«Αθανάσιος»: Ένα “άγνωστο” ποίημα του Καβάφη . “Athanasios”: a little known poem by K. Kavafis (as a small tribute to prof. George Frazis)

 

Στην αρχή το σημερινό ποίημα (εν πολλοίς άγνωστο) το είχα στο αρχείο με τις προσεχείς αναρτήσεις του Ιστολογίου, σκεπτόμενος να το αναρτήσω τον προσεχή Ιανουάριο (και μάλιστα πιθανολογούσα μαζί με κάτι απο Γρηγόριο Θεολόγο).

Όμως μετά την χθεσινοβραδινή ποιητική βραδιά στην Αριδαία, στο πλαίσιο του προγράμματος In Country 2025, άλλαξα γνώμη και το βάζω απόψε, σαν μικρή συμβολή στον φίλο, συνάδελφο, κουμπάρο Γ. Φραζή. Ο νύν καθηγητής του Πανεπ. Darwin είχε, όπως είχα την ευκαιρία εχθές να θυμίσω στην ευάριθμη ομήγυρι, δημοσιεύσει προ 40 ετίας ως δευτερο-τριτοετής φοιτητής ένα κείμενο (σε δύο συνέχειες – αν θυμάμαι καλά) κάτι σαν πρωτόλειο άρθρο στο ενοριακό περιοδικό “Νεανικά Μηνύματα”, με θέμα τον Βυζαντινό Καβάφη και την θρησκευτικότητά του.

Το ποίημα είναι δικαιολογημένα ελάχιστα γνωστό, καθότι ευρισκόμενο στα “Ατελή Ποιήματα” του Αλεξανδρινού. Αλλά τα υπόλοιπα ίσως μου δοθή η ευκαιρία να τα πώ δια ζώσης στους συναδέλφους και τους φοιτητές του Προγράμματος...

 

«Αθανάσιος»
 
Μέσα σε βάρκα επάνω στον μεγάλο Νείλο,
με δυο πιστούς συντρόφους μοναχούς,
φυγάς και ταλαιπωρημένος ο Αθανάσιος
– ο ενάρετος, ο ευσεβής, ο την ορθή πίστην τηρών –
Προσευχόταν. Τον καταδίωκαν οι εχθροί
και λίγη ελπίς υπήρχε να σωθεί,
Ήταν άνεμος ενάντιος˙
και δύσκολα η σαθρή βάρκα τους προχώρει.
 
Σαν ετέλειωσε την προσευχή,
έστρεψε το θλιμμένο βλέμμα του
προς τους συντρόφους του – κι απόρησε
βλέποντας το παράξενο μειδίαμά τους.
Οι μοναχοί, ενώ προσεύχονταν εκείνος,
είχαν συναισθανθεί τι εγίνονταν
στην Μεσοποταμία˙ οι μοναχοί
εγνώρισαν που εκείνη τη στιγμή
το κάθαρμα ο Ιουλιανός είχεν εκπνεύσει.
 
 

Κ. Π. Καβάφης