Βρήκαμε κάπου το συναξάρι του νεομάρτυρα Μάρκου, που σήμερα η Εκκλησία μας καλεί να εορτάζουμε την μνήμη του:.
.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΚΟΣ 5 Ιουνιου
Ο Άγιος Νεομάρτυς ΜΑΡΚΟΣ καταγόταν απο την Θεσσαλονίκη, αλλά ζούσε στην Σμύρνη. Ως πραματευτής δούλευε στο Κουσάντασι (Ν.Εφεσο), στη Χίο και στις γύρω περιοχές τους.
Ήταν έγγαμος. Εγκαταστάθηκε τελικά με την οικογένειά του στην Έφεσο. Εκεί, δυστυχώς, έμπλεξε με μια γυναίκα Χριστιανή, την Μαρία, και μαζί της απατούσε την νόμιμη γυναίκα του. Τον κατέδωσαν όμως στον αγά, και μια νύχτα τον συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω. Το πρωι, στο δικαστήριο, εξώμοσαν και οι δυο. Ο μεν Μάρκος, αφού περιετμήθη, υιοθετήθηκε απο τον αγά, η δε Μαρία μπήκε στο χαρέμι του για λίγο καιρό, γιατί μετά την άφησε ελεύθερη. Ο Μάρκος, σαν γιος του αγά, εξωτερικά συμπεριφερόταν σκληρά στους Χριστιανούς, ωστόσο ο έλεγχος της συνειδήσεώς του δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Έτσι πήγε σ’ έναν Πνευματικό και με δάκρυα εξομολογήθηκε το μεγάλο του λάθος - στον ίδιο Πνευματικό πήγαινε και η Μαρία. Και οι δυο ήθελαν να φύγουν απο την Έφεσο, κάτι που τελικά κατάφεραν με την βοήθεια του Πνευματικού τους και ενός γιατρού. Αρχικά πήγαν στην Σμύρνη, αλλά επειδή ο αγάς της Εφέσου αντελήφθη οτι τον εξαπάτησαν (του είχαν πει πως η Μαρία είναι βαριά άρρωστη), και είχε ζητήσει να τους βρουν και να τους φέρουν μπροστά του, με ενα καράβι που βρήκαν έφυγαν για την Τεργέστη και απο εκεί για την Βενετία. Εκεί αφού χρίσθηκαν με το Άγιο Μύρο, επανεντάχτηκαν στην Εκκλησία και ζούσαν ζωή Χριστιανική με μετάνοια και συντριβή. Αργότερα επειδή δεν μπορούσε ο Άγιος να ησυχάσει απο τον πόθο του μαρτυρίου που είχε φουντώσει μέσα του και μετά απο πολλές περιπλανήσεις, πήγε πάλι στην Έφεσο με σκοπό να ομολογήσει εκεί τον Χριστό επειδή εκεί τον ειχε αρνηθεί. Ο Πνευματικός του όμως τον εμπόδισε να κάνει κάτι τέτοιο, επειδή οι Τούρκοι ήταν εξαγριωμένοι εξαιτίας του μαρτυρίου του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου (5 Απριλιου). Γι’ αυτό έφυγε για την Χιο, όπου ύστερα απο έντονη πνευματική προετοιμασία, παρουσιάστηκε στον αγά και ομολόγησε την επιστροφή του στην πατρώα του Χριστιανική Πίστη, μάλιστα έβγαλε απο το στήθος του εναν Τίμιο Σταυρό, τον φίλησε, πέταξε κάτω το σαρίκι του και φόρεσε ένα αγιορείτικο σκουφί. Τον έκλεισαν στην φυλακή και του έβαλαν τα πόδια στο τουμπουρι (τιμωρητικό ξύλο). Ο Άγιος είχε τόση κατάνυξη που έψαλλε συνεχώς ύμνους και είχε μάλιστα πολύ μελωδική φωνή. Αυτό εξόργισε τους Τούρκους και του έσπασαν τα δόντια ώστε να γεμίσει το στόμα του αίμα για να μη ψάλλει. Ο αγάς αποφάσισε να τον φέρει ξανά στο δικαστήριο και τον ρώτησε αν επιμένει στην απόφασή του. Ο Άγιος σταθερά τον έλεγξε και τον προέτρεψε μάλιστα να γίνει και εκείνος Χριστιανός! Μετά απο αυτό καταδικάσθηκε στον δια ξίφους θάνατο, γεγονός που του έδωσε μεγάλη χαρά και άρχισε μόνος του να τρέχει προς τον τόπο του μαρτυρίου, εκεί γονάτισε, έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού και είπε δυνατά στον δήμιο «Έλα χτύπα για του Χριστού την πίστη την Αγία». Ύστερα απο δυο προσπάθειες του δήμιου ο Άγιος παρέδωσε το Πνεύμα στα χέρια του Θεού κερδίζοντας τον αμαράντινο της δόξης στέφανο. Χριστιανοί της Χίου παρέλαβαν το Τίμιο Σώμα του και το ενταφίασαν με τιμές.
Ήταν 5 Ιουνίου του 1801!
...
20 χρόνια πριν την Επανάστασι!
Σήμερα οι απογονοί του - αν είχε προλάβη να κάνη όσο ήταν εξωμότης- θα ήταν Τούρκοι πολίτες, χαμένοι κάπου ανάμεσα στα εκατομμύρια των ελληνικού DNA εξισλαμισμένων και σε ικανό βαθμό εξευρωπαϊσμένων Τούρκων. Πού να ξερε, όμως, πως και εδώ στην ελεύθερη ορθόδοξη Ελλάδα, 210 ενιαυτούς μετά το ένδοξο μαρτύριό του θα είχε είχαμε γεμίση γενίτσαρους. Εθνικά και θρησκευτικά…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου