Έγινε εχθές το πρωί η κηδεία της ιταλίδας ποιήτριας Άλνα Μερίνι δημοσία δαπάνη στην μητρόπολη της αγαπημένης της πόλης (το περίφημο Duomo του Μιλάνου).Τα ειδησεογραφικά δελτία (π.χ. ANSA - ROMA, 4 NOV, το προηγούμενο, αλλά επίσης εδώ , πληρέστερα, και εδώ) έδωσαν με συνήθη λακωνικό τρόπο την είδησι:
«Τελευταίο αντίο του Μιλάνου στην ποιήτρια Άλντα Μερίνι, που πέθανε την Κυριακή σε ηλικία 78 ετών, επ’ ευκαιρία της επίσημης κηδείας στην Μητρόπολι. Την άφιξι της σωρού, που ήταν σκεπασμένη με κίτρινα άνθη, την υποδέχθηκε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα εκατοντάδων ανθρώπων που ήσαν παρόντες στην επικήδεια ακολουθία την οποία ετέλεσε ο επίσκοπος Μιλάνου Franco Giulio Brambilla (…)»
Ανάμεσα στις δηλώσεις των εκπροσώπων του ιταλικού πολιτικού κόσμου (κάποιοι –ελάχιστοι πάντως- παρευρέθηκαν και στην κηδεία της) ξεχωρίζουμε το μήνυμα στους οικείους της μακαρίτισσας του ίδιου του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας, Giorgio Napolitano, που κάνοντας λόγο για μεγάλη απώλεια της ιταλικής κουλτούρας γράφει:
«Χάθηκε μια εμπνευσμένη και γνήσια ποιητική φωνή», καθώς και την δήλωσι του Προέδρου της Βουλής Fini: «…μια από τις τελευταίες μεγάλες λυρικές φωνές της σύγχρονης ιταλικής ποίησης, ικανή να περιγράφει και να αφηγείται, μέσα από εικόνες πρωτότυπες και από ένα στυλ λόγιο και εκλεπτυσμένο, την πονεμένη ιστορία της περιθωριοποίησης και της ανθρώπινης μοναχικότητας».
ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΡΙΝΙ
Όταν είχα πρωτογνωρίση την ποίησι της Alda Merini, πρόσεξα κάποια στιγμή την άποψι ενός σχολιαστή σχετικά με την θρησκευτικότητά της: «Cattolicamente atea». Ήτοι, «καθολικώς (ή και ‘χριστιανικά’) άθεη».
Το παρακάτω κείμενο-προσωπική μαρτυρία όμως, που τo βρήκαμε σε κάποια σχετική με την ποιήτρια σελίδα του “Facebook”, ελάχιστες ώρες μετά την αναγγελία του θανάτου της (πρακτικά κατά την πολύωρη νυκτερινή εκείνη αναζήτησί μας –εν είδει νοερής ξαγρύπνιας στην μνήμη της), μάλλον υποχρεώνει σε οριστική αναθεώρησι τις σχετικές απόψεις.
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ:
« Περι την 10.30 σήμερα το πρωί, Κυριακή 1η Νοεμβρίου 2009, των Αγίων Πάντων, ο π. Gianluigi Pasquale, του τάγματος των Καπουτσίνων, Διευθυντής του Θεολογικού Ιδρύματος παράρτημα «Λαυρεντιανόν» της Βενετίας και Καθηγητής Θεολογίας στο Παπικό Πανεπιστήμιο του Λατερανού στη Ρώμη, έδωσε την τελευταία πνευματική παρηγορία, μέσω της προσευχής και των μυστηρίων, στην Άλντα Μερίνι, η οποία τον είχε «καλέση» στο Μιλάνο σήμερα ακριβώς, με σκοπό να του εμπιστευθή την ¨Προλόγησι¨ προσεχούς βιβλίου της σχετικά με τον Πατέρα Πίο που πρόκειται να εκδοθή. Ίσως η Άλντα Μερίνι είχε διαισθανθή ότι σήμερα θα ήταν το τελευταίο της ηλιοβασίλεμα. Αλλά, βέβαια, αυτό δεν θα μπορούσε να το φαντασθή ο π. Gianluigi.
Όταν έφτασε από την Βενετία στο Μιλάνο πολύ ενωρίς το πρωί ο π. Gianluigi συνοδεύτηκε στο Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» από τον εκδότη Giuliano Grittini. Εκεί βρήκε και έναν έτερο εκδότη, τον Giuseppe Angelillo D’Ambrosio, άλλο μεγάλο φίλο της Άλντας, ο οποίος, παρόλα τα 5 παιδιά του, είχε περάση ολόκληρη την προηγούμενη νύκτα ξενυχτώντας με την φημισμένη ποιήτρια για να μην την αφήση μόνη.
Αδύνατον να περιγραφή με λόγια η συνάντησι του Καπουτσίνου μοναχού πατρός Gianluigi και της Άλντας, οι οποίοι , προηγουμένως, δεν γνωριζόντουσαν, παρα μόνο διαμέσου των βιβλίων τους. Η Άλντα δέχθηκε, κατόπιν αιτήματός της, μία ευλογία με επίθεσι των χειρών και με χειροθεσία επι της κεφαλής της, ενώ εξέφρασε την επιθυμία να φωτογραφηθή (ως τελευταία φωτογραφία της ζωής της) με το πορτρέτο του Πατρός Πίου, τον οποίο ιδιαιτέρως εσέβετο. Αυτές οι τελευταίες φωτογραφίες είναι τώρα στην κατοχή του κ. Giuliano Grittini. Αφού έψαλλε ένα “Ave Maria” μαζί με τον Giuliano, τον Giuseppe και τον π.. Gianluigi μέσα στο δωμάτιο του Νοσοκομείου, η Άλντα, ως τελευταία πράξι της, θέλησε να σφίξη στην παλάμη της ένα λείψανο του Στιγματοφόρου από το Γκάργκανο, (Stigmatizzato del Gargano), κάπως τσαλακωμένο αλλά γνήσιο, που το είχε στην κατοχή της από κοριτσάκι. Ύστερα είπε μερικές κουβέντες, ιδιωτικά μόνο στον π. Gianluigi. Αυτός στην συνέχεια ανέφερε πως η Άλντα αναφώνησε «Ά, ναι!» ακούγοντας το όνομα του Πατρός Πίου, τον οποίο ο π. Gianluigi είχε αναφέρη για να εξηγήση την άφιξί του στο Νοσοκομείο. Βεβαιότατα η Αλντα μίλησε στον π. Gianluigi με εκείνα τα πράσινα και διαπεραστικά της μάτια, περισσότερο από ό,τι με τα λόγια, όπως ο ίδιος ο π. Gianluigi ανεγνώρισε δηλώνοντας πως «αισθάνθηκε να τον διαπερνά στην ψυχή εκείνο το βλέμμα».
Η Άλντα και σε αυτήν την τελευταία μέρα της επίγειας ζωής της, έβαψε (μέσω τρίτου) κόκκινα τα νύχια της. Στο κομοδίνο είχε ακόμα ένα πακέτο τσιγάρα ‘Λίντο’. Μα παραμένει μυστήριο πώς κατάφερε να «καλέση» έναν μοναχό της ίδιας αδελφότητας με εκείνη του Πατρός Πίου, έναν Καπουτσίνο, στο Μιλάνο. Ούτε ο υποφαινόμενος το γνωρίζει. Ίσως θα γίνη γνωστό στο μέλλον, γιατί το το πνεύμα της Άλντα Μερίνι δεν μπορεί να πεθάνη, όπως και το πνεύμα όλων όσων εμπιστεύονται τον Θεό. Κατά μείζονα λόγο τα ποιήματά της, τώρα αιώνια κληρονομιά της ανθρωπότητας.
Σ’ ευχαριστούμε, Άλντα: Μίλησες για Σένα και για τον Θεό ακόμα και με τα μάτια».
IL TESTO - TESTIMONIANZA
Verso le ore 10:30 di stamane domenica 1° Novembre 2009, Solennità di Ognissanti, P. Gianluigi Pasquale, Cappuccino, Preside dello Studio Teologico affiliato “Laurentianum” di Venezia e Professore di Teologia presso la Pontificia Università Lateranense in Roma, ha dato l’ultimo conforto spirituale, attraverso la preghi...era cristiana e i sacramenti, ad Alda Merini, che lo aveva “chiamato” a Milano proprio oggi, per affidargli la “Prefazione” a un suo prossimo libro di poesie su Padre Pio previsto in uscita. Forse Alda Merini aveva intuito che sarebbe stato oggi il suo ultimo tramonto. Ma, certo, non se lo poteva immaginare P. Gianluigi. Arrivato da Venezia a Milano molto presto al mattino, P. Gianluigi è stato accompagnato all’Ospedale “San Paolo” dall’Editore Giuliano Grittini, dove ha trovato anche un altro Editore, Giuseppe Angelillo D’Ambrosio, altro grande amico di Alda, che, nonostante i suoi cinque figli, aveva trascorso l’intera notte precedente in veglia con la famosa poetessa, per non lasciarla sola. Impossibile descrivere a parole l’incontro tra il frate Cappuccino P. Gianluigi e Alda, che, prima, non si erano mai conosciuti, se non attraverso i rispettivi libri. Alda ha ricevuto, su richiesta, una benedizione con l’imposizione e delle mani sulla testa, mentre ha desiderato fare l’ultima foto della sua vita con un quadro di Padre Pio, al quale era molto devota. Queste ultime foto sono in possesso ora del Sign. Giuliano Grittini. Recitata un’“Ave Maria” assieme a Giuliano, Giuseppe e P. Gianluigi nella cameretta dell’ospedale, Alda, come suo ultimo gesto, ha voluto stringere nel palmo della propria mano una reliquia dello Stigmatizzato del Gargano, molto sgualcita, ma autentica, che possedeva fin da fanciulla. Pio ha detto alcune parole, privatamente, soltanto a P. Gianluigi. Il quale, poi, ha riferito che Alda aveva esclamato “Ah, sì” sentendo il nome di Padre Pio, che P. Gianluigi aveva menzionato per spiegare il suo arrivo all’ospedale. Certamente, Alda ha parlato con quei suoi occhi verdi e penetranti a P. Gianluigi, piuttosto che a parole, come P. Gianluigi stesso ha riconosciuto, affermando di essersi “sentito penetrare nell’anima da quello sguardo”.Alda, anche in questo ultimo suo giorno di vita terrena, si era fatta mettere lo smalto rosso alle unghie. Nel comodino aveva ancora un pacchetto di sigarette “Lido”. Ma rimane il mistero di come sia riuscita a “chiamare” un confratello di Padre Pio, un Cappuccino, a Milano. Nemmeno l’interessato lo sa. Forse lo si capirà nel futuro perché lo spirito di Alda Merini, non può morire, come quello di nessun altro che si affida a Dio: Tanto meno le sue poesie, ora patrimonio dell’umanità per sempre. Grazie Alda: Tu hai parlato di Te e di Dio anche con gli occhi.
Το Ιστολόγιό μας αποθέτει νοερά ένα κίτρινο λουλούδι στην μνήμη της...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου