Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Μια ανεπίγραφη επιτύμβια στήλη απο πωρόλιθο Βοιωτικής προέλευσης, χρονολογούμενη στον 4ο π.Χ. αιώνα.
Αφήνω την περιγραφή:
“Μια νεαρή γυναίκα με λεπτό χιτώνα και ιμάτιο κάθεται σε ένα σκαμνί, με το αριστερό της χέρι, στολισμένο με ένα βραχιόλι, να ακουμπά με χάρη σε ένα μαξιλάρι... Με το δεξί της χέρι απλώνει ένα πουλί σε ένα γυμνό αγόρι που στέκεται μπροστά της...”
Κατα την αρχαία άγραφη σύμβασι οι μορφές των ανθρώπων, αδιόρατα θλιμένες, αλλά ήρεμες, διέπονται απο μια κλασσική ωραιοποίησι/εξιδανίκευσι. Η καθήμενη μορφή (σχεδόν πάντοτε γυναίκα) ταυτίζεται με το πρόσωπο που φεύγει και αφήνει πίσω τα εγκόσμια.
Ο καλλιτέχνης καλείται να αποδώσει στο έργο του όχι τόσο τα σωματομετρικά ακριβή χαρακτηριστικά των μορφών, όσο την ευγένειά τους και το συγκρατημένο στοιχείο του πένθους απο κοινού με το αναπόφευκτο της μοίρας. Επιλεγμένα σύμβολα και υλικά αντικείμενα μέσα στις συνθέσεις, προσφέρουν επιπλέον πληροφορίες για τους απαθανατιζομένους.
Μεταφράζω τα γενικώς ισχύοντα λόγια ενός ξένου ειδικού: «Ο θάνατος είναι πάντα παρών, αλλά σαν να θέλει να σεβαστεί την ομορφιά της ανθρώπινης μορφής, αγγίζει τα μαρμάρινα ομοιώματα με ένα ανάλαφρο δάχτυλο, μόνο και μόνο για να εναποθέσει πάνω τους έναν χαρακτήρα ήρεμης, γλυκιάς σοβαρότητας και απαλής, μελαγχολικής γαλήνης.» *
Σ’ αυτήν την σκηνή αποχαιρετισμού ο γλύπτης έχει αποτυπώσει κάτω απο το κάθισμα της, πάνω σε ένα τετράγωνο κουτί, δύο κυλινδρικά αντικείμενα, σαν τυλιγμένα χειρόγραφα ή σαν βιβλία. Υλικό δηλαδή ανάγνωσης ή γραφής.
Εξ ού και πολλοί βλέπουν στο πρόσωπο της νεαρής γυναίκας μια ποιήτρια! Μιά μορφωμένη γυναίκα, που αποχαιρέτησε τον κόσμο αφήνοντας τα διαβάσματα ή τα γραψίματα στην μέση...
* “Death is always present, but as though it respected the beauty of the human form, it touches the marble effigies with a light finger, only to impress upon them a character of tranquil sweet gravity and of gentle, melancholy serenity.”
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
...ΤΗι ΙΔΙΑι ΣΥΜΒΙΗι
ΜΝΕΙΑΣ ΧΑΡΙΝ
Δημοσίευση σχολίου