Η ΔΗΛΩΣΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ «ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ» Mikis Teodorakis dichiara sulla crisi economica in Grecia: "Presagio di grandi sciagure"...

Με τον τίτλο «Προμήνυμα Μεγάλων Συμφορών» ένας φίλος μας έστειλε μέσω “Facebook” την σημερινή δήλωσι (η ίδια που διαβάστηκε από τον Λάκη Λαζόπουλο στην ζωντανή αποψινή του εκπομπή “Αλ Τσαντίρι») του Μίκη Θεοδωράκη. (Την επιδοκιμασία μας για τις πατριωτικές απόψεις του μεγάλου πνευματικού άνδρα, την έχουμε κατ’ επανάληψι εφράση…)
Δεν είναι δυνατόν να μην την αναδημοσιεύσουμε, σε μεγάλο βαθμό συνυπογράφοντάς την:



ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας.
Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος.
Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΝΤΡΟΠΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΟΒΙΣΑΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;
Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΜΕ ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή.
Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.
Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010
Μίκης Θεοδωράκης

[Την νέα αυτή θαρραλέα παρέμβασι του Μίκη την είδαμε και στο Ρεσάλτο: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4437 ]

Μουσική ανθολόγησι για έναν ροκά. Μάνος Ξυδούς: 7 βιντεοτράγουδα και 1 στιχούργημα. Una raccolta di fiori-canzoni x Manos Xidous (R.I.P.)

Προχθές έλεγα στην τάξι για τους Πύξ Λάξ και την ετυμολογία του αρχαιοπρεπούς τους ονόματος. Εχθές έφυγε η ψυχή του μουσικού αυτού συγκροτήματος της ελληνικής ρόκ που έβαλε την δική του σφραγίδα στα μουσικά ήθη των καιρών μας.
Ο Μάνος Ξυδούς…
Αξίζει ένα μουσικό ξεπροβόδισμα…



1. Μάνος Ξυδούς & Πάνος Κατσιμίχας - ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΑΓΩΤΟ


Στίχοι: Πάνος Κατσιμίχας & Πάμπος Φιλίππου
Μουσική: Μάνος Ξυδούς & Πάνος Κατσιμίχας

Μέχρι να πάρεις παγωτό

Με συναντήσανε προχθές
δυο φίλοι μου στο δρόμο
να κουβαλάω στην πλάτη μου
ένα τσουβάλι φτώχεια,
ένα τσουβάλι φτώχεια...

Τι κάνεις με ρωτήσανε
τους λέω "το κορόιδο"
όσο κι αν τρέξεις τελικά
ποτέ σου δεν προφταίνεις

Τι κάνεις με ρωτήσανε
τους λέω "το κορόιδο"
όσο κι αν τρέξεις φίλε μου
ποτέ δεν προλαβαίνεις

Έτσι κι αλλιώς είναι σικέ
ετούτος ο αγώνας
μέχρι να πάρεις παγωτό
σε βρίσκει ο χειμώνας
σε βρίσκει ο χειμώνας

Έτσι που φεύγει η ζωή
δε λέει ούτε ένα αντίο
και δε μου φτάνει για να πω
ένα μισό αστείο
ένα μισό αστείο


2. Μάνος Ξυδούς~Στο πουθενά
(Στιχοι: Bαγγέλης Καραπέτρος)



3. Domenica - Μάνος Ξυδούς - LIVE - «Άχρηστα ρολόγια»


4. ΧΑΡΟΥΛΗΣ, ΞΥΔΟΥΣ - ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ



5. Σ' αγαπώ - Πύξ Λάξ (Στίχοι & μουσική: Μάνος Ξυδούς - Πώς τον έλεγαν αυτόν που είπε: "Δε μ' αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ' αγαπώ";)


Το επόμενο, (κι ως απο την τελευταία του παραγωγή) παραείναι προφητικό:
6. Βράδιασε- Τα ξαναλέμε


7. ΠΥΞ ΛΑΞ (Pix Lax) - Δεν θα δακρύσω πια για σένα- (live @ lykavitos)


Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Μέτρησα προχθές τις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ μια σταγόνα στη βροχή
Κι αν δεν μπορώ να σ' αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ, να σε χάσω, να χαθώ

Μα δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα
δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα

Μέθυσα προχθές στις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ μια σταγόνα από κρασί
κι αν δεν μπορώ να σ' αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ, να σε χάσω, να χαθώ

Μα δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα
δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα


.........................................

Και αντί για αποχαιρετιστήριο σχόλιο, ένα στιχούργημά του με ποιητικές αρετές που μας αρέσει:


Το σχήμα της σιωπής μου

Τα μάτια σου απλώθηκαν στο σχήμα της σιωπής μου
κι ένιωσα τον άνεμο να τρέχει σαν τρελός,
να καταστρέψεις ήθελες το τσίρκο της ζωής μου
μα ύστερα μετάνιωσες, και είπες δυστυχώς.

Σαν ήρωας του Λωτρεαμόν σε απόκρυφο βιβλίο
παιδί της επανάστασης με τάσεις μυστικές
ακροβατούσα συνεχώς στα όρια της τρέλας
μέσα σε κόσμο αδιάφορο με Σάρτρ και με Μπωντλέρ

Από μπροστά μου πέρασαν χορεύοντας εικόνες
κάποια κομμάτια από τον παλιό χαμένο μου εαυτό.
Τον κόσμο μου τον έκλεισα σε ψευτοθεωρίες
συμβιβασμούς, χαμόγελα και αυτοκριτικές.

Μα δώσε μου μόνο ένα λεπτό κρυφής απολογίας
αφού ο Θεός σου θέλησε να είσαι ο δικαστής
και μην το πάρεις πως ζητώ καλή δικαιολογία
ν' αλλάξεις την απόφαση την ύστατη στιγμή.

Τώρα στη νύχτα της σιωπής και της απελπισίας
τα μάτια σου μια υπόσχεση που αργεί πολύ να βγει
βέλη θα ρίξει πίσω μου μια παιδική οπτασία
κι αθόρυβα ξανά μέσα στην πόλη θα χαθεί...

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς

ΜΑΝΩΛΗ ΛΙΔΑΚΗ: Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΟΣ (Στίχοι του Θ. Γκόνη) Αφιέρωσι με βιντεοτράγουδο.Una canzone come dedica personale: “Mio fratello piccolo”

Ένα αγαπημένο τραγούδι, με έναν αγαπημένο τραγουδιστή, για ένα (πολύ) αγαπημένο πρόσωπο {που έχει γενέθλια αυτές τις μέρες}…

(ΛΙΔΑΚΗΣ - Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΟΣ)



Σε καλύτερη οπτικοποίησι και με εξ ίσου καλή μουσική απόδοσι βρήκαμε το τραγούδι και αλλού (πάντα στο You Tube)

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΟΣ

Ένας άνθρωπος κλειστός
σαν ερειπωμένο σπίτι.
Ούτε φως, ούτε καπνός
ούτε τζάμι στο φεγγίτη.
Ο μικρός μου αδελφός
ένας άνθρωπος κλειστός,
σαν παρατημένο σπίτι.

Γράφει λόγια στο νερό
στο πηγάδι ρίχνει πέτρες
Στου Θεού το φιλιατρό
με σκοινιά τραβά δραπέτες
Τους τραβά έξω στο φως
κι ύστερα φεύγει σκυφτός
στα βουνά, στις μαύρες πέτρες.

Ένας άνθρωπος κλειστός
σαν ερειπωμένο σπίτι
Ούτε φως, ούτε καπνός
ούτε τζάμι στο φεγγίτη
Ο μικρός μου αδελφός
ένας άνθρωπος κλειστός
σαν παρατημένο σπίτι…


[Ποίησι: Γκόνης Θοδωρής, μουσική: Ορφέας Περίδης]


Traduzione:
MIO FRATELLO PICCOLO
Un uomo chiuso
Come una casa in rovine
Niente luce niente fumo
Niente vetro alla finestrella:
Mio fratello piccolo
una persona chiusa
come casa abbandonata.

Scrive parole sulle acque
butta pietre dentro il pozzo
alla bocca del pozzo del Dio
tira su gli evasi con le corde
li tira fuori alla luce
e dopo chino se ne va per le montagne
in mezzo alle roccie nere.

Un uomo chiuso
Come una casa in rovine
Niente luce niente fumo
Niente vetro alla finestrella:
Mio fratello piccolo
una persona chiusa
come casa abbandonata...

[Versi: Teodoro Gonis]

11 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ: Η ΑΕΚ 1-1 με Παρτιζάν στην Σερβία σε φιλικό αγώνα! 11 anni fa; AEK in partita amichevole in Serbia contra l' embargo della NATO

Υπάρχει μια ομάδα, αθλητικό σωματείο με μεγάλη ιστορία σε όλο τον χώρο του αθλητισμού, κυριότατα σε ποδόσφαιρο και σε καλαθοσφαίρισι, στην Ελλάδα, που –όπως και άλλες, αλλά λιγότερο δημοφιλείς- έρχεται από μακριά: Από τις χιλιόχρονες εστίες του Ελληνισμού της Ιωνίας.
Υπάρχει μια ομάδα της οποίας ο θυρεός κοσμεί (μαζί με εκείνον του ΠΑΟΚ) μια γωνιά στο περίφημο Σχολείο των ρωμιών της Πόλης, την Ζωγράφειο Σχολή (όπως, αν δεν απατώμαι, και στο Πατριαρχείο) στην Κωνσταντινούπολι.
Υπάρχει μια ομάδα που (το ποδοσφαιρικό της τμήμα) σπάζοντας (πρώτη παγκοσμίως!!) το …ευλογημένο κι από τον «εγγυητή της παγκόσμιας συναδέλφωσης και ειρήνης» ΟΗΕ εμπάργκο κατά των Σέρβων στην ήδη διαλυμένη Γιουγκοσλαβία, πήγε κόντρα στον πόλεμο και τον νατοϊκό ιμπεριαλισμό! Κλείνοντας παράτολμα και παίζοντας ένα φιλικό παιχνίδι ποδοσφαίρου ανθρωπιστικού χαρακτήρα, μέσα στο Βελιγράδι, εν μέσω αεροπορικού αποκλεισμού και αμερικάνικων βομβαρδισμών. Όταν όλα τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η αμερικάνικη πλανηταρχική σκιά!
Η ΑΕΚ (Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως)!!
Έντεκα χρόνια πριν από σήμερα:


Τα ονόματα των δεκαεπτά ποδοσφαιριστών της Ομάδας οι οποίοι αγωνίστηκαν εκείνη την ημέρα: Ατματσίδης, Μιχαηλίδης, Κουρκούνας, Κοπιτσής, Κωστένογλου, Μπαμπούνσκι, Μιλοβάνοβιτς, Καψής, Τσέκολι, Άκης Ζήκος, Κατσαβός, Σαβέβσκι, Κασάπης, Μαλαδένης, Καλιτζάκης, Ζουμπούλης και Ντέμης Νικολαΐδης.


Είναι τυχαίο που προ ολίγων ετών το ιστορικό τμήμα του basketball (αυτό το καλαθοσφαιρικό της τμήμα κατέκτησε το 1968 το πρώτο διεθνές τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο -ανάμεσα στα ομαδικά αθληματα όλων των ειδών- για την χώρα μας, το μέχρις εσχάτως ελεύθερο κομμάτι του ελληνισμού) οδηγήθηκε στην διάλυσι, καθώς πούλησε όλους τους ταλαντούχους Έλληνες παίκτες και τους αντικατέστησε με ξένους (καί κατώτερους αθλητικά καί μισθοφόρους, κρατώντας αρχικά μόνο δύο ελληνόπουλα στην δωδεκάδα, τον Χατζή και τον Κακιούζη –για να τους μοσχοπουλήση η διοίκηση κι αυτούς στην συνέχεια);
Είναι τυχαίο ότι αυτή η ομάδα που ενώ από την σύστασής της –εδώ και 80 σχεδόν χρόνια- πρωταγωνιστεί, ταλαιπωρείται διοικητικά εδώ και χρόνια, χωρίς να διαθέτει γήπεδο στα δημοφιλέστερα αθλητικά της τμήματα, με αποκορύφωμα την κατεδάφισι του ιστορικού γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας (εφέτος θα έκλεινε τα εβδομήντα του χρόνια…);
Είναι περίεργο που και στο ποδόσφαιρο ακολουθήθηκε από διοικητικές επιλογές η έμμεση διάλυσι της ομάδας με το κόλπο της πτώχευσης αρχικά, και στην συνέχεια της αφελληνοποίησης; (Εδώ και 3-4 χρόνια πόσοι Έλληνες παίκτες βρίσκουν θέσι στην εντεκάδα;)
Για εμένα δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε περίεργο. Μετά την επαγγελματικοεπιχειρηματικοποίησι στα δημοφιλή αυτά αθλήματα, που -το λιγότερο- άφησε έξω τον συναισθηματισμό των προσφύγων, θα επιχειρήσουν κάποιοι να ολοκληρώσουν το εγκληματικό τους έργο με την, ας την ονομάσω, κλωνοποίησι (αυτήν την διαδικασία κοινωνικής τροποποίησης περίπου, η οποία θα επιχειρηθή σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα με ολόκληρο τον πληθυσμό εν Ελλάδι): θα αφήσουν δηλαδή το σώμα της ομάδας και θα αλλάξουν την ψυχή. Θα έχουμε παίκτες ξένους, όχι απλώς μή προσφυγικής-μικρασιατικής πια, αλλά παντελώς μή ελληνικής εθνικότητας, ει δυνατόν σε όλα τα τμήματα της ομάδας, (εννοείται ότι και οι φίλαθλοι ή οι οπαδοί σε λίγο μπορεί να είναι μή ελληνικής καταγωγής) αυτής ειδικά της Ομάδας που εξακολουθεί στην Ελλάδα να ενοχλεί με τις μνήμες και την ιστορία της. Πάντα κάτω από το ίδιο όνομα, καί για εμπορικούς λόγους, αλλά κυρίως για να μην καταλάβουν τίποτα οι πολλοί. Είναι λίγο χρονοβόρο το σχέδιο γενετικής μετάλλαξης των εθνών, αλλά ...φθηνότερο από την εκτεταμένη λοβοτομή των ανθρώπων ή την γενοκτονία!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Με μια αναστάσιμη προσ-Ευχή: Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι... AUGURI con una pregiera "La Risurrezione di Cristo..."

Χριστός ανέστη εκ νεκρών!
CRISTO E' RISORTO!

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι,
προσκυνήσωμενον άγιον Κύριον,
Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον.
Τόν σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν,
και τήν αγίαν σου ανάστασιν
υμνούμεν και δοξάζομεν·
σύ γαρ εί Θεός ημών,
εκτός σού άλλον ούκ οίδαμεν,
το όνομά σου ονομάζομεν.

Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν
τήν του Χριστού αγίαν ανάστασιν·
ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού,
χαρά εν όλω τω κόσμω.
Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον,
υμνούμεν τήν ανάστασιν αυτού.
Σταυρόν γαρ υπομείνας δι' ημάς,
θανάτω θάνατον ώλεσεν .

Η παράλειψι μιας ελληνιστί επιγραφής στην ταινία «ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» του Γκίμπσον. Greek inscription missed from the “ The Passion of the Christ"

L' omissione di un' iscrizione in greco sul film di Mel Gibson "La Passione di Cristo"

Σε περσινή μας ανάρτησι σχετικά με το κινηματογραφικό έργο Τα Πάθη του Χριστού «The Passion of the Christ» (2003), του Μέλ Γκίμπσον, που προκάλεσε αντιδράσεις σε παγκόσμια κλίμακα, είχαμε αναφερθή σε μια παράλειψι του συμπαθούς σε εμάς σκηνοθέτη (π.χ. ο Πατριώτης και το καταπληκτικό Braveheart).
Όπως γράφαμε τότε αναφερόμενοι στην ιστορικοφιλολογική εδραιωμένη στις ευαγγελικές πηγές πιστότητα της ταινίας: «Παρακολουθώντας το έργο προ πενταετίας, πέρα από την –ομολογούμενη- υπερβολή στην αποτύπωσι της βίας, ελάττωμα συνήθους εμπορευματικής σκοπιμότητος, δεν βρήκα παρά μόνο 2-3 σημεία στα οποία ξέφευγε λίγο η κινηματογραφική αφήγησι ή ξέχασε η κάμερα να αποτυπώση. Για παράδειγμα λείπει η ελληνική γλώσσα από την επιγραφή την επι του Σταυρού».
Ιδού, λοιπόν η επίμαχη σκηνή, η οποία ανεξήγητα για εμάς (από την στιγμή που δεν εμπλέκεται με την παραγωγή της ταινία η γνωστή λίγο-πολύ παρέα του εθνικού lobby που μονοπωλεί το Hollywood) παρεκκλίνοντας από το γράμμα του Ευαγγελίου παραλείπει από την σχετική επιγραφή με την «κατηγορία» που τοποθετήθηκε επί του Σταυρού του Χριστού μας την αναγραφή και στην ελληνική γλώσσα.
Το εδάφιον:
«Ήν δε και επιγραφή γεγραμμένη επ’ αυτώ γράμμασιν Ελληνικοίς και Ρωμαϊκοίς και Εβραϊκοίς: ούτός εστιν ο βασιλεύς των Ιουδαίων» Κατά Λουκάν κγ΄38
(Πρβλ. και Κατά Μάρκον ιε΄ 26: «και ήν η επιγραφή της αιτίας αυτού επιγεγραμμένη: ο βασιλεύς των Ιουδαίων»)

Η σκηνή:






.
.
.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι στην ταινία του Γκίμπσον η επι του Σταυρού επιγραφή είναι δίγλωσσος, αντί τρίγλωσση, όπως ρητά αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Και για κακή μας τύχη η γλώσσα που παραλείφθηκε είναι η Ελληνική. Η γλώσσα των Ευαγγελίων…

Αντί άλλου σχολίου ή αυθαίρετης υποθέσεως, ας παραθέσουμε το μέρος του αξιόλογου κατά τα άλλα κινηματογραφικού έργου,όπου εμπεριέχεται η σκηνή με την επίμαχη λεπτομέρεια:

The Passion of Christ Pt 11 of 12 (Η Σταύρωσις)

Και για τους ενδιαφερομένους η συνέχεια (και το τέλος) της ταινίας εδώ.

Για τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής. Τραγουδιστές που ψάλλουν και ένα ποίημα του Βάρναλη. Inni del Venerdi΄ santo; cantanti greci che cantano gli Encomi

Για τα λαοφίλητα εγκώμια της Μ. Παρασκευής λίγα λόγια και δυό τρία βιντεοτράγουδα.
Inni del Venerdi΄ santo; cantanti greci che cantano gli Encomii
(+ una poesia di Varnalis)


Το ότι τα Εγκώμια της Μ. Παρασκευής είναι ένα βαθύ και γνήσιο βίωμα για τις γενιές διαχρονικά των ρωμιών ανα την ελληνορθόδοξη οικουμένη, είναι ένα γεγονός που φαίνεται αυταπόδεικτα από εκατοντάδες πλευρές. Φτάνει να κάνη κανείς μια έρευνα στχετικά με την απήχησι που έχουν τα τροπάρια αυτά στην Νεοελληνική μας λογοτεχνική (ποιητική πρωτίστως, αλλά και πεζογραφική) παράδοσι. Από τον Ελύτη μέχρι τον Μυριβήλη η νεοελληνική ποίησι απηχεί όχι μόνο επιδράσεις από την εκκλησιαστική μας (ή αλλιώς και βυζαντινή) πνευματική-θρησκευτική παράδοσι, μέσα από το θαυμαστό πολιτιστικό φαινόμενο της υμνογραφίας, αλλά και απ’ ευθείας από τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος και μάλιστα τα Εγκώμια της Μ. Παρασκευής.
Λογικό, αφού ο ελληνικός λαός ταυτιζόμενος με την θρησκευτική του παράδοσι και ζώντας με βαθειά συγκίνησι τα δρώμενα της Μεγάλης Εβδομάδος με το πέρασμα από τον θάνατο (με την βεβαιότητά του) στην Ανάστασι (με το σωτηριώδες της Θαύμα των θαυμάτων) έχει αγαπήση ιδιαίτερα κάποια έτσι κι αλλιώς αριστουργηματικά υμνογραφικά κομμάτια, σαν αυτά τα τροπάρια και τους ύμνους της Μ. Παρασκευής.
Δίπλα στην κυρίαρχη μορφή του Εσταυρωμένου Σωτήρα και το ασύλληπτο όσο και συγκλονιστικό πάθος Του, είναι καταλυτική για τον συναισθηματισμό του λαού μας η παρουσία της Θεοτόκου Παναγίας. Η μορφή και το πάθος της Μάνας δεν συγκινεί λιγότερο τον αιώνιο Έλληνα που κρύβεται (ακόμα και με τις καταβολές της Δήμητρας ή του Άδωνι) στην καρδιά του καθενός μας.
Η Παναγία ως μία μάνα που κλαίει και θρηνεί το Μονογενή της με συντριβή, αλλά εν σιωπή και καρτερία μέσα στο χρυσό φώς της πίστης στην ορθόδοξη εικονογραφία, στην υμνογραφία της ημέρας παρουσιάζεται να αναρωτιέται σπαρακτικά φωνάζοντας μέσα από τον μητρικό της πολύδακρυ θρήνο: «πώς να σε κηδεύσω, Γιέ μου;» και να θρηνωδεί γοερώς (μάλιστα κάποιες στιγμές δεν φαίνεται καθαρά η παρηγοριά της Ελπίδας) : «αλίμονο, φώς του κόσμου, αλίμονο φώς δικό μου…», «ώ χαρά μου, πώς ν΄ αντέξω την τριήμερη ταφή σου; Σπαράζουν τώρα τα μητρικά μου σπλάχνα». Στην ίδια πρώτη στάσι των Εγκωμίων, η Θεόνυμφος Παρθένος αναζητά (κραυγάζουσα) «νερό και πηγές δακρύων» για να κλάψη τον αγαπημένο της Υιό, ενώ ως Μητέρα του Θεού μας, καλεί όλη την φύσι (βουνά και μακρυνά δάση) και των ανθρώπων όλο το πλήθος να κλάψουν όλοι και όλα μαζί της.
Στην δεύτερη στάσι πάλι παρουσιάζεται η Σεμνή Μητέρα να αναφωνεί: «Χωρίς πόνο μόνη από τις γυναίκες Σε γέννησα, / αφόρητες ωδίνες σαν να γεννάω τώρα υποφέρω» , κι αλλού «Άσχημα πληγώθηκα, Λόγε, τα σπλάχνα μου σπαράζουν, / βλέποντας, αλίμονο, την άδικη σφαγή Σου». Κι όταν Τον είδε στον Σταυρό να τον σηκώνουν, ένα φαρμακωμένο βέλος την καρδιά της τρυπάει: «Εσένα τον γλυκασμό του σύμπαντος η Μάνα, σαν είδε / ξίδι και χολή αντί για το μάννα να σου δίνουν / με δάκρυα έβρεχε πικρά τα μάγουλά της»...
Αλλά η κορύφωσι έρχεται στην τρίτη στάσι των εγκωμίων. Εκεί όπου η Πάναγνη, σαν μια οποιαδήποτε μητέρα («μητροπρεπώς») θρηνεί:
«Ώ γλυκιά μου άνοιξι, γλυκύτατο παιδί μου, / πού πήγε κι έδυσε η ομορφιά σου;»
Σαν μια οποιαδήποτε νεαρή γυναίκα, «Κόρη», χύνει καυτά δάκρυα και με έναν πόνο-σφάχτη στα σπλάχνα ανακράζει:
«΄Ω, φώς των οφθαλμών μου, γλυκύτατο παιδί μου, πώς μπαίνεις μές στον τάφο;»

Για νά ‘ρθη η απάντησι (πάντα κατά τον υμνωδό) από τον οικτίρμονα Σωτήρα προς την Μητέρα Του: «Τον Αδάμ και Εύαν ελευθερώσαι, Μήτερ, μη θρήνει, ταύτα πάσχω»!
.................................................

Από την άλλη, είναι γνωστό πως κάποιοι λαϊκοί μας τραγουδιστές αρέσκονται (κι όχι μόνο για λόγους εμπορικότητας) να ψάλλουν, ενώ και ψάλτες κατηγορούνται (όχι πάντα κακεντρεχώς) από ομοτέχνους τους πως …τραγουδάνε!
Να υπογραμμίσουμε μόνο την αναγνωρισμένη κοινή βάσι επάνω στην οποία στηρίζεται η εθνική μουσική μας παράδοσι. Αρχαία ελληνική μουσική, βυζαντινή μουσική και δημοτικό (στην αρχή) ή λαϊκό (αργότερα) τραγούδι έχουν κοινό παρονομαστή και διαπνέονται από την ίδια μουσική αντίληψι. Όπως και η γλώσσα έτσι και η μουσική του λαού μας διακρίνεται από μια αδιάσπαστη συνέχεια!
Κλείνουμε την ανάρμοστη και με την σοβαρότητα της ημέρας πολυλογία μας, με μερικά αναπάντεχα δείγματα ψαλτικής δεινότητας δημοφιλών λαϊκών τραγουδιστών μας και ένα μελοποιημένο ποίημα ενός μεγάλου νεοέλληνα ποιητή. Στα δύο πρώτα βίντεο με τα ψαλσίματα των Εγκωμίων, διαλέξαμε κάτι λιγώτερο γνωστό από τις αντίστοιχες περιπτώσεις δημοφιλέστατων στον ελληνισμό της γενιάς μας τραγουδιστών (λ.χ. : τον Πέτρο Γαϊτάνο η την Γλυκερία): τον Ξυλούρη παρέα με τον Μητσιά και τον Βασ. Παπακωνσταντίνου με την Ελένη Βιτάλη.
Στο τελευταίο βίντεο ακούμε τον αγαπημένο βάρδο του ιστολογίου Νίκο Ξυλούρη να ερμηνεύει σε μουσική Λουκά Θάνου το ποίημα του Κ. Βάρναλη Οι πόνοι της Παναγίας:

1.Nikos Xylouris, Manolis Mitsias - I zoi en tafo (1977)


2.Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Ελένη Βιτάλη ψέλνουν εγκώμια


3. ΞΥΛΟΥΡΗΣ - ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (Κ.Βάρναλη)


Ανάστηθι...!


ΥΓ Να μην ξεχάσουμε και το πλήρες ποιητικό κείμενο του Κώστα Βάρναλη:

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΠΟΣ: Αγωνιστική υπενθύμησι-μικρό αφιέρωμα με ποιήματα και τραγούδια. Ricordo della lotta x la liberta’ dell’ ellenismo cipriota (01.04.1955)

1 Απριλίου 2010. 55 Χρόνια από τον αδικαίωτο ακόμα Κυπριακό Αγώνα…


Α. Ένα δυνατό ποίημα του Γιώργου Πετούση που το βρήκαμε στο εξαιρετικό –παρ’ ότι νέο- ιστολόγιο του «Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς»

ΣΤΗ ΔΟΚΟ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ
Εις μνημόσυνον

Μου λες να ξεχάσω τα παιδιά στην αγχόνη
να παραμερίσω όλο εκείνο το πολύ μου πάθος
για τη λευτεριά της Πατρίδας.
Να παραδώσω στην πυρά όλα εκείνα
«τα δια χειρός ηρώων» επιθανάτια γράμματα
που τα διαβάζω κάτ’ επανάληψη
και με κρατούν άγρυπνο.
Εγώ σου λέω δεν μπορώ.

Μια ζωή τώρα τις μεταμεσονύκτιες ώρες
με πιάνει ρίγος σαν ακούω τα βήματά τους να οδεύουν.
Σαν ακούω τα τραγούδια τους να δυναμώνουν.
Σαν τέλος ακούω να πνίγεται μαζί τους
δολοφονημένος
ο Ύμνος της Ελευθερίας
ύστερ΄ ακριβώς απ΄ τον ξερό γδούπο της ανοιγμένης
καταπακτής.

Ω! τα κορμιά τους έτσι που αιωρούνται δεκαετίες
τώρα στη δοκό της αγχόνης!
Ω! τ΄άγια κορμιά τους δεκαετίες τώρα
που ΄ναι θαμμένα στα Φυλακισμένα Μνήματα!

Γιώργος Πετούσης
Λεμεσός
20.4.1986 – 20.2.1987
[ Από την ποιητική συλλογή «Ο αδελφός μου Ονήσιλος», Λεμεσός – Κύπρος 1989]




Β. Δυό ποιήματα του ηρωικού παλληκαριού Βαγόρα Παλληκαρίδη, μελοποιημένα από τον Δημήτρη Λάγιο και πρωτοτραγουδισμένα από τον Γιώργο Νταλάρα:



Στίχοι: Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Των αθανάτων

Των αθανάτων το κρασί
το ‘βρετε σεις και πίνετε
ζωή για σας ο θάνατος
κι αθάνατοι θα μείνετε





Στίχοι: Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

ΗΡΩΩΝ ΓΗ

Όλη η φύση κοιμάται, τη ναρκώνει το κρύο
και γω φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο
και την μάνα φιλώντας, την κοιτάζω να κλαίει
μάνα, μην κλαις της λέω, μάνα μην κλαις, και κλαίω.

Κι όλο πάω και τρέχω και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα και μιαν άλλη μανούλα,
την Ελλάδα μας έχω, που όλο κλαίει κι εκείνη.

Στου βουνού τη ραχούλα σ' ανθοστόλιστα πλάγια
την γλυκειά μου μανούλα ψάχνω νά βρω την άγια
θ' ανεβαίνω ραχούλες, χιονισμένες κορφές,
ώσπου νά 'βρω ηρώων γή κι ηρώων μορφές.



Γ. Με τον ίδιο Τραγουδιστή θα κλείσουμε, καρτερώντας κι εφέτος:



Γιώργος Νταλάρας: Καρτερούμεν


Καρτερούμεν μέραν νύχταν
να φυσήσει ένας αέρας
στουν τον τόπον πο'ν καμένος
τζι' εν θωρεί ποτέ δροσιάν

Για να φέξει καρτερούμεν
το φως τζιήνης της μέρας
πο'ν να φέρει στον καθ' έναν
τζιαι δροσιάν τζαι 'ποσπασιάν