13 Σεπτεμβρίου. Δύο μικρά κείμενα για την οδυνηρή μνήμη της Καταστροφής της Σμύρνης. 13.09.1922-13.09.2012 Novanta anni dall’ Incendio di Smirne…

Η φωτογραφία παραπλεύρως (από ζωγραφικό πίνακα του σύγχρονου ζωγράφου Βασίλη Μπόττα) ίσως να ήταν αρκετή από μόνη της να υποβάλη και να συγκινήση. Ενδεχομένως και να αποστομώνει μαζί με χιλιάδες άλλες μαρτυρίες και ντοκουμέντα τους οπαδούς του «συνωστισμού» στην Σμύρνη. Στην ιωνική προκυμαία όπου εκτυλίχθηκε η τελευταία πράξι, η πιο φρικτή, της τραγωδίας της τρίτης Άλωσης του Ελληνισμού …

Αλλά εμείς θέλουμε απλώς να ανατροφοδοτούμε την μνήμη μας. Ειδικά την εθνική. Για την εφετινή επέτειο με τα ενενηντάχρονα της Μικρασιατικής Καταστροφής, διαλέξαμε δυο παραγράφους από την Βικιπαίδεια, ελληνική και ιταλική, (μεταφράζοντας εννοείται το απόσπασμα από την ξένη έκδοσι), πάνω στο ίδιο λήμμα:  «Καταστροφή της Σμύρνης» και, επίσης, ένα ακόμα σχετικό με την επέτειο κείμενο, δημοσιευμένο σε φιλική σελίδα, στο διαδίκτυο.

 1. Απόσπασμα από την “Wikipedia”

Α΄ Καταστροφή της Σμύρνης

 Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης αναφέρονται τα γεγονότα της σφαγής του ελληνικού και αρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης από τους Τούρκους, καθώς και της πυρπόλησης της πόλης, που συνέβησαν το Σεπτέμβρη του 1922. Η καταστροφή αυτή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από την Μικρά Ασία και μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού, του ιδίου του Μουσταφά Κεμάλ και των ατάκτων του στην πόλη. Η φωτιά που εκδηλώθηκε στην Αρμενική συνοικία και συγκεκριμμένα μετά την ανατίναξη της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου από τους Τούρκους, όπου είχαν καταφύγει γυναικόπαιδα. Με την βοήθεια του ευνοϊκού για τους Τούρκους, ανέμου (που έπνεε αντίθετα από την Τουρκική συνοικία) και της βενζίνης με την οποία οι Τούρκοι ράντιζαν τα σπίτια, η φωτιά κατέκαψε όλη την πόλη εκτός από την μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία[1], και διήρκεσε από τις 13 έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922….»

Β΄Incendio di Smirne

Da Wikipedia, l'enciclopedia libera.

“L'incendio di Smirne distrusse gran parte della città portuale di Smirne nel 1922.

L'incendio di Smirne visto da una nave italiana

Testimonianze del tempo riferirono che iniziò il 13 settembre 1922[1], quattro giorni dopo che le forze turche avevano ripreso il controllo della città, ponendo in pratica fine alla guerra greco-turca. L'esercito rivoluzionario guidato da Nureddin Pascià, comandante delle forze turche nel distretto di Smirne, entrando in città, ha come obbiettivo lo sterminio delle popolazioni cristiane smirniote, e gli ordini contrari di Kemal Ataturk vengono ignorati sia dall'esercito rivoluzionario che dallo stesso Nureddin. Numerosi Armeni e Greci della città sono pertanto massacrati dall'esercito turco.[2] Il metropolita ortodosso Crisostomo di Smirne (al secolo Chrysostomos Kalafatis), che ha rifiutato di fuggire con le truppe greche, venne linciato sulla pubblica piazza. Le sue orecchie, il suo naso e le sue mani sono allora tagliate mentre viene sgozzato con un coltello.[2]…”

Μεταφράζουμε:

«Η πυρπόλησι της Σμύρνης κατέστρεψε μεγάλο τμήμα της παραλιακής πόλης της Σμύρνης το 1922.

Η καταστροφή της Σμύρνης ιδωμένη από ένα ιταλικό πλοίο (Λεζάντα φωτογραφίας)

Μαρτυρίες της εποχής ανέφεραν πως ξεκίνησε τις 13  Σεπ 1922, τέσσερες μέρες μετά από την ανακατάληψι της πόλης από τους Τούρκους, βάζοντας έτσι τέλος στον Ελληνο-τουρκικό πόλεμο. Ο επαναστατικός στρατός οδηγούμενος από τον Νουρεντίν Πασά, διοικητή των τουρκικών δυνάμεων στην περιφέρεια της Σμύρνης, εισερχόμενος στην πόλι, είχε αντικειμενικό σκοπό την εξόντωσι του χριστιανικού στοιχείου της Σμύρνης, και οι αντίθετες διαταγές του Κεμάλ Ατατούρκ αγνοήθηκαν καί από τον επαναστατικό στρατό καί από τον ίδιο τον Νουρεντίν. Ως εκ τούτου πολυάριθμοι Αρμένιοι και Έλληνες της πόλης σφαγιάστηκαν από τον τουρκικό στρατό. Ο χριστιανός ορθόδοξος Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, (κατά κόσμον Χρυσόστομος Καλαφάτης), ο οποίος είχε αρνηθή να διαφύγη μαζί με τον ελληνικό στρατό, λυντσαρίστηκε στην δημόσια πλατεία. Τα αυτιά του, τη μύτη του, τα χέρια του, του τά ’κοψαν, ενώ τον έσφαξαν (του έκοψαν τον λαιμό) με ένα μαχαίρι…»  

2

[Το παρακάτω κείμενο το είδαμε απόψε αναρτημένο σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν εντυπωσιάζει τόσο με την πρωτοτυπία του, αλλά είναι τόσο εύστοχα ανεπτυγμένο που θεωρούμε πως είναι κρίμα να μείνει χαμένο κάπου στην Φατσόβιβλο. Γι’ αυτό και το αναδημοσιεύουμε]:

13 Σεπτεμβρίου 1922:
Ξεκινά η πυρπόληση και η καταστροφή της Σμύρνης, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 17 Σεπτεμβρίου.
Η καταστροφή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από την Μικρά Ασία και την είσοδο των ατάκτων του Κεμάλ Ατατούρκ στην πόλη. Η φωτιά που εκδηλώθηκε κατέκαψε όλη την πόλη εκτός από την μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία και σφαγιάστηκε ο Ελληνικός και Αρμένικος πληθυσμός από τους Τούρκους. Οι καπνοί της καταστροφής, (κατά την ημέρα), και το φέγγος της πυρκαγιάς, (κατά τη νύκτα), ήταν ορατοί τόσο από τη Χίο όσο και από τη Σάμο.

Χαρακτηριστικό υπήρξε το γεγονός ότι από τα πρώτα κτίρια που καταστράφηκαν ήταν και το κτίριο του πυροσβεστικού σταθμού Σμύρνης, ενώ βρέθηκε να έχουν επιμελώς απομονωθεί οι υδραγωγοί Χαλκά Βουνάρ που υδροδοτούσαν τη πόλη και χρησίμευαν για την πυροπροστασία της.
Το αεράκι που φυσούσε, διευκόλυνε την φωτιά να απλωθεί από σπίτι σε σπίτι και επεκτάθηκε σε έκταση τρεισήμισι χιλιομέτρων.

Ορισμένα κτήρια του παραλιακού δρόμου όμως δεν πειράχθηκαν, κατόπιν εντολών. Οι Τούρκοι στρατιώτες ανατίναξαν όλα τα υπόλοιπα με δυναμίτη. Η φωτιά εμαίνετο όλη την νύχτα και σάρωσε όλη σχεδόν την πόλη. Τούρκοι στρατιώτες ήταν παρατεταγμένοι σε στρατηγικά σημεία της πόλης και σκότωναν όσους χριστιανούς προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τις φλόγες.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ολοκληρώνεται η εκκένωση της πόλης από ξένους υπηκόους που επιβιβάστηκαν σε πλοία, υπό την προστασία αγημάτων των πολεμικών πλοίων των χωρών τους που είχαν διατεθεί ειδικά και ναυλοχούσαν στο κόλπο της Σμύρνης.
Οι πανικόβλητοι Μικρασιάτες που συγκεντρώθηκαν στην προκυμαία, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να επιβιβαστούν στα πλοία που ήταν συγκεντρωμένα στο λιμάνι της Σμύρνης και που εκείνες τις τραγικές στιγμές ήταν η μοναδική σανίδα σωτηρίας. Αλλά οι ξένοι ναύτες τους εμπόδιζαν με κάθε τρόπο και τους έσπρωχναν στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να πνιγούν. Οι ναύαρχοι των πλοίων απωθούσαν ακόμα και τον άμαχο πληθυσμό που έφθανε με τις βάρκες στα πλοία για να σωθεί, μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελαν τη δυσαρέσκεια με τον Κεμάλ. Οι λίγοι δημοσιογράφοι, που βρισκότανε εκεί σιωπούσαν στις ανταποκρίσεις τους, εξαιτίας της απαίτησης συγκράτησης, που αξίωναν οι διπλωματικοί τους αντιπρόσωποι.

Οι Σύµµαχοι Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί, Αµερικάνοι παρακολουθούσαν από τα πλοία, τραβούσαν φωτογραφίες, αντιµετώπιζαν τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα θύµατά της σαν show.

Και όχι µόνο δεν θέλησαν να σώσουν τη Σµύρνη και τους χριστιανικούς πληθυσµούς αλλά χτυπούσαν µε κοντάρια τους Έλληνες και τους Αρµένιους πού κατόρθωναν να φθάσουν κολυµπώντας στα πλοία, τα υποτιθέμενα χριστιανικά αυτά πλοία σωτηρίας.

Όταν κάποιοι, κολυµπώντας, έφταναν και σκαρφάλωναν στα Συµµαχικά πλοία, τους πετούσαν βραστό νερό, τους έσπαζαν τα δάχτυλα και τους ξαναπετούσαν στη θάλασσα. Πάρα πολλοί πνίγηκαν τότε και κάποιοι (λίγοι) επέστρεφαν στην προκυµαία.
Επισήμως κανένα από τα αγκυροβολημένα πλοία των Συμμάχων δεν βοήθησε τους Έλληνες.

Η Διδώ Σωτηρίου, μέσα από το βιβλίο της «τα Ματωμένα χώματα», περιγράφει πολύ γλαφυρά την απάνθρωπη συμπεριφορά των "Συμμάχων":

«Όποια γλώσσα κι αν μιλάς, λόγια δε θα βρεις να τόνε περιγράψεις τι κάνουν, λοιπόν, οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναυάρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι τής Αντάντ;

Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας!
Μέσα στα πολεμικά, οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια τής χαράς για να μη φτάνουν ίσαμε τ' αφτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πώς μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε!».

Ο επίλογος της Μικρασιατικής Εκστρατείας υπήρξε δραματικός και οι συνέπειές του οδυνηρές και ανυπολόγιστες. Οι απώλειες του στρατού στο διάστημα της εκστρατείας (1919- 1922) ήταν πολύ βαριές: 19.362 νεκροί στις μάχες και 4.878 από άλλες αιτίες. 18.095 αγνοούμενοι και 48.880 τραυματίες.
Η συμφορά αυτή, ολοκληρώθηκε με τον ξεριζωμό 1.500.000 Ελλήνων της Μ. Ασίας από τις εστίες τους και τη μεταφορά τους στον κυρίως κορμό της Ελλάδας.

Ο Αϊβαλιώτης συγγραφέας Ηλίας Βενέζης γράφει:

«... λοιπόν λέμε στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου - αν ζητάτε να σβήσουμε την ιστορία μας, το Συναξάρι και το Μαρτυρολόγιό μας – αυτό δεν το μπορούμε. Όμως ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο τίμιο και βαθύ: μπορούμε να μην μνησικακούμε. Γι’ αυτό θα βάλουμε την αγάπη μας για την Ειρήνη, τη συνείδηση της ανάγκης να μη βρεθούνε πια οι λαοί μας σε πόλεμο και εξολοθρεμούς.» ( « Ν. Εστία » 1972)

Αυτά πρέπει να ξαναθυμηθούν οι σύγχρονοι "ιστορικοί" μας, που έχουν βαλθεί να ξαναγράψουν την ιστορία μας λησμονώντας την αλήθεια.