"Ένα σημείωμα αϋπνίας" Απ’ το εικονικό ημερολόγιο του διαχειριστή. Dal mio e-diario. From administrator’s e-diary

Ένα σημείωμα αϋπνίας

Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες ανώμαλες περιόδους με πολέμους,  καταστροφές ή μείζονες κρίσεις, παράλληλα με άλλες φωνές που παραπληροφορούν ή σπέρνουν τρόμο, κάποιοι (κι είναι κάτι ιστορικά παρατηρημένο ήδη από τους αποστολικούς χρόνους) μιλάνε ανοικτά για αποκαλυπτικούς καιρούς. Για Καβαλάρηδες, Θηρίο κι Αρμαγεδδώνα.

Εν μέσω αυτής της επικίνδυνα ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας των τελευταίων ημερών, τολμώ, αντί να την φυλάξω στο χαρτί ή να την σβήσω, να μοιραστώ βιαστικά μια σκέψι μου: 

Ποιος θα αρνηθεί πως αυτή η ενσκήψασα στα καλά καθούμενα παγκοσμιοποιούμενη πανδημία θέτει σε δοκιμασία την στάσι μας ως ανθρωπότητα απέναντι σε μείζονες αξίες μας; Ακόμα δέν την αντικρίσαμε σε όλο της το βάθος και το εύρος, (ούτε ένας μήνας δεν πέρασε από την εμφάνισί της εδώ στο λίκνο του σημερινού κι απανταχού της γής θριαμβεύοντος Δυτικού πολιτισμού με σήμα τον Καπιταλισμό, δηλαδή την Γηραιά Ήπειρο), και από τον γιγαντούμενο φόβο μπροστά σε αυτό το άγνωστο τέρας με το κωδικό όνομα COVID-19, ήδη ταλαντεύονται ακρογωνιαία θεμέλια: Κλονίζεται η πίστι στον εαυτό μας, κλονίζεται η πίστι μας στον συνάνθρωπο, κλονίζεται η πίστι μας σε καλά οργανωμένα κοινωνικά συστήματα και θεσμούς, στον ίδιο τον θεσμό του έθνους-κράτους ή στις διακρατικές ενώσεις τύπου Ευρωπαϊκή Ένωσι. Επιπλέον, ήταν μάλλον αναμενόμενο, μετά την ολόψυχη παράδοσι των κοινωνιών μας στον Μαμωνά και την όλο ατομικιστική έπαρσι και ασέβεια στάσι μας απέναντι στον Πλανήτη και εν γένει στην Φύσι, να παρατηρηθούν ανάμεσά μας τεκτονικού χαρακτήρα φαινόμενα γενικευμένης ανηθικότητας, φανατισμού, απιστίας, αθεΐας, ακόμα ακόμα και πρωτοφανής μετά τους αιώνες των διωγμών αντιεκκλησιαστική/αντιχριστιανική πολεμική.

Συνοψίζοντας, προσωπικά δεν πιστεύω πως είναι το τέλος του κόσμου, αλλά τείνω να συμφωνήσω με αυτούς που ισχυρίζονται πως μάλλον είναι το τέλος του κόσμου μας όπως τον ξέραμε. Ναί, ενδέχεται το αύριο που θα ξημερώσει να έχει για τον τόπο μας και πιθανότατα για όλον τον πλανήτη και τον ανθρώπινο πολιτισμό, ασύλληπτα πρίν από μερικά χρόνια χαρακτηριστικά μιας απευκταίας δυστοπίας.

Και τί κάνω -εκτός απο το να διαπιστώνω ή να ανησυχώ; 

Όπως πάντα: Από τη μια νάφω και μέμνημαι απιστείν, και από την άλλη, εισέτι αμετανόητος, στρέφω ταπεινά το πρόσωπο στην (εξ ύψους) Ανατολή κάνοντας τον σταυρό μου...

Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης

Χαλκίδα, 17.03.2020

(Σημ. Η εικόνα στην αρχή της ανάρτησης είναι απο την Wikipedia)