Όταν μπήκα στην Καφετέρια της συνοικιακής πλατείας δεν περίμενα να βρώ τον Δημήτρη με παρέα. Ακόμα περισσότερο να παίζει τέτοια ώρα σκάκι με έναν άλλο, κοινό μας φίλο και οικογενειάρχη, τον Περικλή. Είχαμε τηλεφωνηθή να συναντηθούμε έστω και για λίγο, μια και οι δυό μας είχαμε απογευματινή δουλειά. Ήταν κάπως αργά, έντεκα παρά κάτι, το βράδυ, και οι θαμώνες είχαν μόλις αρχίση να αραιώνουν.Μετά τις χαιρετούρες και τα συνηθισμένα, έπιασα τον εαυτό μου να απολαμβάνει περισσότερο από τον χυμό πορτοκάλι που μάλλον ανόρεχτα παρήγγειλα (δεν με έπαιρνε για δεύτερο καφέ) την παρτίδα τους που ήταν σε εξέλιξι.
Δεν ξέρω για τα βλέμματα των άλλων τριγύρω, πάντως σε ελάχιστο χρόνο, τρία ζευγάρια μάτια εστιάζαν, αναπόφευκτα και όλο και πιο συχνά, στο κέντρο του τραπεζιού, ανάμεσά μας.
Η μάχη στα 64 τετράγωνα της …ταβλιέρας (η σκακιέρα ήταν μια συνηθισμένη ξύλινη κατασκευή που με την πρακτική της ευκολία έχει εδώ και κοντά μισό αιώνα κατακλύση τα ελληνικά καφενεία και τα παρεμφερή στέκια, καθώς με την εξωτερική της επιφάνεια διαμορφωμένη σε κανονικό αβάκιο 8χ8 [και με αρίθμησι –έστω λανθασμένη ενίοτε, όπως εν προκειμένω, παρακαλώ στο πλαίσιο], διευκόλυνε και εξακολουθεί να διευκολύνει ιδανικά την χρήσι εκτός του δημοφιλέστατου αντρικού επιτραπέζιου «τεχνικού παιγνίου» με τα ζάρια, και εκείνη των (όπως φαίνεται ακόμα στις μέρες μας) λιγότερο διαδεδομένων καθαρά στρατηγικών παιχνιδιών, του πάλαι ποτέ αυτοκρατορικού μας σκακιού, αλλά και της ακόμα πιο ακριβοθώρητης πια ντάμας), είχε ανάψη για τα καλά. Το ευτελές υλικό των πλαστικών και φθαρμένων κομματιών δεν ενοχλούσε κανέναν.
Το άνοιγμα, λοιπόν, δεν είχε ακόμα τελειώση και ο Περικλής, γνωστός για το επιθετικό του στυλ, είχε εξαπολύση επίθεσι. Παίζοντας με τα μαύρα είχε κερδίση την πρωτοβουλία και διαθέτοντας το ζεύγος των αξιωματικών –και ειδικά με τον μαυροτετράγωνο «φού» του- είχε εξασφαλίση μια επίφοβη κυριαρχία στα μαύρα τετράγωνα.
.
.
.
..
Ο Δημήτρης, με τα λευκά, είχε αρχίση να δυσανασχετεί με την θέσι στην οποία είχε περιέλθη μετά από μια αποδεκτή θυσία κεντρικού πιονιού και μια απανωτή αποδοχή θυσίας διαφοράς που πραγματοποιήθηκαν από μέρους του έμπειρου Περικλή, αλλά παρ’ όλη την βαθειά περισυλλογή του που συνοδευόταν από αργή εκτέλεσι των κινήσεων, αμυνόταν, όπως διαπίστωνα, καλά.
Τα σχόλια εν τω μεταξύ δίναν και παίρναν απ’ όλες τις μεριές. Ιδιαίτερα από τον Περικλή που έδειχνε πιο σίγουρος για τις ικανότητές του (τα μεταξύ τους αποτελέσματα ήσαν έτσι κι αλλιώς ασφαλής δείκτης μιας, μικρής έστω, υπέρ του διαφοράς δυναμικότητος). Και μια και επέμενε να μας προσκαλεί αμφοτέρους σε ανοικτό σκακιστικό διάλογο και ελεύθερο σχολιασμό, άρχιζα κι εγώ να λέω την γνώμη μου για το πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι..
Το παράδοξο είναι ότι συν τω χρόνω, μετά από μερικές κινήσεις, ο προβληματισμός του Δημήτρη αυξανόταν, ενώ -σε αντίθεσι- η δική μου αρχική επιφυλακτικότητα άρχισε να δίνει την θέσι της στην υπέρμετρη αισιοδοξία. Κάποια στιγμή μάλιστα διαφώνησα ανοικτά για την υποτιθέμενη ανωτερότητα των μαύρων κομματιών και μάλιστα στην συνέχεια δυσανασχέτησα που ο Δημήτρης δεν έπαιξε την καλύτερη –όπως νόμιζα- αμυντική κίνησι μετακινώντας στο κέντρο έναν ίππο.
Με πάθος έσπευσα να υπεραμυνθώ για την καλύτερη προοπτική των λευκών πεσσών, όταν ο Περικλής επέμενε πως και με την δική μου μή επιλεγμένη από τον Δημήτρη κίνησι του Αξιωματικού, κίνησι που είχα υποδείξη εκ των υστέρων, είχε κερδισμένη θέσι.
Κάποια στιγμή έκανε και μια σιβυλλική δήλωσι για ενδεχόμενο μάτ, αλλά άφησε με το γεμάτο σιγουριά ύφος μέσα στις πιθανώς έντεχνα μισοτελειωμένες φράσεις του να βυθίζεται, τον μεν Δημήτρη στην φαινομενική έστω επιφυλακτικότητα, κι εμένα στην μάλλον φανερή δυσπιστία…
Από την άλλη, η ώρα πέρναγε –και αναμφίβολα, ευχάριστα.
Αλλά εγώ έπρεπε δυστυχώς να φύγω για το σπίτι. Με περίμεναν. Βιαζόμουν. Τους το είχα κάποια στιγμή και αναφέρει..
Γύρω στις εντεκάμισι-δώδεκα παρά σηκώθηκα απότομα. Τους είπα πως με περίμενε η μάνα μου στο σπίτι. Χαιρέτησα κι έκανα να φύγω, έστω και κάπως απρόθυμα.
Με έκπληξι -δεν ήταν δα και τόσο αργά και θα μπορούσα να μείνω μέχρι το τέλος του αγώνα- και οι δυο φίλοι με καληνύχτισαν. Άφησα πίσω μου τις πασχαλιάτικες ευχές και …την παρτίδα με την απίστευτα γοητευτική εκκρεμότητά της..
Στο δρόμο μαζί με τις άλλες έγνοιες μου σφηνώθηκε στο κεφάλι η πλούσια σε συνδυαστικές δυνατότητες θέσι της παρτίδας. Μετάνιωνα που δεν έκατσα κι άλλο μαζί με τους ζατρικίζοντες φίλους στην καφετέρεια -έστω μέχρι το τέλος της παρτίδας- και με έτρωγε και η σχετική περιέργεια για την έκβασι...
Κάποια στιγμή το επόμενο πρωί βρήκα σκακιέρα στο δικό μου σπίτι και έστησα την θέσι (είχα φροντίση να κρατήσω από μνήμης μια πρόχειρη σημείωσι –τι λέω; Ολόκληρο σχεδιάγραμμα- σε ένα χαρτί από πριν πάω για ύπνο). Παρένθεσι: είχα φάει τα λυσσακά μου που δεν εύρισκα σκακιέρα φιλοξενούμενος στο σπίτι της μάνας μου.
Πρώτη διαπίστωσι:
Αυτό που έβλεπα ως αντίκρουσι στην βίαιη επίθεσι των μαύρων πεσσών, η κίνησι του Αξιωματικού στο ε2, αποδεικνύεται τώρα με την παρέμβασι του από μηχανής σκακιστικού δαίμονα/μέντορα που ακούει στο όνομα Φρίτς, ότι είναι ένα σχετικά ασφαλές -αν και όχι το συντομότερο- μονοπάτι για την επιδιωκόμενη νίκη.
Είναι μια βαθειά ευχαρίστησι για κάθε μεσήλικα να νιώθει σε ανάλογες περιπτώσεις πως δεν έχει σκουριάση...
Και το κυρίως θέμα, η πιθανή κατάληξι της Παρτίδας;
Αναμφίβολα η τελική θέσι όταν εγκατέλειψα την θέσι του προνομιούχου θεατή, ήταν η παρακάτω:
Δεν πιστεύω ο Λευκός εδώ να έπαιξε την ασύνετη κίνησι του Αξιωματικού στο δ3 που οδηγεί σε τριών κινήσεων μάτ (με τον μαυροτετράγωνο φού και την Ντάμα του να κάνουν μέσα από τα μαύρα τετράγωνα μια ιεροτελεστική σφαγή στον ανήμπορο λευκοφορεμένο Ρήγα.
Δεν φαντάζομαι ούτε να ανακάλυψε την συνέχεια που προτείνει η αυθεντία του Φρίτς:
Πύργος στο θ2, με τα Λευκά να βγαίνουν ελαφρά καλύτερα σε όλες τις βαριάντες.
Μάλλον θα παίχτηκε η κίνησι που με αβέβαιο ύφος ανέφερε κάποια στιγμή ο κινών τα Λευκά, να πάρει δηλ. ο Πύργος του το πιόνι στο β7.
Δεν αποκλείεται βέβαια και να υιοθέτησε την δική μου πρότασι, να κινήσει τον Πύργο απειλητικά στο β3. Κίνησι που όπως βλέπω οδηγεί σε αμφίρροπο παιχνίδι...
Ακόμα κι αυτή την στιγμή δεν γνωρίζω ποια από τις προαναφερθείσες κύριες βαριάντες ήταν η συνέχεια της παρτίδας –αν επιλέχθηκε κάποια από τον σαν σε άγνωστο σταυροδρόμι αφημένο Δημήτρη- και ούτε καν το αποτέλεσμα της μεταμεσονύκτιας συνάντησης επι της σκακιέρας.
Ξέρω μόνο πως το επόμενο πρωί η ενδιαφέρουσα αυτή θέσι με τις όμορφες περιπλοκές της έλαβε ψηφιακή υπόστασι (ποιος ξέρει για πόσο καιρό και σε πόσα τυχόν σκακόφιλα μάτια θα επιδείξη την γοητεία της) και στρογγυλοκάθισε μέσα σε μια απροσχεδίαστη ανάρτησι, σε ένα απόκεντρο ιστολόγιο…
Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης
ΥΓ Η ΠΙΘΑΝΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΙ ΤΗΣ ΠΑΡΤΙΔΑΣ
Με κάπως αναδρομική τακτική και με την βοήθεια της προαναφερθείσας σκακιστικής μηχανής αποτολμώ ως αποχαιρετιστήρια χειρονομία μια πιθανή ανασύνθεσι της παρτίδας μέχρι την επίμαχη θέσι που απετέλεσε την αφορμή για το παρόν απρόοπτο δημοσίευμα.
Play chess online
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου