ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ: Συλλυπητήρια σε μέλος του Δ.Σ. Condoglianze ad un membro del Consiglio di Amministrazione del nostro club.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Αθλητικού Εκπολιτιστικού Κέντρου «ἉΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ» εκφράζω δημοσίως θερμά, εκ βάθους καρδίας, συλλυπητήρια στον αδελφικό φίλο, συναθλητή, συνδιαχειριστή του Ιστολογίου, ιδρυτικό μέλος του και εν ενεργεία μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου μας Δημήτρη Προβελέγγιο, για την οδυνηρή απώλεια της αγαπημένης του μητέρας. 
Η κυρία Καίτη αποβιώσασα μετά από ολιγοήμερη νοσηλεία σε Νοσοκομείο των Αθηνών, κηδεύεται αύριο σε πολύ στενό κύκλο συγγενών –εν μέσω πανδημίας. Θα είναι αναμφίβολα ελαφρύ το χώμα της Αττικής γής, όπως είναι για όλους τους ευσεβείς κεκοιμημένους μας, τους «επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου».

Αιωνία η μνήμη!

Αλέξανδρος Σοϊλεμέζης
(Πρόεδρος Δ.Σ. Α.Ε.Κ. ΑΒΑΞ ΚΑΙ ΠΕΣΣΟΙ)

Ο παγκόσμιας κλάσης επιστήμονας Ιωάννης Ιωαννίδης σε ανύποπτο χρόνο για κρυφά συμφέροντα στην Ιατρική Eπιστήμη. Le dichiarazioni dello scienziato di classe mondiale John Ioannidis su interessi contrastanti nella scienza medica (teleintervista del 2017). World-class scientist John Ioannidis' statements on conflicting interests in medical science (2017 interview TV)

Ο διεθνώς αναγνωρισμένος Ελληνοαμερικανός επιστήμονας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ* Ιωάννης Ιωαννίδης, σε παλαιότερη εκτενή συνέντευξί του σε ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό (2017, Κρήτη TV), είχε αναφερθή σε πολλά και διάφορα - όλα ενδιαφέροντα. Επιλέξαμε ένα σημείο που το θεωρήσαμε όχι μόνο ιδιαιτέρως σημαντικό, αλλά και δραματικά επίκαιρο.
Επιστήμη και Οικονομία: ακήρυκτος πόλεμος με ασύλληπτα συμφέροντα και αφανείς ήρωες.

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ:

«…Ο επιστήμονας σήμερα αναζητά την αλήθεια και την γνώσι ως διάχυσι ή όπως λένε πολλοί, έχει γίνει ένας αρμός ή ένας ιμάντας στις επιλογές των Πολυεθνικών;…»

John Ioannidis:

«Νομίζω ότι η Επιστήμη είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβή στον Homo Sapiens Sapiens, τον άνθρωπο τον σοφό στην ιστορία του, στην πορεία του. Αν θέλουμε να έχουμε λύσεις σε όλα αυτά τα προβλήματα που δημιουργούνται και που θά δημιουργηθούν, χρειαζόμαστε Επιστήμη, χρειαζόμαστε επιστημονική τεκμηρίωσι, χρειαζόμαστε αντικειμενική πληροφορία και γνώσι. Αλλιώς πηγαίνουμε λίγο στην τύχη, πηγαίνουμε λίγο με το ένστικτο, πηγαίνουμε με τις προσωπικές μας απόψεις με φιλοδοξίες, μισαλλοδοξίες,  προτιμήσεις, δόγματα, που μάλλον δεν θα μας πάνε πάρα πολύ μακριά.

Άρα, σίγουρα χρειαζόμαστε την Επιστήμη.

Μέσα στον χώρο της Επιστήμης, όμως, γίνεται κάποια μάχη με όλα αυτά τα συγκρουόμενα συμφέροντα που περιγράφετε και με όλους αυτούς τους φορείς, που μπορεί να μην ενδιαφέρονται τελικά για την επιστημονική αλήθεια που θα υπηρετήσει όλους μας και (που) θα μας βοηθήσει όλους να πάμε μπροστά, στο επόμενο βήμα, αλλά να υπηρετήσουν άλλα συμφέροντα. Συμφέροντα Εταιρειών, συμφέροντα προσωπικά, φιλοδοξίες,  (…)

‘Όταν αρχίζουν να εμπλέκονται χρήματα και πολλές φορές είναι πολλά χρήματα, η μάχη γίνεται ακόμα πιο έντονη .

Στον χώρο της Ιατρικής  για παράδειγμα και της Βιο-ιατρικής γενικότερα διακινούνται τεράστια ποσά, μιλάμε για τρισεκατομμύρια. Είναι αναπόφευκτο  ότι οι άνθρωποι, οι Εταιρείες, οι Πολυεθνικές που αναφέρετε, που έχουν  αυτήν την «Αγορά» μπροστά τους, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να πάρουν, όσο γίνεται μεγαλύτερο μερίδιο αυτής της Αγοράς.

Εδώ λοιπόν χρειαζόμαστε επιστήμονες που θα είναι αντικειμενικοί και  θα προσπαθήσουν να προασπίσουν αυτήν την αλήθεια πἐρα από αυτά τα συγκρουόμενα συμφέροντα.

Η μάχη αυτή παίζεται καθημερινά (…) αν υπάρχει κάποιο οικονομικό συμφέρον, υπάρχει συνήθως από πίσω και κάποια μάχη ανάμεσα σε επιστήμονες που προσπαθούν να υπερασπίσουν την αλήθεια και ίσως ΑΛΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ που προσπαθούν να την παρακάμψουν ή να την στρεβλώσουν προς όφελος μιας δυστοπικής πραγματικότητας ή της δικιάς τους πραγματικότητας.

Αυτό το βλέπετε πάρα πολύ συχνά σε έρευνα που αφορά φάρμακα, ή στην Αγορά Φαρμάκων, το βλέπετε πάρα πολύ συχνά σε χώρους όπου υπάρχουν ακριβές τεχνολογίες που πρέπει να προωθηθούν, που πιθανότατα με πιο απλές τεχνολογίες, με πολύ λιγότερα χρήματα ή και καθόλου χρήματα ή ακόμα και με πράγματα που θα μας σώζανε και χρήματα άν τα εφαρμόζαμε.. Υπάρχει αυτή η σύγκρουσι: το ακριβό αλλά ίσως όχι και τόσο αποτελεσματικό, έναντι του πολύ φθηνότερου που θα έκανε εξ ίσου καλά τη δουλειά του.

Είναι (…) μια συνεχής μάχη που δίνεται και η οποία έχει τους ήρωές της και τους αντιήρωές της…»

John P. A. Ioannidis 

Professor of Medicine, Health Research and of Biomedical Data Science, at Stanford University

 (απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα απο συνέντευξί του το 2017 στην εξαἰρετη εκπομπή «Αντιθέσεις» του ΚρήτηTV.  Συστήνουμε την παρακολούθησι ολόκληρης αυτής της συνέντευξης από το You Tube,  όπου ο καθηγητής έθιξε άκρως ενδιαφέροντα θέματα, όπως Κάπνισμα, Εμβόλια, Πολυφαρμακία, "Πανδημία" αντικαταθλιπτικών, Ψυχανάλυσι, Εξατομικευμένη Ιατρική, Πανεπιστημιακή Έρευνα, Αριστεία κ.ά.)

* Βλ. Το ακαδημαϊκό του προφίλ στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου:

C.F.Rehnborg Chair in Disease Prevention, Professor of Medicine, of Health Researchand Policy, of Biomedical Data Science, and of Statistics; co-Director,Meta-Research Innovation Center at Stanford

Σαράντος Καργάκος κατά του σημερινού πνευματικού ραγιαδισμού και γενιτσαρισμού (άρθρο του 2018). Lo storico e scrittore Sarantos Kargakos, sul vassallaggio neogreco e la mentalità filo-turca (articolo ristampa). The historian and author Sarantos Kargakos about the modern greek vassalage ant the pro-Turkish mentality (an old article)

«Γιατί όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει τη δική του πατρίδα δέν μπορεί να αγαπήσει καμία άλλη πατρίδα»

 Μ.Μ. Σαράντος Καργάκος 

Πρόμαχος του διαχρονικού Ελληνισμού και της σημαιοφόρος της ιδέας της Πατρίδας ο φιλόλογος, ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος (1947-2019) είναι φυσικό να έχει σφραγίδα στην καρδιά του την Ρωμιοσύνη και προμετωπίδα σε μεγάλο μέρος του συγγραφικού του μόχθου το Έπος του 1821. Η Ιστορία του νεώτερου Ελληνισμού (όταν το μελλοντικό –ας ελπίσουμε- Ελληνικό Κράτος θα έχει απαλλαγεί από τους συστημικούς ιστρούχτορες και λοιπούς ιδεολογικοπνευματικούς χατζηαβάτες) θα του αποδώσει την εξέχουσα θέσι που του αξίζει.
Ελαφρύ το χώμα του Μεγάλου αυτού Δασκάλου του Γένους!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

και 

Καλή Λευτεριά στην Πατρίδα μας!

Α. Σ.

 ........................................................

H ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ 1821

Σήμερα δίνεται «γραμμή» να διαλυθούν τα κράτη για να σχηματισθεί ο παγκόσμιος πολτός για χάρη των δυνατών

Στο θέμα αυτό έχω συχνά αναφερθεί στο παρελθόν. Αλλά πιο εμπεριστατωμένα ασχολήθηκα όταν συνέγραψα την τετράτομη ιστορία μου «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821», που εκδόθηκε προ ετών από την εφημερίδα «Real News» και, ολοκληρωμένη (μαζί με τα πολιτικά γεγονότα), πρόκειται να εκδοθεί προσεχώς με νέα μορφή. Από το βιβλίο αυτό αποσπώ μερικές σκέψεις και τις θέτω στην κρίση των αναγνωστών.  

Εν πρώτοις, θεωρώ απαράδεκτο να μικροποιούμε τους ανθρώπους που έζησαν στο παρελθόν και δημιούργησαν το δικό μας παρόν (με ό,τι καλό ή κακό). Συχνά, η μικροποίηση του χθες δεν γίνεται από αντικειμενικότητα, αλλά από σκοπιμότητα. Κρύβει την ηθική μας μικροβιότητα. Κάποιοι, που δεν μπορούν να φθάσουν ψηλά, προσπαθούν να κατεβάσουν τους υψηλούς τού χθες στα χαμηλά, εν ονόματι κάποιας«αποδομητικής Ιστορίας», με την οποία προσπαθούν να υποβαθμίσουν ό,τι λέγεται «έθνος», «εθνικό», και πρώτα απ’ όλα την εθνική Ιστορία και την εθνική λογοτεχνία μας, που εμπνέουν το εθνικό μας φρόνημα και την εθνική πολιτική της ανεξαρτησίας.

Ετσι, σπιλώνονται συστηματικά οι άνθρωποι που δημιούργησαν το αθάνατο ‘21. Υπάρχουν σχολικά βιβλία για το έπος αυτό, στα οποία οι αναφερόμενοι αγωνιστές, πολιτικοί και στρατιωτικοί δεν ξεπερνούν τη σύνθεση μιας καλαθοσφαιρικής ομάδας, χωρίς τον προπονητή! 

Και, σαν να μην έφθανε αυτό, κατά καιρούς από απίθανους «καλαμογράφους» γράφονται άρθρα και αρθρίδια αμφισβητικά, του τύπου «Για ποια Επανάσταση μιλάτε;» και παρουσιάζεται ο σχεδόν 10ετής πολυαίμακτος εκείνος αγώνας, σαν πολεμικό τάχα «εξάνθημα» του γαλλικού Διαφωτισμού και άλλοτε σαν ανταρσία και στάση.

Ως προς τούτο, οι καλοί αυτοί «καλαμογράφοι» εναρμονίζονται με τους νεότερους Τούρκους ιστορικούς που, αναφερόμενοι στην Ελληνική Επανάσταση, την ονομάζουν «isyan», δηλαδή «στάση», ενώ οι παλαιότεροι, ακόμη και για ελληνικά κινήματα (π.χ. κρητικά ενωτικά κινήματα), χρησιμοποιούσαν τον όρο «ihrilat», δηλαδή «επανάσταση». Κατανοούμε, φυσικά, τη στάση των νεότερων Τούρκων ιστορικών που εμπλέκονται σ’ ένα παιχνίδι πολιτικό, αλλά ο πολύς λαός δεν κατανοεί τη στάση κάποιων δικών μας «εκσυγχρονιστών» ιστορικών απέναντι στις παλαιότερες ιστορικές μορφές και συγγραφές. Για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος έχει κηρυχθεί απόβλητος από τις περισσότερες φιλοσοφικές σχολές μας!

Προς τι, άραγε, το μένος αυτό; Είναι απλό: Ολοι αυτοί οι παλαιοί «εθνικιστές», λόγιοι και αγωνιστές, δημιούργησαν ένα εθνικό κράτος που αποτέλεσε αφετηρία σχηματισμού και άλλων εθνικών κρατών στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, κι έτσι άρχισε η κατάρρευση των μεγάλων αυτοκρατοριών. Η αρτισύστατη μικρή Ελλάς υπήρξε το κακό παράδειγμα, το «μεγάλο λάθος», κατά τον Μέτερνιχ και τον μελετητή του, Χένρι Κίσινγκερ. Το κράτος αυτό, το πρώτο στην ιστορία του ελληνικού κόσμου, είχε φυσικά τις αδυναμίες του. Αλλά, παρά τούτο, μέσα σε 90 χρόνια είχε τριπλασιαστεί. Σήμερα, όμως, δίνεται «γραμμή» (και μάλιστα, «επιχρυσωμένη») να διαλυθούν τα κράτη -φυσικά, τα μικρά- για να σχηματισθεί ο παγκόσμιος πολτός, από τον οποίο θα παρασκευασθεί η «μαύρη πουτίγκα» των δυνατών. Επιβάλλεται όθεν καθετί εθνικό, είτε κράτος είτε γεγονός ή πρόσωπο σημαντικό, να βάλλεται, να διαβάλλεται και, αν είναι μνημείο, να βεβηλώνεται. Ποια προτομή ή ανδριάντας αγωνιστή του ‘21 δεν έχει βεβηλωθεί ή καταστραφεί;

Πρωταγωνιστές είναι τώρα κάποιοι κρανιόκενοι νεαροί, ποδηγετούμενοι απο ινστρούχτορες γηράσαντες εν πνευματική αμαρτία και μαλθακία. Αυτή η νέα «χρυσή νεολαία» (το χρυσή με την τρέχουσα έννοια) έχει σπουδάσει σε μυστηριώδη άντρα την καταστροφή των μνημείων του ‘21 και τη δική της καταστροφή. Καταστρέφει τη βρυσομάνα που θα τη χρειασθεί, όταν έλθουν -και ήλθον- οι δύσκολοι καιροί. Καταστρέφεται η βρυσομάνα από την οποία θα μπορούσαν οι νέοι να υδροδοτηθούν ψυχικά και πνευματικά, όταν εισέλθουν στην έρημο της απελπισίας. 

Το ‘21 έχει πολύ κακοπάθει κατά τα τελευταία χρόνια και από περίεργους «ανακαινιστές», που είτε δεν το βλέπουν και το αγνοούν είτε το βλέπουν με ένα (ή και μισό) μάτι, κι έτσι φωτίζουν μέρος μόνο από την τεράστια έκτασή του. Αλλοι, εφοδιασμένοι με τα «καπνογόνα» κάποιας ιδεολογίας ή ιδεοληψίας, θολώνουν το ευρύ τοπίο του Αγώνα και έτσι είναι είναι αδύνατον να δει κανείς με ευκρίνεια πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, που είχε μια ευρύτερη και βαθύτατη γνώση του ‘21, έγραψε τα ακόλουθα προειδοποιητικά για τον κίνδυνο που εγκυμονούσε η δήθεν απομυθευτική ιστορία, που ήταν τότε και τώρα του συρμού: «Υποτιμώντας ή σπιλώνοντας μεγάλα ονόματα ή εξαιρετικά γεγονότα δεν αποποιούμε το ‘21· το παραμορφώνουμε».

Σήμερα, οι νέοι της πατρίδας μας δεν γνωρίζουν το ‘21 ή έστω κάτι περιεκτικό για το ‘21. Γνωρίζουν, όμως, απόψεις κυρίως από προχειρογραφήματα ή περίεργες θεωρήσεις για το ‘21. Δεν απορρίπτω τις θεωρίες- είναι λίπασμα μυαλού για τον ιστορικό-, αρκεί να μην οδηγούν στην καταπακτή της λήθης τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Οι πολλές θεωρίες και οι πολλές ιδεοληψίες έκαναν την Ιστορία να μοιάζει με νεκρό που τρέχει πίσω από το φάντασμά του. Μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, το ‘21 ήταν ακόμη ζωντανό. Ηταν στο τραγούδι και της νέας μεταπολιτευτικής γενιάς. Αλλά, ξαφνικά, έπεσε πάνω του το μαύρο πέπλο της λησμονιάς. Επαψε για τους νέους μας να είναι πύρωμα ψυχής. Συχνά, οι παρελάσεις της 25ης Μαρτίου θυμίζουν καρναβαλική φιέστα. Οχι απο αμέλεια - εσκεμμένα. Γιατί δεν πρέπει τα νέα παιδιά να διατηρούν το πύρωμα της καρδιάς του 1821. Ο Νίκος Καζαντζάκης σε μια ομιλία του στο BBC, το 1946, είχε πει: «Η πιο στοιχειώδης λογική αντιστάθηκε στην άγια τούτη παραφροσύνη. Πώς μια χούφτα άνθρωποι ξαμάρτωτοι, πεινασμένοι, ανοργάνωτοι μέσα σε μια Ευρώπη λυσσαλέα αντιδραστική, μπορούσαν να σηκώσουν το κεφάλι και να ελπίσουν ελευθερία».

Σήμερα, κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν από τη συνείδηση των νέων το ‘21 για να μην μπορούν σε κανέναν να σηκώσουν το κεφάλι. Πνευματικός ραγιαδισμός και γενιτσαρισμός εδώ και καιρό κάνουν στη χώρα μας θραύση.

Σαράντος Καργάκος

Πηγή 1

Πξγή 2

Η χθεσινή επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά για το πνευματικό/εκκλησιαστικό έλλειιμμά μας και τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό. (Αναδημοσίευσι). L' articolo di ieri di Cristos Giannaras , Grande Maestro della Romiossini, sul giornale "Kathimerini"

«Ο κορωνοϊός ξεγυμνώνει τη μεταφυσική μας αοπλία» 

Μ.Μ. Χρήστος Γιανναράς*

........................

Mεταφυσική αοπλία

Ο Σωκράτης απευθύνεται στους πολίτες δικαστές του. Τον έχουν μόλις καταδικάσει να διαλέξει: θάνατο ή εξορία. Για έναν πολίτη της αρχαίας ελληνικής πόλεως η εξορία (αποπομπή του από το «πολιτικόν άθλημα αληθείας») είναι κάτι χειρότερο από τον θάνατο. Δεν έχει νόημα η επιβίωση δίχως την τιμή να είσαι πολίτης. 

Στη δημοκρατία, όπως οι κάποτε Έλληνες τη γέννησαν και την άσκησαν, δεν υπάρχει δήμιος, όπως δεν υπάρχουν και σωματικές ποινές (ραβδισμοί, μαστιγώσεις, φραγγελώσεις, ακρωτηριασμοί), είναι αδιανόητο να ατιμαστεί η «ιερότητα» του σώματος του πολίτη. Ο καταδικασμένος σε θάνατο (ακοινωνησία) πολίτης ή θα πάρει μόνος του να πιει το κώνειον («πειθόμενος τοις νόμοις») ή θα αυτεξοριστεί.

Ο Σωκράτης έχει αποφασίσει το κώνειο. Και περαιώνει την απολογία του λέγοντας στους συμπολίτες κριτές του: «Ήρθε η ώρα να πηγαίνουμε. Εγώ για να πεθάνω, εσείς για να συνεχίσετε τη βιοτή σας. Ποιος από τους δυο πηγαίνει στο καλύτερο, δεν το ξέρουμε: είναι άγνωστο σε όλους, εκτός από τον θεό». 

Η δήλωση άγνοιας για το ουσιωδέστερο από τα προβλήματα του ανθρώπου προϋποθέτει υψηλό επίπεδο καλλιέργειας. Σεβασμό στο άγνωστο, ήρεμη αποδοχή του δεδομένου – σίγουρα δεν προκύπτουν από τη συμφιλίωση με έναν αφελή μηδενισμό, ούτε από μυθώδη ιδεολογήματα. Το άγνωστο, το επέκεινα του θανάτου, έχει έμμεσα αλλά αποκαλυπτικά φωτιστεί στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα, στο κλασικό «άγαλμα» (από το αγάλλομαι), στα συναρπαστικά δρώμενα της τραγωδίας. Δεν υπάρχει «υψηλός» πολιτισμός (με επιτεύγματα φωτισμού του «νοήματος» της ύπαρξης) χωρίς προσδοκία πληρωματικής αχρονίας. 

Βέβαια, εμφανίζονται στην Ιστορία και οι αφελείς επαγγελίες για ηδονική μετά θάνατον ευφροσύνη, μετρημένη ποσοτικά: βουνά με πιλάφι, ποτάμια με μέλι. Όμως κάπου ανάμεσα στον Σωκράτη και στον ισλαμικό παραδείσιο χορτασμό, παρεμβάλλεται το χριστιανικό ευ-αγγέλιο. Εκεί ακούγεται για πρώτη φορά ότι μπορεί ο θάνατος να «πατείται θανάτω». 

Δηλαδή, η ύπαρξη να γίνει σχέση, η ελεύθερη από τον θάνατο ύπαρξη «αγάπη εστί», ολοκληρία ελευθερίας. Υπάρχει ο άνθρωπος ως έμπρακτες σχέσεις και ελευθερώνεται από τη σχετικότητα των σχέσεων όταν, ελεύθερος από την εγωτική αυτοάμυνα, υπάρχει επειδή αγαπάει. Αυτή την υπαρκτική ελευθερία τη ζει ο καθένας μας κατακερματισμένη στην αποσπασματικότητα του χρόνου, αλλά την προσδοκά ως χαροποιό ελπίδα πληρωματικής ελευθερίας, άχρονης, στην ολοκληρία της αγάπης.

Το συναρπαστικότερο στο χριστιανικό ευ-αγγέλιο είναι ότι μένει πάντοτε ανυπότακτο στις θωρακισμένες απαιτήσεις της ιδεολογίας και στα ψυχολογικά τεχνάσματα του εντυπωσιασμού. Το ευ-αγγέλιο σαρκώθηκε κυρίως σε παραβολές και στην εκφραστική υψηλών, μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία, επιτευγμάτων Τέχνης: στη δραματουργία της ευχαριστιακής λατρείας, στην ποίηση και στη μουσική, συνυφασμένες με τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική. Αφορούσε στον τρόπο της ύπαρξης, όχι στη συμπεριφορά. Όπως ο έρωτας. 

Σήμερα η πιστοποίηση αυτή μας ξενίζει, επειδή η ζωή μας και η νοο-τροπία μας έχουν παγιδευτεί στο παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα» του βαρβαρικού ατομοκεντρισμού. Εχουν αλλάξει, πολλές δεκαετίες τώρα, όχι οι απόψεις και αντιλήψεις μας, όχι απλώς οι αξιολογήσεις και ιεραρχήσεις των αναγκών μας, αλλά η νοο-τροπία μας, ο τρόπος της ύπαρξής μας. Δεν ξέρουμε πια να εμπιστευθούμε, επομένως ούτε και να ελπίσουμε. Η εμπιστοσύνη και ελπίδα δεν διδάσκεται, δεν προπαγανδίζεται με κηρύγματα, συναισθηματικά ψυχολογήματα και ηθικοδιδασκαλίες. Μεταγγίζεται όπως η αγάπη για τη μάνα, η εμπιστοσύνη στον πατέρα, η συναρπαγή από την ομορφιά. 

Γενεές γενεών στη δική μας, την ελληνική κοινωνία και εμπειρία, έζησαν με την ταπεινή απορία του Σωκράτη για τον θάνατο, αλλά και την αυτονόητη τελική εναπόθεση στον Θεό, της κρίσης για το «άμεινον» της προθανάτιας ή της μεταθανάτιας ύπαρξης. Αυτή η πίστη - εμπιστοσύνη, συμπυκνωμένη στη δίλεκτη (δύο λέξεων) βεβαιότητα: «έχει ο Θεός» στήριξε γενεές γενεών Ελλήνων σε κατατρεγμούς, λοιμούς και λιμούς, σε προσφυγιά και αποδημίες, λεηλασίες και σφαγές, εμφύλιους σπαραγμούς και θεομηνίες. 

Δεν είναι συμπτωματική - αποσπασματική η απώλεια αυτής της ειρηναίας εμπιστοσύνης σε Προνοητή και Κυβερνήτη του ανθρώπινου βίου. Είναι γέννημα της εθελούσιας, παρακμιακής, αλλά και ξιπασμένης αλλαγής πολιτισμικού «παραδείγματος». 

Διακόσια χρόνια οι Νεοέλληνες πασχίζουμε να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, όχι στα χρηστικά και επουσιώδη, αλλά σε «πράματα τζιβαϊρικά πολυτίμητα», δοκιμασμένα στην πείρα αιώνων: 
Την Εκκλησία, άξονα και αντιστύλι της ζωντανής κοινότητας - «πόλεως», την ονοματίσαμε «επικρατούσα εν Ελλάδι θρησκεία». Την πίστη, αντί για εμπιστοσύνη, τη λογαριάζουμε ιδεολογία και ατομικές πεποιθήσεις. 
Τη σωτηρία τη θεωρούμε ατομικό κατόρθωμα, όχι κοινωνούμενη γιορτή. Στον καθεδρικό ναό της πρωτεύουσας, αντί για εικόνες βάλαμε τριτοκλασάτες φράγκικες ζωγραφιές και τη συναρπαστική μεγαλοπρέπεια της τραγωδικής λατρευτικής μας παράδοσης την υποτάξαμε στην ασυμμάζευτη χρησιμοθηρία του ηθικιστικού κηρύγματος. 
Κήρυγμα, όλοι φρενιασμένοι για κήρυγμα - προπαγάνδα - ατομικές «πεποιθήσεις» – πώς να λειτουργήσει η βλαστική δυναμική της ελπίδας: το «έχει ο Θεός» της μαρτυρικής ρωμιοσύνης; 

Ο κορωνοϊός ξεγυμνώνει τη μεταφυσική μας αοπλία. 


Χρήστος Γιανναράς

 Άρχων Μ. Ρ. της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας**

Πηγή

 .................................

 *

Μ.Μ. :  Ο καθηγητής Πανεπιστημίου, στοχαστής και συγγραφέας Χρ. Γιανναράς είναι

για  τον υπογράφοντα διαχειριστή: Μέγας Μάγιστρος κατά κυριολεξίαν. Όχι όπως νοείται ο όρος στον Τεκτονισμό, αλλά ευρύτερα. Δηλαδή ένας Μεγάλος Δάσκαλος. Πώς λέμε στο σκάκι «Γκρανμέτρ», GM, Gran Maestro, Großmeister , Grand Master;  Άλλος Δάσκαλος του Γένους!

Ο Γιανναράς ήταν από δεκαετίες στην συνείδησί μας (έστω σε κάποιους από εμάς) Μέγας Δάσκαλος του νεώτερου Ελληνισμού.

Από πέρυσι λοιπόν, ναι, είναι και επισήμως τιτλούχος!! Βλ και εδώ,

**

Μ.Ρ. = Μέγας Ρήτωρ