ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ. GREGORIO DI NAZIANZO (o meglio Arianzeno); UN SANTO GRANDE POETA ED ERUDITO

Απόψε αναζήτησα επι σκοπώ τιμής του αγαπημένου μου Καππαδόκη Αγίου, του Γρηγορίου του Θεολόγου (ή και Αριανζηνού, όπως αρέσκομαι προσωπικά να τον αποκαλώ, διαφωνώντας με το γενικά αποδεκτό «Ναζιανζηνός» που του ‘κόλλησαν’ οι εξ Εσπερίας χριστιανοί) ένα παλιό μου κείμενο, μία ανέκδοτη –ακόμη- προπτυχιακή μου μελέτη, πολυσέλιδη, η οποία στάθηκε η αφορμή να γνωρίσω και να θαυμάσω την ποιητική πλευρά του θεολογικότερου, όχι μόνο ανάμεσα στους τρείς Ιεράρχες μας, αλλά και πιθανότατα τον θεολογικότερο πάντων των μεγάλων μας αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Άξιοσημείωτο άλλωστε, ότι εφέτος –πιθανώτατα- έχουμε και την 1680ή επέτειο από την γέννησί του, αφού οι περισσότεροι μελετητές δέχονται το 329 ως έτος της γεννήσεώς του!
Βρήκα λοιπόν το καλά φυλαγμένο, αλλά και ήδη πολυκαιρισμένο φωτοαντίγραφο.
Διαβάζω στο εσώφυλλο:
«Μικρή Πανεπιστημιακή Εργασία εις την Βυζαντινή Φιλολογία. Θέμα: ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΥ (ή Ο ποιητής Γρηγόριος Ναζιανζηνός και το υποκειμενικό στοιχείο στα Επιγράμματά του»). Πιο κάτω η ημερομηνία: «Φεβρουάριος 1979».
Τριάντα ολόκληρα χρόνια!;
Κι ακόμα ο Γρηγόριος …περιμένει. Έχει ο Θεός!

…Αντιγράφω μερικές (ελπίζω ακόμη ενδιαφέρουσες) σελίδες:
Α΄ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ίσως να μην υπάρχη πιο αξιοσέβαστο πράγμα απο το έργο και την υπο οποιανδήποτε μορφή δημιουργίας προσφορά στο σύνολο, ενός ανθρώπου.
Στην περίπτωσι μάλιστα που ο μελετητής καλείται να πλησιάση την πνευματική κληρονομιά μια μεγάλης ιστορικής προσωπικότητος, τότε τον σεβασμό τον διαδέχεται το αίσθημα του ιερού. Τούτο συμβαίνει , κυρίως, με προσωπικότητες οι οποίες με το ήθος και την πνευματική ακτινοβολία τους, όχι μόνον εσφράγισαν ανεξίτηλα την εποχή τους, αλλά και καταξιώθηκαν ξεπερνώντας τα στενά τοπικά και χρονικά όρια, να υψωθούν και να μεταβληθούν σε σύμβολα και λαμπρά υποδείγματα για τους επερχομένους.
Και τα ανωτέρω ισχύουν πολύ περισσότερο, προκειμένου για μια από τις εξοχώτερες μορφές του Δ΄ μ.Χ. αιώνος, του «χρυσού» αυτού «Αιώνος του Χριστιανισμού» -και επομένως ενός απο τους σημαντικότερους αιώνες για την διαμόρφωσι του καθόλου ύστερου πολιτισμού- για ένα «Μεγάλο Καππαδόκη», τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό ή –καλύτερα- Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, όπως μεταθανατίως ετιμήθη και αποκαλείται πλέον από την Ορθοδοξη Εκκλησιαστική μας Παράδοσι.
Βεβαίως, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός συνδέεται περισσότερο με τον χώρο της Θεολογίας, όπου γενικώς αναγνωρίζεται ως μεγάλη πατερική φυσιογνωμία, η οποία με την δράσι και το έργο της συνέβαλε καί εις την μέσω της διατυπώσεως του δόγματος εδραίωσι του δόγματος της Χριστιανικής Εκκλησίας, καί εις την προσέγγισι των δύο κόσμων, του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού. Όμως μόνον αυτά, αποτελούν τουλάχιστον ατελή εικόνα της πνευματικής κληρονομιάς και, κατ’ επέκτασι, της προσφοράς του ανδρός.
Δεκαέξι αιώνες τώρα, εφάνησαν λίγος χρόνος για να εκτιμηθή πλήρως, αν όχι να αναγνωρισθή, το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφικής του παραγωγής, το ποιητικό. Και το σημαντικώτερο: η παραγνωρισθείσα αυτή ποίησι, όχι μόνο δεν είναι τυχαία, μα έχει και κάτι το πρωτοποριακό, όσο και βαθειά ανθρώπινο. Και τούτο είναι το άκρως προσωπικό ή μάλλον εξομολογητικό ύφος και περιεχόμενο….
(…)
(Continua...)