμα που μας μεθάει εκβιάζει άσκοπα λόγια και μικρές κραυγές μας κάνει αδέρφια

(από το Ωδές στον Πρίγκηπα, Ύψιλον 1991)

2

Στους κήπους της έπαυλης

Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα
Το όψιμο φθινόπωρο στους κήπους της έπαυλης σε ξεγελά
και οι πικροδάφνες σου φυλλορροούν στο πέτρινο
κλιμακοστάσιο σε ξινίζουν
Ακούς τα παραδείσια πουλιά μες τις λακκούβες του νερού
χτυπάει εντός σου η μηχανική καρδιά της πόλης
Λες αύριο θα εκφωνήσω τον επικήδειο των ποιητών - και
το αναβάλλεις
μικρές θαλάσσιες εκδρομές και τα βραδάκια λικνίζεσαι στις
δισκοθήκες
Η καρβουνόσκονη μόλις αγγίζει τα παιδιά της δυτικής ακτής
σήμαντρα δειλινού και άνθη λεμονιάς
μες τους δασώδεις λόφους της Αιώνιας Πόλης
Κι όμως η θέση σου είναι στην Αθήνα, Άρχοντα
μόλις ακούγεσαι μες τα παράσιτα και τους πομπούς
Σ’ άκουσα χθες με άλλη μουσική να θρηνωδείς
η φωνή σου δεν άλλαξε, την ξέρω απ΄τον καιρό της
διαδοχής
Η νύχτα πέφτει

(από το Ωδές στον Πρίγκηπα, Ύψιλον 1991)


3
Προσευχή

Πρίγκιπα, χρειάζομαι χρήματα, κι άλλα χρήματα
σ’ έναν κόσμο που αλλάζει αδίστακτα χρειάζομαι χρήματα
για να σε κερδίσω δεν θά ’φταναν όλα τα τραγούδια της γης
Χρειάζομαι πολλά, πάρα πολλά μπορώ να σου πω
Αυτά τ’ ανθοκήπια, κι αυτές οι πισίνες, κι αυτά τα υδρόβια
μες τα δωμάτια που μας προσμένουν χρειάζονται χρήματα
Χρειάζομαι τόσα λεφτά για τσιμέντο και χάλυβα κι όλη τη
θάλασσα
Χρειάζομαι φως από πικρό αμμοχάλικα, α, Πρίγκιπα
κι είμαστε τόσο, μα τόσο φτωχοί
Χρειάζομαι χρήματα να γεννηθώ σαν και σένα απαράλλαχτος
Το ήρεμο γαλάζιο τοπίο στα μάτια σου χρειάζεται χρήματα
τα μισάνοιχτα χείλη σου και το άσκεφτο ανάβλυσμα
η ανώφελη άγνοια χρειάζεται χρήματα
να παγιωθεί
Άρχοντα, δεν νιώθω πια τίποτε για σένα
το παιχνίδι μας δεν αλλάζει τα καθορισμένα βήματα
Χρειάζομαι χρήματα για να μεταμορφώσω ένα χερσότοπο
σε πανδαιμόνιο μουσικής

(από το Ωδές στον Πρίγκηπα, Ύψιλον 1991)

4
Στην Ενδοχώρα

Όσο κι αν προχωρώ στην ενδοχώρα τίποτα δε μου σβήνει από τα μάτια τον αιώνιο χωρισμό. Μες σε βαθιές κοιλάδες, λασπωμένες απ’ τη βροχή, έρχεται το ψιθύρισμα του ήλιου με τη θάλασσα παραπατώντας σ’ ένα σμίξιμο σφιχτό, ιδανικό Πόσο γυαλίζουν μες στη στάχτη τους, έλεγε, πόσο βαθαίνουν την καρδιά, ακρωτηριάζοντας δάχτυλα και νευρώσεις, σκάβουνε βαθιά μέσα στη γη για ναρκοπέδια Μα εγώ καθώς προχώρησα στην ενδοχώρα, είδα στην πυρκαγιά της θύμησης τη στάχτη μες στα φώτα

(από το Ο Δύσκολος Θάνατος, Νεφέλη 1985)

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

(= Νικόλαος Αρσλάνογλου, 1931-1996)